Algemeen
Sanne Vogel openhartig na ingrijpende operaties: ‘Bijna geen enkele vrouw uit mijn familie heeft dit overleefd’
Sanne Vogel blikt terug op ingrijpend jaar vol keuzes, veerkracht en hoop
Voor actrice, schrijfster en regisseur Sanne Vogel werd het jaar 2023 er één dat ze niet snel zal vergeten. Terwijl ze samen met haar gezin werkte aan de verbouwing van een nieuw huis – een droom die uitkwam – kreeg ze te maken met een medisch bericht dat haar leven voorgoed zou veranderen.
In een openhartig interview met het magazine JAN deelt ze hoe ze, temidden van bouwstof en toekomstplannen, geconfronteerd werd met een genetisch risico dat haar dwong tot een reeks ingrijpende operaties.
Dubbel nieuws: bouwen aan een thuis én aan gezondheid
Sanne beschrijft hoe het jaar begon met een gevoel van hoop en beweging. Samen met haar partner en kinderen werkte ze aan een nieuw huis, vol plannen en dromen. Maar nog voordat de verbouwing voltooid was, kreeg ze te horen dat ze drager is van het BRCA1-gen, een erfelijke mutatie die de kans op borst- en eierstokk*nker aanzienlijk vergroot.
“Temidden van het verbouwen en het nadenken over de toekomst, kreeg ik dit bericht. Het voelde alsof de grond even onder me wegzakte,” vertelt ze. De combinatie van die levensfase – bouwen aan iets nieuws – en het plotselinge besef van kwetsbaarheid, maakte het contrast extra scherp.
Jarenlang uitstel: “Ik wilde het liever niet weten”
Het risico op k*nker speelde al langer in haar familie. Sanne wist dat veel vrouwen aan haar vaders kant jong waren 0verleden aan de gevolgen van borstk*nker. Toch schoof ze het jarenlang voor zich uit. “Ik werd elk jaar gecontroleerd en dacht: dan ben ik veilig.”
Pas tijdens een gesprek met haar arts drong het volledige risico tot haar door. “Je eierstokken kunnen we niet goed monitoren,” legde de arts uit. “En als we daar k*nker ontdekken, ben je meestal al te laat.” Die woorden kwamen hard aan. “Op dat moment dacht ik: mijn kinderen verdienen een moeder. En ik wil blijven leven.”
Medisch traject: drie operaties in één jaar
Na uitgebreid overleg en een emotioneel proces nam Sanne een moedige beslissing: ze liet zich testen op het BRCA1-gen, en het resultaat bevestigde haar grootste angst. Wat volgde was een reeks van drie zware operaties in één jaar tijd.
Haar borsten werden preventief verwijderd én meteen gereconstrueerd. Kort daarna volgde ook de verwijdering van haar eierstokken. “Het was heftig, verdrietig, en ook lichamelijk zwaar. Maar ik kon het dragen. Ik voelde me gesterkt door mijn keuze,” zegt ze. “Ik heb nu prachtige borsten die mij niet meer z!ek kunnen maken.”
Mentale kracht en inspiratie van onverwachte hoek
In het interview benoemt Sanne dat ze steun vond bij iemand die wereldwijd bekend is geworden om haar openheid over BRCA1: Angelina Jolie. De Amerikaanse actrice onderging jaren geleden eenzelfde preventieve ingreep, iets wat destijds internationaal voor veel bewustwording zorgde.
“Soms heb je iemand nodig die je laat zien dat het leven niet ophoudt na zo’n beslissing. Dat je nog steeds vrouwelijk bent, krachtig en vol mogelijkheden. Angelina gaf mij dat voorbeeld,” vertelt Sanne. “Ik dacht: als zij dat kan, dan kan ik het ook.”
De beladen veertigste verjaardag
Het bereiken van haar veertigste levensjaar kreeg in 2023 voor Sanne een bijzondere lading. In haar familie zijn meerdere vrouwen rond die leeftijd 0verleden aan de gevolgen van k*nker. “Dat besef draag ik al mijn hele leven met me mee. Soms bewust, soms onbewust. Het heeft me altijd aangespoord om in het moment te leven.”
Daarom voelde haar veertigste verjaardag niet alleen als een mijlpaal, maar ook als een overwinning. “Ik ben er nog. En ik heb ervoor gekozen om hier te blijven. Om mijn kinderen te zien opgroeien, om mijn verhalen te blijven vertellen.”
