Algemeen
Heftig: Kosten behandeling Freek zijn onbetaalbaar
Discussie rond Freek Rikkerinks behandeling: Mag je praten over de kosten van levensverlengende zorg?
Sinds Freek Rikkerink, de ene helft van het geliefde muzikale duo Suzan & Freek, bekend heeft gemaakt dat bij hem uitgezaaide longk*nker is vastgesteld, is het medeleven overweldigend. Vanuit het hele land stromen steunbetuigingen binnen. Van fans, collega’s, vrienden en mensen die geraakt zijn door de muziek van het stel. Toch is er naast alle warme reacties ook een ander geluid te horen – eentje die ongemakkelijk aanvoelt, maar tegelijkertijd een bredere maatschappelijke discussie aanzwengelt: hoe ver mogen we gaan met dure medische behandelingen, en wie betaalt die kosten?
Een gevoelige balans tussen empathie en realiteit
Op social media en onder nieuwsartikelen van platforms zoals NU.nl duiken steeds vaker reacties op over de kosten van levensverlengende medicatie. Het onderwerp raakt aan een kernvraag in de gezondheidszorg: wat is de prijs van extra tijd waard? En wie beslist wat ‘verantwoord’ is in tijden van emotie, hoop en afscheid?
Eén van de reacties die de aandacht trok, kwam van een lezer genaamd Hedwig. In een kalme, maar confronterende toon stelde zij: “Levensverlengend is niet genezend. Wel heel duur. Van mij zou het niet hoeven. Als ik dan toch moet gaan, dan ga ik maar.” Ze benadrukt dat het om haar persoonlijke visie gaat, maar opent daarmee wel de deur naar een bredere discussie.
Een ander perspectief: de waarde van kostbare tijd
De opmerking van Hedwig leidde al snel tot reacties van anderen, waaronder JHP, die de vraag stelde: “Zou u dat ook zeggen als er een kindje onderweg is en je misschien net lang genoeg kunt leven om je hummeltje nog even te zien?”
Die vraag raakt aan de kern van Freeks situatie. Samen met Suzan verwacht hij hun eerste kind. Een toekomst vol geluk lijkt te botsen met een harde realiteit. Voor velen maakt dat het verhaal van Freek nog schrijnender. Want hoe kun je dan níét alles proberen om nog wat langer samen te zijn?
Hedwig nuanceerde haar standpunt vervolgens verder: “Ik gun hem met alle liefde om zijn kind nog geboren te zien worden. Maar ik denk ook dat we als samenleving het gesprek moeten voeren: wanneer wordt levensverlengend eigenlijk levensrekkend? Het is een moeilijk onderwerp, maar niet eentje die we mogen negeren.”
Waar ligt de grens? En wie trekt die?
In Nederland is de zorg voor iedereen toegankelijk, maar tegelijkertijd stijgen de kosten elk jaar. Sommige medicijnen – met name bij ernstige aandoeningen zoals k*nker – kunnen tienduizenden euro’s kosten per patiënt. Niet alle behandelingen worden daarom standaard vergoed. Het College voor Zorgverzekeringen kijkt onder andere naar effectiviteit, kosten per gewonnen levensjaar en maatschappelijke draagkracht.
Reacties zoals die van Frank, een andere lezer, wijzen daarop: “Sommige behandelingen worden niet vergoed omdat ze krankzinnig duur zijn in verhouding tot de opbrengsten. Als het een ton kost om drie maanden te rekken bij iemand van 85, dan moeten we ons wel afvragen of we dat met z’n allen kunnen dragen.”
Daarbij benadrukt Frank dat het niet gaat om gebrek aan compassie, maar om maatschappelijke haalbaarheid. “We leven in een tijd waarin zorgpremies stijgen en het personeel onder druk staat. Dan is het niet gek om het gesprek te voeren over prioriteiten. Wat mag zorg kosten, en wie bepaalt dat?”
Persoonlijke verhalen raken aan het grotere plaatje
Wat deze discussie extra gevoelig maakt, is dat het gaat om iemand die in de publieke belangstelling staat. Freek is niet zomaar een patiënt; hij is een geliefde artiest, jonge vader in wording, en een gezicht dat velen kennen van televisie en concerten.
Tamara, een andere reaguurder, stelt dan ook dat juist dát het verschil maakt: “Het maakt nogal uit of je 85 bent of 32, en of je nog een leven voor je hebt of achter je. Ik vind het niet gepast om een mensenleven in euro’s uit te drukken. Dat doet af aan wat het betekent om mens te zijn.”
