-

Algemeen

Dit is er gebeurd met de gevonden Paul (83) en Gerda (80)

Avatar foto

Gepubliceerd

6 uur geleden

op

Verdrietig einde voor Paul en Gerda: echtpaar in Frankrijk 0verleden aangetroffen

Wat begon als een laatste gezamenlijke reis naar hun geliefde vakantiehuis in Frankrijk, eindigde in een tragisch familieverhaal. Paul (83) en Gerda Klapper (80) uit Alphen aan den Rijn werden na dagenlange vermissing afzonderlijk van elkaar levenloos aangetroffen in het Franse departement Haute-Marne. De zoekt0cht naar het echtpaar hield familieleden, vrienden en volgers dagenlang in spanning. Inmiddels is meer duidelijk geworden over de omstandigheden waarin ze zijn gevonden.

Laatste reis naar Frankrijk

Paul en Gerda Klapper vertrokken op donderdag 13 juni met hun witte Peugeot vanuit Nederland richting Planchez, een klein dorpje in de Bourgogne. Daar hadden ze een vakantiehuis dat ze jarenlang met liefde bezochten. Het plan was om nog één keer samen te genieten van deze plek, waarna het huis zou worden verkocht. Wat een rustige, nostalgische reis had moeten worden, liep uit op een onbegrijpelijke verdwijning.

De twee werden diezelfde donderdag nog gezien bij een pizzeria in het Belgische Charleroi. Een dag later, op vrijdagochtend, volgde nog een betaling bij een bakker in Saint-Dizier, Frankrijk. Daarna bleef het stil.

Verontrustende signalen en onverklaarbare afslag

Opvallend was dat de route die het stel leek te volgen na Saint-Dizier steeds minder logisch werd. Een pintransactie in Orange, ruim 400 kilometer verder naar het zuiden, wekte grote zorgen bij familieleden. Was dit wel Paul en Gerda zelf? Of was hun pasje door iemand anders gebruikt? Ook de Franse p0litie stelde een onderzoek in. Er werd rekening gehouden met een verdwaling, maar ook met minder onschuldige scenario’s.

Het koppel kwam nooit aan in Planchez.

Ontdekking van de auto leidt tot doorbraak

Op woensdag 19 juni kwam er een eerste doorbraak in de zaak. De Franse politie trof hun witte Peugeot aan in het departement Haute-Marne, een regio in het oosten van Frankrijk. Niet ver van de auto werd diezelfde dag het lichaam van Gerda aangetroffen, in een bebost gebied bij het plaatsje Leurville. Haar man Paul werd pas een dag later gevonden, eveneens in de nabijheid van het voertuig.

De exacte omstandigheden van hun 0verlijden zijn nog onderwerp van onderzoek, maar volgens de p0litie zijn er geen aanwijzingen voor een misdr!jf. Dat betekent dat scenario’s zoals overval of ontvoering vrijwel uitgesloten zijn. Alles wijst vooralsnog op een tragisch familiedrama.

Stichting ‘Namens de Familie’ spreekt namens nabestaanden

De stichting Namens de Familie, die nauw betrokken is bij vermiss!ngszaken en familieleden ondersteunt, laat weten dat het verdriet bij de nabestaanden enorm is. “De familie is diep geraakt en probeert dit verlies in alle rust te verwerken,” aldus een woordvoerder.

Volgens de stichting ligt de nadruk nu op rouwverwerking. “Wat er precies gebeurd is, zal mogelijk nooit helemaal duidelijk worden. Dat maakt het extra pijnlijk voor de nabestaanden.”

De familie wil geen verdere media-aandacht en vraagt nadrukkelijk om rust en privacy.

Groot medeleven in Nederland en Frankrijk

Op sociale media stromen de reacties binnen. Duizenden mensen leefden mee met de zoekt0cht, deelden oproepen en spraken hun hoop uit dat het stel nog levend zou worden teruggevonden. Nu het verdrietige nieuws bekend is, overheerst het medeleven.

Reacties als “Wat een verdrietig einde van een liefdevolle reis” en “Rust zacht, Paul en Gerda” duiken massaal op onder nieuwsberichten en Facebook-posts. De zoekt0cht naar het echtpaar bracht niet alleen zorgen, maar ook verbondenheid met zich mee — velen herkenden zich in het idee van een laatste reis, een droom die abrupt tot stilstand kwam.

Ook in de Franse media werd veel aandacht besteed aan de vermissing. Lokale kranten zoals L’Est Républicain meldden de vondst van het echtpaar op sobere wijze, met nadruk op het menselijke aspect van de tragedie.

Wat kan er gebeurd zijn?

