Algemeen
Precies 23 jaar na aanslag op Pim Fortuyn wordt koelbloedige dader joggend in park gespot!
De aanslag op Pim Fortuyn: een politieke schokgolf die Nederland blijvend veranderde
Op 6 mei 2002 werd Nederland opgeschrikt door een gebeurtenis die diepe sporen naliet in de politieke en maatschappelijke geschiedenis van het land. Pim Fortuyn, de omstreden maar charismatische politicus die met zijn eigen lijst storm liep in de peilingen, werd op het Media Park in Hilversum verm00rd. Negen dagen voor de Tweede Kamerverkiezingen werd hij op brute wijze neergesch0ten op een parkeerterrein bij het Audiocentrum, direct na een radio-interview.
De dader: Volkert van der Graaf, een milieuactivist met een achtergrond in het links-extremistische activisme. Hij werd vrijwel onmiddellijk na de m00rd gearr*steerd. Zijn daad was bedoeld, zo verklaarde hij later, om te voorkomen dat Fortuyn naar zijn inzicht kwetsbare groepen in de samenleving zou “demoniseren”. De m00rd werd daarmee niet alleen een persoonlijke tragedie, maar ook een aantasting van het democratische proces. Het land r0uwde — en discussieerde.
Een golf van nationale en internationale verontwaardiging
De m00rd op Fortuyn veroorzaakte direct een golf van verbijstering, verdriet en woede. Nooit eerder in de recente Nederlandse geschiedenis was een politicus op deze manier het zwijgen opgelegd. De gebeurtenis haalde wereldwijd het nieuws en werd vergeleken met politieke m00rden zoals die op John F. Kennedy. Binnen Nederland barstte een felle discussie los over de grenzen van de vrijheid van meningsuiting, de rol van activisme, en de veiligheid van politici.
Er ontstonden ook snel complottheorieën. Was Van der Graaf wel alleen? Had de staat gefaald in haar taak om Fortuyn te beschermen? Er verschenen tal van boeken en documentaires die deze vragen onderzochten. Hoewel de officiële lezing nooit is weerlegd, is het wantrouwen bij een deel van de bevolking tot op de dag van vandaag voelbaar.
Fortuyns politieke erfenis en verkiezingssucces
Ondanks zijn overlijden bleef Fortuyn op de kieslijst staan voor de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei 2002. Het resultaat was historisch: zijn partij, de Lijst Pim Fortuyn (LPF), behaalde met 1.358.942 stemmen maar liefst 26 zetels. Nog nooit had een nieuwe partij bij haar debuut zo’n groot aandeel in de Kamer veroverd.
Toch bleek het succes kortstondig. De LPF had moeite zich te organiseren zonder haar leider, en interne conflicten domineerden het nieuws. Bij de verkiezingen van 2006 keerde de partij niet meer terug in de Tweede Kamer. Toch wordt Fortuyns naam nog vaak genoemd in het politieke debat. Veel thema’s die hij aansneed — zoals immigratie, integratie en bestuurlijke openheid — zijn vandaag de dag nog steeds actueel.
De rechtszaak tegen Volkert van der Graaf
Op 15 april 2003 werd Volkert van der Graaf veroordeeld tot 18 jaar gev*ngenisstraf. De rechtbank oordeelde dat de m00rd weliswaar schokkend was en op br*te wijze werd gepleegd, maar vond de inbreuk op het democratisch proces “niet ernstig genoeg” om een levenslange c*lstraf te rechtvaardigen. De kans op herhaling werd volgens een psychiatrisch rapport als klein ingeschat.
Toch woog de rechtbank wel degelijk zwaar mee dat de rechtsorde ernstig was geschokt. Naast moord werd Van der Graaf ook veroordeeld voor verboden w*penbezit en het bedreigen van Hans Smolders, Fortuyns chauffeur en lijfwacht, die de dader direct na de aansl*g achterna zat.
De strafmaat leidde tot publieke discussie. Was 18 jaar genoeg voor zo’n daad? Had levenslang niet meer recht gedaan aan de ernst van het feit en de maatschappelijke gevolgen?
Vroegtijdige vrijlating en een ongemakkelijk beeld
Na het uitzitten van twee derde van zijn straf — 12 jaar — kwam Van der Graaf in 2014 voorwaardelijk vrij. Hij kreeg te maken met diverse beperkingen, waaronder een meldplicht, contactverbod met media en een locatieverbod voor het Media Park en politieke bijeenkomsten. In 2020 kwamen deze beperkingen te vervallen. Sindsdien leeft Van der Graaf als vrij man, zonder toezicht van justitie.
