Algemeen
Thérèse Boer deelt rauwe emoties na afscheid van Jonnie: ‘Ik ben gebroken’
De dagen na het wegvallen van Jonnie Boer hebben diepe indruk achtergelaten op Thérèse Boer. Met zichtbare emotie, maar ook voelbare trots, sprak ze over het gemis van haar man, de legendarische chef-kok achter driesterrenrestaurant De Librije in Zwolle.
Haar woorden, openhartig en warm, schetsen een liefdevol portret van een man die voor velen van betekenis was. Niet alleen binnen het gezin, maar ook in de Nederlandse gastronomie en ver daarbuiten. Thérèse neemt ons mee in een periode vol herinnering en verbinding, waarin afscheid nemen niet betekent dat iemands invloed verdwijnt.
Een afscheid vol kleur, muziek en karakter
Het eerbetoon aan Jonnie was allesbehalve traditioneel. In plaats van een sobere bijeenkomst, werd zijn leven gevierd met muziek, kleur en een sfeer die bij hem paste. In De Librije, het restaurant waar hij zijn ziel in legde, verzamelden zich honderden mensen: collega-chefs, vaste gasten, vrienden en bekenden.
Zijn kist was niet standaard, maar een kleurrijk kunstwerk met graffiti. Oogstrelend, rebels en uitgesproken — precies zoals Jonnie was. Thérèse besloot om ruimte te geven aan anderen om hun gevoelens te delen. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft.”
Symboliek die Jonnie’s geest weerspiegelt
De beschilderde kist was geen toevallig detail, vertelt Thérèse. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, contrasten en kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Ook het indrukwekkende motorcortege met tientallen Harley-Davidsons raakte haar diep. “Hij hield van motoren, van het gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.” Het geronk van de motoren die de stad doorkruisten, werd een onvergetelijk eerbetoon aan een man die zich nooit liet tegenhouden.
Kinderen als bron van kracht
Te midden van het verdriet vond Thérèse steun bij hun kinderen. Isabelle en Jimmie toonden, net als hun vader, veerkracht en liefde. “Ik ben kapot van binnen, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Ze hebben laten zien wat echte kracht is.”
Isabelle deelde ontroerende familiefoto’s waarop Jonnie als jonge vader te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet alleen de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van kleine dingen.”
Ook zoon Jimmie, die zijn vader opvolgt in de keuken, leverde zijn bijdrage aan het eerbetoon. Hij deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoeveel liefde hij in zich heeft. Hij deed dit met zoveel respect. Dat raakt me als moeder.”
Troost in de steun van buitenaf
De hoeveelheid medeleven die Thérèse en haar gezin ontvingen, was overweldigend. Bloemen, kaarten en berichten stroomden binnen vanuit het hele land. “Het is ongelofelijk hoeveel mensen laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekend heeft. Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was geen gewone chef, hij was iemand die herinneringen achterliet.”
Een leven vol liefde en toewijding
Ruim dertig jaar lang deelden Jonnie en Thérèse hun leven, hun werk en hun dromen. Ze bouwden aan De Librije met liefde, ambitie en oog voor perfectie. Thérèse herinnert zich hoe hij altijd met aandacht door het restaurant bewoog. “Niets ontging hem. Maar hij had ook altijd een glimlach en een vriendelijk woord voor het personeel. Hij was streng, maar ook rechtvaardig.”
Wat hem bijzonder maakte, ging verder dan zijn vakmanschap. “Hij wist mensen te raken. Of het nu jonge chefs waren, wijnliefhebbers of trouwe gasten: iedereen voelde zich gezien. Met een blik, een grap, of een goed bord eten.”
De Librije blijft zijn ziel dragen
Tijdens het eerbetoon speelde het team van De Librije een grote rol. Van keuken tot bediening: iedereen werkte met liefde en zorg mee. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Dat heeft ons enorm gesterkt.”
In de keuken klinkt Jonnie’s stem nog dagelijks door. “Ze blijven hem citeren. ‘Net dat beetje extra!’ hoor ik ze zeggen. Zijn flair, zijn discipline, zijn warme persoonlijkheid blijven voelbaar in elk detail.”
Vooruit met liefde, terugkijken met trots
De komende tijd staat voor Thérèse in het teken van herinneren en doorgaan. De Librije zal opnieuw haar deuren openen, als eerbetoon aan de man die er zijn ziel in legde. “We doen dit niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in vooruitkijken, in doorzetten, in kracht uit liefde halen.”
Elk gerecht dat geserveerd wordt, draagt een stukje van zijn nalatenschap. Thérèse vindt troost in het idee dat zijn energie blijft voortleven in hun kinderen, het team en het restaurant dat ze samen opbouwden.
Kleine momenten van herinnering
De momenten die Thérèse het meest raken, zijn vaak onverwacht. Een geur in de keuken, een oude foto, een herinnering die opeens bovenkomt. “Soms ruik ik iets en hoor ik hem in m’n hoofd: ‘Hup, doorgaan!’ Dan moet ik lachen en huilen tegelijk.”
Die kleine dingen dragen haar. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben iets neergezet dat groter is dan wijzelf. En dat leeft voort.”
Met De Librije als levend monument aan Jonnie’s levenswerk, zal zijn nalatenschap blijven inspireren. Niet als iets dat verloren is, maar als iets dat altijd blijft.
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.