-

Algemeen

Tim Hofman infiltreert voor BOOS in Whatsappgroep van burgergrenswacht: ´Mensen zijn woest!´

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Wat begon als een zogenaamd bezorgde burgeractie in het Groningse Sellingen, blijkt een stuk duisterder dan aanvankelijk gedacht. Afgelopen zaterdag hielden actievoerders opnieuw ‘grenscontroles’ langs wegen in de buurt van het asielzoekerscentrum. Maar dankzij onthullingen van het BNNVARA-programma BOOS komt nu aan het licht dat deze beweging wordt aangedreven door haat, racisme en gewelddadige fantasieën.

Appgroep vol haat en wapens

BOOS kreeg toegang tot een besloten WhatsApp-groep met de naam ‘Grenscontrole i.v.m. Asielzoekers’, waarin maar liefst 683 mensen deelnemen. Wat zich daarbinnen afspeelt, gaat ver voorbij aan ‘bezorgd burgerschap’. In de chat circuleren racistische berichten als: “Kan beter een wapen in huis hebben als zo’n kut zwarte door de tuin loopt.” Ook wordt er gesproken over het aanschaffen van vuurwapens en agressieve honden, zoals “goedkope Mechelse herders”, om vluchtelingen ‘op afstand te houden’.

Tim Hofman

De sfeer is gewelddadig en opruiend. Zo delen leden foto’s van wapens, fantaseren ze openlijk over geweld en worden er oproepen gedaan tot ‘gewapende verdediging’ van de eigen woonomgeving. Het gaat hier niet om zorgen, maar om extremistische uitingen die rechtstreeks indruisen tegen de rechtsstaat.

De drijvende kracht: Jan Huzen

De appgroep wordt beheerd door Jan Huzen, een beruchte activist met een geschiedenis van opruiing en laster. Hij speelt al jaren een rol in extreemrechtse bewegingen en is tijdens eerdere grensacties op beeld vastgelegd in een geel hesje, terwijl hij auto’s aanhield om te controleren wie erin zaten. Huzen stelde eerder in een interview dat hij mensen met een donker uiterlijk zou achtervolgen en ondervragen: “Ook geen donkere mensen, of iets wat erop lijkt? Dan zouden we ze achtervolgen en ondervragen.”

Deze uitspraken onderstrepen de ware aard van de ‘burgercontroles’: geen spontane bezorgdheid, maar een goed georganiseerde, racistische intimidatiecampagne.

Politieke verdeeldheid

De acties worden door sommige politici, waaronder PVV-leider Geert Wilders, geprezen als ‘fantastische burgerparticipatie’. Maar anderen slaan wél alarm. Demissionair minister Van Weel (Justitie en Veiligheid) en staatssecretaris Tuinman (BBB) waarschuwen voor de groeiende tendens tot eigenrichting. Ze noemen het initiatief gevaarlijk en illegaal: “De handhaving van de grenzen is een taak van de overheid, niet van burgers met een appgroep en een jachtinstinct.”

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door BOOS (@boosbnnvara)

Een bedreiging voor de rechtsstaat

De beelden, uitspraken en berichten uit de WhatsApp-groep vormen samen een verontrustend beeld van radicalisering onder burgers. Wat begon als schijnbaar spontane acties tegen asielinstroom, blijkt een door extremistische denkbeelden gevoed netwerk van mensen die zich gewapenderhand willen verzetten tegen migratie.

De oproep is dan ook helder: dit is geen ‘participatie’, dit is een gevaarlijke aanval op de rechtstaat, de veiligheid van vluchtelingen en het maatschappelijke fundament van Nederland. Een grens is opnieuw bereikt – en ver overschreden.

Algemeen

Steenrijk, Straatarm-kijkers gaan los over arm gezin: ”Dit is niet te bevatten”

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Kijkers in tranen na emotionele aflevering van Steenrijk, Straatarm: alleenstaande moeder Laura raakt harten met haar verhaal

De nieuwste aflevering van het programma Steenrijk, Straatarm heeft woensdagavond diepe indruk gemaakt op kijkers. In de aflevering was te zien hoe het welgestelde stel Reza en Sahar voor een week van leven en woning ruilde met Laura, een alleenstaande moeder van vier kinderen. Haar situatie, getekend door verlies, ziekte en financiële zorgen, liet bij velen een onuitwisbare indruk achter.

Van overvloed naar overleven

Reza en Sahar zijn gewend aan luxe: een ruim huis, een royaal weekbudget en volop comfort. Laura daarentegen moet met haar gezin rondkomen van slechts 150 euro per week. Ze woont in een bescheiden woning en doet alles om haar kinderen een zo normaal mogelijk leven te geven, ondanks de enorme uitdagingen waarmee ze wordt geconfronteerd.

Wat Laura onderscheidt, is haar veerkracht. Ondanks alles blijft ze positief en strijdvaardig, met haar kinderen altijd op de eerste plaats. Tijdens de aflevering deelt ze haar persoonlijke verhaal – een verhaal dat menigeen met een brok in de keel achterliet.

Een dubbele klap: verlies en ziekte

Laura verloor haar echtgenoot Bart op jonge leeftijd. Alleen achterblijven met vier kinderen is voor iedere ouder zwaar, maar voor Laura kwam daar al snel nog een schokkende diagnose bovenop. Kort na het overlijden van haar man kreeg ze te horen dat ze leed aan schildklierkanker. De ziekte bleek al uitgezaaid naar haar lymfeklieren.

