Algemeen
Transgender man boos omdat verpleegsters hem verkeerd benoemden na bevalling
Bennett Kaspar-Williams: “Mijn zwangerschap maakt me geen moeder – identiteit verdient respect”
In een tijd waarin respect voor iemands identiteit steeds meer aandacht krijgt, blijkt uit persoonlijke verhalen hoe belangrijk het is om mensen aan te spreken zoals zij zelf dat aangeven. Dit geldt voor iedereen, ongeacht of iemand cisgender, transgender, non-binair of iets anders is. Toch wordt deze basis van erkenning en gelijkwaardigheid nog lang niet overal toegepast.
Een treffend voorbeeld is het verhaal van Bennett Kaspar-Williams (37) uit Los Angeles. In oktober 2020 verwelkomde hij samen met zijn man Malik hun zoon Hudson via een keizersnede. Hoewel Bennett zich destijds identificeerde als man, werd hij in het z!ekenhuis keer op keer aangesproken met “moeder” — tegen zijn wil én tegen de informatie in die hij vooraf had gedeeld met het zorgpersoneel.
“Mijn zwangerschap werd continu verkeerd begrepen”
Bennett startte zijn medische transitie in 2014, drie jaar nadat hij tot het besef kwam dat hij transgender is. Hij gebruikte toen de voornaamwoorden hij/hem, en inmiddels identificeert hij zich als non-binair en gebruikt hij zowel hij/hem als zij/hen. Samen met zijn partner droomde hij ervan een gezin te stichten. Ze wisten dat dit zou betekenen dat Bennett tijdelijk moest stoppen met zijn testosterontherapie om zijn vruchtbaarheid terug te laten keren.
Na grondig nadenken besloot Bennett dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zelf zwanger te worden. Dat proces verliep verrassend snel: al kort na de eerste pogingen bleek hij op natuurlijke wijze zwanger. “We hadden verwacht dat het veel langer zou duren,” vertelt hij.
Toch werd die blijdschap al snel overschaduwd door zorgen: net na de positieve test begon in de VS de eerste coronagolf en lockdown. Plots draaide alles om veiligheid — niet alleen voor Bennett, maar ook voor het ongeboren kindje.
Verwarring en onbegrip in het z!ekenhuis
De grootste uitdaging tijdens zijn zwangerschap was niet fysiek, maar sociaal en emotioneel: hoe anderen ermee omgingen. Hoewel hij overal had aangegeven dat hij man is, bleven artsen en verplegend personeel hem steevast “moeder” noemen. “Het enige wat me echt dysforisch maakte aan de zwangerschap, was hoe ik constant verkeerd werd aangesproken door zorgverleners,” zegt hij.
Zelf had hij gehoopt dat het z!ekenhuis zijn identiteit zou respecteren, zeker omdat hij expliciet op de formulieren had aangegeven hoe hij genoemd wilde worden. Maar in de praktijk liep het anders. Steeds opnieuw werd hij geconfronteerd met het hardnekkige idee dat iemand die zwanger is per definitie een vrouw moet zijn — een aanname die zijn identiteit volledig negeerde.
“Moederschap is geen synoniem voor vrouw-zijn”
Voor Bennett was deze ervaring pijnlijk, maar ook verhelderend. In de maanden na de bevalling besloot hij zich in te zetten voor meer bewustwording over genderidentiteit binnen de geboortezorg. In een interview met de New York Post vertelt hij: “De hele zwangerschapszorg in Amerika is doordrenkt met het idee van moederschap. Het draait om het verkopen van een romantisch beeld van ‘de moeder’. Maar dat sluit mensen zoals ik uit.”
Hij benadrukt dat niet iedereen met een baarmoeder zwanger wil of kan worden, en dat niet iedereen die een kind draagt automatisch een moeder is. “Het idee dat vrouwelijkheid gelijkstaat aan moederschap is gewoonweg fout. Het houdt geen rekening met de realiteit van trans- en non-binaire personen, én het doet ook veel vrouwen tekort die geen kinderen kunnen krijgen of dat niet willen.”
Een nieuwe manier van kijken naar zwangerschap
Bennett’s ervaring maakt duidelijk hoe belangrijk het is om fysieke processen — zoals een zwangerschap — niet automatisch te koppelen aan genderidentiteit. “Ik ben zwanger geweest, maar dat maakt mij geen moeder,” zegt hij. “Ik ben vader, en dat verdient respect.”
Zijn keuze om de zwangerschap zelf te dragen, kwam voort uit een diep inzicht in zijn eigen lichaam en identiteit. Door lichamelijke functies los te koppelen van traditionele genderopvattingen, kon hij een bewuste en authentieke keuze maken. “Zwangerschap was voor mij geen conflict met mijn identiteit, totdat de buitenwereld het wél zo maakte,” aldus Bennett.
