Algemeen
Zware klap voor Liesbeth van ‘Bij Ons Op Het Kamp’: Hoeveel kan een mens aan?
Diep verdriet voor Liesbeth uit Bij Ons Op Het Kamp: schoonheidssalon in vlammen op, terwijl familie onder druk staat
Wat een werkreis had moeten zijn, veranderde voor Liesbeth, bekend van de realityserie Bij Ons Op Het Kamp, in een emotionele nachtmerrie. Terwijl ze zich op Curaçao bevond voor zakelijke afspraken, kreeg ze het schokkende bericht dat haar schoonheidssalon in Nederland door br*nd is getroffen. De zaak, waar ze jarenlang met hart en ziel aan werkte, is zwaar beschadigd.
Voor Liesbeth voelt dit verlies als de zoveelste klap in een reeks gebeurtenissen die haar gezin het afgelopen jaar zwaar hebben getroffen. “Ik ben kapot van verdriet,” vertelt ze zichtbaar geëmotioneerd aan Shownieuws. Haar stem breekt wanneer ze uitlegt dat de salon voor haar meer was dan een werkplek. “Het is echt mijn kindje.”
Vlammenzee grijpt razendsnel om zich heen
De br*nd ontstond in een airco-unit op het dak van een supermarkt, waarna het vuur zich razendsnel verspreidde naar de ondergelegen winkelpanden. Eén daarvan was de schoonheidssalon van Liesbeth. De br*ndweer was snel ter plaatse, maar kon niet voorkomen dat meerdere zaken – waaronder die van haar – aanzienlijke schade opliepen.
Op het moment van het incident bevond Liesbeth zich op Curaçao. Het nieuws bereikte haar vanuit Nederland, en bracht haar direct in een staat van ongeloof en paniek. “Ik probeer me voor te stellen hoe het eruit ziet, maar mijn hoofd draait overuren. Ik wil er gewoon zijn,” aldus Liesbeth.
Omdat de getroffen panden voorlopig nog niet toegankelijk zijn vanwege de nasleep van de br*nd, blijft de precieze schade vooralsnog onbekend. Maar volgens Liesbeth ziet het er somber uit. “Ik hoop dat het meevalt, maar ik vrees het ergste.”
Een emotionele achtbaan vol zorgen
De br*nd komt voor Liesbeth op een ongelukkig moment, in een periode waarin zij en haar gezin al te maken hebben met intens verdriet en spanning. Zo overleed enkele weken eerder haar schoonvader, een verlies dat een diepe indruk heeft achtergelaten. “Dat alleen al was zwaar genoeg,” vertelt Liesbeth.
Daarnaast deelt ze dat haar moeder recent behandeld is voor kanker. Hoewel het gezin zich optimistisch probeert te houden, brengt ook dit traject veel emotionele belasting met zich mee. “Het is gewoon veel. Alles komt tegelijk. Het voelt alsof we geen moment rust krijgen,” zegt ze met tranen in haar ogen.
Aanhoudende zorgen over dochter drukken zwaar
De situatie wordt nog complexer door de zorgen om hun dochter. De familie gaf in de serie eerder al een openhartige inkijk in de strijd die hun dochter voert met een ernstige verslavingsproblematiek, met name het gebruik van ketamine. Voor ouders Liesbeth en Gijs is dit een bron van voortdurende angst en verdriet.
Gijs vertelt daarover: “Wij zien hoe onze dochter zichzelf aan het verliezen is. Je staat machteloos.” Hij spreekt open over hoe moeilijk het is om als ouder toe te kijken, te steunen, en tegelijkertijd jezelf niet te verliezen in het proces.
De kwetsbaarheid van hun dochter, gecombineerd met het verlies van de salon, maakt het voor Liesbeth extra zwaar om op afstand te zijn. “Je wil er zijn voor je gezin, en dan gebeurt dit. Ik voel me verscheurd.”
