Algemeen
Dyantha Brooks wekt woede met uitspraken: “Hoe haal je het in je stomme kop!”
Nieuwe spanningen rond Luv’: oude wonden opengereten door uitspraak in Shownieuws
Het leek even stil rondom de legendarische meidengroep Luv’, maar die rust is inmiddels weer verstoord. Een opmerking in het programma Shownieuws heeft onverwacht een gevoelige snaar geraakt, en opnieuw is er sprake van ophef, misverstanden en oude emoties die weer boven komen drijven.
Opvallend genoeg zijn het deze keer niet de groepsleden zelf die met een nieuwe uithaal komen, maar een buitenstaander: presentatrice Dyantha Brooks. Haar uitspraak over Patty Brard als “de ster van Luv’” heeft geleid tot felle reacties, met name van voormalig groepslid José Hoebee. In een openhartig interview in het weekblad Weekend laat zij weten diep geraakt te zijn.
De uitspraak die het losmaakte
Tijdens een recente uitzending van Shownieuws ging het over een terugblik op Luv’ en hun gemiste reünie. Dyantha Brooks liet zich daarin uit over het feit dat Patty Brard niet bij de gelegenheid aanwezig was. Ze vergeleek Luv’ met Destiny’s Child en noemde Patty zonder omhaal “de Beyoncé van de groep”.
Volgens Brooks was het “onbegrijpelijk” dat juist Patty, die volgens haar “de grote ster” was, er niet bij betrokken was. Ook suggereerde ze dat de andere twee leden – José Hoebee en Marga Scheide – wellicht jaloers zouden zijn. Die woorden waren voor José reden om zich te uiten, en ze doet dat niet zachtzinnig.
José Hoebee: “Iedereen had een eigen rol”
In haar reactie in Weekend benadrukt José dat de kracht van Luv’ juist zat in de onderlinge balans tussen de drie vrouwen. “We waren alle drie verschillend, maar dat werkte juist,” zegt ze. “Iedereen bracht iets unieks. Dat was de reden dat Luv’ aansloeg bij het publiek.”
Dat Patty een opvallende persoonlijkheid had, betwist José niet. Maar ze verzet zich fel tegen de suggestie dat de groep draaide om slechts één persoon. “Patty trok altijd graag de aandacht, en dat is prima. Maar wij hoefden daar niet per se in mee. We deden ons werk, samen, en dat heeft ons succes gebracht.”
De vergelijking met Beyoncé valt verkeerd
Voor José voelt de vergelijking met Destiny’s Child als onterecht en pijnlijk. “Dyantha bedoelde het vast goed, maar ze heeft duidelijk geen idee hoe het bij ons werkte,” stelt ze. “Luv’ is geen Amerikaanse popgroep met een hiërarchie. Wij waren een collectief.”
Met een vleugje ironie voegt ze eraan toe: “Dan had Dyantha eens moeten horen wie de enige achtergrondzangeres in de studio was.” Daarmee doelt ze niet op zichzelf of op Marga, maar duidelijk op Patty. José geeft aan dat zij en Marga nooit de ambitie hadden om op de voorgrond te treden, in tegenstelling tot Patty, die volgens haar die positie juist opzocht.
Marga’s unieke bijdrage
Over Marga Scheide spreekt José opvallend positief. Ze prijst haar lichte stemgeluid en jeugdige uitstraling, die volgens haar essentieel waren voor de sound van Luv’. “Ik heb een wat meer gedragen stem, en dat werkte niet bij elk nummer. Marga’s stem was perfect voor die tijd en die liedjes.”
Ook de beeldvorming speelde destijds mee. José herinnert zich nog goed dat er van haar werd gevraagd om haar haar te blonderen. Toen ze dat weigerde, werd uiteindelijk Marga gekozen als gezicht van de groep. “Dat zijn details die vaak vergeten worden, maar die wel bepalen hoe een groep naar buiten treedt.”
