Algemeen
Schokkend nieuws: Lale Gül vertrekt per direct uit Nederland: ‘Voor mij is het hier niet meer veilig’
Lale Gül vertrekt uit Nederland: “Ik voel me hier niet langer veilig”
De veelbesproken auteur en opiniemaker Lale Gül heeft Nederland verlaten. In een recent interview liet ze weten dat ze zich in eigen land niet langer veilig voelt. Het besluit markeert een pijnlijk en confronterend moment in het publieke debat over vrijheid van meningsuiting, persoonlijke veiligheid en maatschappelijke tolerantie.
De jonge schrijfster, die in 2021 furore maakte met haar autobiografische roman Ik ga leven, groeide uit tot een invloedrijke stem binnen de Nederlandse samenleving. Maar de prijs voor die openheid blijkt hoog. In dit artikel gaan we dieper in op haar achtergrond, de reacties op haar werk en de bredere betekenis van haar vertrek.
Van Amsterdamse jeugd tot literaire doorbraak
Lale Gül werd in 1997 geboren in Amsterdam, als dochter van Turkse ouders met een streng-islamitische levenshouding. Ze groeide op binnen een gemeenschap waar duidelijke regels golden over gedrag, geloof en gehoorzaamheid. Maar al op jonge leeftijd voelde ze dat haar eigen gedachten en gevoelens niet pasten binnen het strakke kader waarin ze opgroeide.
Ze koos ervoor om haar persoonlijke verhaal te delen via de literatuur. In Ik ga leven beschrijft ze op eerlijke en vaak confronterende wijze hoe het is om te leven tussen twee werelden: enerzijds de verwachtingen van haar traditionele omgeving, anderzijds haar behoefte aan vrijheid, autonomie en zelfexpressie.
Een boek dat veel losmaakte
De publicatie van Ik ga leven werd een cultureel en maatschappelijk ijkpunt. Het boek werd al snel een bestseller, geroemd om de directe stijl en het scherpe observatievermogen van Gül. Tegelijkertijd leidde het tot felle discussies.
Onderwerpen als religieuze druk, genderrollen, vrijheid van meningsuiting en sociale controle kwamen rauw en ongefilterd aan bod. Voor veel lezers betekende het een openbaring; voor anderen een bron van ergernis en afkeuring. De controverse bleef niet zonder gevolgen voor de schrijfster zelf.
Persoonlijke offers en bedreigingen
Hoewel Lale Gül veel lof ontving van literaire critici en opiniemakers, betaalde ze ook een hoge prijs. Na de publicatie kreeg ze te maken met verbroken familiebanden, maatschappelijke uitsluiting en regelrechte bedreigingen.
In meerdere interviews vertelde ze openhartig over haar gevoel van onveiligheid. Ze stond onder bescherming, kon niet meer onbezorgd over straat en leefde met constante waakzaamheid. Haar situatie is een schrijnend voorbeeld van hoe persoonlijke moed in Nederland anno nu gepaard kan gaan met publieke vijandigheid.
“Het is hier voor mij niet langer leefbaar”
Dat gevoel van dreiging en beklemming is inmiddels zo toegenomen dat Lale Gül besloten heeft om Nederland te verlaten. In een recent interview sprak ze daarover met heldere woorden: “Voor mij is het hier niet meer veilig. Ik wil gewoon kunnen leven, zonder angst.”
Hoewel ze het land waar ze geboren is niet lichtzinnig achter zich laat, voelt ze dat haar mentale en fysieke welzijn in het buitenland beter gewaarborgd is. “Ik heb lang geprobeerd vol te houden, maar het punt is bereikt waarop het niet meer gaat.”
Over de exacte bestemming waar ze zich vestigt, wil ze uit veiligheidsoverwegingen niets kwijt. Wel benadrukt ze dat ze het schrijven niet opgeeft. “Mijn stem zal blijven klinken, ook al is het op afstand.”