Hoewel er geen sprake lijkt van een misdrijf, roept de situatie wel veel vragen op. Waarom raakten Paul en Gerda zover van hun route verwijderd? Speelde vermoeidheid of desoriëntatie een rol? Was er sprake van pech of verwarring onderweg?

Het is bekend dat het stel op leeftijd was, en mogelijk moeite had met lange ritten. Ook zouden gezondheidsklachten of hitte invloed kunnen hebben gehad. De politie onderzoekt nog of er sporen van medicijngebruik, technische mankementen aan de auto of natuurlijke oorzaken in het spel waren.

Een belangrijke rol in het onderzoek is nu weggelegd voor de forensische diensten, die onder meer het voertuig en persoonlijke bezittingen onderzoeken. De hoop is dat dit nog wat duidelijkheid brengt over de laatste dagen van het echtpaar.

Een leven samen, tot het einde

Paul en Gerda Klapper waren al tientallen jaren samen. Ze leefden een rustig en liefdevol leven in Alphen aan den Rijn, waar ze geliefd waren in de buurt. Familie en kennissen omschrijven hen als “hartelijk, trouw en toegewijd aan elkaar”.

Hun vakantiehuis in Planchez was voor hen jarenlang een plek van geluk en herinneringen. Ieder jaar keerden ze er met plezier terug. Dat ze hun laatste reis samen daarheen maakten, maakt de symboliek van hun overlijden nog intenser.

“Als ze moesten gaan, dan liever samen,” zei een kennis. “Ze waren onafscheidelijk.”

Een les in kwetsbaarheid

Deze tragische gebeurtenis laat opnieuw zien hoe kwetsbaar mensen kunnen zijn, zeker op leeftijd en in een onbekend land. Het onderstreept het belang van goede reisvoorbereiding, medische check-ups en contact met familie onderweg. Maar het laat vooral ook zien dat zelfs bij zorgvuldige planning het leven onverwachte wendingen kan nemen.

De zaak van Paul en Gerda raakt mensen omdat het over meer gaat dan een verdwijningszaak. Het gaat over liefde, over het ouder worden, over loslaten en over de hoop dat het leven — ook in zijn laatste hoofdstukken — veilig en waardig mag verlopen.

Herinnering aan een geliefd echtpaar

De familie van Paul en Gerda heeft laten weten dat er een besloten herdenking zal plaatsvinden. Vrienden, kennissen en buurtgenoten in Alphen aan den Rijn kunnen via een condoleanceregister hun medeleven betuigen. Het stel wordt in Nederland begraven, dicht bij hun familie.

“Wat zij samen hadden, was bijzonder,” aldus een familielid. “Hun verhaal eindigt misschien tragisch, maar ook in verbondenheid. En dat is iets wat we voor altijd met ons meedragen.”

Heb je iemand verloren of worstel je met emoties na een vergelijkbare situatie? Neem contact op met een r0uwbegeleider, huisarts of praat met iemand via een hulplijn. Je staat er niet alleen voor.

Gerelateerd:

Algemeen

Klanten in shock bij De Librije wanneer Thérèse Boer en het hele personeel in tranen uitbarsten: ‘Wat is hier aan de hand?’

Avatar foto

Gepubliceerd

10 minuten geleden

op

20 juni 2025

Door

Tranen en een staande ovatie: De Librije eert Jonnie Boer met bijzondere internationale bekroning

Wat begon als een avond vol culinaire verfijning en verfijnde wijnen in het befaamde restaurant De Librije in Zwolle, kreeg een onverwacht en emotioneel verloop. Gasten die zich opmaakten voor een avondje genieten, werden plotseling onderdeel van een bijzonder moment dat niemand had zien aankomen. Rond de klok van negen uur veranderde de sfeer abrupt: de bediening stopte even, het geroezemoes verstomde, en er vloeiden tranen — van het personeel én van de gasten.

Een plotselinge stilte vol betekenis

Aanwezigen spraken achteraf van een moment dat “door merg en been ging.” Een gast beschreef het zo: “Je merkte ineens dat er iets veranderde. De energie in de zaal sloeg om. De medewerkers staakten hun handelingen, keken elkaar aan… en toen zagen we Thérèse Boer huilen. Toen wist je: dit is iets groots.”

Niet veel later stonden ook andere leden van het team, van sommelier tot souschef, zichtbaar geëmotioneerd. Sommigen omhelsden elkaar, anderen bleven in stilte staan. Het geroezemoes verstomde. De spanning was voelbaar. Wat was er aan de hand?

Angst voor slecht nieuws

De eerste reacties van het publiek waren vooral bezorgd. “Ik dacht echt dat het restaurant ging sluiten,” zei een van de vaste klanten. Een andere bezoeker dacht zelfs aan een persoonlijk verlies: “Mijn eerste gedachte was dat iemand uit het team iets ergs had meegemaakt.” In een restaurant dat zo geolied draait, is zo’n collectieve emotionele uitbarsting immers ongewoon.

