Algemeen
Transgender man boos omdat verpleegsters hem verkeerd benoemden na bevalling
Bennett Kaspar-Williams: “Mijn zwangerschap maakt me geen moeder – identiteit verdient respect”
In een tijd waarin respect voor iemands identiteit steeds meer aandacht krijgt, blijkt uit persoonlijke verhalen hoe belangrijk het is om mensen aan te spreken zoals zij zelf dat aangeven. Dit geldt voor iedereen, ongeacht of iemand cisgender, transgender, non-binair of iets anders is. Toch wordt deze basis van erkenning en gelijkwaardigheid nog lang niet overal toegepast.
Een treffend voorbeeld is het verhaal van Bennett Kaspar-Williams (37) uit Los Angeles. In oktober 2020 verwelkomde hij samen met zijn man Malik hun zoon Hudson via een keizersnede. Hoewel Bennett zich destijds identificeerde als man, werd hij in het z!ekenhuis keer op keer aangesproken met “moeder” — tegen zijn wil én tegen de informatie in die hij vooraf had gedeeld met het zorgpersoneel.
“Mijn zwangerschap werd continu verkeerd begrepen”
Bennett startte zijn medische transitie in 2014, drie jaar nadat hij tot het besef kwam dat hij transgender is. Hij gebruikte toen de voornaamwoorden hij/hem, en inmiddels identificeert hij zich als non-binair en gebruikt hij zowel hij/hem als zij/hen. Samen met zijn partner droomde hij ervan een gezin te stichten. Ze wisten dat dit zou betekenen dat Bennett tijdelijk moest stoppen met zijn testosterontherapie om zijn vruchtbaarheid terug te laten keren.
Na grondig nadenken besloot Bennett dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zelf zwanger te worden. Dat proces verliep verrassend snel: al kort na de eerste pogingen bleek hij op natuurlijke wijze zwanger. “We hadden verwacht dat het veel langer zou duren,” vertelt hij.
Toch werd die blijdschap al snel overschaduwd door zorgen: net na de positieve test begon in de VS de eerste coronagolf en lockdown. Plots draaide alles om veiligheid — niet alleen voor Bennett, maar ook voor het ongeboren kindje.
Verwarring en onbegrip in het z!ekenhuis
De grootste uitdaging tijdens zijn zwangerschap was niet fysiek, maar sociaal en emotioneel: hoe anderen ermee omgingen. Hoewel hij overal had aangegeven dat hij man is, bleven artsen en verplegend personeel hem steevast “moeder” noemen. “Het enige wat me echt dysforisch maakte aan de zwangerschap, was hoe ik constant verkeerd werd aangesproken door zorgverleners,” zegt hij.
Zelf had hij gehoopt dat het z!ekenhuis zijn identiteit zou respecteren, zeker omdat hij expliciet op de formulieren had aangegeven hoe hij genoemd wilde worden. Maar in de praktijk liep het anders. Steeds opnieuw werd hij geconfronteerd met het hardnekkige idee dat iemand die zwanger is per definitie een vrouw moet zijn — een aanname die zijn identiteit volledig negeerde.
“Moederschap is geen synoniem voor vrouw-zijn”
Voor Bennett was deze ervaring pijnlijk, maar ook verhelderend. In de maanden na de bevalling besloot hij zich in te zetten voor meer bewustwording over genderidentiteit binnen de geboortezorg. In een interview met de New York Post vertelt hij: “De hele zwangerschapszorg in Amerika is doordrenkt met het idee van moederschap. Het draait om het verkopen van een romantisch beeld van ‘de moeder’. Maar dat sluit mensen zoals ik uit.”
Hij benadrukt dat niet iedereen met een baarmoeder zwanger wil of kan worden, en dat niet iedereen die een kind draagt automatisch een moeder is. “Het idee dat vrouwelijkheid gelijkstaat aan moederschap is gewoonweg fout. Het houdt geen rekening met de realiteit van trans- en non-binaire personen, én het doet ook veel vrouwen tekort die geen kinderen kunnen krijgen of dat niet willen.”
Een nieuwe manier van kijken naar zwangerschap
Bennett’s ervaring maakt duidelijk hoe belangrijk het is om fysieke processen — zoals een zwangerschap — niet automatisch te koppelen aan genderidentiteit. “Ik ben zwanger geweest, maar dat maakt mij geen moeder,” zegt hij. “Ik ben vader, en dat verdient respect.”
