Algemeen
Wouter (34): “Veel ouderen blijven in grote huizen wonen terwijl gezinnen zoeken naar ruimte. Misschien wordt het tijd dat daar regels voor komen.”
Wouter zoekt al twee jaar naar een huis: “De woningmarkt zit muurvast – er moet nu echt iets gebeuren”
De woningmarkt in Nederland piept en kraakt aan alle kanten. De prijzen blijven stijgen, het aanbod blijft achter en met name jonge stellen merken daar dagelijks de gevolgen van. Voor Wouter en zijn vriendin is het vinden van een geschikte koopwoning inmiddels een frustrerende zoektocht geworden. Al bijna twee jaar speuren ze naar een betaalbare plek om hun toekomst op te bouwen, maar zonder resultaat.
Elke keer als er hoop gloort, is die van korte duur. De woningen die beschikbaar zijn, worden razendsnel verkocht of blijken simpelweg onbetaalbaar. “Het voelt alsof we gevangen zitten in een systeem dat weigert te bewegen,” zegt Wouter. En hij is niet de enige. Steeds meer jonge gezinnen lopen vast op een markt waar weinig doorstroming is en waar starters structureel achter het net vissen.
Eén probleem, vele gezichten
Voor Wouter zit de pijn niet alleen in de hoge prijzen, maar vooral in het gebrek aan beweging op de woningmarkt. “Wat ik het meest wrang vind, is dat veel ruime gezinswoningen worden bewoond door mensen die die ruimte eigenlijk niet meer nodig hebben,” zegt hij. Hij doelt op oudere bewoners die al decennialang in hetzelfde huis wonen, ook nu ze met z’n tweeën – of zelfs alleen – zijn.
Ondertussen staan jonge stellen te trappelen om te kunnen groeien, maar botsen zij keer op keer op een muur van stilstand. “We willen verder, maar dat lukt niet zolang het systeem muurvast zit,” aldus Wouter.
Volgens hem wordt de situatie alsmaar nijpender. Starters blijven hangen in kleine huurappartementen, jonge gezinnen moeten kinderen opvoeden op te weinig vierkante meters en anderen wonen noodgedwongen nog steeds bij hun ouders.
Weinig doorstroming, weinig kansen
De woningmarkt stokt vooral omdat er te weinig doorstroming is. Er wordt wel gebouwd, maar vaak te langzaam of op plekken waar de behoefte niet het grootst is. Tegelijkertijd blijven grote huizen vaak onbenut – met lege slaapkamers en ongebruikte tuinen – terwijl de vraag naar ruimte onder jonge gezinnen alleen maar toeneemt.
Die disbalans zorgt voor frustratie bij veel starters. Ze willen wel, maar kunnen niet. En terwijl ze tegen hun grenzen aanlopen, blijft een deel van de beschikbare woonruimte buiten bereik – niet omdat die er niet is, maar omdat hij niet vrijkomt.
Geen dwang, maar slimme stimulansen
Wouter pleit dan ook voor een gerichte aanpak vanuit de overheid. “Het is tijd dat er beleid komt dat het aantrekkelijk maakt voor ouderen om kleiner te gaan wonen. Niet door mensen iets op te leggen, maar door ze te verleiden met logische, haalbare prikkels.”
Hij denkt daarbij aan belastingvoordelen, vergoedingen voor verhuis- en inrichtingskosten of zelfs voorrang bij nieuwbouwprojecten gericht op senioren. Alles om de drempel tot verhuizen te verlagen.
Volgens hem kan dat op een manier die recht doet aan ieders belang. “We moeten het niet zien als iets dat ouderen ‘afpakt’, maar als iets dat juist kansen creëert – ook voor hen. Een kleinere, gelijkvloerse woning is vaak beter afgestemd op de levensfase waarin ze zich bevinden.”
Kleiner wonen heeft voordelen
Veel ouderen wonen nog altijd in eengezinswoningen met meerdere verdiepingen, trappen en een grote tuin. Dat zijn prachtige huizen, maar niet altijd praktisch wanneer het lichaam niet meer meewerkt. Wouter: “Kleiner wonen betekent minder onderhoud, lagere energiekosten en vaak ook een betere ligging ten opzichte van voorzieningen zoals zorg, winkels of openbaar vervoer.”
En dat biedt ook mentaal ruimte: een frisse start in een woning die beter past bij de behoeften van nu. “Als de overheid daarin investeert, creëer je iets waar iedereen baat bij heeft,” zegt hij. “Niet alleen jonge gezinnen, maar ook ouderen zelf.”