Die emotionele reactie laat zien hoe moeilijk het is om afstandelijk te praten over onderwerpen als kosten, wanneer het tegelijkertijd gaat over leven, hoop, liefde en verlies. Het is alsof we twee werkelijkheden tegelijk moeten erkennen: de persoonlijke tragedie én de maatschappelijke verantwoordelijkheid.
Suzan en Freek als symbool van hoop
Dat juist Suzan en Freek nu centraal staan in deze discussie, maakt het onderwerp des te indringender. Hun muziek heeft jarenlang hoop en verbinding gebracht. Nu staan zij zelf in het midden van een storm, en delen ze openlijk hun kwetsbaarheid. Dat roept ontzag op – en tegelijk ongemakkelijke vragen.
Want wie zijn wij om te oordelen over hoe lang iemand mag hopen? Over welke middelen ‘het waard’ zijn om in te zetten? Het antwoord op die vragen is zelden zwart-wit, en dat maakt het debat zo pijnlijk én noodzakelijk.
De noodzaak van een respectvol gesprek
Wat deze situatie laat zien, is dat het tijd wordt voor een volwassen, respectvol maatschappelijk gesprek over de toekomst van de zorg. Een gesprek waarin ruimte is voor gevoelens én voor feiten. Waarbij we niet tegenover elkaar komen te staan, maar proberen te begrijpen wat er op het spel staat.
De meningen lopen uiteen, maar één ding is duidelijk: niemand wil dat er straks behandelingen alleen toegankelijk zijn voor wie ze kan betalen. En niemand wil een samenleving waarin geld belangrijker is dan menselijkheid.
Zoals Hedwig het verwoordt: “Ik hoop dat we deze discussie kunnen voeren zonder dat het betekent dat mensen als Freek buiten de boot vallen. Maar het is wel een gesprek dat eraan komt.”
Een moment van reflectie
Terwijl Suzan en Freek zich terugtrekken om samen te zijn en zich te richten op wat écht belangrijk is, kijkt Nederland mee. Niet als nieuwsgierige toeschouwer, maar als betrokken gemeenschap. Want in hun verhaal herkennen we iets van onszelf: de wens om lief te hebben, te leven, en afscheid te nemen op onze eigen voorwaarden.
Het gesprek over zorgkosten is daarmee niet louter een politieke of economische kwestie. Het is een morele vraag, die ons allemaal raakt. En juist daarom is het zo belangrijk om die met zorg, empathie en nuance te voeren.
Tot die tijd wensen we Freek, Suzan en hun ongeboren kindje alle liefde, kracht en rust toe. En misschien is dát wel het enige dat nu telt.
Het geluk straalt momenteel van Roxeanne Hazes af. De zangeres, die de afgelopen jaren haar eigen weg heeft gevonden in zowel haar carrière als haar privéleven, heeft bijzonder babynieuws te vieren. Niet omdat ze zelf opnieuw moeder wordt, maar omdat haar beste vriendin een dochtertje heeft gekregen. En alsof dat nog niet speciaal genoeg is, draagt het meisje een naam met een diepe emotionele lading: ze is vernoemd naar Roxeanne zelf.
Een moment dat alles zegt
Op Instagram deelde Roxeanne het nieuws op haar eigen, warme manier. Geen grootse aankondiging, geen lange uitleg, maar een intieme story die boekdelen spreekt. Een foto van een klein babyhandje, vergezeld door een paar liefdevolle woorden. “M’n lieve zussenvriendin is bevallen van een dochtertje en ze is naar mij vernoemd,” schreef ze erbij. De emotie spat er vanaf. Dit is zo’n moment dat niet draait om likes of aandacht, maar om pure verbondenheid.
Voor veel mensen is het geven van een naam een van de meest persoonlijke keuzes die je kunt maken. Dat een vriendin besluit haar dochter te vernoemen naar Roxeanne, laat zien hoe belangrijk zij voor haar is. Het is een eer die je niet kunt plannen of afdwingen, maar die ontstaat uit jaren van vertrouwen, gedeelde ervaringen en onvoorwaardelijke steun.
Opgroeien in de schijnwerpers
Roxeanne Hazes is natuurlijk geen onbekende naam. Als dochter van volkszanger André Hazes groeide ze op in een omgeving waarin muziek, emoties en publieke aandacht altijd aanwezig waren. André Hazes kreeg vier kinderen: Nathalie, Melvin, Roxeanne en André junior. Roxeanne en André junior zijn de kinderen die hij samen kreeg met Rachel Hazes.
