Algemeen
Ze weigerde een BH op werk: ‘Waarom mogen mannen wel met een blote borst lopen?
Shianne Fox roept discussie op over gelijkheid op de werkvloer tijdens zinderende werkdag in Sydney
Op een snikhete zomerdag in Sydney — de temperatuur liep op tot ruim 40 graden — viel vakvrouw Shianne Fox iets op wat ze niet meer kon loslaten. Terwijl haar mannelijke collega’s hun shirts mochten uittrekken om af te koelen, werd haar vriendelijk doch dringend gevraagd haar bovenkleding aan te houden. Voor Shianne was dit geen gewone werkdag meer, maar het begin van een gesprek over gelijkheid, zelfbeschikking en respect op de werkvloer.
“Waarom mogen mannen meer?”
Wat begon als een observatie, groeide uit tot een persoonlijke oproep. Via haar TikTok-account ‘The Bikini Tradie’ deelde Shianne haar ervaring en visie. Ze benadrukte dat haar keuze om een luchtigere top te dragen niets te maken had met aandacht trekken, maar puur met comfort en praktische werkhouding tijdens extreme hitte. “Ik wil dezelfde vrijheid als mijn mannelijke collega’s — niet meer, niet minder,” liet ze weten.
Volgens Shianne gaat het niet om privileges, maar om gelijke behandeling. In haar ogen mag kledingvoorschrift geen belemmering zijn voor welzijn, zolang veiligheid gewaarborgd blijft.
Warmte vraagt om aanpassing
Tijdens extreem warme dagen is verstandig omgaan met hitte essentieel. Voor mannen betekent dit vaak luchtigere kleding of een ontbloot bovenlijf. Shianne merkte dat voor vrouwen andere — vaak striktere — ongeschreven regels gelden. Ze roept op tot het herzien van deze normen, in het belang van iedereen die onder extreme omstandigheden werkt.
Verdeelde reacties uit de sector
Na het delen van haar video volgden duizenden reacties. Sommige vrouwelijke collega’s gaven aan zich ongemakkelijk te voelen bij Shianne’s keuze, uit vrees dat het hun eigen professionele imago zou beïnvloeden. Shianne reageerde met respect: “Iedereen mag werken zoals hij of zij zich prettig voelt. Diversiteit in stijl en aanpak is geen bedreiging, maar een kracht.”
Ervaring en passie
Met meer dan vier jaar ervaring in tuinaanleg en buitenprojecten, is Shianne vaak de enige vrouw op locatie. Toch voelt ze zich daar sterk en op haar plaats. “Voor mij is dit meer dan werk. Het is mijn passie,” zegt ze. Ze hoopt dat haar zichtbaarheid andere vrouwen motiveert om hun plek te vinden in technische of fysieke beroepen.
Gelijke regels, gelijke kansen
Hoewel Shianne de noodzaak van veiligheid op de werkvloer volledig erkent, pleit ze voor meer ruimte binnen die kaders. “Als mannen hun shirt mogen uittrekken vanwege de hitte, waarom mogen vrouwen dan geen vergelijkbare keuzes maken?” vraagt ze zich af. Het gaat haar niet om provocatie, maar om praktische gelijkheid en gezond verstand.
Een bron van inspiratie
Op sociale media deelt Shianne niet alleen haar werk, maar ook motiverende boodschappen voor jonge vrouwen. Haar doel? Laten zien dat authenticiteit en zelfvertrouwen net zo belangrijk zijn als technische vaardigheden. “Ik wil anderen laten zien dat je jezelf mag zijn, ook in sectoren waar dat niet vanzelfsprekend is.”
Het gesprek dat verder reikt dan kleding
Wat begon als een video over werkkleding groeide uit tot een bredere dialoog over inclusie en waardigheid op de werkvloer. Shianne’s boodschap is duidelijk: “Iedereen verdient een werkomgeving waarin je je veilig, gezien en gerespecteerd voelt. Dat begint bij luisteren naar elkaars verhaal.”
Belangrijkste inzichten:
-
Shianne Fox stelt de vraag waarom er bij hitte andere kledingnormen gelden voor mannen en vrouwen in de buitenluchtsector.
-
Ze roept op tot gelijke behandeling, zonder voorbij te gaan aan veiligheid en professionaliteit.
-
Haar verhaal zette een breed maatschappelijk gesprek in gang over comfort, vrijheid en respect op de werkvloer.
-
Ze blijft trouw aan haar visie, ondanks uiteenlopende reacties: “Er is ruimte nodig voor ieders stem en werkwijze.”
-
Haar boodschap inspireert vrouwen wereldwijd om zich uit te spreken en zichzelf te blijven — ook in een werkveld dat nog niet altijd vrouwvriendelijk is.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.