Op 6 mei 2025, exact 23 jaar na de m00rd, werd Van der Graaf gesignaleerd tijdens een wandeling door een park in Apeldoorn. Op sociale media leidde dit tot veel beroering. Sommigen uitten hun afkeer over het feit dat de m00rdenaar van Fortuyn ogenschijnlijk ongestoord van zijn vrijheid geniet op de herdenkingsdag van zijn daad. Anderen riepen juist op tot kalmte en verwezen naar de rechtsstaat, die hem volgens de wet een tweede kans heeft gegeven.
De impact op nabestaanden en de samenleving
Voor de familie van Pim Fortuyn, zijn vrienden en zijn trouwe aanhang is de pijn nog altijd voelbaar. Elk jaar wordt er rond 6 mei een moment van herdenking gehouden bij het standbeeld van Fortuyn in Rotterdam. De herinnering aan zijn bijdrage aan het politieke debat blijft levend, net als de schok die zijn d00d teweegbracht.
Voor velen blijft het confronterend dat Van der Graaf inmiddels in volledige vrijheid leeft. De vraag hoe een samenleving omgaat met veroordeelden van zware misdr!jven — zeker met een duidelijke politieke lading — is geen makkelijke. Het raakt aan diepere vragen over straf, vergiffenis, veiligheid en rechtvaardigheid.
De herdenking en zijn laatste rustplaats
Fortuyn werd op 10 mei 2002 begraven op begraafplaats Westerveld in zijn geboortedorp Driehuis, na een indrukwekkende requiemmis in de Kathedraal van Rotterdam. Op 20 juli 2002 werden zijn st0ffelijke resten overgebracht naar een praalgraf in het Italiaanse Provesano, waar Fortuyn een vakantiewoning bezat. De herbegrafenis gebeurde op verzoek van zijn familie, in alle rust, ver weg van de hectiek van de Nederlandse politiek.
Conclusie: een open wond in de Nederlandse geschiedenis
De m00rd op Pim Fortuyn markeert een kantelpunt in de moderne Nederlandse geschiedenis. Het was niet alleen een persoonlijke tragedie, maar ook een aanv*l op het vrije politieke debat. De discussie over de balans tussen vrijheid van meningsuiting, veiligheid en activisme leeft tot op de dag van vandaag voort.
Dat Volkert van der Graaf inmiddels zonder beperkingen door het leven gaat, roept bij velen emotie en onbegrip op — zeker rond de herdenkingsdatum van de m00rd. Maar het herinnert ons er ook aan hoe complex de werking van een rechtsstaat is. Want zelfs voor wie onherstelbaar leed veroorzaakte, geldt uiteindelijk het principe van straf, herstel en — hoe moeilijk ook — wederopname in de samenleving.
De Hanslers trappen af met chaos, emotie én een stortvloed aan kritiek: zo viel de eerste aflevering in de smaak
Maandagavond maakte Nederland eindelijk kennis met De Hanslers: van de Piste naar de Playa, de langverwachte realityserie waarin het gezin Hansler — en vooral moeder Monique — centraal staat. Al wekenlang werd er druk gespeculeerd over de inhoud, de dynamiek binnen het gezin en de rol van Denise, die kort vóór de première haar relatiebreuk met Mike bekendmaakte. Daardoor hing er rond de start van het programma al een geladen sfeer: nieuwsgierigheid, irritatie én verwachtingen die torenhoog waren.
De eerste aflevering liet in één klap zien waarom dit programma zoveel stof doet opwaaien: het is een mix van drukte, familiebanden die onder spanning staan, liefdesperikelen, humor, ongemak én een enorme dosis persoonlijkheid. En die persoonlijkheid komt vooral van één iemand: Monique Hansler, de moeder van Mike, die de aflevering volledig naar zich toe trok — op een manier die kijkers óf vermakelijk, óf ronduit vermoeiend vonden.
Een binnenkomer vol chaos — alsof je een drukke groepsapp binnenloopt
Vanaf de eerste minuut werden kijkers ondergedompeld in het leven van de familie Hansler. Niet langzaam opbouwen, geen rustige introductie — De Hanslers begon alsof je een volle groepschat opent waarin iedereen tegelijk praat, appt, klaagt en lacht.
Camerabeelden volgden Mike, vader Peter, ex-vriendin Denise én natuurlijk Monique door hun nieuwe leven aan de Spaanse kust. Er werd verhuisd, geklust, gediscussieerd en gelachen, maar vooral: er werd door elkaar heen gepraat.
Veel kijkers beschreven de aflevering hetzelfde: “Het voelt alsof je midden in een gesprek valt dat al uren bezig is.”
Toch zat daar ook de charme: geen gepolijste dialogen, geen ingestudeerde scènes, maar een realitypakket dat ongefilterd aanvoelde. Althans… ongefilterd tot op het punt dat het ongemakkelijk werd.
Monique Hansler: het kloppende hart én de grootste bron van ophef
Wie De Hanslers kijkt, kan onmogelijk om Monique heen. Ze is warm, aanwezig, energiek, maar bovenal: ze houdt nergens haar mond over. En dat valt niet altijd in de smaak.