De pijn zit in het verleden
Volgens José is de uitspraak van Dyantha niet zomaar een losse flard televisie, maar raakt die aan een langer bestaand misverstand. Ze ervaart het als een herhaling van een patroon waarbij haar rol en die van Marga onderbelicht blijven. “We hebben allemaal bijgedragen aan het succes. Maar het lijkt alsof het publiek dat steeds vergeet.”
Wat haar het meest steekt, is dat oude gevoelens zo makkelijk opnieuw worden opgerakeld. En dat terwijl zij het hoofdstuk Luv’ eigenlijk had willen afsluiten.
Geen toekomst voor een hereniging
De hoop op een verzoening tussen de drie voormalige groepsleden lijkt daarmee definitief vervlogen. Volgens José is er in de afgelopen jaren te veel gebeurd om de band te herstellen. “Er zijn te vaak dingen gezegd of gedaan waar we ons niet in konden vinden,” aldus de zangeres. “Zelfs een uitnodiging voor Patty’s verjaardag heeft daar geen verandering in gebracht.”
José ziet de uitnodiging meer als een publicitaire zet dan een oprechte poging tot toenadering. Ze denkt dat het doel vooral was om aandacht te genereren, mogelijk ten behoeve van andere projecten. “Dat soort dingen zorgen ervoor dat ik er geen vertrouwen meer in heb.”
Marga deelt die mening, laat José weten. De twee hebben nog steeds goed contact, maar beiden geven aan geen behoefte meer te hebben aan nieuwe pogingen tot verzoening.
Media als katalysator
Wat deze situatie illustreert, is hoe mediauitspraken een kettingreactie kunnen veroorzaken — ook als ze goedbedoeld zijn. Dyantha Brooks wilde wellicht slechts een punt maken over populariteit en zichtbaarheid, maar raakt daarmee een complex web van emoties, herinneringen en oud zeer.
Zeker in de context van een groep als Luv’, die in de jaren zeventig en tachtig miljoenen fans wist te bereiken, wegen die herinneringen zwaar. En hoewel de muziek nog altijd wordt gewaardeerd, zijn de verhoudingen tussen de vrouwen zelf onherstelbaar beschadigd.
Een groep die het tijdsbeeld bepaalde
Luv’ blijft ondanks alles een belangrijk hoofdstuk in de Nederlandse popgeschiedenis. De hits, de outfits, de choreografie — alles aan de groep ademde die typische jaren ’70-vibe. Ze wisten iets te raken in het publiek, en dat maakt dat ze tot op de dag van vandaag worden herinnerd.
Maar die herinnering is voor de leden zelf niet altijd even glanzend. Voor José en Marga is het verleden beladen, vooral omdat het zo vaak wordt herschreven door buitenstaanders die, zoals José het zegt, “de details niet kennen”.
Wat blijft, is de muziek
Ondanks de spanningen en uitgesproken meningen blijft de erfenis van Luv’ overeind. De muziek roept nog steeds nostalgie op, en voor veel mensen is het trio een symbool van een andere tijd. Maar een reünie? Die lijkt definitief uitgesloten.
José is er duidelijk over: “Een kaart, een interview of een tv-uitspraak verandert daar niks aan. Het is klaar.” Wat rest, is een muzikale herinnering — en de hoop dat het verhaal van Luv’ uiteindelijk met rust gelaten mag worden.
De muziek van Suzan & Freek raakt opnieuw een diepe snaar bij het publiek. Niet alleen in Nederland, maar ook in Vlaanderen herontdekken luisteraars de kracht van hun liedjes. De aanleiding is tragisch: de bekendmaking dat Freek Rikkerink ongeneeslijk ziek is, heeft een golf van emotionele reacties teweeggebracht. De impact is voelbaar in de hitlijsten én in de harten van talloze fans.
