De dagen na het wegvallen van Jonnie
Boer hebben diepe indruk achtergelaten op Thérèse Boer. Met
zichtbare emotie, maar ook voelbare trots, sprak ze over het gemis
van haar man, de legendarische chef-kok achter
driesterrenrestaurant De Librije in Zwolle.
Haar woorden, openhartig en warm, schetsen een liefdevol
portret van een man die voor velen van betekenis was. Niet alleen
binnen het gezin, maar ook in de Nederlandse gastronomie en ver
daarbuiten. Thérèse neemt ons mee in een periode vol herinnering en
verbinding, waarin afscheid nemen niet betekent dat iemands invloed
verdwijnt.
Een afscheid vol kleur, muziek en karakter
Het eerbetoon aan Jonnie was allesbehalve traditioneel. In
plaats van een sobere bijeenkomst, werd zijn leven gevierd met
muziek, kleur en een sfeer die bij hem paste. In De Librije, het
restaurant waar hij zijn ziel in legde, verzamelden zich honderden
mensen: collega-chefs, vaste gasten, vrienden en bekenden.
Zijn kist was niet standaard, maar een kleurrijk kunstwerk met
graffiti. Oogstrelend, rebels en uitgesproken — precies zoals
Jonnie was. Thérèse besloot om ruimte te geven aan anderen om hun
gevoelens te delen. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik
wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd
heeft.”
Symboliek die Jonnie’s geest weerspiegelt
De beschilderde kist was geen toevallig detail, vertelt
Thérèse. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, contrasten en
kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen,
maar levendig. Het was zó hem.”
Ook het indrukwekkende motorcortege met tientallen
Harley-Davidsons raakte haar diep. “Hij hield van motoren, van het
gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde
ik: dit klopt.” Het geronk van de motoren die de stad doorkruisten,
werd een onvergetelijk eerbetoon aan een man die zich nooit liet
tegenhouden.
Kinderen als bron van kracht
Te midden van het verdriet vond Thérèse steun bij hun kinderen.
Isabelle en Jimmie toonden, net als hun vader, veerkracht en
liefde. “Ik ben kapot van binnen, maar ik ben ook zó trots op onze
kinderen. Ze hebben laten zien wat echte kracht is.”
Isabelle deelde ontroerende familiefoto’s waarop Jonnie als
jonge vader te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet
alleen de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde
genieten van kleine dingen.”
Ook zoon Jimmie, die zijn vader opvolgt in de keuken, leverde
zijn bijdrage aan het eerbetoon. Hij deelde beelden van de
motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoeveel liefde hij in
zich heeft. Hij deed dit met zoveel respect. Dat raakt me als
moeder.”
Troost in de steun van buitenaf
De hoeveelheid medeleven die Thérèse en haar gezin ontvingen,
was overweldigend. Bloemen, kaarten en berichten stroomden binnen
vanuit het hele land. “Het is ongelofelijk hoeveel mensen laten
weten hoeveel Jonnie voor hen betekend heeft. Hij kookte niet
alleen, hij raakte mensen. Hij was geen gewone chef, hij was iemand
die herinneringen achterliet.”
Een leven vol liefde en toewijding
Ruim dertig jaar lang deelden Jonnie en Thérèse hun leven, hun
werk en hun dromen. Ze bouwden aan De Librije met liefde, ambitie
en oog voor perfectie. Thérèse herinnert zich hoe hij altijd met
aandacht door het restaurant bewoog. “Niets ontging hem. Maar hij
had ook altijd een glimlach en een vriendelijk woord voor het
personeel. Hij was streng, maar ook rechtvaardig.”
Wat hem bijzonder maakte, ging verder dan zijn vakmanschap.
“Hij wist mensen te raken. Of het nu jonge chefs waren,
wijnliefhebbers of trouwe gasten: iedereen voelde zich gezien. Met
een blik, een grap, of een goed bord eten.”
De Librije blijft zijn ziel dragen
Tijdens het eerbetoon speelde het team van De Librije een grote
rol. Van keuken tot bediening: iedereen werkte met liefde en zorg
mee. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Dat
heeft ons enorm gesterkt.”
In de keuken klinkt Jonnie’s stem nog dagelijks door. “Ze
blijven hem citeren. ‘Net dat beetje extra!’ hoor ik ze zeggen.
Zijn flair, zijn discipline, zijn warme persoonlijkheid blijven
voelbaar in elk detail.”
Vooruit met liefde, terugkijken met trots
De komende tijd staat voor Thérèse in het teken van herinneren
en doorgaan. De Librije zal opnieuw haar deuren openen, als
eerbetoon aan de man die er zijn ziel in legde. “We doen dit niet
omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben.
Hij geloofde in vooruitkijken, in doorzetten, in kracht uit liefde
halen.”
Elk gerecht dat geserveerd wordt, draagt een stukje van zijn
nalatenschap. Thérèse vindt troost in het idee dat zijn energie
blijft voortleven in hun kinderen, het team en het restaurant dat
ze samen opbouwden.
Kleine momenten van herinnering
De momenten die Thérèse het meest raken, zijn vaak onverwacht.
Een geur in de keuken, een oude foto, een herinnering die opeens
bovenkomt. “Soms ruik ik iets en hoor ik hem in m’n hoofd: ‘Hup,
doorgaan!’ Dan moet ik lachen en huilen tegelijk.”
Die kleine dingen dragen haar. “Ik ben verdrietig, maar ook
intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan.
We hebben iets neergezet dat groter is dan wijzelf. En dat leeft
voort.”
Met De Librije als levend monument aan Jonnie’s levenswerk, zal
zijn nalatenschap blijven inspireren. Niet als iets dat verloren
is, maar als iets dat altijd blijft.