Juridische zorgen: arrestatie van man en neef
Alsof de zorgen nog niet groot genoeg waren, werd het gezin eind vorig jaar opgeschrikt door een p0litie-inval. Gijs, Liesbeths man, en haar neef Harrie Snijders werden opgepakt in het kader van een lopend onderzoek naar dr*gscriminaliteit. De timing kon niet slechter zijn. Gijs blikt terug op die dag: “Ze vielen binnen terwijl onze dochter net een moeilijke periode doormaakte. Dat doet wat met je.”
Hoewel Gijs zijn kant van het verhaal probeert te delen en benadrukt dat er meer speelt dan wat in eerste instantie naar buiten kwam, zorgde de gebeurtenis voor nóg meer druk binnen het gezin. De combinatie van persoonlijke, zakelijke én juridische zorgen maakt de situatie bijzonder zwaar voor Liesbeth en haar naasten.
Salon als symbool van hoop en veerkracht
De schoonheidssalon was voor Liesbeth niet zomaar een bron van inkomsten. Het was een symbool van zelfstandigheid, kracht en opbouw na moeilijke tijden. Ze werkte jarenlang aan het opbouwen van haar klantenkring, het inrichten van haar ruimte en het realiseren van haar droom. Voor veel kijkers van Bij Ons Op Het Kamp was het ook een teken van haar doorzettingsvermogen.
“Dat plekje was van mij. Daar lag mijn hart in,” zegt ze stil. Nu dat plekje in vlammen is opgegaan, voelt dat voor haar als een diep persoonlijk verlies. “Het voelt alsof ik opnieuw moet beginnen, maar ik weet nog niet waar ik de kracht vandaan moet halen.”
Terugkeer naar Nederland: een pijnlijk vooruitzicht
Hoewel ze zich op Curaçao professioneel probeert te houden, is haar hoofd duidelijk elders. Liesbeth wil zo snel mogelijk terug naar huis om met eigen ogen te zien wat er van haar zaak over is. “Ik moet weten wat ik nog kan redden. Wat er nog staat. Wat er nog mogelijk is.”
Haar hoop is dat de schade beperkt blijft, maar het beeld dat ze via foto’s en berichten ontvangt, biedt weinig geruststelling. Toch blijft ze vechten: “Ik ben niet iemand die opgeeft, maar dit… dit is zwaar.”
Massale steun van fans en volgers
Na de eerste berichten over de br*nd stroomden de steunbetuigingen binnen. Fans van Bij Ons Op Het Kamp delen massaal hun medeleven via sociale media. “Sterkte Liesbeth, je bent een vechter!”, “Je salon is misschien beschadigd, maar jouw kracht niet”, en “We leven met je mee”, zijn slechts enkele van de hartverwarmende reacties.
Voor Liesbeth zijn deze berichten belangrijker dan ooit. “Die steun voel ik echt. Dat helpt me overeind te blijven.”
De kracht van doorgaan, ondanks alles
Liesbeth staat aan het begin van wat vermoedelijk een moeilijk herstelproces zal zijn – zowel emotioneel als praktisch. Toch is het de veerkracht die ze in eerdere afleveringen van Bij Ons Op Het Kamp al toonde, die nu opnieuw naar voren komt. Het leven heeft haar en haar gezin zwaar op de proef gesteld, maar ergens in haar ogen is nog steeds die blik van iemand die niet opgeeft.
“Ik weet niet hoe, maar ik ga verder. Ik moet wel. Voor mezelf, voor mijn gezin.”
Conclusie: een vrouw in rouw, maar ook in beweging
Liesbeths verhaal is er een van verlies, maar ook van liefde, veerkracht en verbondenheid. Haar schoonheidssalon mag dan tijdelijk verdwenen zijn, haar doorzettingsvermogen is onverminderd sterk. Of het nu gaat om het verwerken van verdriet, het beschermen van haar gezin of het herbouwen van haar zaak – Liesbeth blijft een vrouw die midden in het leven staat.
En terwijl ze zich klaarmaakt om terug te keren naar Nederland, weet ze één ding zeker: dit hoofdstuk is niet het einde, maar het begin van iets nieuws.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.