Algemeen
OML’er Alex krijgt slecht nieuws: ‘Onwijs klote’
Alex uit Over Mijn Lijk krijgt opnieuw slecht nieuws: “Gewoon even een extra soort k*nker erbij”
Alex, die veel Nederlanders leerden kennen via het achtste seizoen van het indrukwekkende BNNVARA-programma Over Mijn Lijk, is opnieuw geconfronteerd met zwaar nieuws. De jonge man, die al jaren vecht tegen een agressieve hersentumor, blijkt nu ook een zeer zeldzame vorm van k*nker te hebben: een sarcoom.
Waar hij en zijn gezin hoopten dat een recent ontstane zwelling het gevolg zou zijn van een infectie, kregen zij te horen dat het gaat om een nieuwe, onbekende tumor. Zijn vrouw Linda deelt het nieuws openhartig via hun gezamenlijke blog, in de hoop steun te vinden én bewustwording te creëren.
Een verhaal dat velen raakte
Alex werd in 2019 bekend bij het grote publiek toen hij deelnam aan het achtste seizoen van Over Mijn Lijk, een programma dat jonge mensen met een terminale z!ekte volgt in hun laatste levensfase. Alex was op dat moment al gediagnosticeerd met een hersentumor, maar wist – tegen alle verwachtingen in – jaren langer te leven dan artsen aanvankelijk voorspelden.
Zijn optimisme, nuchtere kijk op het leven en de liefdevolle band met zijn vrouw Linda maakten diepe indruk op kijkers. Terwijl andere deelnemers uit zijn seizoen inmiddels zijn overleden, bleef Alex in leven – en inspireerde hij velen met zijn veerkracht.
Onverwachte wending: “We dachten aan een infectie”
De afgelopen weken waren zwaar voor het stel. Linda schrijft dat ze met spanning wachtten op de uitslagen van onderzoek naar een snelgroeiende zwelling bij Alex. Aanvankelijk gingen artsen uit van een ontsteking, mogelijk veroorzaakt door een bacterie. Een behandeling met antibiotica leek binnen handbereik.
“Lieve allen, het wachten op de uitslag van de soort bacterie en de start van de antibiotica liet maar op zich wachten,” opent Linda het blogbericht. “Helaas kregen we eind vorige week al wat verontrustende berichten. Die zijn vandaag voorlopig bevestigd.”
De zwelling bleek geen ontsteking, maar iets ernstigers. Elf stukjes bot, weefsel en de bult zelf zijn onderzocht door de patholoog. De voorlopige uitslag: een zeer zeldzaam sarcoom, een kwaadaardige tumor die meestal voorkomt in botten of bindweefsel.
Extra zorgen, extra onzekerheid
De ontdekking van deze tweede vorm van k*nker komt als een donderslag bij heldere hemel. Alex en Linda dachten dat ze een bacterie met antibiotica konden aanpakken. In plaats daarvan krijgen ze nu te maken met een complex, zeldzaam z!ektebeeld, waarvan de behandeling nog onbekend is.
“Gewoon even een extra soort k*nker erbij,” schrijft Linda met wrange humor. Ze vermoedt dat de tumor mogelijk is ontstaan als laat gevolg van bestraling die Alex eerder onderging voor zijn hersentumor. Zulke secundaire tumoren zijn zeldzaam, maar helaas niet uitgesloten bij intensieve behandelingen.
Omdat het sarcoom zo bijzonder is, zijn de monsters inmiddels doorgestuurd naar een gespecialiseerd pathologisch centrum, waar een expert zal onderzoeken:
-
Om welke specifieke soort sarcoom het gaat
-
Hoe kwaadaardig de tumor is
-
En welke behandelopties eventueel mogelijk zijn
Het is nog te vroeg om iets te zeggen over de prognose. Maar duidelijk is dat de situatie opnieuw onzeker is – en zwaar.
