-

Algemeen

Wouter (34): “Veel ouderen blijven in grote huizen wonen terwijl gezinnen zoeken naar ruimte. Misschien wordt het tijd dat daar regels voor komen.”

Avatar foto

Gepubliceerd

11 uur geleden

op

Wouter zoekt al twee jaar naar een huis: “De woningmarkt zit muurvast – er moet nu echt iets gebeuren”

De woningmarkt in Nederland piept en kraakt aan alle kanten. De prijzen blijven stijgen, het aanbod blijft achter en met name jonge stellen merken daar dagelijks de gevolgen van. Voor Wouter en zijn vriendin is het vinden van een geschikte koopwoning inmiddels een frustrerende zoektocht geworden. Al bijna twee jaar speuren ze naar een betaalbare plek om hun toekomst op te bouwen, maar zonder resultaat.

Elke keer als er hoop gloort, is die van korte duur. De woningen die beschikbaar zijn, worden razendsnel verkocht of blijken simpelweg onbetaalbaar. “Het voelt alsof we gevangen zitten in een systeem dat weigert te bewegen,” zegt Wouter. En hij is niet de enige. Steeds meer jonge gezinnen lopen vast op een markt waar weinig doorstroming is en waar starters structureel achter het net vissen.

Eén probleem, vele gezichten

Voor Wouter zit de pijn niet alleen in de hoge prijzen, maar vooral in het gebrek aan beweging op de woningmarkt. “Wat ik het meest wrang vind, is dat veel ruime gezinswoningen worden bewoond door mensen die die ruimte eigenlijk niet meer nodig hebben,” zegt hij. Hij doelt op oudere bewoners die al decennialang in hetzelfde huis wonen, ook nu ze met z’n tweeën – of zelfs alleen – zijn.

Ondertussen staan jonge stellen te trappelen om te kunnen groeien, maar botsen zij keer op keer op een muur van stilstand. “We willen verder, maar dat lukt niet zolang het systeem muurvast zit,” aldus Wouter.

Volgens hem wordt de situatie alsmaar nijpender. Starters blijven hangen in kleine huurappartementen, jonge gezinnen moeten kinderen opvoeden op te weinig vierkante meters en anderen wonen noodgedwongen nog steeds bij hun ouders.

Weinig doorstroming, weinig kansen

De woningmarkt stokt vooral omdat er te weinig doorstroming is. Er wordt wel gebouwd, maar vaak te langzaam of op plekken waar de behoefte niet het grootst is. Tegelijkertijd blijven grote huizen vaak onbenut – met lege slaapkamers en ongebruikte tuinen – terwijl de vraag naar ruimte onder jonge gezinnen alleen maar toeneemt.

Die disbalans zorgt voor frustratie bij veel starters. Ze willen wel, maar kunnen niet. En terwijl ze tegen hun grenzen aanlopen, blijft een deel van de beschikbare woonruimte buiten bereik – niet omdat die er niet is, maar omdat hij niet vrijkomt.

Geen dwang, maar slimme stimulansen

Wouter pleit dan ook voor een gerichte aanpak vanuit de overheid. “Het is tijd dat er beleid komt dat het aantrekkelijk maakt voor ouderen om kleiner te gaan wonen. Niet door mensen iets op te leggen, maar door ze te verleiden met logische, haalbare prikkels.”

Hij denkt daarbij aan belastingvoordelen, vergoedingen voor verhuis- en inrichtingskosten of zelfs voorrang bij nieuwbouwprojecten gericht op senioren. Alles om de drempel tot verhuizen te verlagen.

Volgens hem kan dat op een manier die recht doet aan ieders belang. “We moeten het niet zien als iets dat ouderen ‘afpakt’, maar als iets dat juist kansen creëert – ook voor hen. Een kleinere, gelijkvloerse woning is vaak beter afgestemd op de levensfase waarin ze zich bevinden.”

Kleiner wonen heeft voordelen

Veel ouderen wonen nog altijd in eengezinswoningen met meerdere verdiepingen, trappen en een grote tuin. Dat zijn prachtige huizen, maar niet altijd praktisch wanneer het lichaam niet meer meewerkt. Wouter: “Kleiner wonen betekent minder onderhoud, lagere energiekosten en vaak ook een betere ligging ten opzichte van voorzieningen zoals zorg, winkels of openbaar vervoer.”

En dat biedt ook mentaal ruimte: een frisse start in een woning die beter past bij de behoeften van nu. “Als de overheid daarin investeert, creëer je iets waar iedereen baat bij heeft,” zegt hij. “Niet alleen jonge gezinnen, maar ook ouderen zelf.”

Verbinding tussen generaties

Volgens Wouter is het belangrijk dat het gesprek hierover met wederzijds begrip wordt gevoerd. “Het gaat niet om wij tegen zij. Het gaat erom dat we met z’n allen naar de toekomst kijken. En daar hoort bij dat we soms ruimte maken voor elkaar.”

