Algemeen
Thérèse Boer deelt rauwe emoties na afscheid van Jonnie: ‘Ik ben gebroken’
De dagen na het wegvallen van Jonnie Boer hebben diepe indruk achtergelaten op Thérèse Boer. Met zichtbare emotie, maar ook voelbare trots, sprak ze over het gemis van haar man, de legendarische chef-kok achter driesterrenrestaurant De Librije in Zwolle.
Haar woorden, openhartig en warm, schetsen een liefdevol portret van een man die voor velen van betekenis was. Niet alleen binnen het gezin, maar ook in de Nederlandse gastronomie en ver daarbuiten. Thérèse neemt ons mee in een periode vol herinnering en verbinding, waarin afscheid nemen niet betekent dat iemands invloed verdwijnt.
Een afscheid vol kleur, muziek en karakter
Het eerbetoon aan Jonnie was allesbehalve traditioneel. In plaats van een sobere bijeenkomst, werd zijn leven gevierd met muziek, kleur en een sfeer die bij hem paste. In De Librije, het restaurant waar hij zijn ziel in legde, verzamelden zich honderden mensen: collega-chefs, vaste gasten, vrienden en bekenden.
Zijn kist was niet standaard, maar een kleurrijk kunstwerk met graffiti. Oogstrelend, rebels en uitgesproken — precies zoals Jonnie was. Thérèse besloot om ruimte te geven aan anderen om hun gevoelens te delen. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft.”
Symboliek die Jonnie’s geest weerspiegelt
De beschilderde kist was geen toevallig detail, vertelt Thérèse. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, contrasten en kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Ook het indrukwekkende motorcortege met tientallen Harley-Davidsons raakte haar diep. “Hij hield van motoren, van het gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.” Het geronk van de motoren die de stad doorkruisten, werd een onvergetelijk eerbetoon aan een man die zich nooit liet tegenhouden.
Kinderen als bron van kracht
Te midden van het verdriet vond Thérèse steun bij hun kinderen. Isabelle en Jimmie toonden, net als hun vader, veerkracht en liefde. “Ik ben kapot van binnen, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Ze hebben laten zien wat echte kracht is.”
Isabelle deelde ontroerende familiefoto’s waarop Jonnie als jonge vader te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet alleen de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van kleine dingen.”
Ook zoon Jimmie, die zijn vader opvolgt in de keuken, leverde zijn bijdrage aan het eerbetoon. Hij deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoeveel liefde hij in zich heeft. Hij deed dit met zoveel respect. Dat raakt me als moeder.”
Troost in de steun van buitenaf
De hoeveelheid medeleven die Thérèse en haar gezin ontvingen, was overweldigend. Bloemen, kaarten en berichten stroomden binnen vanuit het hele land. “Het is ongelofelijk hoeveel mensen laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekend heeft. Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was geen gewone chef, hij was iemand die herinneringen achterliet.”
Een leven vol liefde en toewijding
Ruim dertig jaar lang deelden Jonnie en Thérèse hun leven, hun werk en hun dromen. Ze bouwden aan De Librije met liefde, ambitie en oog voor perfectie. Thérèse herinnert zich hoe hij altijd met aandacht door het restaurant bewoog. “Niets ontging hem. Maar hij had ook altijd een glimlach en een vriendelijk woord voor het personeel. Hij was streng, maar ook rechtvaardig.”
Wat hem bijzonder maakte, ging verder dan zijn vakmanschap. “Hij wist mensen te raken. Of het nu jonge chefs waren, wijnliefhebbers of trouwe gasten: iedereen voelde zich gezien. Met een blik, een grap, of een goed bord eten.”
De Librije blijft zijn ziel dragen
Tijdens het eerbetoon speelde het team van De Librije een grote rol. Van keuken tot bediening: iedereen werkte met liefde en zorg mee. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Dat heeft ons enorm gesterkt.”
In de keuken klinkt Jonnie’s stem nog dagelijks door. “Ze blijven hem citeren. ‘Net dat beetje extra!’ hoor ik ze zeggen. Zijn flair, zijn discipline, zijn warme persoonlijkheid blijven voelbaar in elk detail.”
Vooruit met liefde, terugkijken met trots
De komende tijd staat voor Thérèse in het teken van herinneren en doorgaan. De Librije zal opnieuw haar deuren openen, als eerbetoon aan de man die er zijn ziel in legde. “We doen dit niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in vooruitkijken, in doorzetten, in kracht uit liefde halen.”
Elk gerecht dat geserveerd wordt, draagt een stukje van zijn nalatenschap. Thérèse vindt troost in het idee dat zijn energie blijft voortleven in hun kinderen, het team en het restaurant dat ze samen opbouwden.
Kleine momenten van herinnering
De momenten die Thérèse het meest raken, zijn vaak onverwacht. Een geur in de keuken, een oude foto, een herinnering die opeens bovenkomt. “Soms ruik ik iets en hoor ik hem in m’n hoofd: ‘Hup, doorgaan!’ Dan moet ik lachen en huilen tegelijk.”
Die kleine dingen dragen haar. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben iets neergezet dat groter is dan wijzelf. En dat leeft voort.”
Met De Librije als levend monument aan Jonnie’s levenswerk, zal zijn nalatenschap blijven inspireren. Niet als iets dat verloren is, maar als iets dat altijd blijft.