Positieve verandering begint met taal
De kern van zijn boodschap? Respect begint bij taal. Door simpelweg iemands gekozen voornaamwoorden en aanspreekvorm te gebruiken, erken je hun mens-zijn. Het gaat niet om politieke correctheid, maar om basisrespect en empathie.
In zijn pleidooi pleit Bennett voor meer inclusieve zorgverlening. Hij roept z!ekenhuizen en medische instellingen op om zorgprofessionals beter te trainen in genderinclusieve communicatie. Dat gaat verder dan taal: het betekent ook openstaan voor diverse gezinsvormen en ervaringen, zonder aannames.
“Mijn identiteit doet ertoe — net als die van jou”
Vandaag deelt Bennett zijn verhaal in de hoop dat het iets in beweging zet. Zijn zwangerschap en bevalling waren een bijzondere ervaring, maar ook een confronterende spiegel voor hoe weinig ruimte er nog is voor genderdiversiteit in de zorg.
Dat hij nu openlijk spreekt over die periode, laat zien hoe krachtig persoonlijke verhalen kunnen zijn in het vergroten van begrip. “Ik wil dat mijn zoon opgroeit in een wereld waarin hij leert dat iedereen zichzelf mag zijn — en dat ouderschap er in vele vormen is.”
Zijn verhaal raakt daarmee niet alleen aan het thema transgender ouderschap, maar ook aan bredere kwesties over wie erbij hoort, wie gezien wordt en wie ruimte krijgt om zichzelf te zijn.
Meer dan alleen een persoonlijk verhaal
Bennett’s reis laat zien hoe belangrijk het is om maatschappelijke structuren — zoals de gezondheidszorg — kritisch onder de loep te nemen. Voor wie nooit is buitengesloten op basis van identiteit, lijkt het misschien een klein detail of een ‘verspreking’. Maar voor mensen als Bennett zijn die woorden en aannames dagelijkse confrontaties met het feit dat hun bestaan niet altijd erkend wordt.
Zijn ervaring staat niet op zichzelf. Over de hele wereld vertellen trans- en non-binaire personen hoe ze in de gezondheidszorg, op school of in sociale situaties telkens opnieuw moeten uitleggen wie ze zijn — of erger: worden genegeerd.
Tot slot
Of je nu vader, moeder, papa, mama of iets anders bent: jouw identiteit verdient erkenning. En zolang we blijven luisteren naar verhalen zoals die van Bennett Kaspar-Williams, kunnen we samen bouwen aan een inclusievere samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich welkom voelt — ook tijdens de meest intieme, kwetsbare momenten van het leven.
Wat vind jij van Bennett’s verhaal? Laat het weten in de reacties en deel jouw mening over hoe we samen kunnen zorgen voor meer respect en gelijkwaardigheid.
Esmée van Kampen verrast met indrukwekkende transformatie: “Een dag kan je hele leven veranderen”
Actrice Esmée van Kampen laat opnieuw van zich horen — en hoe. Na een periode van stilte, persoonlijke groei en een opmerkelijke carrièreswitch is ze terug in de spotlights. Niet alleen als actrice, maar ook als inspiratiebron. De energieke vrouw die ooit doorbrak als jongste musicalhoofdrolspeler van Nederland, heeft de afgelopen jaren een indrukwekkende fysieke én mentale transformatie doorgemaakt. En dat deelt ze nu openhartig met haar volgers op social media.
Een leven op het podium: van jeugdtheater tot televisie
Esmée van Kampen begon haar carrière al op jonge leeftijd. Op zesjarige leeftijd startte ze met theaterlessen aan de Jeugdtheaterschool in Gouda. Haar liefde voor musical bracht haar naar de gerenommeerde Frank Sanders Akademie voor musicaltheater. In haar derde leerjaar greep ze direct de hoofdrol van Tracy Turnblad in de musical Hairspray. Daarmee vestigde ze haar naam als jongste hoofdrolspeelster ooit in een Nederlandse musicalproductie.
Bij het brede publiek brak ze door met haar herkenbare rol in de reclamespotjes van supermarktketen PLUS, die vanaf 2010 veelvuldig op televisie te zien waren. Later speelde ze vaste rollen in populaire series als Komt een man bij de dokter en Familie Kruys, waarin ze de stiefdochter van Linda de Mols personage vertolkte. Ook in drama bewees Esmée haar kunnen, onder meer in de telefilm Lieve Céline waarin ze overtuigend de rol van Brooke Heinke neerzette — een meisje met een verstandelijke beperking.
Tijdelijk afscheid van acteren
In juni 2022 verraste Esmée haar fans door aan te kondigen dat ze tijdelijk stopte met acteren. Ze besloot zich volledig te richten op een nieuwe passie: edelsmeden. Een opvallende keuze voor iemand met een gevestigde naam in de theater- en televisiewereld, maar voor Esmée voelde het als een noodzakelijk nieuw hoofdstuk.