Relevantie voor het bredere publieke debat
Het vertrek van Lale Gül raakt aan een gevoelige snaar in Nederland. Haar beslissing werpt een ongemakkelijke vraag op: hoe vrij zijn mensen werkelijk om zich uit te spreken, wanneer hun mening afwijkt van groepsnormen of religieuze dogma’s?
Voorvechters van vrije meningsuiting zien haar vertrek als een nederlaag voor de democratische rechtsstaat. Ook in de media klinken bezorgde geluiden. “Als iemand als Lale Gül zich niet veilig voelt in Nederland, dan faalt ons systeem op fundamenteel niveau,” aldus een commentator op X (voorheen Twitter).
Een stem die blijft inspireren
Toch is er ook hoop en bewondering. Duizenden lezers en volgers hebben hun steun uitgesproken via sociale media. Onder hashtags als #WijStaanAchterLale delen mensen persoonlijke verhalen, citaten uit haar boek en berichten van solidariteit.
Collega-schrijvers en opiniemakers prijzen haar openheid en lef. “Lale Gül heeft dingen gezegd die gezegd móésten worden. Haar vertrek is pijnlijk, maar haar stem is niet verstomd,” schreef een collega-auteur.
“Ik ga leven” als symbool van bevrijding
De titel van haar boek – Ik ga leven – krijgt in het licht van deze recente ontwikkelingen een nieuwe lading. Waar het in eerste instantie ging over het losbreken van sociale en religieuze verwachtingen, is het nu ook een strijdkreet geworden tegen onderdrukking en angst.
Met haar woorden en keuzes blijft Gül anderen inspireren. Niet alleen vrouwen met een vergelijkbare achtergrond, maar ook jongeren die worstelen met identiteit, vrijheid en zelfbeschikking. Haar verhaal maakt zichtbaar hoe kwetsbaar het pad naar autonomie kan zijn — en hoe kostbaar.
Wat haar vertrek ons leert
Het vertrek van Lale Gül is geen individueel incident. Het is een spiegel voor Nederland als samenleving. Een samenleving die zegt open te staan voor verschillen, maar waar sommige stemmen zich niet gehoord of beschermd voelen. Het is een oproep tot reflectie: hoe gaan we om met diversiteit van denken, en welke bescherming bieden we aan hen die spreken tegen de stroom in?
Hoopvol maar waakzaam
Hoewel Gül Nederland heeft verlaten, klinkt in haar woorden geen bitterheid. Wel realisme. En vastberadenheid. “Ik kies voor mijn leven. Voor rust. Voor toekomst.” Haar boodschap is helder: veiligheid is geen luxe, maar een basisbehoefte.
Voor veel volgers blijft ze een symbool van moed en doorzettingsvermogen. Haar vertrek is een verlies, maar ook een kans om als samenleving beter na te denken over inclusie, veiligheid en het recht om te spreken zonder angst.
Laat ook jouw stem horen
Wat vind jij van het besluit van Lale Gül om Nederland te verlaten?
Deel je mening via onze socialmediakanalen of in de reacties onder
dit artikel.
Algemeen
Ingewijden melden doorbraak in formatie: DEZE partijen willen nu met elkaar gaan samenwerken
Formatie lijkt vastgelopen, maar onverwachte doorbraak brengt drie partijen weer samen aan tafel
De kabinetsformatie kende de afgelopen weken meer stilstand dan vooruitgang. Waar informateur Sybrand Buma eind vorige week nog stelde dat de gesprekken muurvast zaten, blijkt er nu toch beweging te ontstaan. Na een weekend vol telefoontjes, spoedoverleggen en stille consultaties is duidelijk geworden dat slechts drie partijen bereid zijn om met elkaar door te praten. Dat is opvallend en zelfs behoorlijk onverwacht, zeker gezien de politieke verhoudingen van de afgelopen maanden.
Volgens ingewijden, die vertrouwelijk spraken met RTL Nieuws, gaat het om D66, CDA en VVD. Daarmee vallen GroenLinks-PvdA en JA21 voorlopig af als directe gesprekspartners. Hoewel er nog geen officiële mededeling vanuit het formatieproces is gedaan, lijkt deze constatering inmiddels breed gedeeld in Den Haag.