De eerste aflevering van De Oranjewinter heeft meteen laten zien hoe onvoorspelbaar live televisie kan zijn. Nog voordat de gesprekken aan tafel echt op gang kwamen, was er al een ander onderwerp dat de avond domineerde. Niet de actualiteit, niet de gasten en zelfs niet de inhoud van het programma, maar de outfit van presentatrice Hélène Hendriks werd het gesprek van de dag.
Hoewel aan tafel bekende namen zaten als Thomas van Groningen, Ronald Molendijk en Nicky van der Gijp, verschoof de aandacht al snel naar iets heel anders. Op sociale media barstte vrijwel direct een discussie los over de kledingkeuze van Hendriks. Haar topje, dat volgens sommige kijkers “net iets te veel” liet zien, werd binnen enkele minuten trending onderwerp op X, het platform dat voorheen bekendstond als Twitter.
Van talkshow naar kledingdebat
Het is niet de eerste keer dat een presentator of presentatrice onderwerp van gesprek wordt vanwege een opvallende outfit, maar de snelheid waarmee dit nu gebeurde was opmerkelijk. Al tijdens de eerste minuten van de uitzending verschenen er tientallen berichten online. Kijkers deelden hun verbazing, maakten grappen of spraken juist hun bewondering uit. Voor sommigen leidde het de aandacht af van de gesprekken aan tafel, terwijl anderen het zagen als een verfrissende breuk met de vaak veilige, voorspelbare stijl die talkshows kenmerkt.
“Gaat het nog over de inhoud, of kijken we allemaal naar hetzelfde topje?” schreef een kijker. Een ander merkte cynisch op dat de stylist van Hendriks “waarschijnlijk een avondje vrij had genomen”. Tegelijkertijd klonken er ook positieve reacties. Sommige kijkers prezen haar lef en vonden dat ze zich niets moest aantrekken van de kritiek. “Eindelijk eens iets anders dan het standaardpakje,” was een veelgehoorde reactie.
Verdeelde meningen, één gesprek
Wat vooral opviel, was hoe verdeeld de meningen waren. Waar de ene helft van de kijkers vond dat de outfit niet paste bij een talkshow over sport, politiek en actualiteit, zag de andere helft het juist als een persoonlijke keuze die geen invloed zou moeten hebben op de inhoud. Dat spanningsveld is kenmerkend voor discussies over uiterlijk in de media. Vrouwelijke presentatoren worden nog altijd vaker beoordeeld op hun kleding dan hun mannelijke collega’s, en deze aflevering van De Oranjewinter maakte dat opnieuw pijnlijk zichtbaar.
Toch was de discussie niet uitsluitend kritisch. Er waren ook kijkers die benadrukten dat Hendriks al jaren bekendstaat om haar zelfverzekerde uitstraling en dat haar kleding daar een verlengde van is. “Ze zit daar niet om een modepolitie tevreden te houden,” schreef iemand. “Ze presenteert en dat doet ze goed.”
De impact op het programma
Los van de inhoudelijke discussie over stijl en uitstraling, had het kledingdebat één onmiskenbaar effect: De Oranjewinter stond meteen volop in de schijnwerpers. Op sociale media werd het programma massaal genoemd, gedeeld en besproken. Voor een eerste aflevering is dat goud waard. In televisieland geldt immers vaak: zolang er over je gepraat wordt, besta je.
De buzz rondom Hendriks’ outfit zorgde ervoor dat ook mensen die normaal misschien niet zouden kijken, nieuwsgierig werden. Fragmenten circuleerden online, screenshots werden gedeeld en de naam van het programma dook op in uiteenlopende discussies. Of die aandacht uiteindelijk structureel leidt tot hogere kijkcijfers, zal de komende weken moeten blijken, maar de start was in elk geval allesbehalve geruisloos.
Afleiding of slimme marketing?
De vraag die na afloop bleef hangen, was of deze aandacht de inhoud van het programma overschaduwde of juist versterkte. Critici vonden dat het jammer was dat de gesprekken aan tafel ondergesneeuwd raakten door een kledingdiscussie. Zij vrezen dat de show daardoor minder serieus wordt genomen. Anderen zagen het juist als een slimme, zij het onbedoelde, vorm van marketing. In een tijd waarin programma’s vechten om aandacht, kan een onverwacht moment het verschil maken.
Hendriks zelf liet zich tijdens de uitzending niet uit over de reacties en presenteerde zoals altijd professioneel en ontspannen. Dat werd door sommige kijkers juist gewaardeerd. “Ze liet zich niet afleiden en deed gewoon haar werk,” klonk het. Dat onderstreepte voor velen dat de ophef vooral buiten de studio plaatsvond.
Meer dan alleen een outfit
Uiteindelijk zegt de discussie misschien meer over het publiek en de tijdgeest dan over Hendriks zelf. In een mediatijdperk waarin alles direct wordt becommentarieerd, kan één detail uitgroeien tot het hoofdonderwerp van de avond. De Oranjewinter kreeg daardoor een start die niemand had voorspeld: niet door een spraakmakend debat of een felle discussie aan tafel, maar door een kledingkeuze die emoties losmaakte.
Of de outfit van Hélène Hendriks nu als geslaagd of misplaatst wordt gezien, één ding staat vast: de eerste aflevering van De Oranjewinter werd niet genegeerd. En in televisieland is aandacht vaak de belangrijkste valuta. De komende afleveringen zullen moeten uitwijzen of het programma die aandacht weet vast te houden met inhoud, of dat deze avond vooral herinnerd zal worden als het moment waarop een topje de show stal.