In de eerste aflevering sprong Monique direct in het diepe: ze bemoeide zich met Mikes keuzes, de inrichting van de beachclub, de planning, de boodschappen, de sfeer én natuurlijk… met Denise.
Voor sommigen is het goud:
-
“Zij maakt het programma, zonder haar was het saai.”
Anderen konden het minder waarderen:
-
“Ik kijk naar Monique en voel mijn bloeddruk stijgen.”
-
“Waarom praat ze overal dwars doorheen?”
-
“Ze is het gezelligste drama dat je niet in je eigen familie wil.”
Het meest besproken moment was haar houding tegenover Denise. Er hing spanning — tastbaar in de lucht, in elke blik, in elk zuchtje ongemak.
Monique bemoeit zich overal mee — en kijkt nergens van weg
Monique stort zich in alles. In de relatieperikelen van Mike en Denise was ze zichtbaar aanwezig. Ze gaf adviezen waar niemand om vroeg, nam beslissingen alsof het haar eigen liefdesleven betrof en maakte opmerkingen die sommigen direct als “te direct” of zelfs “onhandig” bestempelden.
Waar Denise zichtbaar probeerde om rustig, beleefd en gecontroleerd te blijven, zag het publiek hoe Monique zich in elk gesprek wurmde. Soms met goede bedoelingen, soms met scherpe randjes.
Het resultaat: een aflevering die krioelde van ongemakkelijke momenten die tegelijkertijd verslavend waren om naar te kijken.
Kijkers reageren massaal en verdeeld: irritatie én fascinatie
Op sociale media barstte het los. Binnen minuten stond de hashtag #DeHanslers vol met reacties.
Enkele veelgelezen reacties:
-
“Monique is de chaos waar ik niet om heb gevraagd, maar die ik blijkbaar wel blijf kijken.”
-
“Mijn jeuk krijgt jeuk. Wat een bemoeienis.”
-
“Ik ben boos, gefrustreerd én dolblij dat dit bestaat.”
Veel mensen vonden dat Denise, die al in de aanloop naar de serie veel emoties liet zien rondom de breuk, te weinig ruimte kreeg.
Een kijker schreef:
-
“Je ziet de ongemakkelijkheid van Denise van de tv af druipen.”
Toch vonden anderen het juist interessant dat de serie zo rauw is.
-
“Eindelijk reality die écht reality is — met echte frictie.”
Maxime Meiland schuift aan in de discussie — en heeft geen goed woord over voor Monique
Toen bekend werd dat De Hanslers het tijdslot van De Meilandjes overnam, was het slechts een kwestie van tijd voordat Maxime Meiland zou reageren.
En dat deed ze — uitgebreid én zonder filter.
In haar reactie gaf Maxime aan dat ze de afleveringen zelf niet volledig had gekeken, maar dat ze wél talloze fragmenten op sociale media voorbij had zien komen.
Haar oordeel over Monique was helder:
“Die moeder vind ik zó pittig! Ik schrok er echt van. Ik dacht: hoe? hoe? hoe?”
En over Denise zei Maxime:
“Ik had gewoon helemaal met dat kind te doen. Je zag de ongemakkelijkheid van de tv afkomen.”
Veel kijkers voelen hetzelfde: dat Denise, nog herstellende van liefdesverdriet, opnieuw in een rollercoaster belandde door de manier waarop Monique zich opstelde.
Is dit irritatie-tv of verslavende reality? Waarschijnlijk allebei
Wat deze eerste aflevering vooral duidelijk maakt, is dat De Hanslers niet halfbakken is. Het is intens, luidruchtig en ogenschijnlijk ongefilterd. Het maakt emoties los — soms warme, maar vaker scherpe.
En dat is precies waarom realityprogramma’s scoren:
-
mensen willen drama
-
mensen willen echte emoties
-
mensen willen frictie
-
mensen willen schuren, lachen, zuchten én blijven kijken
De Hanslers biedt dat allemaal.
Monique is de spil, de vonk, de storm én het middelpunt van alle gesprekken. Soms charmant, soms confronterend, soms hilarisch, soms irritant — maar altijd aanwezig.
Zonder haar zou deze serie misschien rustiger, vriendelijker en toegankelijker zijn. Maar óók: minder spraakmakend.
Conclusie: de Hanslers zijn begonnen — en niemand kan er omheen
De eerste aflevering bewijst één ding onomstotelijk: De Hanslers is een programma waar heel Nederland een mening over heeft.
Het is intens, het is druk, het is ongemakkelijk, het is komisch — en het is bijna onmogelijk om niet te blijven kijken.
Of je nu komt voor het drama, de liefde, de ruzies of de Spaanse zon: de serie levert.
En met Monique in de hoofdrol is de kans groot dat de komende afleveringen nog meer stof doen opwaaien.