Hoe deze nieuwe fase eruit gaat zien, is minder zeker. Een minderheidskabinet ligt voor de hand, maar kent stevige uitdagingen — vooral omdat de drie partijen samen slechts 66 zetels hebben. Dat is tien zetels minder dan nodig voor een meerderheid in de Tweede Kamer.
De situatie van vorige week: totaal vastgelopen
Vrijdag klonk informateur Sybrand Buma nog somberder dan ooit. “De boel zit vast,” zei hij openlijk na opnieuw teleurstellende gesprekken. Daarom riep hij vijf partijen bijeen om te onderzoeken of er überhaupt nog een weg vooruit mogelijk was.
Die partijen waren:
-
D66
-
CDA
-
VVD
-
GroenLinks-PvdA
-
JA21
Het idee van Buma was dat een bredere bijeenkomst tot nieuwe inzichten zou leiden. Maar achter de schermen werd al snel duidelijk dat het juist de breuklijnen blootlegde die al langer sluimerden.
De PVV buitenspel: Wilders weer geweerd van de formatietafel
Het besluit om de PVV niet uit te nodigen in deze gesprekken zorgde direct voor stevige reacties. PVV-leider Geert Wilders zei dat hij zich opnieuw buitengesloten voelde, iets wat volgens hem niet te rijmen is met de verkiezingsuitslag waarin zijn partij wederom groot werd.
De werkelijkheid achter de schermen is dat alle grote partijen behalve de PVV zelf een samenwerking met Wilders’ partij uitsluiten. Dat geldt voor D66, CDA, VVD én GroenLinks-PvdA. De politieke afstand op thema’s zoals rechtsstaat, migratie, Europa en grondrechten blijkt onoverbrugbaar.
Het gevolg: elk formatiepad waarin de PVV een rol zou spelen, is feitelijk geblokkeerd. Daarmee blijft de puzzel van een stabiel kabinet bijzonder lastig.
Het weekend van de telefoontjes: de echte doorbraak
In het weekend dat volgde, werd door alle betrokkenen intensief overleg gevoerd. De partijleiders belden elkaar over en weer, verkenners spraken met strategen en fracties stemden intern af wat hen nog acceptabel leek.
Uiteindelijk is daar een verrassende conclusie uit voortgekomen: alleen VVD, D66 en CDA zijn nog bereid om met elkaar verder te praten.
Het is een combinatie die de afgelopen maanden vaker is genoemd, maar steeds vroegtijdig sneuvelde door wederzijds wantrouwen, politieke vermoeidheid en uiteenlopende ambities.
Dat deze drie partijen nu tóch opnieuw om tafel gaan, geeft aan dat zij zich realiseren dat er simpelweg weinig alternatieven meer over zijn.
De blokkade van de VVD richting GroenLinks-PvdA
Een van de belangrijkste oorzaken voor deze nieuwe koers, is de houding van de VVD. De partij van Dilan Yeşilgöz heeft de deur naar GroenLinks-PvdA definitief gesloten. Hoewel deze combinatie in theorie wél een stabiel meerderheidskabinet zou kunnen vormen, zijn de verschillen op thema’s zoals belastingen, klimaat en migratie te groot gebleken.
Bovendien vreest de VVD dat GroenLinks-PvdA de koers van een kabinet sterk zou domineren, vooral op sociaal-economische onderwerpen. Daardoor blijft samenwerking tussen deze twee blokken uitgesloten.
Door deze harde lijn vervalt ook de optie van een extraparlementair kabinet met brede steun, omdat daar minstens bereidheid tot samenwerking voor nodig is.
Buma presenteert dinsdag zijn rapport
Informateur Buma zal dinsdag zijn verslag aanbieden aan de Tweede Kamer. Daar staan de belangrijkste bevindingen in, waaronder het feit dat drie partijen hebben aangegeven te willen doorpraten.