Haar jeugd speelde zich deels af onder het vergrootglas van de media, zeker na het wegvallen van haar vader. Familieperikelen, meningsverschillen en juridische kwesties haalden regelmatig de krantenkoppen. Toch wist Roxeanne zich los te maken van het etiket “dochter van” en haar eigen identiteit te vormen, zowel als artiest als als mens.
Een eigen pad, een eigen stem
Muzikaal koos Roxeanne bewust voor een andere richting dan het levenslied waarmee haar vader groot werd. Haar nummers zijn persoonlijk, eerlijk en vaak rauw. Ze zingt over liefde, verlies, groei en kwetsbaarheid. Dat juist die openheid haar publiek aanspreekt, blijkt uit haar trouwe fanbase en de waardering die ze krijgt voor haar authenticiteit.
Ook privé lijkt ze haar balans te hebben gevonden. Al jaren vormt ze een hecht gezin met haar partner Erik Zwennes. Samen kregen ze in 2018 zoon Fender, die een centrale plek inneemt in haar leven. Roxeanne deelt af en toe kleine inkijkjes in het gezinsleven: knusse momenten thuis, vakanties en eenvoudige geluksmomenten. Zonder opsmuk, zonder perfect plaatje, maar juist herkenbaar en warm.
De betekenis van gekozen familie
In interviews en op social media benadrukt Roxeanne vaak hoe belangrijk haar inner circle voor haar is. Vrienden die voelen als familie, mensen bij wie ze zichzelf kan zijn. Dat ze haar beste vriendin omschrijft als “zussenvriendin” zegt alles. Het gaat hier niet om zomaar een vriendschap, maar om een band die door de jaren heen is uitgegroeid tot iets dat verder gaat dan bloedverwantschap.
Dat juist deze vriendin haar dochter naar Roxeanne vernoemt, onderstreept dat gevoel. Het is een bevestiging van wederzijds respect en liefde. Voor Roxeanne, die zelf veel waarde hecht aan familiebanden, moet dit extra bijzonder zijn.
Een groot compliment met een zachte betekenis
Een naam is meer dan een woord. Het is een symbool, een wens, soms zelfs een belofte. Door haar dochter Roxeanne te noemen, geeft de vriendin niet alleen een eerbetoon, maar ook een stukje vertrouwen mee. Het is alsof ze zegt: “Jij staat voor iets wat ik mijn kind toewens.”
Fans reageerden massaal op het nieuws. Onder Roxeannes berichten stromen felicitaties binnen. Veel volgers noemen het “ontzettend mooi” en “zo verdiend”. Anderen schrijven dat het hen raakt, juist omdat Roxeanne altijd zo open is over wat liefde en vriendschap voor haar betekenen.
Een nieuwe rol, zonder titel
Of Roxeanne officieel peettante wordt, is niet bekend en eigenlijk ook niet zo belangrijk. Wat vaststaat, is dat ze er een bijzondere rol bij heeft. Een rol die niet op papier hoeft te staan om waardevol te zijn. Ze zal ongetwijfeld een vaste plek krijgen in het leven van dit meisje: als naamgenoot, als voorbeeld, als vertrouwd gezicht.
Je kunt je nu al voorstellen hoe dit meisje later zal vragen waar haar naam vandaan komt. En hoe trots haar moeder dan zal vertellen over die ene vriendin die altijd klaarstond, die luisterde, steunde en meeleefde. En hoe Roxeanne zelf met een glimlach zal toekijken, zich bewust van hoe bijzonder dat moment is.
Geluk in kleine en grote vormen
Voor Roxeanne Hazes voelt dit nieuws als een extra laag geluk bovenop een leven dat al rijk is aan liefde. Ze is artiest, partner, moeder en vriendin. En nu ook naamgever, zij het indirect. Het laat zien dat geluk niet altijd in grote mijlpalen zit, maar soms juist in de momenten die onverwacht komen en je recht in het hart raken.
Dit babynieuws past perfect bij de fase waarin Roxeanne zich nu lijkt te bevinden: een periode van rust, reflectie en waardering voor de mensen om haar heen. Geen grote statements, maar betekenisvolle verbindingen.
Vooruitkijken met een glimlach
Het is feest voor de kersverse ouders, maar ook voor Roxeanne zelf. De kans is groot dat we in de toekomst af en toe een liefdevolle baby-update voorbij zien komen, gedeeld met dezelfde zachtheid en oprechtheid die haar zo kenmerkt.
Eén ding is zeker: dit kleine meisje is geboren in een omgeving vol liefde, met een naam die staat voor kracht, kwetsbaarheid en authenticiteit. En voor Roxeanne Hazes is dat misschien wel het mooiste cadeau dat je kunt krijgen.