Hij erkent dat niet iedere oudere staat te springen om te verhuizen. “Dat snap ik volledig. Maar laten we dan in elk geval zorgen dat wie wél wil verhuizen, ook echt geholpen wordt. Nu is dat vaak nog te ingewikkeld of financieel onaantrekkelijk.”

Nieuwe kansen voor de bouwsector

Ook voor de bouwsector zou een gericht doorstroombeleid positief uitpakken. Meer vraag naar levensloopbestendige woningen betekent nieuwe bouwprojecten, werkgelegenheid en architectonische vernieuwing. Als de overheid daar duidelijke kaders en financiële steun aan koppelt, ontstaat er opnieuw beweging op een vastgelopen markt.

“Er wordt nu veel gebouwd, maar vaak niet in de juiste categorie,” stelt Wouter. “Er is behoefte aan slimme appartementen, hofjes en gelijkvloerse woningen – geen extra villa’s in het buitengebied.”

Geen taboe op verandering

Voorstellen zoals die van Wouter kunnen gevoelig liggen. Sommige ouderen voelen zich aangesproken of zelfs aangevallen wanneer de discussie over ‘doorschuiven’ gevoerd wordt. Maar volgens Wouter is het gesprek noodzakelijk. “We moeten het niet uit de weg gaan. Niet vanuit verwijt, maar vanuit verantwoordelijkheid.”

Hij benadrukt dat niemand zijn woning gedwongen hoeft te verlaten. “Daar gaat het niet om. Maar het zou de samenleving enorm helpen als we met elkaar het gesprek aangaan over hoe we de beschikbare ruimte beter benutten.”

Door het taboe te doorbreken en met empathie te kijken naar ieders behoeften, ontstaat er ruimte voor begrip – en voor oplossingen die écht werken.

Tijd voor actie

Wouter’s oproep is helder: de woningmarkt moet in beweging komen. Dat kan alleen als er beleid komt dat eerlijk, doordacht en gericht is op het hele systeem. “We hebben het lang genoeg over de symptomen gehad. Tijd om de oorzaak aan te pakken.”

Doorstroming is daarbij een sleutelwoord. Niet als verplichting, maar als uitnodiging. Als ouderen de ruimte krijgen om vrijwillig en comfortabel te verhuizen naar een woning die beter past, ontstaat er lucht op alle niveaus van de woningmarkt.

Samen bouwen aan toekomst

De frustratie van Wouter is herkenbaar voor veel leeftijdsgenoten. Zijn boodschap aan de politiek, de bouwsector én de samenleving: denk in oplossingen die iedereen dienen. Want wonen is meer dan een dak boven je hoofd – het is de basis van iemands leven.

Zolang grote huizen leeg blijven terwijl jonge mensen geen begin kunnen maken, gaat er iets fundamenteel mis. Het is tijd voor solidariteit tussen generaties. Niet vanuit plicht, maar vanuit de wens om het samen beter te maken.

Gerelateerd:

Algemeen

Vreselijk nieuws over de graf van ouders Gordon

Avatar foto

Gepubliceerd

2 uur geleden

op

15 juni 2025

Door

Familiekritiek op Gordon laait op na grafplan: “Niet alles draait om hem”

De recente uitspraken van Gordon over zijn plannen om het graf van Whitney Houston een opknapbeurt te geven, hebben voor heel wat opschudding gezorgd. Wat begon als een opvallende persoonlijke missie om het graf van de wereldberoemde zangeres ‘mooier’ te maken, is inmiddels uitgegroeid tot een onderwerp dat zelfs binnen zijn eigen familie tot spanningen leidt. Zijn nichtje Michelle laat in weekblad Privé van zich horen en spaart haar beroemde oom niet.

Oog voor Whitney, maar wat met zijn eigen familie?

Gordon liet zich recent uit over het graf van Whitney Houston en stelde dat hij plannen heeft om het monument te verbeteren, omdat het volgens hem ‘niet waardig genoeg’ is voor een icoon als zij. De opmerking werd internationaal met opgetrokken wenkbrauwen ontvangen. Veel mensen vonden het ongepast dat iemand uit Nederland zich bezighoudt met het graf van een Amerikaanse ster, zonder directe band of toestemming van de nabestaanden.

Journalist en Privé-hoofdredacteur Evert Santegoeds besloot naar aanleiding van die uitspraken poolshoogte te nemen bij het graf van Gordons eigen ouders in Nederland. Een fotograaf legde vast dat het graf er naar verluidt niet al te best bij ligt. En dat zorgt voor ongemakkelijke vragen.

