Monique Westenberg neemt op afstand afscheid van
dierbare vriendin tijdens verdrietige periode in New
York
Voor Monique Westenberg is haar
vakantie in New York overschaduwd door intens verdriet. Terwijl ze
duizenden kilometers van huis was, moest ze afscheid nemen van een
dierbaar persoon in haar leven. De uitvaart vond plaats in
Nederland, maar Monique kon het afscheid op afstand volgen via een
livestream. Op sociale media deelt ze haar emoties en dankbaarheid
voor veertig jaar vriendschap.

“Afscheid van de allerliefste
via livestream”
In haar Instagram Stories laat
Monique op openhartige wijze weten hoe deze onverwachte gebeurtenis
haar geraakt heeft. “Afscheid van de allerliefste via livestream,”
schrijft ze bij een ingetogen zwart-witafbeelding. “Veel en veel te
jong ben je zo onverwachts naar de andere kant gegaan.” De pijn van
het verlies is voelbaar in haar woorden. Wat bedoeld was als een
inspirerende reis naar de Verenigde Staten, veranderde plots in een
periode van rouw op afstand.
Monique was niet fysiek
aanwezig bij de uitvaart, maar slaagde er wel in om op symbolische
wijze toch dichtbij te zijn. “Ik heb zondag thuis afscheid mogen
nemen en je kunnen bedanken voor veertig jaar liefde en
herinneringen,” vertelt ze in een emotioneel bericht. “Dankjewel
dat jij in mijn leven was, lieve Karin. Ik houd van jou.”
Met deze persoonlijke woorden
neemt Monique afscheid van een vriendin die al bijna haar hele
leven deel uitmaakte van haar bestaan. Het verlies komt onverwacht,
maar de herinneringen blijven. “Veertig jaar lang samen lachen,
praten en groeien… Dat neem ik mee voor altijd,” voegt ze nog
toe.

Liefdevol, maar eerlijk:
Monique’s bericht over haar vader
Opvallend genoeg deelde
Monique dit weekend ook een ander emotioneel bericht, dit keer over
haar vader. Juist op Vaderdag reflecteerde ze op hun relatie. En
zoals vaker bij Monique, was dat niet zonder eerlijkheid en
nuance.
Op Instagram Stories postte
ze een jeugdfoto van zichzelf met haar vader, vergezeld van een
tekst die even liefdevol als confronterend is: “Soms kan ik je niet
uitstaan,” schrijft ze. “Maar dan besef ik me dat ik als kind
gekozen heb voor jou als mijn papa. En dat ook jij je onopgeloste
trauma’s hebt, waardoor je bent wie je bent.”
De boodschap werd door
duizenden volgers gelezen. De openheid raakte een snaar:
herkenning, emotie en begrip stroomden binnen via reacties. Monique
besluit haar bericht met een zekere berusting: “En ja… Dat zal niet
meer veranderen op deze leeftijd.”
Het is tekenend voor de
manier waarop Monique zich uit: open, reflecterend en zonder
franje. Haar woorden zijn vaak recht uit het hart – of het nu over
verdriet, liefde, verlies of familiebanden gaat. Ze kiest er bewust
voor om niet alleen de mooie momenten te delen, maar ook de
moeilijke.

Een periode vol emoties:
vakantie, verdriet en zelfreflectie
De reis naar New York was
voor Monique bedoeld als een moment van ontspanning. Samen met haar
zoon André junior, of ‘Dré’ zoals hij liefkozend wordt genoemd,
geniet ze zichtbaar van moeder-zoonmomenten in de bruisende stad.
De skyline, musea en kleurrijke stadswijken passeren op Instagram
allemaal de revue.
Maar achter de mooie plaatjes
schuilt een zwaardere realiteit. De combinatie van vakantie en
verlies zorgt voor een emotionele spagaat. “Je wilt genieten, maar
tegelijkertijd zit je hoofd elders,” schrijft ze. De livestream van
de uitvaart was een klein beetje houvast. Een digitaal venster naar
het thuisfront, op het moment dat haar hart daar het meest naar
verlangde.