Zijn keuze om de zwangerschap zelf te dragen, kwam voort uit een diep inzicht in zijn eigen lichaam en identiteit. Door lichamelijke functies los te koppelen van traditionele genderopvattingen, kon hij een bewuste en authentieke keuze maken. “Zwangerschap was voor mij geen conflict met mijn identiteit, totdat de buitenwereld het wél zo maakte,” aldus Bennett.
Positieve verandering begint met taal
De kern van zijn boodschap? Respect begint bij taal. Door simpelweg iemands gekozen voornaamwoorden en aanspreekvorm te gebruiken, erken je hun mens-zijn. Het gaat niet om politieke correctheid, maar om basisrespect en empathie.
In zijn pleidooi pleit Bennett voor meer inclusieve zorgverlening. Hij roept z!ekenhuizen en medische instellingen op om zorgprofessionals beter te trainen in genderinclusieve communicatie. Dat gaat verder dan taal: het betekent ook openstaan voor diverse gezinsvormen en ervaringen, zonder aannames.
“Mijn identiteit doet ertoe — net als die van jou”
Vandaag deelt Bennett zijn verhaal in de hoop dat het iets in beweging zet. Zijn zwangerschap en bevalling waren een bijzondere ervaring, maar ook een confronterende spiegel voor hoe weinig ruimte er nog is voor genderdiversiteit in de zorg.
Dat hij nu openlijk spreekt over die periode, laat zien hoe krachtig persoonlijke verhalen kunnen zijn in het vergroten van begrip. “Ik wil dat mijn zoon opgroeit in een wereld waarin hij leert dat iedereen zichzelf mag zijn — en dat ouderschap er in vele vormen is.”
Zijn verhaal raakt daarmee niet alleen aan het thema transgender ouderschap, maar ook aan bredere kwesties over wie erbij hoort, wie gezien wordt en wie ruimte krijgt om zichzelf te zijn.
Meer dan alleen een persoonlijk verhaal
Bennett’s reis laat zien hoe belangrijk het is om maatschappelijke structuren — zoals de gezondheidszorg — kritisch onder de loep te nemen. Voor wie nooit is buitengesloten op basis van identiteit, lijkt het misschien een klein detail of een ‘verspreking’. Maar voor mensen als Bennett zijn die woorden en aannames dagelijkse confrontaties met het feit dat hun bestaan niet altijd erkend wordt.
Zijn ervaring staat niet op zichzelf. Over de hele wereld vertellen trans- en non-binaire personen hoe ze in de gezondheidszorg, op school of in sociale situaties telkens opnieuw moeten uitleggen wie ze zijn — of erger: worden genegeerd.
Tot slot
Of je nu vader, moeder, papa, mama of iets anders bent: jouw identiteit verdient erkenning. En zolang we blijven luisteren naar verhalen zoals die van Bennett Kaspar-Williams, kunnen we samen bouwen aan een inclusievere samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich welkom voelt — ook tijdens de meest intieme, kwetsbare momenten van het leven.
Wat vind jij van Bennett’s verhaal? Laat het weten in de reacties en deel jouw mening over hoe we samen kunnen zorgen voor meer respect en gelijkwaardigheid.
Algemeen
Bizarre beelden van moeder vermeend slacht0ffer Marco Borsato duiken op: ‘Wie zou hem doen?’
Opvallende video van moeder vermeend slacht0ffer in zaak Marco Borsato duikt op: “Het roept veel vragen op”
Een nieuw fragment dat op sociale media circuleert, zorgt voor opschudding in de zaak rond Marco Borsato. In de video is te zien hoe Nathalie, de moeder van de vrouw die de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag, tijdens een oude fandag luchtig praat met aanwezigen. Ze stelt daar op speelse toon de vraag wie “het zou doen” met Borsato — een uitspraak die inmiddels tot felle reacties heeft geleid.
De beelden hebben niet alleen online voor verbazing gezorgd, maar ook opnieuw de discussie aangewakkerd over de geloofwaardigheid van de betrokkenen en de rol die fanclubs spelen in de dynamiek tussen artiesten en hun publiek.
