Algemeen
Zware klap voor Liesbeth van ‘Bij Ons Op Het Kamp’: Hoeveel kan een mens aan?
Diep verdriet voor Liesbeth uit Bij Ons Op Het Kamp: schoonheidssalon in vlammen op, terwijl familie onder druk staat
Wat een werkreis had moeten zijn, veranderde voor Liesbeth, bekend van de realityserie Bij Ons Op Het Kamp, in een emotionele nachtmerrie. Terwijl ze zich op Curaçao bevond voor zakelijke afspraken, kreeg ze het schokkende bericht dat haar schoonheidssalon in Nederland door br*nd is getroffen. De zaak, waar ze jarenlang met hart en ziel aan werkte, is zwaar beschadigd.
Voor Liesbeth voelt dit verlies als de zoveelste klap in een reeks gebeurtenissen die haar gezin het afgelopen jaar zwaar hebben getroffen. “Ik ben kapot van verdriet,” vertelt ze zichtbaar geëmotioneerd aan Shownieuws. Haar stem breekt wanneer ze uitlegt dat de salon voor haar meer was dan een werkplek. “Het is echt mijn kindje.”
Vlammenzee grijpt razendsnel om zich heen
De br*nd ontstond in een airco-unit op het dak van een supermarkt, waarna het vuur zich razendsnel verspreidde naar de ondergelegen winkelpanden. Eén daarvan was de schoonheidssalon van Liesbeth. De br*ndweer was snel ter plaatse, maar kon niet voorkomen dat meerdere zaken – waaronder die van haar – aanzienlijke schade opliepen.
Op het moment van het incident bevond Liesbeth zich op Curaçao. Het nieuws bereikte haar vanuit Nederland, en bracht haar direct in een staat van ongeloof en paniek. “Ik probeer me voor te stellen hoe het eruit ziet, maar mijn hoofd draait overuren. Ik wil er gewoon zijn,” aldus Liesbeth.
Omdat de getroffen panden voorlopig nog niet toegankelijk zijn vanwege de nasleep van de br*nd, blijft de precieze schade vooralsnog onbekend. Maar volgens Liesbeth ziet het er somber uit. “Ik hoop dat het meevalt, maar ik vrees het ergste.”
Een emotionele achtbaan vol zorgen
De br*nd komt voor Liesbeth op een ongelukkig moment, in een periode waarin zij en haar gezin al te maken hebben met intens verdriet en spanning. Zo overleed enkele weken eerder haar schoonvader, een verlies dat een diepe indruk heeft achtergelaten. “Dat alleen al was zwaar genoeg,” vertelt Liesbeth.
Daarnaast deelt ze dat haar moeder recent behandeld is voor kanker. Hoewel het gezin zich optimistisch probeert te houden, brengt ook dit traject veel emotionele belasting met zich mee. “Het is gewoon veel. Alles komt tegelijk. Het voelt alsof we geen moment rust krijgen,” zegt ze met tranen in haar ogen.
Aanhoudende zorgen over dochter drukken zwaar
De situatie wordt nog complexer door de zorgen om hun dochter. De familie gaf in de serie eerder al een openhartige inkijk in de strijd die hun dochter voert met een ernstige verslavingsproblematiek, met name het gebruik van ketamine. Voor ouders Liesbeth en Gijs is dit een bron van voortdurende angst en verdriet.
Gijs vertelt daarover: “Wij zien hoe onze dochter zichzelf aan het verliezen is. Je staat machteloos.” Hij spreekt open over hoe moeilijk het is om als ouder toe te kijken, te steunen, en tegelijkertijd jezelf niet te verliezen in het proces.
De kwetsbaarheid van hun dochter, gecombineerd met het verlies van de salon, maakt het voor Liesbeth extra zwaar om op afstand te zijn. “Je wil er zijn voor je gezin, en dan gebeurt dit. Ik voel me verscheurd.”