Verbinding tussen generaties
Volgens Wouter is het belangrijk dat het gesprek hierover met wederzijds begrip wordt gevoerd. “Het gaat niet om wij tegen zij. Het gaat erom dat we met z’n allen naar de toekomst kijken. En daar hoort bij dat we soms ruimte maken voor elkaar.”
Hij erkent dat niet iedere oudere staat te springen om te verhuizen. “Dat snap ik volledig. Maar laten we dan in elk geval zorgen dat wie wél wil verhuizen, ook echt geholpen wordt. Nu is dat vaak nog te ingewikkeld of financieel onaantrekkelijk.”
Nieuwe kansen voor de bouwsector
Ook voor de bouwsector zou een gericht doorstroombeleid positief uitpakken. Meer vraag naar levensloopbestendige woningen betekent nieuwe bouwprojecten, werkgelegenheid en architectonische vernieuwing. Als de overheid daar duidelijke kaders en financiële steun aan koppelt, ontstaat er opnieuw beweging op een vastgelopen markt.
“Er wordt nu veel gebouwd, maar vaak niet in de juiste categorie,” stelt Wouter. “Er is behoefte aan slimme appartementen, hofjes en gelijkvloerse woningen – geen extra villa’s in het buitengebied.”
Geen taboe op verandering
Voorstellen zoals die van Wouter kunnen gevoelig liggen. Sommige ouderen voelen zich aangesproken of zelfs aangevallen wanneer de discussie over ‘doorschuiven’ gevoerd wordt. Maar volgens Wouter is het gesprek noodzakelijk. “We moeten het niet uit de weg gaan. Niet vanuit verwijt, maar vanuit verantwoordelijkheid.”
Hij benadrukt dat niemand zijn woning gedwongen hoeft te verlaten. “Daar gaat het niet om. Maar het zou de samenleving enorm helpen als we met elkaar het gesprek aangaan over hoe we de beschikbare ruimte beter benutten.”
Door het taboe te doorbreken en met empathie te kijken naar ieders behoeften, ontstaat er ruimte voor begrip – en voor oplossingen die écht werken.
Tijd voor actie
Wouter’s oproep is helder: de woningmarkt moet in beweging komen. Dat kan alleen als er beleid komt dat eerlijk, doordacht en gericht is op het hele systeem. “We hebben het lang genoeg over de symptomen gehad. Tijd om de oorzaak aan te pakken.”
Doorstroming is daarbij een sleutelwoord. Niet als verplichting, maar als uitnodiging. Als ouderen de ruimte krijgen om vrijwillig en comfortabel te verhuizen naar een woning die beter past, ontstaat er lucht op alle niveaus van de woningmarkt.
Samen bouwen aan toekomst
De frustratie van Wouter is herkenbaar voor veel leeftijdsgenoten. Zijn boodschap aan de politiek, de bouwsector én de samenleving: denk in oplossingen die iedereen dienen. Want wonen is meer dan een dak boven je hoofd – het is de basis van iemands leven.
Zolang grote huizen leeg blijven terwijl jonge mensen geen begin kunnen maken, gaat er iets fundamenteel mis. Het is tijd voor solidariteit tussen generaties. Niet vanuit plicht, maar vanuit de wens om het samen beter te maken.
Het was een nacht die Djarno Hofland en zijn verloofde Manon Kool niet snel zullen vergeten. Wat begon als een ogenschijnlijk rustige avond, veranderde plots in een angstige race tegen de klok toen hun pasgeboren zoontje Lowen onverwacht ernstig benauwd raakte. In paniek stapten ze midden in de nacht in de auto, op weg naar het z!ekenhuis, niet wetend wat hen te wachten stond.
Schrik in de nacht
Via Instagram liet Djarno zijn
volgers weten wat er was gebeurd. In een open en emotionele
boodschap schreef hij:
“Vannacht in het z!ekenhuis
gezeten voor Lowen, die opeens geen lucht meer kreeg door al zijn
slijm.”
Bij het bericht deelde hij een foto vanuit het z!ekenhuis, waarop te zien is hoe het jonge gezin op de spoedeisende hulp zit. De vermoeidheid en spanning zijn voelbaar, maar gelukkig kon hij ook meteen geruststellend nieuws delen: “Het is allemaal goed met hem, gelukkig.”
Voor elke ouder is het een van de grootste angsten: je kind dat plotseling moeite krijgt met ademhalen. Zeker bij een baby, die zichzelf nog niet kan helpen of aangeven wat er mis is, kan zo’n situatie razendsnel escaleren. Voor Djarno en Manon voelde het dan ook alsof de tijd even stil stond.
