-

Algemeen

Martijn Krabbé in tranen: ´Ik wil nog niet doodgaan´

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Een zichtbaar geëmotioneerde Martijn Krabbé heeft deze week de Media Oeuvre Award 2025 in ontvangst genomen. De presentator, die leeft met een 0ngeneeslijke z1ekte, sprak tijdens de uitreiking niet alleen over zijn carrière, maar ook over zijn strijd om het leven vast te houden. Zijn woorden kwamen keihard binnen: „Ik ben er nog niet aan toe.”

Dubbel gevoel bij eerbetoon

In gesprek met RTL Boulevard noemt Martijn de prijs “heel eervol” en bedankt hij in het bijzonder zijn familie. Toch bekruipt hem ook een dubbel gevoel. „Als je een oeuvreprijs krijgt, dan lijkt het alsof je carrière ten einde is. Maar dat gevoel heb ik helemaal niet. Ik doe nog voice-overs en daar heb ik ontzettend veel plezier in.” Martijn benadrukt dat hij zich nog steeds onderdeel voelt van het vak: „Ik ben voor mijn eigen gevoel nog volop bezig – ook al is dat natuurlijk maar ten dele zo.”

Nuchter en strijdlustig tegelijk

Ondanks zijn zware diagnose blijft Martijn nuchter. „Iedereen schijnt het te kunnen, dat d00dgaan. Zo moeilijk is het niet,” zegt hij met een glimlach. Toch voegt hij er direct aan toe: „Maar ik ben er nog niet aan toe. Ik reken er zelfs op dat ik daar nog niet aan toe ben.” Op dit moment voelt hij zich “prima”: „Er zijn goede en slechte tijden, maar nu gaat het oké. Ik heb op dit moment geen klachten.”

Grote bewondering voor Freek Rikkerink

Tijdens het interview toont Martijn ook zijn medeleven met zanger Freek Rikkerink van het duo Suzan & Freek, die onlangs bekendmaakte dat hij kampt met uitgezaaide l0ngk@nker. „Ze verwachten een kindje, zeg. En dan moet je ook nog omgaan met zo’n diagnose. Dat vind ik ongelooflijk knap.” Hij spreekt vol bewondering over Freeks besluit om ondanks alles weer op te treden. „Ik denk dat dat een heel goed idee is. Je moet zorgen dat je volop in het leven blijft staan.”

Levenslust als leidraad

Martijn’s verhaal is niet alleen dat van een bekende Nederlander die een prijs ontvangt. Het is het verhaal van een man die weigert zich neer te leggen bij een einddatum. Die in tijden van onzekerheid kiest voor liefde, voor werkplezier, voor verbondenheid en vooral: voor leven. Zijn boodschap raakt veel mensen: blijf gaan, blijf hopen en blijf voelen — zolang het kan.

Een prijs vol betekenis

De Media Oeuvre Award is meer dan een erkenning van Martijns lange carrière in de media. Het is ook een eerbetoon aan zijn veerkracht, zijn menselijkheid en zijn vermogen om, zelfs in de moeilijkste tijden, te blijven inspireren. Want hoewel het einde ergens op de loer ligt, is Martijn Krabbé er allesbehalve klaar mee. En dat voelt iedereen.

Algemeen

Steenrijk, Straatarm-kijkers gaan los over arm gezin: ”Dit is niet te bevatten”

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Kijkers in tranen na emotionele aflevering van Steenrijk, Straatarm: alleenstaande moeder Laura raakt harten met haar verhaal

De nieuwste aflevering van het programma Steenrijk, Straatarm heeft woensdagavond diepe indruk gemaakt op kijkers. In de aflevering was te zien hoe het welgestelde stel Reza en Sahar voor een week van leven en woning ruilde met Laura, een alleenstaande moeder van vier kinderen. Haar situatie, getekend door verlies, ziekte en financiële zorgen, liet bij velen een onuitwisbare indruk achter.

Van overvloed naar overleven

Reza en Sahar zijn gewend aan luxe: een ruim huis, een royaal weekbudget en volop comfort. Laura daarentegen moet met haar gezin rondkomen van slechts 150 euro per week. Ze woont in een bescheiden woning en doet alles om haar kinderen een zo normaal mogelijk leven te geven, ondanks de enorme uitdagingen waarmee ze wordt geconfronteerd.

Wat Laura onderscheidt, is haar veerkracht. Ondanks alles blijft ze positief en strijdvaardig, met haar kinderen altijd op de eerste plaats. Tijdens de aflevering deelt ze haar persoonlijke verhaal – een verhaal dat menigeen met een brok in de keel achterliet.

Een dubbele klap: verlies en ziekte

Laura verloor haar echtgenoot Bart op jonge leeftijd. Alleen achterblijven met vier kinderen is voor iedere ouder zwaar, maar voor Laura kwam daar al snel nog een schokkende diagnose bovenop. Kort na het overlijden van haar man kreeg ze te horen dat ze leed aan schildklierkanker. De ziekte bleek al uitgezaaid naar haar lymfeklieren.