Juridische zorgen: arrestatie van man en neef
Alsof de zorgen nog niet groot genoeg waren, werd het gezin eind vorig jaar opgeschrikt door een p0litie-inval. Gijs, Liesbeths man, en haar neef Harrie Snijders werden opgepakt in het kader van een lopend onderzoek naar dr*gscriminaliteit. De timing kon niet slechter zijn. Gijs blikt terug op die dag: “Ze vielen binnen terwijl onze dochter net een moeilijke periode doormaakte. Dat doet wat met je.”
Hoewel Gijs zijn kant van het verhaal probeert te delen en benadrukt dat er meer speelt dan wat in eerste instantie naar buiten kwam, zorgde de gebeurtenis voor nóg meer druk binnen het gezin. De combinatie van persoonlijke, zakelijke én juridische zorgen maakt de situatie bijzonder zwaar voor Liesbeth en haar naasten.
Salon als symbool van hoop en veerkracht
De schoonheidssalon was voor Liesbeth niet zomaar een bron van inkomsten. Het was een symbool van zelfstandigheid, kracht en opbouw na moeilijke tijden. Ze werkte jarenlang aan het opbouwen van haar klantenkring, het inrichten van haar ruimte en het realiseren van haar droom. Voor veel kijkers van Bij Ons Op Het Kamp was het ook een teken van haar doorzettingsvermogen.
“Dat plekje was van mij. Daar lag mijn hart in,” zegt ze stil. Nu dat plekje in vlammen is opgegaan, voelt dat voor haar als een diep persoonlijk verlies. “Het voelt alsof ik opnieuw moet beginnen, maar ik weet nog niet waar ik de kracht vandaan moet halen.”
Terugkeer naar Nederland: een pijnlijk vooruitzicht
Hoewel ze zich op Curaçao professioneel probeert te houden, is haar hoofd duidelijk elders. Liesbeth wil zo snel mogelijk terug naar huis om met eigen ogen te zien wat er van haar zaak over is. “Ik moet weten wat ik nog kan redden. Wat er nog staat. Wat er nog mogelijk is.”
Haar hoop is dat de schade beperkt blijft, maar het beeld dat ze via foto’s en berichten ontvangt, biedt weinig geruststelling. Toch blijft ze vechten: “Ik ben niet iemand die opgeeft, maar dit… dit is zwaar.”
Massale steun van fans en volgers
Na de eerste berichten over de br*nd stroomden de steunbetuigingen binnen. Fans van Bij Ons Op Het Kamp delen massaal hun medeleven via sociale media. “Sterkte Liesbeth, je bent een vechter!”, “Je salon is misschien beschadigd, maar jouw kracht niet”, en “We leven met je mee”, zijn slechts enkele van de hartverwarmende reacties.
Voor Liesbeth zijn deze berichten belangrijker dan ooit. “Die steun voel ik echt. Dat helpt me overeind te blijven.”
De kracht van doorgaan, ondanks alles
Liesbeth staat aan het begin van wat vermoedelijk een moeilijk herstelproces zal zijn – zowel emotioneel als praktisch. Toch is het de veerkracht die ze in eerdere afleveringen van Bij Ons Op Het Kamp al toonde, die nu opnieuw naar voren komt. Het leven heeft haar en haar gezin zwaar op de proef gesteld, maar ergens in haar ogen is nog steeds die blik van iemand die niet opgeeft.
“Ik weet niet hoe, maar ik ga verder. Ik moet wel. Voor mezelf, voor mijn gezin.”
Conclusie: een vrouw in rouw, maar ook in beweging
Liesbeths verhaal is er een van verlies, maar ook van liefde, veerkracht en verbondenheid. Haar schoonheidssalon mag dan tijdelijk verdwenen zijn, haar doorzettingsvermogen is onverminderd sterk. Of het nu gaat om het verwerken van verdriet, het beschermen van haar gezin of het herbouwen van haar zaak – Liesbeth blijft een vrouw die midden in het leven staat.
En terwijl ze zich klaarmaakt om terug te keren naar Nederland, weet ze één ding zeker: dit hoofdstuk is niet het einde, maar het begin van iets nieuws.
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.