Een fragment uit het verleden
Volgens verschillende bronnen is de video gemaakt tijdens een van de officiële Borsato-fandagen in de periode dat Nathalie actief was als voorzitter van de fanclub. Die rol bekleedde ze van 1994 tot 2019, een tijd waarin ze nauw betrokken was bij de organisatie van bijeenkomsten, signeersessies en evenementen rond de populaire zanger.
In de opname lijkt de sfeer luchtig en ontspannen. Nathalie spreekt met fans en stelt, lachend, de vraag wie van hen “het zou doen” met Marco. Hoewel het fragment op zichzelf niet meer toont dan een los moment, wekt het door de huidige context veel emoties op.
De video wordt op sociale media druk gedeeld, met uiteenlopende reacties van nieuwsgierigheid tot ongeloof.
Een golf van reacties online
De verspreiding van het fragment heeft tot een storm van reacties geleid. Op X (voorheen Twitter), Facebook en TikTok wordt de video duizenden keren bekeken en gedeeld.
Sommige gebruikers vinden de beelden ongemakkelijk, gezien Nathalie’s huidige positie in de rechtszaak. Zij stellen dat haar gedrag tijdens de fandag vragen oproept over haar toenmalige omgang met de zanger en zijn fans.
Anderen wijzen erop dat de opname uit zijn context is gehaald. “Mensen vergeten dat dit een luchtig fanmoment was,” schrijven sommigen. “Het was een grap, geen serieuze opmerking.”
Toch blijft de impact groot: in een tijd waarin beeldmateriaal razendsnel rondgaat, bepaalt niet alleen de inhoud, maar vooral de perceptie hoe het publiek reageert.
Vertrouwen en geloofwaardigheid
De video raakt aan een gevoelig punt in de zaak-Borsato: de perceptie van geloofwaardigheid. Nathalie was jarenlang een sleutelfiguur binnen de fanorganisatie, die bekendstond om haar nauwe band met de artiest.
Volgens mediadeskundigen is dat precies wat deze beelden zo beladen maakt. “Zodra iemand met een directe betrokkenheid in een rechtszaak terugkeert in beeld, wordt alles wat hij of zij ooit heeft gedaan opnieuw gewogen,” zegt mediaonderzoeker Gaëlle Ouvrein (VUB).
De deskundige benadrukt dat het belangrijk is om onderscheid te blijven maken tussen gedrag uit het verleden en wat juridisch relevant is. “Een losse uitspraak op een fandag heeft geen enkele juridische waarde, maar in de publieke opinie kunnen zulke fragmenten een verhaal versterken of juist ondermijnen.”
De kracht van beeldvorming
In een tijdperk waarin sociale media een groot deel van het publieke debat bepalen, kan één video veel invloed hebben. Zelfs zonder nieuwe feiten verandert de manier waarop mensen naar een zaak kijken.
“Beeldvorming is alles,” zegt communicatie-expert Peter Vandevijvere. “Wat mensen zien, geloven ze sneller dan wat ze lezen. Een kort fragment met een suggestieve toon kan daarom een enorme impact hebben, zelfs als het jaren oud is.”
Hij wijst erop dat dit fenomeen vaker voorkomt bij bekende personen. “Bij bekende artiesten en hun omgeving vermengt het publieke met het persoonlijke. Mensen voelen zich betrokken en denken dat ze het hele verhaal kennen, terwijl ze vaak slechts een momentopname zien.”
@rob.lute moeder van meisje Marco borsato hij is er in geluid
De balans tussen privé en publiek
Voor Nathalie betekent de heropleving van oude beelden dat haar verleden opnieuw onder een vergrootglas ligt. Als voormalig fanclubvoorzitter was ze jarenlang zichtbaar binnen de Borsato-gemeenschap. Haar band met de zanger werd destijds gezien als professioneel en enthousiast, maar in de huidige context wordt diezelfde betrokkenheid door sommigen anders geïnterpreteerd.
Verschillende media-analisten wijzen op de dunne grens tussen fanschap en persoonlijke nabijheid. “In de jaren negentig waren fanclubs veel hechter dan nu,” legt cultuurhistoricus Sarah Van der Putte uit. “Fans hadden direct contact met artiesten, en dat zorgde voor loyaliteit, maar ook voor kwetsbaarheid.”
Dat verleden maakt het volgens haar moeilijk om vandaag objectief te blijven kijken naar oude beelden. “Wat toen onschuldig was, wordt nu vaak met andere ogen gezien.”