Opluchting na angstige uren
In het z!ekenhuis werd Lowen direct onderzocht. De artsen constateerden dat hij veel slijm had, wat zijn ademhaling ernstig belemmerde. Zulke situaties komen bij jonge baby’s vaker voor, maar dat maakt de schrik voor ouders niet minder groot. Elk kuchje, elk geluidje wordt dan beladen met angst.
Na observatie en behandeling kwam gelukkig het verlossende nieuws: Lowen was stabiel en buiten gevaar. Voor Djarno en Manon viel er een enorme last van hun schouders. De opluchting na zulke uren is nauwelijks te beschrijven. Van pure paniek naar dankbaarheid – emoties die elkaar in rap tempo afwisselen.
Lowen: een wonder voor het gezin
Lowen werd afgelopen zomer geboren en was vanaf het eerste moment een bron van geluk voor het stel. Bij zijn geboorte deelden Djarno en Manon al hoe bijzonder zijn komst voor hen was. “Jij maakt ons compleet, Lowen Franky Hofland,” schreven ze toen trots. “Jij bent ons wonder, zijn geschenk.”
Dat zulke woorden extra lading krijgen na een angstige nacht als deze, is logisch. Het herinnert ouders eraan hoe kwetsbaar het leven is, maar ook hoe groot de liefde is die ze voelen.
Een hecht gezin
Djarno en Manon vormen al zes jaar een koppel en zijn sinds vorig jaar verloofd. Hun gezin groeide gestaag. Begin 2022 mochten ze hun dochter Seven Rich verwelkomen, die inmiddels een grote zus is geworden. Daarnaast heeft Djarno nog een dochter uit een eerdere relatie, waardoor het gezin al langere tijd een warme, samengestelde eenheid vormt.
Op sociale media laten ze regelmatig zien hoe belangrijk familie voor hen is. Geen perfecte plaatjes, maar eerlijke momenten: blijdschap, vermoeidheid, liefde en soms ook zorgen. Juist dat maakt dat veel mensen zich met hen kunnen identificeren.
Reacties vol steun
Onder het Instagrambericht van Djarno stroomden de reacties binnen. Volgers leefden massaal mee en wensten Lowen beterschap. Veel ouders deelden hun eigen ervaringen met nachtelijke z!ekenhuisbezoeken en lieten weten hoe herkenbaar de angst is.
“Zo heftig,
sterkte!”
“Wat een schrik, fijn dat het nu goed gaat.”
“Dit zijn nachten die je nooit meer vergeet.”
De steunbetuigingen laten zien hoe groot de betrokkenheid is. Hoewel Djarno en Manon bekende gezichten zijn, staan ze in zulke momenten vooral als ouders voor dezelfde zorgen als ieder ander.
Kwetsbaarheid van jonge baby’s
Artsen benadrukken regelmatig hoe belangrijk het is om bij ademhalingsproblemen bij baby’s direct actie te ondernemen. Overmatig slijm, verkoudheid of kleine luchtwegproblemen kunnen bij jonge kinderen snel tot benauwdheid leiden. Dat Djarno en Manon geen moment twijfelden en meteen naar het z!ekenhuis gingen, was dan ook de juiste keuze.
Voor ouders is het vaak lastig om het onderscheid te maken tussen “even aankijken” en “direct handelen”. In dit geval bleek hoe belangrijk het is om op je gevoel te vertrouwen.
Dankbaarheid overheerst
Hoewel de nacht intens en beangstigend was, overheerst bij het gezin nu vooral dankbaarheid. Dankbaarheid dat de zorg snel beschikbaar was, dat Lowen goed is behandeld en dat ze hem weer veilig in hun armen konden sluiten.
Djarno’s korte, eerlijke update zegt daarin eigenlijk alles. Geen lange uitleg, geen drama, maar een simpele boodschap: het was spannend, maar het gaat goed.
Een herinnering die blijft
Zulke momenten blijven ouders vaak bij. Ze worden onderdeel van het gezinsverhaal: die ene nacht, die ene angst, die ene opluchting. Voor Djarno en Manon zal dit ongetwijfeld een herinnering zijn die hen nog dichter bij elkaar brengt.
Voor nu lijkt de rust teruggekeerd in huize Hofland-Kool. Lowen is veilig, de ouders kunnen weer ademhalen en dochter Seven heeft haar broertje weer thuis.
En misschien is dat wel de belangrijkste boodschap die blijft hangen na deze gebeurtenis: hoe kwetsbaar het leven soms ook is, de liefde en verbondenheid binnen een gezin blijken keer op keer sterker dan de angst.