Algemeen
Onrust rond Eva in Married at First Sight: oprechtheid zwaar betwijfeld
Married at First Sight-kijkers twijfelen aan Eva’s bedoelingen: “Speelt ze een spel met Bram?”
In het huidige seizoen van Married at First Sight zorgt deelnemer Eva voor flink wat discussie onder de kijkers. Waar het experiment normaal gesproken draait om het opbouwen van een romantische band tussen twee wildvreemden, lijkt het bij Eva en haar match Bram een heel andere richting op te gaan. Al vanaf de eerste ontmoeting is er weinig sprake van chemie, en Eva lijkt Bram vrijwel direct in de friendzone te hebben geplaatst.
Die afstandelijke houding roept niet alleen vragen op bij kijkers, maar ook bij oud-deelnemer Jeppe, die inmiddels zijn mening deelt in een vaste column op RTL Boulevard. Hij stelt openlijk zijn twijfels bij de oprechtheid van Eva’s deelname. Is ze echt op zoek naar liefde – of probeert ze het experiment voortijdig te beëindigen?
“Ze jaagt Bram bewust weg”
In zijn column spaart Jeppe de woorden niet. Wat hem vooral opvalt, is de manier waarop Eva zich opstelt tegenover Bram: afstandelijk, koel en soms ronduit bot. Volgens Jeppe is er sprake van een patroon: “Het lijkt alsof ze een tactiek toepast om Bram zelf tot het besluit te laten komen dat het geen zin meer heeft.”
Hij noemt Eva’s houding ongemakkelijk om naar te kijken. “Ze doet zo afstandelijk, dat het bijna voelt alsof ze hem expres op afstand probeert te houden. En ik vraag me af: heeft ze dat zelf door? Of is dit haar manier om het ongemak te vermijden?”
Kijkers op sociale media herkennen zich in zijn observaties. Reacties als “Het lijkt wel alsof ze hoopt dat hij zelf stopt” en “Waarom doet ze zo onaardig als ze zegt vriendschap te willen?” komen veelvuldig voorbij op platforms als X (voorheen Twitter) en Instagram.
Geen liefde, maar ook geen vriendschap?
Hoewel beide deelnemers inmiddels hebben uitgesproken dat er geen romantische klik is, lijkt zelfs een vriendschappelijke basis lastig. Jeppe benoemt dat treffend: “Ze zitten allebei in de friendzone, zeggen ze. Maar ik betwijfel of er überhaupt echte vriendschap ontstaat. Bram lijkt zich nog in te spannen, maar Eva duwt hem steeds verder weg.”
Wat ook opvalt, is dat Eva – ondanks haar afstandelijke houding – wél geraakt is als Bram haar een laag cijfer geeft tijdens het koppeldiner. Die reactie roept bij veel kijkers verbazing op. Als je geen gevoelens hebt voor iemand, waarom raakt zo’n beoordeling je dan?
Een onverwachte draai: “Ik wil het toch proberen”
Nog opvallender is wat er ná het diner gebeurt. Eva, die eerder vooral twijfels uitte, zegt ineens dat ze het samenwonen toch een kans wil geven. Voor velen voelt die wending niet logisch. Ook Jeppe kan die draai moeilijk plaatsen: “Ik gun haar absoluut het geluk, maar dit voelt als een onverwachte move die niet klopt met haar eerdere gedrag.”
Die verandering in toon roept vooral vragen op over haar intenties. Meent ze wat ze zegt, of probeert ze tijd te rekken? Of wil ze laten zien dat ze openstaat, om kritiek te vermijden?
Publiek verdeeld over Eva’s bedoelingen
Op sociale media woedt inmiddels een stevige discussie. Een deel van de kijkers heeft begrip voor Eva’s zoektocht. “Misschien weet ze gewoon zelf niet goed wat ze voelt,” schrijft een fan. Een ander merkt op: “Ze is misschien overrompeld door het proces en beschermt zichzelf.”
Maar er is ook kritiek. Veel reacties wijzen erop dat haar gedrag haaks lijkt te staan op het doel van het programma, waarin koppels open en eerlijk het avontuur van het huwelijk zouden aangaan. De opmerkingen die Eva maakt – vaak kortaf of afwijzend – worden niet gezien als constructief.
“Als je meedoet aan Married at First Sight, moet je er ook echt voor gaan,” zegt een kijker. “Niet iemand blokkeren en dan verwachten dat het vanzelf verandert.”
Hoge verwachtingen, lage verbinding
Jeppe vermoedt dat Eva het programma is ingestapt met te hoge verwachtingen. “We kunnen niet allemaal met een Brad Pitt daten,” schrijft hij scherp. Daarmee wijst hij op de mogelijkheid dat Eva Bram simpelweg niet aantrekkelijk genoeg vindt, en daar moeilijk overheen komt.
Toch voelt het contrast tussen haar woorden en daden vreemd aan voor veel kijkers. Enerzijds zegt ze open te staan voor het proces, anderzijds maakt ze opmerkingen die Bram duidelijk raken. Het lijkt erop dat ze moeite heeft om haar houding te laten aansluiten bij de intentie van het programma.
Hoe voelt Bram zich hierin?
In tegenstelling tot Eva probeert Bram – ondanks de afwijzingen – het gesprek aan te blijven gaan. Hij blijft respectvol, maar de teleurstelling druipt er soms vanaf. Tijdens het koppeldiner, waar hij Eva een laag cijfer geeft, lijkt hij voor het eerst duidelijk aan te geven dat hij zich niet gewaardeerd voelt.
Bram lijkt zich bewust van het feit dat hij in een lastige positie zit. Hij zit vast in een huwelijk waarin weinig ruimte is voor verbinding. Zijn reactie is beheerst, maar zijn blik spreekt boekdelen.
Kan dit nog goedkomen?
Voor veel kijkers lijkt het huwelijk tussen Eva en Bram aan een zijden draadje te hangen. De spanningen, het gebrek aan klik en de emotionele afstand vormen een cocktail die moeilijk nog een romantische uitkomst lijkt op te leveren. Toch geeft Eva aan nog niet klaar te zijn om het op te geven. De vraag blijft alleen: is dat oprecht?
Of dit koppel het experiment nog een eerlijke kans gaat geven, hangt af van hun bereidheid om open naar elkaar te blijven luisteren. Maar zoals het er nu voor staat, lijkt het erop dat er meer afstand dan toenadering is.
Conclusie: twijfels blijven hangen
Wat begon als een veelbelovende match, lijkt langzaam te ontrafelen. Eva’s gedrag roept vragen op, haar woorden en daden lijken elkaar te tegenspreken en kijkers blijven achter met twijfels. Is ze nog zoekende naar haar gevoel, of probeert ze bewust afstand te creëren?
Wat wel zeker is: haar deelname heeft het publiek flink aan het denken gezet. En zolang de intenties onduidelijk blijven, blijft Married at First Sight voer voor discussie – met Eva dit seizoen als één van de meest besproken deelnemers.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.