In tranen vertelt Laura over de angst die haar op dat moment overviel: “Mijn grootste zorg was niet eens mijn eigen gezondheid, maar het idee dat mijn kinderen straks helemaal alleen zouden zijn. Wat zou er met hen gebeuren als ik er niet meer was?”

Behandelingen en financiële gevolgen

Laura onderging meerdere behandelingen, waaronder operaties, chemotherapie en bestralingen. Inmiddels is de kanker onder controle, maar de nasleep van haar ziekte is nog altijd voelbaar. Ze is fysiek niet in staat om te werken en het vinden van de juiste medicatie is een langdurig proces.

Haar financiële situatie verslechterde snel nadat zij van instantie naar instantie werd gestuurd. “Het UWV verwees me naar de bijstand, en de bijstand stuurde me terug naar het UWV. Ondertussen kreeg ik maandenlang helemaal niets,” legt Laura uit. “Als je dan zonder inkomen zit, stapelen de schulden zich razendsnel op.”

Vrijwillig onder bewind: kiezen voor rust

Om weer grip te krijgen op haar financiën, besloot Laura zichzelf onder bewindvoering te laten plaatsen. “Ik wilde rust creëren voor mezelf en mijn kinderen,” zegt ze. “Bewindvoering gaf me een klein beetje ademruimte, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. Ik wil dat mijn kinderen zich kunnen focussen op kind zijn, niet op geldzorgen.”

Kinderen die meedenken en meeleven

Wat veel kijkers raakte, was de manier waarop Laura’s kinderen omgaan met de situatie. Ondanks hun jonge leeftijd zijn ze enorm betrokken. Ze verzamelen lege flessen en blikjes om statiegeld op te halen, met als doel hun moeder te helpen.

“We willen mama helpen geld te verdienen,” klinkt het enthousiast in de aflevering. Hun veerkracht en positiviteit zijn hartverwarmend. Maar het besef dat deze kinderen zulke verantwoordelijkheden voelen, zorgt bij veel kijkers ook voor verdriet en frustratie over hoe hard het leven kan zijn.

Onvervulde verlangens en schuldgevoel

Laura doet er alles aan om haar kinderen gelukkig te maken, maar het knaagt aan haar dat ze niet altijd kan bieden wat andere gezinnen wél kunnen. “Als ik zie wat voor traktaties er op school worden uitgedeeld, of naar welke feestjes andere kinderen gaan, dan voel ik me tekortschieten,” vertelt ze geëmotioneerd. “Niet omdat ik mijn best niet doe, maar omdat ik het gewoon niet kán geven. En dat doet soms pijn.”

Ze vervolgt: “Soms word ik boos. Niet op iemand in het bijzonder, maar gewoon op het systeem, op de ongelijkheid. Waarom is het zo moeilijk om gewoon je hoofd boven water te houden als je het al zwaar hebt?”

Een contrast dat raakt

De aflevering laat ook zien hoe Reza en Sahar de week met weinig middelen ervaren. De ruil zet hen aan het denken over wat écht belangrijk is in het leven. Ze zijn zichtbaar geraakt door Laura’s verhaal en tonen oprechte bewondering voor haar kracht.

Na de week keren ze terug naar hun eigen leven, maar niet zonder eerst iets terug te doen. Ze laten Laura en haar gezin niet met lege handen achter — een gebaar dat veel kijkers ontroerde.

Kijkers massaal geraakt: “Tranen in de ogen”

Op sociale media wordt massaal gereageerd op de uitzending. De woorden “respect”, “krachtig” en “hartverscheurend” komen veelvuldig voorbij. Velen uiten hun bewondering voor Laura en haar gezin, en vragen zich hardop af hoe het mogelijk is dat iemand in zo’n situatie nauwelijks geholpen wordt door instanties.

“Ik heb met tranen in mijn ogen gekeken,” schrijft een kijker op X (voorheen Twitter). “Wat een ongelooflijk sterke vrouw, en wat een liefdevol gezin.”

Een ander zegt: “Deze aflevering zou iedereen moeten zien. Niet om medelijden te hebben, maar om te beseffen dat armoede vaak onzichtbaar is, en dat er zoveel veerkracht achter schuilt.”

Hoop op een betere toekomst

Ondanks alles blijft Laura hoopvol. “Ik wil niet bij de pakken neerzitten. Mijn kinderen verdienen een toekomst. En ik ga er alles aan doen om die hen te geven.”

De aflevering laat zien dat armoede en ziekte mensen kunnen treffen die alles op orde hadden, maar door omstandigheden ineens in een neerwaartse spiraal belanden. Het is een krachtige herinnering aan hoe kwetsbaar een mens kan zijn — en hoe belangrijk steun, begrip en een luisterend oor kunnen zijn.

Een vrouw met een missie

Laura’s verhaal is er één van pijn, maar ook van liefde en veerkracht. Haar wens is simpel, maar krachtig: “Ik wil er gewoon zijn voor mijn kinderen. Dat is mijn enige doel.”

Met de uitzending van Steenrijk, Straatarm heeft ze niet alleen haar verhaal gedeeld, maar ook duizenden mensen geraakt. En dat, op zichzelf, is al een vorm van winst.

Lees verder