Algemeen
Thérèse Boer deelt rauwe emoties na afscheid van Jonnie: ‘Ik ben gebroken’
De dagen na het wegvallen van Jonnie Boer hebben diepe indruk achtergelaten op Thérèse Boer. Met zichtbare emotie, maar ook voelbare trots, sprak ze over het gemis van haar man, de legendarische chef-kok achter driesterrenrestaurant De Librije in Zwolle.
Haar woorden, openhartig en warm, schetsen een liefdevol portret van een man die voor velen van betekenis was. Niet alleen binnen het gezin, maar ook in de Nederlandse gastronomie en ver daarbuiten. Thérèse neemt ons mee in een periode vol herinnering en verbinding, waarin afscheid nemen niet betekent dat iemands invloed verdwijnt.
Een afscheid vol kleur, muziek en karakter
Het eerbetoon aan Jonnie was allesbehalve traditioneel. In plaats van een sobere bijeenkomst, werd zijn leven gevierd met muziek, kleur en een sfeer die bij hem paste. In De Librije, het restaurant waar hij zijn ziel in legde, verzamelden zich honderden mensen: collega-chefs, vaste gasten, vrienden en bekenden.
Zijn kist was niet standaard, maar een kleurrijk kunstwerk met graffiti. Oogstrelend, rebels en uitgesproken — precies zoals Jonnie was. Thérèse besloot om ruimte te geven aan anderen om hun gevoelens te delen. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft.”
Symboliek die Jonnie’s geest weerspiegelt
De beschilderde kist was geen toevallig detail, vertelt Thérèse. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, contrasten en kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Ook het indrukwekkende motorcortege met tientallen Harley-Davidsons raakte haar diep. “Hij hield van motoren, van het gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.” Het geronk van de motoren die de stad doorkruisten, werd een onvergetelijk eerbetoon aan een man die zich nooit liet tegenhouden.
Kinderen als bron van kracht
Te midden van het verdriet vond Thérèse steun bij hun kinderen. Isabelle en Jimmie toonden, net als hun vader, veerkracht en liefde. “Ik ben kapot van binnen, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Ze hebben laten zien wat echte kracht is.”
Isabelle deelde ontroerende familiefoto’s waarop Jonnie als jonge vader te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet alleen de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van kleine dingen.”
Ook zoon Jimmie, die zijn vader opvolgt in de keuken, leverde zijn bijdrage aan het eerbetoon. Hij deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoeveel liefde hij in zich heeft. Hij deed dit met zoveel respect. Dat raakt me als moeder.”
Troost in de steun van buitenaf
De hoeveelheid medeleven die Thérèse en haar gezin ontvingen, was overweldigend. Bloemen, kaarten en berichten stroomden binnen vanuit het hele land. “Het is ongelofelijk hoeveel mensen laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekend heeft. Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was geen gewone chef, hij was iemand die herinneringen achterliet.”
Een leven vol liefde en toewijding
Ruim dertig jaar lang deelden Jonnie en Thérèse hun leven, hun werk en hun dromen. Ze bouwden aan De Librije met liefde, ambitie en oog voor perfectie. Thérèse herinnert zich hoe hij altijd met aandacht door het restaurant bewoog. “Niets ontging hem. Maar hij had ook altijd een glimlach en een vriendelijk woord voor het personeel. Hij was streng, maar ook rechtvaardig.”
Wat hem bijzonder maakte, ging verder dan zijn vakmanschap. “Hij wist mensen te raken. Of het nu jonge chefs waren, wijnliefhebbers of trouwe gasten: iedereen voelde zich gezien. Met een blik, een grap, of een goed bord eten.”
De Librije blijft zijn ziel dragen
Tijdens het eerbetoon speelde het team van De Librije een grote rol. Van keuken tot bediening: iedereen werkte met liefde en zorg mee. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Dat heeft ons enorm gesterkt.”