Juridisch geen impact, maatschappelijk wel
Hoewel de video op zich geen nieuwe informatie toevoegt aan het lopende onderzoek, tonen de reacties hoe groot de publieke betrokkenheid blijft. In juridische zin verandert er niets — het bewijsmateriaal in de zaak wordt beoordeeld op basis van officiële documenten en getuigenverklaringen, niet op sociale mediaclips.
Toch wijzen waarnemers erop dat zulke fragmenten maatschappelijk wel degelijk gewicht hebben. Ze beïnvloeden hoe mensen denken en praten over een zaak, en kunnen zelfs druk zetten op hoe de media en publieke opinie zich ontwikkelen.
“Wat online gebeurt, sijpelt door in de samenleving,” stelt Ouvrein. “Als een bepaald narratief populair wordt, bijvoorbeeld dat iemand niet geloofwaardig is, dan blijft dat hangen — zelfs als het juridisch niet relevant is.”
Marco Borsato’s kant van het verhaal
Voor Marco Borsato zelf komt het fragment op een gevoelig moment. De zanger sprak recent nog zijn laatste woord uit in de rechtbank, waarbij hij fel uithaalde naar de media en aangaf dat hij zich onrechtvaardig behandeld voelt.
Zijn verdediging benadrukte dat er volgens hen belangrijke delen van het dossier buiten beschouwing zijn gelaten, en dat de publieke beeldvorming een eigen leven is gaan leiden. Deze video lijkt dat laatste nog maar eens te illustreren: hoe moeilijk het is om controle te houden over een verhaal dat door miljoenen ogen wordt bekeken.
De rol van sociale media in rechtszaken
De zaak rond Marco Borsato toont opnieuw hoe sociale media het verloop van publieke rechtszaken beïnvloeden. Waar vroeger alleen rechtbankverslaggeving de toon bepaalde, spelen nu virale beelden, opinies en hashtags een grote rol.
Een enkele post kan een publiek sentiment aanwakkeren, ongeacht de juridische waarde ervan. En voor de betrokkenen — in dit geval zowel Borsato als Nathalie — betekent dat dat hun verleden nooit helemaal rust krijgt.
“Wat online verschijnt, blijft bestaan,” zegt Vandevijvere. “En hoe ouder het fragment, hoe groter de kans dat het in een nieuwe context misbegrepen wordt.”
Een kwestie van perspectief
Uiteindelijk lijkt de kernvraag niet te zijn wat Nathalie zei op die fandag, maar hoe dat vandaag wordt geïnterpreteerd.
Voor sommigen is het onschuldige humor uit vervlogen tijden; voor anderen een teken van onoprechtheid. Die tegenstelling laat zien hoe verschillend mensen betekenis geven aan hetzelfde beeld.
Mediakenner Ouvrein vat het samen: “Wat deze video vooral toont, is hoe kwetsbaar reputaties zijn geworden in het digitale tijdperk. Eén oud fragment kan plots alles weer op scherp zetten — ongeacht de waarheid die de rechtbank moet vaststellen.”
Reflectie op de publieke omgang met media
De ophef rond deze video past in een bredere discussie over de manier waarop we omgaan met oude beelden, publieke figuren en rechtszaken die nog lopen.
Waar ligt de grens tussen nieuwswaarde en sensatie? En hoeveel verantwoordelijkheid dragen gebruikers zelf wanneer ze zulke beelden delen?
“Het is een collectieve verantwoordelijkheid,” stelt Vandevijvere. “Iedereen die iets deelt of liket, draagt bij aan het grotere verhaal. En dat verhaal kan iemand maken of breken.”
Slotgedachte
De video van Nathalie laat zien hoe complex de wereld van beeldvorming is geworden. Wat ooit bedoeld was als een luchtig moment tijdens een fandag, is nu voer voor discussie over geloofwaardigheid, perceptie en media-ethiek.
Of de opname uiteindelijk invloed zal hebben op de publieke opinie of de juridische afloop van de zaak, blijft onzeker. Maar één ding is duidelijk: in het digitale tijdperk weegt elk beeld, elk woord en elk fragment zwaarder dan ooit.
“We leven in een tijd waarin verleden en heden door elkaar lopen,” besluit Ouvrein. “En dat maakt elke minuut beeldmateriaal een stukje geschiedenis — of we dat nu willen of niet.”