Algemeen
Thérèse Boer openhartig na afscheid Jonnie: “Ik ben helemaal kapot, maar zo trots op Isabelle en Jimmie”
In de dagen na het indrukwekkende afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse Boer zich voor het eerst uitgesproken over de emotionele periode die zij en haar gezin doormaken. In een ingetogen maar krachtige verklaring laat Thérèse weten dat ze nog altijd overmand is door verdriet, maar dat haar hart ook overloopt van trots en dankbaarheid. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.”
Een intiem en waardig afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer was allesbehalve standaard. Geen koude ceremonie, geen afstandelijke bijeenkomst, maar een eerbetoon in de geest van de man zelf: warm, persoonlijk en vol karakter. Honderden mensen kwamen naar De Librije in Zwolle om hun respect te betuigen. Van culinaire grootheden tot trouwe gasten, van collega-koks tot vrienden en familie. De kist stond beschilderd in graffiti-stijl, kleurrijk en levendig — net als Jonnie zelf.
Thérèse vertelt dat ze ervoor koos om tijdens het publieke moment op de achtergrond te blijven. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Een kist vol symboliek
De graffiti-beschilderde kist, vol kleur en leven, weerspiegelde volgens Thérèse wie Jonnie werkelijk was. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Daarnaast benadrukt ze dat het detail van de Harley-Davidson-motorstoet Jonnie op het lijf geschreven was. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.”
Isabelle en Jimmie: de stille kracht
Wat Thérèse misschien nog wel het meeste raakte, was de manier waarop haar kinderen met het afscheid omgingen. “Ik heb ze zien groeien in een paar dagen tijd. Isabelle en Jimmie zijn mijn helden.”
Isabelle deelde voorafgaand aan de uitvaart een reeks oude familiefoto’s, waarin Jonnie als jonge vader en chef te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen. Ze liet de wereld zien wie hij écht was.”
Jimmie, die zijn vader in de keuken opvolgt, deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Het verdriet is groot, de trots nog groter
Hoewel de leegte immens is, benadrukt Thérèse ook hoe dankbaar ze is voor de steun van vrienden, collega’s en het publiek. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen. Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.”
Die collectieve rouw bracht troost, maar legde ook de grootsheid van Jonnie’s nalatenschap bloot. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Herinneringen die blijven
Thérèse haalt ook herinneringen op aan Jonnie als levensgezel. “We werkten samen, woonden samen, groeiden samen. Alles was verweven.”
Een van haar dierbaarste herinneringen is hoe hij altijd met een scherp oog door De Librije liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Volgens Thérèse was zijn grootste talent niet alleen koken, maar inspireren. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Trots op de Librije-familie
Ook het team van De Librije speelt een grote rol in haar dankbaarheid. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Ze prijst vooral de manier waarop het personeel Jonnie’s gedachtegoed levend wil houden. “Ze werken met zijn recepten, zijn filosofie, zijn flair. Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”
Ze vertelt hoe collega’s verhalen delen over Jonnie’s typische uitspraken, zijn perfectionisme, maar ook zijn warme hart. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.”
Een toekomst vol herinnering
De komende tijd zal in het teken staan van verwerking, maar ook van voortzetting. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Thérèse benadrukt dat het geen afscheid is van Jonnie’s idealen. “Elke gang, elk gerecht dat hier wordt geserveerd, draagt zijn handtekening. Zijn geest blijft rondwaren in iedere hoek van De Librije.”
Het idee dat Jonnie’s visie voortleeft in het werk van hun kinderen, en in de handen van hun team, geeft Thérèse kracht. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Persoonlijke kracht
Zelf probeert Thérèse zich vast te houden aan de kleine dingen: een herinnering, een geur, een foto. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.'”
Ze weet dat de weg lang zal zijn, maar dat liefde en trots haar zullen dragen. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Dankbaar voor verbondenheid
Ook buiten Zwolle werd massaal meegeleefd. Thérèse noemt het hartverwarmend hoeveel mensen hun steun betuigden. “Zoveel collega’s, gasten, buren, zelfs onbekenden… ze kwamen langs, stuurden brieven, lieten bloemen achter. Dat doet meer dan ik onder woorden kan brengen.”
Ze noemt het bijzonder hoeveel verhalen ze hoorde van mensen voor wie Jonnie een inspiratie was. “Van jonge chefs die dankzij hem durfden te beginnen, tot gasten die zeggen dat hij hun liefde voor eten heeft aangewakkerd.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Slot: Liefde als nalatenschap
Het verhaal van Thérèse Boer is dat van een vrouw die rouwt, maar ook viert. Die huilt, maar ook glimlacht bij herinneringen. En die vooral gelooft in de kracht van familie, liefde en samenwerking.
“We gaan door, met Jonnie in ons hart. En met Isabelle en Jimmie als levende voorbeelden van wat hij ons heeft geleerd: trouw blijven aan jezelf, delen met anderen, en altijd koken met je hart.”
Met deze woorden laat Thérèse niet alleen zien hoe groot het gemis is, maar ook hoe krachtig het leven kan zijn dat achterblijft. Een leven vol smaak, liefde en herinnering aan een man die Nederland leerde dat eten meer is dan voeding – het is verbinding. En dat blijft, generatie op generatie.
Een ongemakkelijk televisiemoment kan soms groter worden dan bedoeld. Dat bleek donderdagavond opnieuw in het programma Vandaag Inside, waar een interviewfragment met Lidewij de Vos, de nieuwe leider van Forum voor Democratie, uitgebreid werd besproken. Wat begon als een korte terugblik op een straatinterview, groeide uit tot een breed debat over politieke voorbereiding, mediavaardigheid en de druk die op jonge partijleiders rust.