Auch: kritiek uit eigen kring

Wat Gordon misschien niet had verwacht, is dat ook zijn eigen familie zich nu uitspreekt. Nicht Michelle, dochter van Gordons overleden zus Lydia, vertelt in Privé openhartig over hoe de familie zich al langer niet kan vinden in de manier waarop Gordon omgaat met gevoelige onderwerpen rondom het familiegraf.

Volgens Michelle begon de ergernis al bij de uitvaart van Gordons moeder. “Alles moest gaan zoals hij het wilde,” zegt ze. “Hij had toen camera’s meegebracht en wilde alles vastleggen. Dat voelde voor veel familieleden ongemakkelijk. Niet iedereen wil deel uitmaken van een tv-programma tijdens zo’n intiem moment.”

Meerdere ooms en tantes zouden zich daartegen hebben verzet, stelt ze. Ze wilden niet herkenbaar in beeld verschijnen naast een open kist, en vonden de hele aanpak te veel lijken op een reallifesoap.

Te groot, te pompeus?

Ook het graf zelf zorgt volgens Michelle al jaren voor verdeeldheid. “Het is erg groot en opvallend. Dat paste niet bij hoe de meeste familieleden het voor zich zagen,” vertelt ze. “Er was bezorgdheid over wie het onderhoud zou doen. En helaas bleek al snel dat het graf begon te verzakken. Het moest hersteld worden, en dat is uiteindelijk ook gedaan, maar alleen nadat tante Marja en oma Cor hadden bemiddeld.”

Dat het nu opnieuw aandacht krijgt – dit keer via foto’s in de media – zorgt opnieuw voor frustratie. “Als je je inzet voor het graf van een wereldster aan de andere kant van de oceaan, zorg dan eerst dat het graf van je eigen ouders er netjes bij ligt,” klinkt het.

De pijn van zus Lydia

De spanningen tussen Gordon en zijn zus Lydia, de moeder van Michelle, zijn al langer bekend. Volgens Michelle was Lydia op het eind van haar leven klaar met de publieke uitingen van haar broer. “In een eerdere biografie schreef hij allerlei dingen over de familie. Dat heeft de relatie geen goed gedaan,” zegt ze.

Lydia zou zelfs bewust gekozen hebben voor crematie, juist om te vermijden dat ze ooit in het familiegraf terecht zou komen. “Ze wilde daar absoluut niet liggen. Die beslissing had ze duidelijk genomen.”

Ongevraagde gedenkplaat

Na het overlijden van Lydia, die in 2019 overleed na een kort ziekbed, dook er plots een gedenkplaat voor haar op bij het familiegraf. Michelle en de rest van de familie wisten van niets.

“Dat was echt schrikken,” vertelt Michelle. “Ineens kregen we foto’s doorgestuurd van een marmeren plaat met haar naam erop, bij het graf van haar ouders. Terwijl ze daar helemaal niet begraven ligt. Ze is gecremeerd. We hebben zelfs laten uitzoeken of het juridisch zomaar kon, maar vooral: waarom was er niet even overleg gepleegd?”

Gevoelig erfgoed

Het graf van de ouders van Gordon blijkt voor de familie niet alleen een fysieke, maar ook een emotionele last geworden. Michelle is duidelijk: “Ik kom er niet vaak. Niet omdat ik niet om mijn familie geef, maar omdat ik er niets van mijn moeder terugvind. Voor mij voelt het niet als háár plek.”

Ook het feit dat het graf opnieuw tekenen van verwaarlozing zou tonen, doet pijn. “Kijk, onderhoud is belangrijk. Zeker als je kiest voor zo’n groot, zichtbaar monument. Je moet dan ook de verantwoordelijkheid nemen om het netjes te houden.”

Geen contact meer

De relatie tussen Gordon en zijn nicht Michelle lijkt inmiddels ernstig bekoeld. In het interview zegt ze dat er nauwelijks nog contact is. “We leven ieder ons eigen leven. En dat is misschien ook wel beter zo. Ik voel me niet meer verbonden met hoe hij met familieherinneringen omgaat.”

Dat Gordon desondanks zelf de regie blijft nemen over zulke gevoelige zaken, wekt bij haar verbazing. “Soms lijkt het alsof hij zijn eigen verhaal boven dat van de rest plaatst. Maar familieherinneringen zijn van iedereen. Niet alleen van hem.”

Wat nu?

De hele situatie roept bredere vragen op over eigenaarschap, rouw, publieke aandacht en respect. Mag je zomaar iets veranderen aan een graf dat gedeeld wordt met anderen? En hoe ver mag je gaan in het documenteren en regisseren van persoonlijke momenten voor het publieke oog?

Wat voor Gordon een manier lijkt om zijn verdriet te verwerken en zijn familie te eren, voelt voor anderen als een stap te ver. En nu ook familieleden zich openlijk uitspreken, lijkt het duidelijk: dit gesprek is nog niet ten einde.

Lees verder