Veertig jaar vriendschap
Karin – de vriendin van wie
Monique nu afscheid moet nemen – was al sinds haar jeugd een vaste
waarde in haar leven. “We groeiden samen op, deelden lief en leed,”
schrijft ze. “Iedere herinnering aan jou is een stukje van mijn
levensverhaal.” Het is duidelijk dat dit verlies Monique diep
treft.
Volgens bekenden van Monique
hadden de twee een hechte band. Ze deelden niet alleen
herinneringen uit het verleden, maar spraken elkaar ook nog
regelmatig. Dat het afscheid zo onverwacht komt, maakt het des te
pijnlijker. Toch koestert Monique de laatste momenten die ze samen
hadden: het thuisbezoek voor haar vertrek naar New York, het
gesprek, de knuffel, het dankjewel.

Monique blijft zichzelf:
echt, eerlijk en zonder filter
In een wereld waarin veel
BN’ers ervoor kiezen om hun verdriet achter gesloten deuren te
houden, blijft Monique trouw aan haar eigen stijl. Ze laat de
wereld meekijken, maar doet dat op haar eigen voorwaarden. “Ik deel
wat voor mij goed voelt,” heeft ze in eerdere interviews gezegd.
“Soms is dat vrolijk, soms verdrietig. Maar het is altijd
echt.”
Die echtheid is wat haar
volgers zo waarderen. Of het nu gaat over rouw, moederliefde,
twijfels of herinneringen: Monique weet haar woorden altijd
menselijk en raak te maken.
Reacties van volgers: troost
en steun
Onder de foto’s en Stories
stromen de reacties binnen. “Sterkte lieve Monique,” schrijft een
volger. “Wat een verlies, maar ook: wat een prachtig eerbetoon.”
Anderen delen eigen ervaringen met verlies, waardoor een warme
digitale kring van steun ontstaat. In tijden van verdriet lijkt de
afstand tussen beroemd en ‘gewoon’ even te verdwijnen. Monique
wordt benaderd als vrouw, moeder en vriendin – niet alleen als
bekende Nederlander.

Stil staan bij het leven
Het is niet voor het eerst
dat Monique stilstaat bij verlies of persoonlijke groei. In het
verleden deelde ze ook haar gevoelens rondom het einde van haar
relatie met André Hazes, haar proces als alleenstaande moeder en de
uitdagingen van het bekende leven. Elke fase in haar leven brengt
nieuwe inzichten – en Monique schrikt er niet voor terug die te
benoemen.
Deze week bracht haar in een
achtbaan van gevoelens: vreugde met haar zoon in een wereldstad,
verdriet om het verlies van een vriendin, en reflectie over de band
met haar vader. Maar zoals ze eerder al eens zei: “Het leven komt
in golven. En ik leer elke keer weer een beetje beter
zwemmen.”
Afscheid nemen op afstand:
pijnlijk, maar waardevol
Hoewel het afscheid via een
scherm nooit hetzelfde is als fysiek aanwezig zijn, is Monique
dankbaar dat ze op deze manier toch kon deelnemen aan het afscheid
van Karin. “Ik had gehoopt je vast te kunnen houden. Maar dat ik
erbij kon zijn via beeld, betekent heel veel voor me.”

Voor Monique, en voor velen
met haar, is dit een voorbeeld van hoe technologie troost kan
bieden wanneer fysieke aanwezigheid niet mogelijk is. “Het was niet
zoals ik het had gewenst. Maar het was genoeg om te voelen: ik was
erbij.”
Rust, liefde en
herinnering
Voor nu staat Monique stil
bij het leven dat was, de liefde die blijft, en de herinneringen
die haar bijblijven. Ze sluit haar bericht af met een zin die alles
samenvat: “Lieve Karin, rust zacht. En blijf dichtbij.
Altijd.”
Met die woorden laat ze niet
alleen haar verdriet spreken, maar ook haar kracht. Monique
Westenberg blijft, ondanks alles, dicht bij zichzelf. En misschien
is dat wel haar grootste kracht.
