Algemeen
Kim Freenstra haalt keihard uit naar dit soort mensen: ´Spuitje en weg ermee!´
In een openhartig interview met Andy in de Auto laat Kim Feenstra zich van haar meest kwetsbare én strijdvaardige kant zien. De voormalig topmodel deelt indringende herinneringen aan haar jeugd, maar richt zich vooral op wat er volgens haar fundamenteel moet veranderen in de bescherming van kinderen in Nederland. Haar boodschap is fel, emotioneel en zonder terughoudendheid.
Een jeugd vol onveiligheid en chaos
Kim vertelt hoe haar jeugd werd getekend door instabiliteit, armoede en de afwezigheid van een veilige thuishaven. Ze groeide op zonder vader en met een moeder die kampte met verslavingen. Met haar zusje verbleef ze in meerdere Blijf-van-mijn-lijfhuizen, en in totaal moest ze elf keer van basisschool wisselen. “We hebben echt veel meegemaakt,” zegt ze. De pijnlijke ervaringen lieten diepe sporen na.
Beroemdheid bracht niet alleen succes
Na haar overwinning bij Holland’s Next Top Model veranderde haar leven ingrijpend, maar niet alles werd ineens beter. De bekendheid zorgde er juist voor dat haar verleden breed werd uitgemeten. “Je bent ineens bekend en iedereen heeft een mening over je, puur op basis van je verleden,” legt Kim uit. Haar publieke imago werd vaak gevormd door aannames en vooroordelen.
De drang om iets terug te doen
De ellende uit haar jeugd heeft haar bewust gemaakt van het belang van een veilige omgeving voor kinderen. Kim voelt zich geroepen om zich in te zetten voor gezinnen die onder de armoedegrens leven. Ze overweegt het opzetten van een eigen stichting om deze kwetsbare groep te ondersteunen. “Ik wil écht iets doen,” benadrukt ze. Haar missie komt voort uit persoonlijke ervaring en diepe betrokkenheid.
Felle kritiek op straffen bij kindermisbruik
Tijdens het interview uit Kim haar frustratie over de manier waarop kindermisbruik in Nederland juridisch wordt aangepakt. “Kinderen krijgen hier te weinig bescherming,” stelt ze. Vooral het strafniveau voor zedendelicten vindt ze veel te mild. “Dan lees je dat iemand een kind heeft misbruikt en na een paar jaar alweer buiten staat. Hoe kan dat?”, vraagt ze zich hardop af.
Onbegrip over het tbs-systeem
Kim is ook kritisch over het tbs-systeem. Volgens haar worden daders na behandeling te snel terug de maatschappij in gestuurd, soms zelfs in de buurt van scholen. “Het is toch te gek voor woorden?” zegt ze verontwaardigd. De kosten van tbs en het gebrek aan zekerheid over succes vindt ze onacceptabel. “We moeten onze kinderen beter beschermen dan dit.”
Geen vergeving voor daders
Over daders van kindermisbruik heeft Kim een uitgesproken mening. “Als je aan kinderen hebt gezeten, is het gewoon echt klaar,” zegt ze beslist. Ze maakt een duidelijk onderscheid tussen mensen die fouten maken en zij die volgens haar een onherstelbare grens zijn overgegaan. “Sommige dingen vergeef je niet,” verklaart ze.
De emotie achter haar harde woorden
Haar boodschap is rauw en confronterend, maar komt voort uit oprechte verontwaardiging en een diep verlangen naar verandering. “Die mensen verdienen een spuitje en weg ermee,” zegt ze, beseffend dat haar woorden hard klinken. Toch is haar standpunt helder: bescherming van kinderen moet áltijd vooropstaan. Voor haar is het geen kwestie van wraak, maar van rechtvaardigheid en preventie.
In het programma Kapper van de Sterren zijn het meestal de kapsels die de aandacht trekken, maar bij het bezoek van Linda Hakeboom draait het om veel meer dan haar coupe. Terwijl de schaar door haar haar glijdt, doet Linda een openhartige onthulling over haar jeugd die diepe indruk maakt op zowel kapper Siko als de kijkers.
Geen gelukkige herinneringen
Op de vraag of ze zich een gelukkig moment uit haar jeugd kan herinneren, blijft het stil. “Als jij me vraagt naar een gelukkig moment uit mijn jeugd, dan moet ik echt graven,” zegt Linda met een breekbare stem. “Er komt niet direct iets boven.” De stilte die volgt, is veelzeggend en onderstreept het gemis aan warmte in haar jongere jaren.
De droom van een veilig thuis
Als jong meisje probeerde Linda op haar eigen manier iets te veranderen. Ze tekende droomhuizen – niet zomaar huizen, maar plekken vol liefde, rust en veiligheid. “Ik liet die tekeningen aan mijn ouders zien in de hoop dat ze zouden begrijpen wat ik bedoelde,” vertelt ze. “Ik dacht dat het aan mij lag. Misschien zouden ze veranderen als ik liet zien hoe het óók kon zijn.”
Pijn en vernedering
In plaats van begrip kreeg Linda echter vooral onbegrip en zelfs vernedering. “Als ik moest huilen, dan werd ik gepest door mijn vader. Hij ging daar dan op in, en benadrukte hoe zwak ik was,” herinnert ze zich. “Zie je wel wat een klein, zwak meisje jij eigenlijk bent.” Het maakte dat ze haar emoties jarenlang onderdrukte, iets wat ze pas op latere leeftijd heeft leren loslaten.
Altijd op scherp
De onveiligheid was structureel. “Het was extreem leuk, of extreem niet leuk. Je wist nooit waar je op kon rekenen,” zegt Linda. De angst voor haar vader was continu aanwezig. “Ik was altijd bang dat hij zou ontploffen. Ik leefde op scherp, altijd voorbereid op wat er kon gebeuren.”
Van overleven naar leven
Die instabiele jeugd tekende Linda’s leven, maar het verhaal dat ze nu vertelt is er een van herstel. “Vroeger mocht ik niet huilen. Nu weet ik dat tranen geen zwakte zijn, maar juist opluchting.” In therapie leerde ze weer te voelen, iets dat jarenlang onmogelijk leek. “Ik durf weer te voelen. En dat is iets wat ik mezelf nooit had gegund als kind.”
Sterk door kwetsbaarheid
Wat opvalt is hoe open en eerlijk Linda haar verhaal deelt. In plaats van haar verleden te verbergen, gebruikt ze het om anderen te inspireren. “Kwetsbaarheid is kracht,” lijkt de boodschap die ze uitstraalt. Ze laat zien dat zelfs uit de donkerste periodes kracht gehaald kan worden – als je bereid bent om te voelen, te praten en te helen.
Hoopvol vooruit
Tegenwoordig kijkt Linda met meer vertrouwen naar de toekomst. Ze heeft haar plek gevonden, durft te voelen en weet dat ze niet meer terug hoeft naar het verleden. Wat begon als een kappersbezoek, eindigde in een indrukwekkend portret van veerkracht, hoop en persoonlijke groei.