In dat verslag zal waarschijnlijk ook worden toegelicht waarom de vijf-partijenoptie geen haalbare route bleek en waarom alternatieven zoals een meerderheidskabinet of constructieve steun van buiten de coalitie onvoldoende basis vonden.
Minderheidskabinet: kansrijk of kansloos?
Hoewel VVD, D66 en CDA nu verder praten, wil dat niet automatisch zeggen dat er daadwerkelijk een minderheidskabinet komt. Er zijn nog veel vragen onbeantwoord:
-
Hoe zorgen deze drie partijen voor genoeg “gedoogsteun” in de Tweede Kamer?
Ze hebben 66 zetels — tien te weinig. Zonder een partij die op cruciale momenten bereid is om mee te stemmen, is regeren onmogelijk. -
Hoe stabiel is zo’n minderheidskabinet?
In Nederland zijn minderheidskabinetten zeldzaam en vaak kort van duur. -
Wie zou bereid zijn af en toe mee te stemmen?
JA21? GroenLinks-PvdA? Volt? Nieuw Sociaal Contract? Dat is nog totaal niet duidelijk.
Rol van JA21: voorlopig buiten beeld
Formeel is JA21 nog niet volledig afgeserveerd, maar D66 heeft al laten weten weinig te voelen voor een samenwerking. De partijen verschillen onderling sterk op onderwerpen zoals migratie, kunst & cultuur, internationale samenwerking en gelijke rechten.
Bovendien levert JA21 vanuit een rekenkundig perspectief weinig op:
-
In de Tweede Kamer komen VVD, CDA, D66 en JA21 samen tot 75 zetels — precies één zetel te weinig.
-
In de Eerste Kamer halen deze vier partijen slechts 14 van de 75 zetels. Een ongekend lage basis voor stabiel beleid.
Daarmee lijkt JA21 op dit moment geen sleutelspeler.
GroenLinks-PvdA: steun op afstand wél, kabinet niet
Een minderheidskabinet zonder JA21 kan in de Kamer soms rekenen op steun van GroenLinks-PvdA, bijvoorbeeld op sociaal beleid, klimaat of onderwijs. Maar daar zit een belangrijke nuance: GroenLinks-PvdA heeft zich herhaaldelijk uitgesproken tegen een minderheidskabinet en ziet het liefst een volwaardig meerderheidskabinet met duidelijke afspraken.
De partij van Jesse Klaver wil dat er verantwoordelijkheid wordt genomen, niet alleen incidenteel steun wordt gegeven. Daardoor is het allerminst zeker dat zij bereid zijn om structureel mee te bewegen.
De politieke werkelijkheid: weinig opties, veel druk
Wat nu ontstaat, is een situatie waarin drie partijen die elkaar eerder niet konden vinden, tóch opnieuw om tafel gaan. Niet omdat de samenwerking ineens ideaal is, maar omdat de alternatieven simpelweg ontbreken.
De druk vanuit de samenleving én de internationale context speelt daarbij mee:
-
Europa staat voor grote uitdagingen op het gebied van veiligheid en economie.
-
Binnen Nederland zijn er dringende dossiers zoals woningbouw, klimaat, zorg en migratie.
-
De tijd begint te dringen: een land kan niet te lang zonder duidelijke koers blijven.
Voor Buma en voor de drie partijen is nu de vraag of dit “doorpraten” een echte doorbraak kan worden — of slechts weer een tijdelijke pauze voor een volgende impasse.
Conclusie: voorzichtig optimisme, maar nog geen oplossing
De formatie is dus nog niet uit de problemen, maar er ligt wél een nieuwe route op tafel. VVD, D66 en CDA gaan verder praten, terwijl GroenLinks-PvdA en JA21 voorlopig niet direct betrokken zijn.
Wat dit concreet betekent — een minderheidskabinet, een extraparlementaire variant of nóg een nieuwe poging — zal de komende weken moeten blijken.
Voor nu is er één zekerheid: dit was een onverwachte, maar belangrijke verschuiving in een formatie die tot voor kort volledig muurvast leek te zitten.