Vlaamse hitlijsten kleuren opnieuw Suzan & Freek
De hernieuwde belangstelling voor hun muziek is ongekend. In de Vlaamse Ultratop Album Top 200 stijgt het album Dromen In Kleur van een bescheiden plek 115 naar een bijna onvoorstelbare nummer 2. Het album uit 2021 bereikt hiermee zijn hoogste notering ooit in België. Ook de eerdere albums Gedeeld Door Ons en Iemand Van Vroeger maken een opmerkelijke comeback en staan respectievelijk op plek 11 en 14.
Oudere hits raken opnieuw een gevoelige snaar
Niet alleen de albums, maar ook de singles beleven een tweede leven. De nummers Goud en Als Het Avond Is, die eerder al geliefd waren bij een groot publiek, zijn teruggekeerd in de Ultratop 50. Ze staan nu op respectievelijk nummer 40 en 45. In Nederland heeft Dromen In Kleur zelfs de hoogste eer: het album voert daar momenteel de Album Top 100 aan. De muziek lijkt nu meer te doen dan alleen vermaken — ze biedt troost, steun en verbondenheid.
Start van het medische traject: hoop op stabiliteit
Freek is inmiddels begonnen aan een behandeling met levensverlengende medicatie. In een emotionele post op Instagram liet het stel weten dat deze stap is gezet in de hoop de uitgezaaide longkanker te vertragen. De eerste signalen zijn voorzichtig positief: Freek voelt zich fysiek beter, is van zijn aanhoudende hoest af en is wat aangekomen in gewicht.
Een volgende controle in het ziekenhuis zal uitwijzen of de medicijnen hun werk doen. Als dat zo is, kan de ziekte hopelijk langere tijd stabiel blijven. Belangrijk is dat het niet om chemotherapie gaat, iets wat zowel Freek als Suzan als geruststellend ervaren.
Tussen verdriet en verwachting: een dubbele realiteit
Terwijl het stel worstelt met het vooruitzicht van een ongeneeslijke ziekte, hebben ze ook ander belangrijk nieuws gedeeld: Suzan is zwanger van hun eerste kind. Dat brengt een sprankje licht in een verder duistere periode. “We focussen ons nu zo veel mogelijk op de zwangerschap, onze allergrootste droom,” schreven ze op sociale media.
De combinatie van levensgevaar en nieuw leven zorgt voor een emotionele achtbaan. “Het voelt onwerkelijk en beangstigend. Ons beeld van ‘samen oud worden’ is ineens niet meer vanzelfsprekend,” aldus het stel. Toch proberen ze hoopvol te blijven: “We gaan er alles aan doen om de uitzondering te worden!”
Muziek als spiegel van het moment
De teksten van Suzan & Freek krijgen in deze nieuwe context een zwaardere, diepere lading. Liedjes die ooit gingen over liefde en alledaags geluk, voelen nu als intieme bekentenissen over kwetsbaarheid, vergankelijkheid en kracht. Juist deze authenticiteit raakt mensen, blijkt uit de vele berichten van steun op sociale media.
Publiek leeft massaal mee
De plotselinge stijging in de hitlijsten toont hoezeer het publiek meeleeft met de zanger en zijn partner. In tijden van onzekerheid en verdriet grijpen velen terug naar muziek als uitlaatklep. Suzan & Freek geven woorden aan gevoelens die voor veel mensen moeilijk uit te drukken zijn. Hun persoonlijke verhaal wordt gedeeld en omarmd — niet alleen als roddel of nieuwsitem, maar als iets dat oprecht raakt.
Een muzikaal eerbetoon aan veerkracht
Wat begon als een muzikale carrière met simpele covers op social media is uitgegroeid tot een intiem en publiek levensverhaal dat velen raakt. In goede én slechte tijden blijkt dat hun muziek blijft verbinden. Wat de toekomst ook brengt, het publiek staat massaal achter hen. Niet alleen met likes of berichten, maar met gedeelde herinneringen, concertbezoeken en het opnieuw omarmen van hun muziek.