De coronaperiode, gecombineerd met persoonlijke gebeurtenissen, had haar aan het denken gezet. Ze verlangde naar meer rust, betekenis en creativiteit buiten de camera’s. Haar besluit om een andere richting in te slaan, werd breed gewaardeerd — zeker omdat ze dit zo eerlijk en kwetsbaar deelde.
Comeback op het witte doek
In 2024 maakte Esmée haar comeback als actrice, onder meer in de films Mr. K en Opa Cor. Voor fans was het een feest van herkenning, maar tegelijkertijd viel één ding direct op: Esmée zag er anders uit. Slanker, stralender en zichtbaar in balans. Dat leidde tot veel vragen, die ze nu zelf beantwoordt in een persoonlijke en openhartige Instagrampost.
“Van vallen, opstaan en toch weer doorgaan”
Op Instagram blikt Esmée terug op de turbulente reis die ze de afgelopen jaren heeft afgelegd. De voor- en nafoto’s spreken boekdelen: Esmée is tientallen kilo’s afgevallen. Maar haar verhaal gaat veel dieper dan alleen lichamelijke verandering.
“2017 – 2025. Eén liefdesverdriet depressie, één huis, één hond, één wereldwijde lockdown epidemie, één succesvolle carrière aan de wilgen gehangen, één spirituele ontwakening, één ayahuasca sessie. Méérdere therapieën en sprongen in het diepe gedaan, zó vaak verdronken en altijd kopje boven water gekomen. Eén kat verloren en weer één erbij, één swipe en match op Bumble en twee prachtige dochters verder… Tjezus. Eén dag kan je hele leven veranderen. Gelukkig tellen de jaren ook!”
De post leest als een dagboekfragment, een samenvatting van acht intense jaren waarin alles op zijn kop stond. Het resultaat? Een vrouw die zichzelf opnieuw heeft leren kennen. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.
Mentale kracht en zelfzorg centraal
Hoewel de fysieke transformatie het eerste is dat opvalt, benadrukt Esmée vooral het belang van mentale gezondheid. Ze vertelt over periodes van depressie, therapie en innerlijke zoektocht. Het is die mentale veerkracht die haar vandaag de dag sterker maakt dan ooit.
Ze benoemt hoe belangrijk het was om te erkennen dat ze het even niet meer wist. “Soms moet je jezelf helemaal verliezen om jezelf opnieuw te kunnen vinden,” schreef ze eerder. Het proces van vallen en opstaan, en vooral: blijven doorgaan, is wat haar uiteindelijk dichter bij zichzelf bracht.
Liefde, moederschap en balans
Ook op persoonlijk vlak veranderde er veel. Esmée werd moeder van twee dochters, die volgens haar de lichtpunten in haar leven zijn. De liefde vond ze via een onverwachte swipe op datingapp Bumble. Haar nieuwe gezinsleven brengt rust en ritme, iets waar ze naar eigen zeggen jarenlang naar verlangde.
Ze deelt hoe moederschap haar veranderd heeft: “Het leert je geduld, overgave en onvoorwaardelijkheid. En het relativeert alles.” Ook haar nieuwe kijk op werk, succes en gezondheid is gevormd door de komst van haar kinderen. “Je wilt goed voor jezelf zorgen, zodat je er ook écht kunt zijn voor hen.”
Reïntegratie in de mediawereld?
Of Esmée weer volledig terugkeert in de acteerwereld, laat ze open. Voor nu geniet ze van de balans die ze heeft gevonden tussen haar creatieve vak, haar gezin en haar nieuwe interesse in ambacht en edelsmeden. Toch sluiten kenners niet uit dat we nog veel van haar gaan horen — zeker met haar vernieuwde energie en frisse uitstraling.
Productiehuizen en castingbureaus zouden volgens insiders al geïnformeerd hebben naar haar beschikbaarheid voor nieuwe projecten. Haar veelzijdigheid en authenticiteit maken haar aantrekkelijker dan ooit als actrice én als persoonlijkheid.
Positieve reacties op social media
De reacties op Esmée’s openhartige post zijn hartverwarmend. Fans spreken hun bewondering uit voor haar eerlijkheid, doorzettingsvermogen en inspirerende transformatie. “Wat een reis. Je straalt van binnen en buiten!” schrijft iemand. Een ander reageert: “Dankjewel dat je dit deelt. Het geeft zoveel hoop aan mensen die ook struggelen.”
De post wordt massaal gedeeld, geliket en opgeslagen. Niet alleen vanwege het fysieke verschil, maar vooral om de boodschap: het leven is grillig, pijnlijk en intens, maar ook wonderbaarlijk veerkrachtig.
Dit bericht op Instagram bekijken