“Ik ben haar langzaam aan het verliezen”: Gerard Cox
openhartig over Joke Bruijs en hun onbreekbare band
Gerard Cox (85) en Joke Bruijs
(73) delen een levenslange band die verder gaat dan liefde alleen.
Als voormalige partners, maar vooral als zielsverwanten, deelden ze
decennialang lief en leed – op het podium, in de studio en ver
daarbuiten. Nu Joke kampt met een ernstige vorm van Parkinson,
spreekt Gerard openhartig over de impact daarvan op hun bijzondere
relatie. “Ik zie haar langzaam verdwijnen,” zegt hij met gebroken
stem. “En ik kan niets doen.”

Een leven lang verbonden
Jarenlang waren Gerard en Joke
hét voorbeeld van een muzikale en persoonlijke symbiose. Ze stonden
samen op het podium, zongen duetten die recht naar het hart gingen
en schitterden zij aan zij in iconische televisieseries als
Toen Was Geluk Heel
Gewoon. Zelfs na hun scheiding bleven ze onafscheidelijk, iets
wat in de media meermaals bewondering oogstte.
Die verbondenheid is
gebleven, ook nu het leven moeilijker wordt voor Joke. In een
recent interview met Mezza, het weekendmagazine van het AD, deelt Gerard hoe
zwaar hij het vindt om haar gezondheid te zien achteruitgaan. Joke
lijdt aan een progressieve vorm van Parkinson, een aandoening die
haar spraakvermogen, gezichtsvermogen en mobiliteit steeds verder
beperkt.

“Ze glipt bij me weg”
Voor Gerard voelt het alsof
hij haar beetje bij beetje kwijtraakt. “Ze kan nauwelijks meer
praten en ziet slecht,” vertelt hij zichtbaar aangeslagen. “Het
gewone leven is voor haar bijna niet meer mogelijk. En dat doet
pijn. Ik ben haar langzaam aan het verliezen.”
Zijn woorden zijn teder en
tegelijk schrijnend. Dit is geen vluchtige herinnering aan een
ex-partner, maar een ode aan een vrouw die een essentieel deel van
zijn leven is en blijft. “Ze is het belangrijkste mens in mijn
leven,” aldus Gerard. “Niet als geliefde, maar als iemand die mijn
ziel kent.”
De kracht van muziek
Hoewel Joke steeds minder in
staat is om gesprekken te voeren, blijft muziek een brug tussen
toen en nu. Gerard vertelt dat hij haar geregeld opzoekt – niet
alleen uit loyaliteit, maar uit diepe genegenheid. Tijdens die
momenten doet hij iets wat hen altijd heeft verbonden: hij zingt
voor haar.

“Als ik halverwege een liedje
net doe alsof ik de tekst niet meer weet, vult zij het aan,”
vertelt hij met een glimlach vol weemoed. “Dat is magisch. Alsof de
muziek ons even terugbrengt naar vroeger.” Het zijn die korte
momenten van herkenning en licht die het verschil maken in donkere
dagen.
Een leven in de
schijnwerpers
Joke Bruijs heeft een
indrukwekkende carrière achter de rug. Ze was jarenlang een vaste
waarde in het Nederlandse theater, op televisie en in de muziek.
Haar veelzijdigheid maakte haar tot een geliefd gezicht bij jong en
oud. In 2022 schitterde ze nog met Gerard in de film
Casa Coco, waarin hun
band ook op het witte doek werd vereeuwigd.
In april 2023 maakte Joke
bekend dat ze gediagnosticeerd was met een ernstige vorm van
Parkinson. Kort daarna trok ze zich terug uit de schijnwerpers.
Voor veel fans was dit een pijnlijk moment – een icoon dat hen
jarenlang ontroerde, koos voor de luwte. Voor Gerard was het een
nieuw hoofdstuk in hun samenzijn. Niet meer als artiesten, maar als
trouwe zielsverwanten.

De impact van Parkinson
Parkinson is een z!ekte die
langzaam het lichaam overneemt. Het beperkt de spiercontrole,
beïnvloedt de spraak, tast het zicht aan en kan ook het geheugen
aantasten. Voor iemand als Joke, die altijd in de spotlight stond
en gewend was zichzelf expressief uit te drukken, is dit een zware
strijd.
“Ze heeft het ontzettend
zwaar,” zegt Gerard. “Elke dag is een gevecht. En je weet dat het
alleen maar moeilijker wordt.” Niet alleen voor Joke, maar ook voor
haar omgeving. Voor Gerard, die met lede ogen toeziet hoe iemand
van wie hij houdt stukje bij beetje verdwijnt in de mist van de
z!ekte.

Niet alleen in haar
strijd
Joke is niet alleen. Ze wordt
liefdevol ondersteund door haar echtgenoot Frits Landesbergen, een
gerenommeerd jazzmuzikant die haar in deze fase van haar leven alle
rust en geborgenheid biedt die ze nodig heeft. Gerard spreekt daar
met veel respect over. “Frits is er voor haar, en dat stelt me
gerust. Ik weet dat ze in goede handen is.”
Er is geen sprake van
jaloezie of wrok – alleen dankbaarheid. De band tussen Gerard en
Joke is niet gebaseerd op romantiek, maar op iets dat dieper gaat:
gedeelde herinneringen, levenslange verbondenheid en
onvoorwaardelijke steun.
Afscheid in fasen
Het afscheid van Joke is geen
plotseling moment, maar een proces dat zich in fasen voltrekt. Voor
Gerard is elke ontmoeting kostbaar. “Elke keer dat ik haar zie,
vraag ik me af of het de laatste keer is dat ze me nog echt
herkent,” zegt hij.

Kleine momenten worden groot.
Een blik, een glimlach, een herinnering aan een liedje. Het zijn
die brokjes menselijkheid die hij koestert als goud. “Ze is er nog,
maar ik weet dat dat niet eeuwig zal duren. En dat breekt mijn
hart.”
Liefde in pure vorm
De relatie tussen Gerard en
Joke is het bewijs dat liefde vele vormen kent. Ook als de
romantiek verdwenen is, blijft er iets over dat misschien nog
waardevoller is: vriendschap, trouw en diepe genegenheid. “Ik hou
nog altijd van haar,” zegt Gerard. “En ik blijf haar bezoeken, tot
het niet meer kan.”
Die toewijding raakt. Het is
liefde in de meest pure, onbaatzuchtige vorm. Zonder bezit, zonder
voorwaarden – alleen de wens om er te zijn voor de ander.

Een boodschap aan ons
allemaal
Door zijn verhaal te delen,
laat Gerard zien wat velen dagelijks meemaken maar zelden durven
uit te spreken: het verdriet van het moeten loslaten terwijl iemand
er nog is. De machteloosheid van een z!ekte die je niet kunt
stoppen. En tegelijk de kracht van verbondenheid die blijft, zelfs
als woorden ontbreken.
Hij roept op tot empathie en
menselijkheid. “Kijk naar wat je hebt, en koester het,” lijkt hij
te zeggen. “Want morgen kan het anders zijn.”

Tot slot
Gerard Cox verliest Joke niet
ineens, maar in kleine stapjes. Toch houdt hij haar vast – met zijn
stem, zijn aanwezigheid, zijn herinneringen. En vooral met zijn
liefde. Want waar woorden tekortschieten, blijft de muziek. En waar
hoop vervaagt, blijft verbondenheid bestaan.
🕊️ Wil jij Joke en Gerard een
hart onder de riem steken? Laat dan een warme boodschap achter op
sociale media. Elk woord telt. Elk gebaar geeft kracht.