Pas toen Thérèse Boer, mede-eigenaar en gastvrouw van het driesterrenrestaurant, zich herpakte en naar voren stapte, werd duidelijk wat er speelde.

Het verlossende nieuws: wereldwijde erkenning voor Jonnie

Met trillende stem deelde Thérèse het nieuws: De Librije is uitgeroepen tot het beste restaurant van Nederland in een toonaangevende internationale ranglijst. Sterker nog, het restaurant is bovendien opgenomen in de top 10 van de Wereldwijde Gastronomische Elite — een eervolle vermelding waar slechts een handjevol restaurants wereldwijd op mogen rekenen.

De timing van deze bekroning kon niet symbolischer zijn: bijna twee maanden nadat chef-kok Jonnie Boer, mede-oprichter en jarenlang het culinaire brein van De Librije, 0verleed. Thérèse sprak haar woorden met zichtbare ontroering: “Deze bekroning voelt als een laatste groet. Een eerbetoon aan Jonnie’s levenswerk. Alsof het universum hem nog één keer bedankt, op de manier waarop hij het zelf het liefste zag: met erkenning voor zijn passie, zijn vakmanschap, zijn ziel.”

Een ovatie vol respect

Na deze woorden volgde een staande ovatie die minutenlang aanhield. Gasten klapten niet alleen uit respect, maar ook uit dankbaarheid. Sommige mensen pinkten een traan weg. “Ik kom hier al twintig jaar, maar dit was anders,” zei een oudere vrouw. “Het voelde alsof we samen even stil mochten staan bij iets veel groters dan een diner.”

Wat begon als een avond tafelen werd een moment van collectieve herinnering en waardering. Niet alleen voor het team dat dagelijks op het hoogste niveau presteert, maar vooral voor de man wiens geest nog altijd voelbaar is tussen de muren van het restaurant: Jonnie Boer.

Een nalatenschap die blijft leven

Jonnie Boer was meer dan een chef. Hij was een visionair, een perfectionist en bovenal een mens met een diepgewortelde liefde voor het vak. In zijn handen werd gastronomie een kunstvorm. Die geest leeft voort in alles wat De Librije vandaag de dag nog is — en doet.

Thérèse, die samen met Jonnie jarenlang de drijvende kracht achter het restaurant was, gaf aan dat het team zich zal blijven inzetten om zijn erfenis voort te zetten. “We doen dit niet alleen voor onze gasten,” zei ze. “We doen dit voor Jonnie. Zijn standaard is onze richtlijn. Zijn liefde onze drijfveer.”

Een medewerker voegde toe: “Elke service, elk bord, elk gebaar — het draagt zijn signatuur, nog steeds. Hij is niet weg. Hij is overal.”

Van kookkunst naar kunst van herinnering

Met deze wereldwijde erkenning wordt De Librije meer dan een bekroond restaurant: het wordt een levend monument. Een plek waar herinneringen aan Jonnie Boer niet alleen worden gekoesterd, maar ook actief worden uitgedragen. Waar elke nieuwe creatie aan tafel een echo is van zijn creatieve geest, en elke perfecte wijn-spijscombinatie een eerbetoon aan zijn toewijding.

De bekroning voelt dan ook niet als een eindpunt, maar als een bevestiging. De Librije is springlevend — én draagt een missie met zich mee: het voortzetten van een droom die begon in Zwolle en de wereld heeft geraakt.

Gedeeld verdriet, gedeelde kracht

De avond liet niet alleen zien hoe een team met liefde en vakmanschap zijn werk voortzet, maar ook hoe verdriet kan worden omgezet in verbondenheid. De gasten verlieten het restaurant met meer dan alleen een volle maag. Ze droegen een ervaring met zich mee, een verhaal dat ze zullen blijven vertellen.

Een bezoeker verwoordde het mooi: “Ik kwam hier om te eten. Ik ging naar huis met een herinnering aan een man die ik niet persoonlijk kende, maar die mij – via zijn keuken – wel iets groots heeft gegeven.”

Slotgedachte: de ziel van De Librije blijft branden

De Librije is al jarenlang een begrip in binnen- en buitenland. Maar met deze recente gebeurtenis, en de internationale bekroning die daarbij hoorde, is nog eens onderstreept wat het restaurant werkelijk uniek maakt: de ziel, de menselijkheid, de liefde voor het vak. Dat voel je als je binnenkomt, dat proef je op je bord, en dat blijf je onthouden — lang nadat je de deur weer uit bent.

En Jonnie? Die blijft — in elke smaak, elk gerecht, elke herinnering.

Lees verder