Wim Peeters hoopt op een teken van Sieneke: “Meer pijn van
haar stilte dan van mijn z!ekte”
Wim Peeters, de grootvader van
zangeres Sieneke, bevindt zich in een kwetsbare fase van zijn
leven. De diagnose uitgezaaide slokdarmk*nker heeft zijn wereld op
z’n kop gezet. Op dit moment ondergaat hij levensverlengende
behandelingen en zijn vooruitzichten zijn onzeker. Toch is het niet
alleen de z!ekte die hem parten speelt: vooral het uitblijven van
contact met zijn kleindochter drukt zwaar op zijn hart.

In weekblad Story doet Wim zijn verhaal. Hij heeft
nog zes chemokuren te gaan. Als deze geen resultaat opleveren,
worden de behandelingen stopgezet. “Mijn gezondheid gaat achteruit,
dat voel ik elke dag,” zegt hij openhartig. Maar waar hij nog het
meest onder lijdt, is het totale stilzwijgen van zijn kleindochter.
“Ze is niet één keer langs geweest. Dat doet ontzettend veel
pijn.”
Emotionele leegte
Wim vertelt dat hij zich diep
geraakt voelt door het gebrek aan contact vanuit zijn familie.
“Sieneke en haar ouders hebben helemaal niets van zich laten horen.
Geen telefoontje, geen kaartje, geen bezoek. En dat terwijl ik haar
eerste kleinkind was en altijd klaarstond voor haar.”

Wat de situatie extra
schrijnend maakt, is dat er volgens Wim geen sprake is van ruzie of
een conflict. Hij zegt niet te begrijpen waarom zijn kleindochter
nu op afstand blijft. “Ik heb haar nooit iets misdaan. Geen harde
woorden, geen onenigheid. Ik begrijp er niets van. Juist nu ik haar
steun het hardst nodig heb, blijft het stil.”
Het gevoel van afwijzing is
groot. “Je zou denken dat familie er juist is in tijden van nood.
Een arm om je schouder, een luisterend oor. Maar ik zit hier dag in
dag uit, vechtend tegen een slopende z!ekte, en voel me
tegelijkertijd emotioneel in de steek gelaten.”

Pijnlijk contrast
Wat de situatie voor Wim nóg
moeilijker maakt, is het feit dat hij recent zag hoe Sieneke op
sociale media haar steun uitsprak voor zanger Freek Rikkerink, die
eveneens vecht tegen uitgezaaide k*nker. “Dat siert haar,” zegt Wim
daar zonder wrok over. “Die jongen en zijn vrouw verdienen alle
steun. Maar het voelt vreemd om haar zulke lieve woorden voor een
ander te horen zeggen, terwijl ze haar eigen opa volledig lijkt te
vergeten.”
De zangeres, die in 2010
landelijke bekendheid verwierf dankzij haar deelname aan het
Eurovisie Songfestival, heeft nog niet publiekelijk gereageerd op
de uitlatingen van haar grootvader. Wim zelf laat doorschemeren dat
dit niet de eerste keer is dat hij zich buitengesloten voelt. Maar
nu, met zijn gezondheid op het spel, komt het extra hard aan. “In
deze fase hoop je op een beetje warmte, op het gevoel dat je er nog
toe doet voor je familie.”

Een klein gebaar zou al
genoeg zijn
Voor Wim gaat het niet om
grote daden of publiek drama. Wat hij mist, zijn de kleine
menselijke gebaren die zoveel troost kunnen bieden. “Een blik van
herkenning, een korte knuffel, samen even praten. Al is het maar
vijf minuten. Dat zou me zoveel goed doen.”
Hij benadrukt dat hij niets
anders verlangt dan gewoon contact. “Je bent familie, toch? En dan
hoop je dat dat in moeilijke tijden ook betekent dat je er voor
elkaar bent. Ik vraag niet om vergeving of uitleg, alleen om een
beetje nabijheid.”

Complexe familiebanden?
Het blijft gissen waarom het
contact tussen Sieneke en haar grootvader zo is verwaterd.
Familiebanden kunnen complex zijn, en niet elke situatie is
zwart-wit. Maar volgens Wim is er geen aanleiding geweest voor een
breuk. “Er is niets voorgevallen. Geen ruzie, geen verwijt. Dat
maakt het zo pijnlijk: ik snap het gewoon niet.”
De onzekerheid over het
waarom vreet aan hem. “Ik lig hier elke dag te vechten, en hoop
vooral nog iets van waardigheid en liefde te ervaren in de tijd die
me rest. Maar als je eigen kleindochter je niet meer wil zien, doet
dat soms meer pijn dan de z!ekte zelf.”

Hoop sterft het laatst
Toch weigert Wim de hoop op
te geven. “Misschien leest ze dit,” zegt hij stil. “Misschien denkt
ze dan: ‘Ik ga toch even langs.’ Dat zou echt alles voor me
betekenen. Eén moment samen, dat is al genoeg.”
Zijn woorden zijn geen
verwijt, maar een zacht uitgesproken wens. Een laatste roep om
verbondenheid, om niet vergeten te worden door degene die hij
jarenlang op handen droeg.