In de keuken klinkt Jonnie’s stem nog dagelijks door. “Ze blijven hem citeren. ‘Net dat beetje extra!’ hoor ik ze zeggen. Zijn flair, zijn discipline, zijn warme persoonlijkheid blijven voelbaar in elk detail.”
Vooruit met liefde, terugkijken met trots
De komende tijd staat voor Thérèse in het teken van herinneren en doorgaan. De Librije zal opnieuw haar deuren openen, als eerbetoon aan de man die er zijn ziel in legde. “We doen dit niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in vooruitkijken, in doorzetten, in kracht uit liefde halen.”
Elk gerecht dat geserveerd wordt, draagt een stukje van zijn nalatenschap. Thérèse vindt troost in het idee dat zijn energie blijft voortleven in hun kinderen, het team en het restaurant dat ze samen opbouwden.
Kleine momenten van herinnering
De momenten die Thérèse het meest raken, zijn vaak onverwacht. Een geur in de keuken, een oude foto, een herinnering die opeens bovenkomt. “Soms ruik ik iets en hoor ik hem in m’n hoofd: ‘Hup, doorgaan!’ Dan moet ik lachen en huilen tegelijk.”
Die kleine dingen dragen haar. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben iets neergezet dat groter is dan wijzelf. En dat leeft voort.”
Met De Librije als levend monument aan Jonnie’s levenswerk, zal zijn nalatenschap blijven inspireren. Niet als iets dat verloren is, maar als iets dat altijd blijft.
De definitieve vrijspraak van Marco Borsato markeert een belangrijk keerpunt in een zaak die Nederland jarenlang in zijn greep hield. Nu het Openbaar Ministerie heeft besloten geen hoger beroep in te stellen, rijst een nieuwe vraag die minstens zo beladen is: kan de zanger zijn publieke imago ooit herstellen? Volgens imagodeskundige Zabeth van Veen is dat niet uitgesloten, al benadrukt zij dat het proces allesbehalve eenvoudig zal zijn.
Van Veen schoof woensdagavond aan bij Nieuwsuur, waar zij reflecteerde op de gevolgen van de vrijspraak voor Borsato’s reputatie. Haar analyse is genuanceerd, kritisch én realistisch: herstel is mogelijk, maar alleen onder strikte voorwaarden.
Definitieve juridische duidelijkheid
Dinsdagochtend werd bekend dat het 0penbaar Ministerie afziet van hoger beroep in de strafzaak tegen Borsato. Daarmee is de vrijspraak die de rechtbank Midden-Nederland eerder uitsprak definitief geworden. De zanger werd beschuldigd van ontucht in het verleden, maar volgens de rechtbank was er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs om tot een veroordeling te komen.
Het OM had aanvankelijk een onvoorwaardelijke gev*ngenisstraf van vijf maanden geëist. Na bestudering van het vonnis concludeerde justitie echter dat de kans op een andere uitkomst in hoger beroep minimaal was. Daarmee kwam, juridisch gezien, een einde aan een langdurige en emotioneel beladen procedure.
Imagoschade: moeilijk, maar niet onmogelijk
Volgens Van Veen is het belangrijk om onderscheid te maken tussen juridische schuld en publieke perceptie. “Er zijn situaties waarvan mensen zeggen: daar kom je imago-technisch eigenlijk nooit meer van terug,” legt ze uit. “Denk aan geweld onder invloed of grensoverschrijdend gedrag richting minderjarigen. Dat zijn onderwerpen die in het collectieve geheugen blijven hangen.”
Toch maakt de vrijspraak volgens haar een essentieel verschil. “Nu is hij vrijgesproken, en dat betekent dat een deel van het publiek bereid zal zijn om hem opnieuw te bekijken. In onze samenleving geloven we nog steeds in tweede kansen, al gelden die niet automatisch.”
Een comeback vraagt meer dan stilte
Van Veen benadrukt dat een eventuele terugkeer zorgvuldig moet worden opgebouwd. “Een comeback kan niet zomaar. Het moet geloofwaardig zijn. Er moet een duidelijke reflectie in zitten, een besef van wat deze periode heeft aangericht — niet alleen voor hemzelf, maar ook voor anderen.”