In tranen vertelt Laura over de angst die haar op dat moment overviel: “Mijn grootste zorg was niet eens mijn eigen gezondheid, maar het idee dat mijn kinderen straks helemaal alleen zouden zijn. Wat zou er met hen gebeuren als ik er niet meer was?”

Behandelingen en financiële gevolgen

Laura onderging meerdere behandelingen, waaronder operaties, chemotherapie en bestralingen. Inmiddels is de kanker onder controle, maar de nasleep van haar ziekte is nog altijd voelbaar. Ze is fysiek niet in staat om te werken en het vinden van de juiste medicatie is een langdurig proces.

Haar financiële situatie verslechterde snel nadat zij van instantie naar instantie werd gestuurd. “Het UWV verwees me naar de bijstand, en de bijstand stuurde me terug naar het UWV. Ondertussen kreeg ik maandenlang helemaal niets,” legt Laura uit. “Als je dan zonder inkomen zit, stapelen de schulden zich razendsnel op.”

Vrijwillig onder bewind: kiezen voor rust

Om weer grip te krijgen op haar financiën, besloot Laura zichzelf onder bewindvoering te laten plaatsen. “Ik wilde rust creëren voor mezelf en mijn kinderen,” zegt ze. “Bewindvoering gaf me een klein beetje ademruimte, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. Ik wil dat mijn kinderen zich kunnen focussen op kind zijn, niet op geldzorgen.”

Kinderen die meedenken en meeleven

Wat veel kijkers raakte, was de manier waarop Laura’s kinderen omgaan met de situatie. Ondanks hun jonge leeftijd zijn ze enorm betrokken. Ze verzamelen lege flessen en blikjes om statiegeld op te halen, met als doel hun moeder te helpen.

“We willen mama helpen geld te verdienen,” klinkt het enthousiast in de aflevering. Hun veerkracht en positiviteit zijn hartverwarmend. Maar het besef dat deze kinderen zulke verantwoordelijkheden voelen, zorgt bij veel kijkers ook voor verdriet en frustratie over hoe hard het leven kan zijn.

Onvervulde verlangens en schuldgevoel

Laura doet er alles aan om haar kinderen gelukkig te maken, maar het knaagt aan haar dat ze niet altijd kan bieden wat andere gezinnen wél kunnen. “Als ik zie wat voor traktaties er op school worden uitgedeeld, of naar welke feestjes andere kinderen gaan, dan voel ik me tekortschieten,” vertelt ze geëmotioneerd. “Niet omdat ik mijn best niet doe, maar omdat ik het gewoon niet kán geven. En dat doet soms pijn.”

Ze vervolgt: “Soms word ik boos. Niet op iemand in het bijzonder, maar gewoon op het systeem, op de ongelijkheid. Waarom is het zo moeilijk om gewoon je hoofd boven water te houden als je het al zwaar hebt?”

Een contrast dat raakt

De aflevering laat ook zien hoe Reza en Sahar de week met weinig middelen ervaren. De ruil zet hen aan het denken over wat écht belangrijk is in het leven. Ze zijn zichtbaar geraakt door Laura’s verhaal en tonen oprechte bewondering voor haar kracht.

Na de week keren ze terug naar hun eigen leven, maar niet zonder eerst iets terug te doen. Ze laten Laura en haar gezin niet met lege handen achter — een gebaar dat veel kijkers ontroerde.

Kijkers massaal geraakt: “Tranen in de ogen”

Op sociale media wordt massaal gereageerd op de uitzending. De woorden “respect”, “krachtig” en “hartverscheurend” komen veelvuldig voorbij. Velen uiten hun bewondering voor Laura en haar gezin, en vragen zich hardop af hoe het mogelijk is dat iemand in zo’n situatie nauwelijks geholpen wordt door instanties.

“Ik heb met tranen in mijn ogen gekeken,” schrijft een kijker op X (voorheen Twitter). “Wat een ongelooflijk sterke vrouw, en wat een liefdevol gezin.”

Een ander zegt: “Deze aflevering zou iedereen moeten zien. Niet om medelijden te hebben, maar om te beseffen dat armoede vaak onzichtbaar is, en dat er zoveel veerkracht achter schuilt.”

Hoop op een betere toekomst

Ondanks alles blijft Laura hoopvol. “Ik wil niet bij de pakken neerzitten. Mijn kinderen verdienen een toekomst. En ik ga er alles aan doen om die hen te geven.”

De aflevering laat zien dat armoede en ziekte mensen kunnen treffen die alles op orde hadden, maar door omstandigheden ineens in een neerwaartse spiraal belanden. Het is een krachtige herinnering aan hoe kwetsbaar een mens kan zijn — en hoe belangrijk steun, begrip en een luisterend oor kunnen zijn.

Een vrouw met een missie

Laura’s verhaal is er één van pijn, maar ook van liefde en veerkracht. Haar wens is simpel, maar krachtig: “Ik wil er gewoon zijn voor mijn kinderen. Dat is mijn enige doel.”

Met de uitzending van Steenrijk, Straatarm heeft ze niet alleen haar verhaal gedeeld, maar ook duizenden mensen geraakt. En dat, op zichzelf, is al een vorm van winst.

Lees verder