Terugblikken met kracht én dankbaarheid
Hoewel 2023 voor Sanne een jaar van medische beslissingen, lichamelijk herstel en mentale uitdagingen was, overheerst bij haar nu het gevoel van dankbaarheid. “Het heeft me dichter bij mezelf gebracht. Ik weet nu nog beter wat echt belangrijk is.”
Ze prijst ook de steun van haar partner, vrienden, familie én het medische team dat haar heeft begeleid. “Ik ben nooit alleen geweest. Dat gevoel van verbondenheid is misschien wel het mooiste dat uit zo’n moeilijk jaar kan komen.”
Leven na BRCA1: bewust, veerkrachtig en hoopvol
Sanne Vogel deelt haar verhaal niet om medelijden op te wekken, maar om bewustzijn te vergroten. Haar openheid over het BRCA1-gen draagt bij aan een bredere maatschappelijke discussie over preventie, genetische testen en keuzevrijheid.
“Het is niet voor iedereen weggelegd om deze stap te zetten. Het vraagt veel moed. Maar ik wil vrouwen laten weten dat het oké is om bang te zijn én toch te kiezen voor je gezondheid,” zegt ze. “Je hoeft het niet alleen te doen. Er is hulp, er zijn voorbeelden, er is hoop.”
Conclusie: een vrouw die haar leven hertekende
Sanne Vogel laat met haar persoonlijke verhaal zien dat moed niet de afwezigheid van angst is, maar het vermogen om te handelen ondanks die angst. In een jaar waarin ze haar droomhuis verbouwde, herbouwde ze ook haar eigen lichaam en toekomstbeeld.
Met drie zware operaties, een hernieuwd zelfbeeld en een hart vol liefde voor haar gezin kijkt ze niet achterom, maar vooruit. Haar openheid biedt steun, herkenning en inspiratie aan anderen die voor soortgelijke keuzes staan.
“Het leven is kwetsbaar,” besluit Sanne. “Maar dat betekent niet dat het minder mooi is. Integendeel.”
Ken jij iemand die ook te maken heeft met BRCA1 of preventieve keuzes? Deel dit verhaal om steun en herkenning te verspreiden.
De afgelopen dagen kreeg Jutta Leerdam te maken met een storm aan reacties. Niet alleen vanwege haar pijnlijke val op het ijs in Thialf, maar vooral door wat er daarna gebeurde. Waar de focus aanvankelijk lag op het sportieve drama, verschoof die al snel naar een randzaak: vermeend taalgebruik direct na haar crash. En juist dat zorgde voor felle discussies, verontwaardiging en uiteindelijk ook voor een reactie van Leerdam zelf.
Een dramatisch moment op het verkeerde moment
Tweede Kerstdag moest voor Jutta Leerdam een sportief hoogtepunt worden. In Thialf stond ze aan de start van haar favoriete afstand, met alles op alles gezet om zich rechtstreeks te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Milaan. De verwachtingen waren hoog, de druk was voelbaar, en de tribunes zaten vol.
Maar in de tweede bocht ging het mis. Leerdam verloor de controle, gleed weg en kwam hard in de kussens terecht. De klap was zichtbaar en de teleurstelling minstens zo groot. In één klap leek haar directe Olympische kwalificatie uit beeld te verdwijnen.
Na afloop verscheen ze zichtbaar aangeslagen voor de camera. Met tranen in haar ogen probeerde ze onder woorden te brengen wat er was gebeurd. Ze sprak over een gevoel alsof ze ergens op stond, alsof er iets op het ijs lag of alsof haar schaats een botte plek had. “Dit wil je gewoon niet,” zei ze. “Ik baal hier zó van.”
Het waren woorden die pasten bij een topsporter die weet wat er op het spel staat en die voelt dat een cruciaal moment haar door de vingers glipt.
Sportieve teleurstelling raakt op de achtergrond
Opvallend genoeg ging het publieke debat al snel nauwelijks meer over de sportieve gevolgen van de val. Terwijl het voor Leerdam zelf draait om training, kwalificatie en de hoop op een aanwijsplek voor de Spelen, verlegde een deel van het publiek de aandacht naar iets heel anders.
Onder videofragmenten van de NOS ontstonden discussies over wat Leerdam direct na haar val zou hebben geroepen. Meerdere kijkers meenden een woord te herkennen dat als kwetsend wordt ervaren. Dat leidde tot beschuldigingen en stevige reacties, waarbij sommigen vonden dat haar taalgebruik “niet kon”, zeker gezien haar voorbeeldfunctie.
Binnen korte tijd ging het niet meer over ijs, schaatsen of Olympische dromen, maar over interpretaties van lipbewegingen en flarden audio in een emotioneel moment.