Ze waarschuwt voor snelle stappen of plotselinge optredens. “Dit is een zaak die heel Nederland heeft gevolgd. Mensen hebben er een mening over, soms vanuit eigen ervaringen. Als je dan iets wilt doen, moet dat met een sterk, consistent en menselijk verhaal.”
Morele discussie blijft bestaan
Hoewel de rechtbank tot vrijspraak kwam, is daarmee niet alle discussie verdwenen. Van Veen wijst erop dat bepaalde details die tijdens de zaak naar buiten kwamen, bij een deel van het publiek blijven doorwerken. “Voor sommige mensen voelt het moreel nog steeds ongemakkelijk. Dat verdwijnt niet ineens.”
Ze benadrukt dat dit vooral geldt voor mensen die zelf vergelijkbare situaties hebben meegemaakt. “Voor hen ligt de lat anders. Juridisch kan iemand vrijgesproken zijn, maar emotioneel ligt dat soms ingewikkelder.”
Een zichtbare kentering in toon
Toch ziet Van Veen duidelijke signalen dat het sentiment rond Borsato langzaam verschuift. “Je merkt dat media en publiek hem voorzichtig weer beginnen te omarmen. De scherpe toon maakt op sommige plekken plaats voor nuance.”
Ook de steun uit zijn directe omgeving speelt daarbij een rol. Zijn ex-partner en vrienden hebben zich al langere tijd publiekelijk achter hem geschaard. “Dat geeft een signaal af: mensen die hem goed kennen, blijven achter hem staan. Dat weegt mee in hoe het publiek hem opnieuw beoordeelt.”
Economische realiteit van bekendheid
Een opvallend punt in Van Veens analyse is de economische kant van publieke rehabilitatie. “Er is ook een groep mensen en partijen die belang heeft bij zijn terugkeer. Denk aan muzieklabels, organisatoren, media. Als iemand commercieel relevant blijft, ontstaat er vanzelf ruimte voor een comeback.”
Dat betekent volgens haar niet dat alles ineens weer kan zoals voorheen. “Maar het zorgt er wel voor dat er beweging komt. De zogenaamde ‘ontcancelling’ is in feite al begonnen.”
Muziek als mogelijke brug
Of Borsato ooit weer zal optreden of nieuwe muziek uitbrengt, is nog onbekend. Van Veen sluit het niet uit, maar benadrukt dat timing cruciaal is. “Muziek kan verbinden, maar alleen als het moment klopt. Als het te vroeg voelt, werkt het averechts.”
Ze stelt dat het publiek gevoelig is voor oprechtheid. “Als mensen het idee hebben dat iets alleen gebeurt om de draad weer op te pakken, zonder reflectie, dan prikken ze daar doorheen.”
Geen snelle weg terug
De conclusie van Van Veen is helder: herstel is mogelijk, maar niet vanzelfsprekend. “Dit is geen kwestie van wachten tot de storm gaat liggen. Het vraagt om keuzes, geduld en verantwoordelijkheid.”
Voor Borsato betekent dat voorlopig vooral rust, terughoudendheid en het zorgvuldig afwegen van elke volgende stap. “Sommige verhalen hebben tijd nodig,” aldus Van Veen. “En soms is stilte op dit moment sterker dan welk optreden dan ook.”
Een nieuw hoofdstuk, maar geen blanco blad
Met het definitieve besluit van het OM is het juridische hoofdstuk gesloten, maar het maatschappelijke gesprek gaat door. Of Marco Borsato uiteindelijk weer een plek krijgt in het Nederlandse muzieklandschap, zal afhangen van meer dan alleen een vrijspraak.
Zoals Van Veen het samenvat: “Het publiek is bereid om te luisteren, maar alleen als het verhaal klopt. En dat verhaal moet zorgvuldig, eerlijk en menselijk zijn.”
De komende tijd zal uitwijzen of die weg daadwerkelijk wordt ingeslagen.