Het interview dat bleef hangen
De aanleiding was een gesprek dat De Vos eerder had met Jeanneau van Beurden. In dat interview werd haar gevraagd naar het besluit van Forum voor Democratie om de toespraak van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky in de Tweede Kamer te boycotten. De partij vond het ongepast dat Kamerleden geen vragen konden stellen tijdens zijn optreden.
Van Beurden stelde een ogenschijnlijk eenvoudige vervolgvraag: stel dat er wél ruimte was geweest voor vragen, wat had De Vos dan aan Zelensky willen vragen? Het antwoord bleef uit. De Vos begon te twijfelen, zocht naar woorden en probeerde zelfs haar assistent te betrekken bij het formuleren van een antwoord. Het fragment duurde bijna een minuut, waarin het vooral stiltes en aarzelingen waren die de toon zetten.
Van fragment naar gespreksonderwerp
In Vandaag Inside werd het fragment uitgebreid getoond. Presentator Wilfred Genee leidde het onderwerp in en nodigde zijn tafelgenoten uit om hun mening te geven. Dat zorgde voor een mix van milde observaties, scherpe kritiek en cynische opmerkingen, zoals kijkers van het programma gewend zijn.
Johan Derksen trapte af met een relativerende maar kritische analyse. Volgens hem heeft Forum voor Democratie met De Vos electorale winst geboekt ten opzichte van haar voorganger Thierry Baudet, maar plaatst hij tegelijkertijd vraagtekens bij haar optreden in onverwachte situaties. “Ze is intelligent,” stelde hij, “maar als ze onverwachts een vraag krijgt, raakt ze het spoor bijster. Dat oogt dan wat onbeholpen.”
Begrip en twijfel aan tafel
Aanvankelijk klonk er ook begrip. Genee merkte op dat iedereen weleens kan struikelen over een vraag. Renske Leijten, die als gast aan tafel zat, sloot zich daarbij aan. Zij wees erop dat live of onverwachte interviews soms lastig zijn, zeker als de vraag niet letterlijk is voorbereid.
Maar dat begrip had grenzen. Leijten benadrukte dat De Vos in dit geval juist wíst waar het interview over zou gaan. “Als je een groot politiek statement maakt door ergens niet bij te zijn,” zei ze, “dan moet je voorbereid zijn op de vraag: waarom, en wat had je anders gedaan?” Volgens haar hoort het bij het vak van politicus om zulke vragen te kunnen beantwoorden, zeker wanneer ze voorspelbaar zijn.
Een tweede kans die weinig opleverde
Het programma liet zien dat Van Beurden De Vos later in het interview nog een tweede kans gaf om haar antwoord te formuleren. Ook toen bleef het antwoord abstract. De Vos sprak vooral over het belang van debat en wederhoor, zonder concreet te benoemen welke vraag zij Zelensky had willen stellen.
Dat zorgde voor verdere irritatie aan tafel. René van der Gijp reageerde met zijn bekende ironie en vroeg zich hardop af of er nog een derde poging zou volgen. Voor hem was het duidelijk: dit was geen klein foutje, maar een moment dat laat zien hoe lastig politieke communicatie kan zijn als de voorbereiding tekortschiet.
Politiek en mediadruk
Het fragment en de reacties daarop raakten aan een breder thema: hoe zwaar de mediadruk is voor jonge of relatief nieuwe partijleiders. De Vos staat nog maar kort aan het roer van Forum voor Democratie en wordt vrijwel dagelijks geconfronteerd met kritische vragen, media-optredens en publieke verwachtingen.
Leijten bracht dat punt ook in. Ze gaf aan dat ze zelf in haar politieke carrière ook momenten had gehad waarop ze stuntelde voor de camera. “Maar,” voegde ze eraan toe, “je leert ervan. Alleen moet je bij zo’n principieel standpunt wel voorbereid zijn.”
Derksen bleef sceptisch. Volgens hem was dit niet de eerste keer dat De Vos moeite had met spontane vragen. Dat roept volgens hem de vraag op of ze voldoende media-getraind is voor haar rol als partijleider.
Publieke reacties en politieke gevolgen
Na de uitzending werd het fragment opnieuw veel gedeeld op sociale media. Sommige kijkers vonden de kritiek overdreven en wezen erop dat De Vos nog in een leerfase zit. Anderen zagen het juist als bevestiging dat Forum voor Democratie moeite heeft om inhoudelijk sterk over te komen in interviews.
Het incident laat zien hoe één moment kan uitgroeien tot een breed besproken onderwerp, zeker in een tijd waarin fragmenten razendsnel worden verspreid. Voor De Vos betekent het waarschijnlijk dat toekomstige interviews met nog meer aandacht worden gevolgd — door journalisten én door critici.
Meer dan een uitglijder?
Of dit moment grote politieke gevolgen zal hebben, is de vraag. Voorlopig lijkt het vooral een leermoment. Tegelijkertijd benadrukt het hoe belangrijk voorbereiding en helderheid zijn in de politiek. Een standpunt innemen is één ding, het overtuigend uitleggen een ander.
Zoals Van der Gijp het samenvatte aan tafel: “Dit is je vak.” Die uitspraak vat misschien wel de kern samen van het hele debat. In de politieke arena telt niet alleen wat je vindt, maar ook hoe je dat onder woorden brengt — zeker als de camera draait.
Voor Lidewij de Vos zal dit fragment voorlopig nog blijven opduiken. Of het haar sterker maakt in toekomstige optredens, zal de komende tijd moeten blijken. Eén ding is zeker: in het huidige medialandschap krijgt niemand nog het voordeel van de twijfel zonder dat het publiek meekijkt.