Algemeen
Snoeiharde discussie over levensverlengende medicatie Freek: ´Moet de samenleving dit wel betalen?´
Nederland, het land van polderen, kaas en gezelligheid. Toch lijkt empathie hier steeds vaker ondergesneeuwd te raken door nuchtere berekeningen en oeverloze discussies. Zelfs als het om leven en dood gaat, zoals in het geval van Freek Rikkerink van Suzan & Freek, weten we er collectief een meningencircus van te maken.
Van kankerdiagnose naar kostenpost
Freek, 32 jaar, staat midden in het leven, heeft een kind op komst en begint aan levensverlengende medicatie vanwege uitgezaaide longkanker. Een situatie die je zou verwachten te omringen met warmte, steun en medeleven. Maar op NUjij – het reactieplatform van NU.nl – ging het razendsnel over iets heel anders: geld.
De aanzet van een kille discussie
Het balletje ging rollen door een bijdrage van een gebruiker genaamd Hedwig. Zij herinnerde zich een oude discussie over ‘wat een leven waard is’. Haar invalshoek? Filosofisch, maar confronterend: “Levensverlengend is niet genezend. Wel heel duur. Van mij hoeft het niet.” De toon was gezet.
Menselijkheid versus berekening
Reageerder JHP kon niet anders dan vragen: “Zou u hetzelfde zeggen als er een kind op komst is en je nog even dat moment zou kunnen meemaken?” Het raakt de kern van de discussie: wat weegt zwaarder, emotie of economie?
Tussen empathie en realisme
Een andere gebruiker, Tim, probeerde te nuanceren. Hij gaf aan dat een dierbare van hem baat had gehad bij dezelfde medicatie, maar dat er inderdaad een grens is. “Als de kwaliteit van leven zodanig afneemt, wordt het middel erger dan de kwaal.” Het dilemma is duidelijk: hoeveel is ‘extra tijd’ waard?
Hedwig blijft bij haar punt
Hedwig ging onverstoord door. “Ik gun Freek alle liefde en tijd met zijn kind. Maar het gesprek over zorgkosten moeten we wel blijven voeren.” Ze stelt dat dit debat geen taboe mag zijn, juist om ervoor te zorgen dat zorg in de toekomst voor iedereen beschikbaar blijft.
De stem van het hart
Tamara mengde zich ook in de discussie en maakte korte metten met het rekenwerk. “Een mensenleven afwegen in euro’s? Dat gaat me te ver. Zeker bij iemand van 32 met een gezin in wording. Laten we het menselijke aspect niet vergeten.” Haar woorden kregen veel bijval, en terecht.
De stem van de calculator
Toch stond Tamara niet alleen tegenover Hedwig. Reageerder Frank legde de vinger op de zere plek: “Sommige behandelingen worden niet vergoed vanwege kosten-baten. We doen het al. Alleen niemand durft het hardop te zeggen.” Hij pleit voor duidelijke grenzen in de zorgkosten.
Hedwig, de polderdiplomaat
Zoals een ware discussietijger keerde Hedwig nog een laatste keer terug: “We moeten deze gesprekken voeren. Niet uit hardheid, maar juist om te voorkomen dat alleen de rijken toegang hebben tot levensverlengende behandelingen.” Haar boodschap is duidelijk: solidariteit vraagt soms om moeilijke keuzes.
Disney doet ook mee
Dan komt er ineens een Pixar – niet de studio, maar een reageerder met dezelfde naam. Zijn mening? Evenwichtig: “Iedereen wil zijn kind zien opgroeien, maar als we elk argument voor verlenging accepteren, raakt het systeem uitgeput.” Zelfs de meest empathische stemmen erkennen het dilemma.
Wat zeggen we hiermee als samenleving?
Het debat rond Freek is daarmee veel groter dan één persoon. Het raakt aan onze waarden, onze grenzen, en onze bereidheid om moeilijke vragen te stellen. Hoeveel mag het kosten om iemand drie, zes of twaalf maanden langer bij zijn geliefden te houden? En mag daar überhaupt een prijskaartje aan hangen?