Sociale media als vergrootglas
De situatie illustreert opnieuw hoe sportmomenten in het huidige medialandschap worden uitvergroot. Een valpartij duurt enkele seconden, maar de nasleep kan dagenlang voortduren. Op sociale media wordt elk beeld vertraagd, elk frame geanalyseerd en elke emotionele reactie onder een vergrootglas gelegd.
In het geval van Leerdam gebeurde dat op een moment van pure frustratie. Topsporters weten dat ze in beeld zijn, maar niemand kan garanderen dat elk woord in zo’n moment zorgvuldig wordt afgewogen. Juist die spanning tussen emotie en publieke beoordeling zorgt regelmatig voor discussie.
Toch vonden veel mensen het nodig dat Leerdam zich zou verantwoorden. En opmerkelijk genoeg deed ze dat ook.
Jutta Leerdam reageert zelf
Onder de bewuste video liet Leerdam zelf een reactie achter. Kort, duidelijk en zonder omhaal. Ze schreef dat ze niet het woord had gebruikt waarover werd gespeculeerd, maar iets anders had gezegd: “kak zooi”.
Met die uitleg wilde ze duidelijkheid scheppen en het misverstand uit de wereld helpen. Of die uitleg voor iedereen voldoende was, is een andere vraag. Maar feit is dat Leerdam zich genoodzaakt voelde om zich publiekelijk te verantwoorden voor iets wat zich afspeelde in een fractie van een seconde, vlak na een harde val.
Voor sommigen was dat al te veel aandacht voor een detail. Anderen vonden het juist goed dat ze reageerde en helderheid gaf. De meningen bleven verdeeld.
De menselijke kant van topsport
Wat in de discussie soms onderbelicht bleef, is de menselijke kant van het verhaal. Topsport draait om milliseconden, om perfectie, om jarenlange voorbereiding. Een fout, een glijder of een onzichtbaar detail op het ijs kan alles veranderen.
Leerdam wist op dat moment dat haar directe Olympische route op losse schroeven stond. De frustratie, het verdriet en de boosheid die daarbij komen kijken, zijn menselijk. Dat die emoties zich soms uiten in woorden die niet vooraf zijn gefilterd, is niet uitzonderlijk.
Toch lijkt de tolerantie daarvoor kleiner te worden, zeker bij sporters met een groot bereik en een bekend privéleven.
Extra aandacht door privécontext
Dat Leerdam extra onder een vergrootglas ligt, heeft ook te maken met haar bekendheid buiten de sport. Haar relatie met Jake Paul zorgt ervoor dat internationale ogen op haar gericht zijn. Tijdens de wedstrijd was Paul aanwezig op de tribune, zichtbaar betrokken en meeleven.
Die combinatie van topsport, media-aandacht en een bekend privéleven maakt dat elk moment – sportief of emotioneel – sneller viraal gaat. Voor Leerdam betekent dat dat fouten, teleurstellingen en emoties zelden alleen van haarzelf blijven.
Sportieve toekomst blijft leidend
Ondanks alle ophef blijft voor Leerdam één ding centraal staan: haar sportieve toekomst. De valpartij betekent niet automatisch het einde van haar Olympische droom. Ze kan nog hopen op een aanwijsplek, afhankelijk van prestaties, vorm en beslissingen van de bond.
Dat perspectief vraagt focus, rust en herstel – fysiek én mentaal. De dagen na de wedstrijd zullen in het teken staan van evaluatie, training en vooruitkijken, niet van sociale media.
Een bredere discussie
Het incident roept ook een bredere vraag op: hoeveel ruimte geven we topsporters om mens te zijn? Verwachten we altijd voorbeeldgedrag, zelfs in momenten van pijn en teleurstelling? En hoe eerlijk is het om iemand te beoordelen op een vermeend woord, terwijl de sportieve prestatie en context ondergesneeuwd raken?
Steeds vaker lijken sporters zich niet alleen te moeten verantwoorden voor wat ze doen, maar ook voor hoe hun emoties eruitzien, klinken of geïnterpreteerd worden.
Tot slot
Voor Jutta Leerdam was Tweede Kerstdag vooral een sportief drama. Een val, tranen en een onzeker vervolg richting Milaan. Dat dat moment werd overschaduwd door discussie over taalgebruik, zegt misschien meer over het huidige medialandschap dan over haarzelf.
Met haar korte reactie heeft ze geprobeerd de rust te herstellen. Of dat lukt, zal de komende dagen blijken. Eén ding is duidelijk: de focus mag dan even verschoven zijn, voor Leerdam zelf draait het nog altijd om het ijs, de stopwatch en de volgende kans.