Liefde en kracht in de donkerste momenten
Wie Alex en Linda volgt via hun blog of sociale media weet dat ze, ondanks alle tegenslagen, proberen het leven vast te grijpen waar dat kan. Ze delen openhartig hun emoties, twijfels, kleine geluksmomenten én angsten – en ontvangen daar veel steun voor terug.
De toon van Linda’s blog is rauw, maar liefdevol. Er is ruimte voor verdriet en frustratie, maar ook voor dankbaarheid en verbondenheid. De manier waarop ze over Alex schrijft – met respect, bewondering en humor – raakt veel lezers diep.
“Het is onwijs klote,” schrijft ze. “We dachten met een antibiotica ervan af te zijn en nu wordt het misschien chemo.” De teleurstelling is voelbaar. Maar tegelijk is er ook weer die onuitgesproken kracht, die zoveel mensen aan dit stel bindt.
Geen onbekende strijd
Alex leeft al jaren met een hersentumor waarvan artsen in het begin dachten dat hij hem maar kort te leven gaf. Door een combinatie van behandelingen, alternatieve therapieën en een enorme wilskracht bleef hij langer in leven dan wie dan ook had durven hopen.
Gedurende die tijd maakte hij talloze mensen deelgenoot van zijn reis. Via televisie, social media en lezingen deelde hij zijn visie op het leven, de d00d en alles ertussenin. Zijn boodschap: leef vandaag, stel liefde niet uit, en wees eerlijk over je angsten.
Met deze nieuwe tegenslag lijkt zijn pad opnieuw ingewikkelder geworden. Maar als iemand heeft laten zien hoe je met waardigheid, humor en veerkracht kunt omgaan met het ondenkbare, dan is het Alex.
Steun van volgers en bekenden
Na het nieuws dat Linda deelde, stroomden de steunbetuigingen binnen. Mensen uit het hele land laten via reacties weten hoe zeer ze meeleven, hopen op een meevallende uitslag, en bewondering hebben voor de openheid waarmee Alex en Linda hun verhaal delen.
Onder de reacties vinden we berichten van andere (ex-)deelnemers van Over Mijn Lijk, mensen met vergelijkbare ervaringen, en talloze onbekenden die zich geraakt voelen.
“Jullie verhaal heeft
me geleerd om meer te genieten van het nu.”
“Wat een kracht, zelfs als het uitzichtloos lijkt.”
“Lieve Alex en Linda, ik hoop zo dat het behandelbaar is.”
De steun is hartverwarmend – en laat zien hoe groot de impact is van een eerlijk verteld, menselijk verhaal.
Wat is een sarcoom?
Een sarcoom is een zeldzame en vaak agressieve vorm van k*nker die ontstaat in het bindweefsel, bot of spierweefsel. In tegenstelling tot veel andere vormen van k*nker, komt het sarcoom relatief weinig voor, waardoor het soms lastig te diagnosticeren en behandelen is.
De aard van het sarcoom – bijvoorbeeld of het langzaam of snel groeit, en waar het zich precies bevindt – bepaalt de mogelijke behandeling. Deze kan bestaan uit chirurgie, chemotherapie of bestraling. In sommige gevallen is er sprake van een palliatief traject, gericht op kwaliteit van leven.
Omdat Alex al eerder bestraling heeft gehad, is het mogelijk dat het sarcoom daarmee verband houdt. Maar dat moet nog worden vastgesteld door specialisten.
Hoop in onzekere tijden
Hoewel de situatie ernstig is en de toekomst opnieuw onzeker, straalt het verhaal van Alex en Linda ook nu iets krachtigs uit: samen sta je sterker, zelfs als het leven je tot het uiterste drijft.
Hun openheid, liefde voor elkaar en eerlijkheid over hoe het echt voelt om hiermee te leven, geven niet alleen inzicht, maar ook troost aan anderen die te maken krijgen met z!ekte of verlies.
Wat de komende weken ook zullen brengen: Alex blijft voor velen een symbool van moed en menselijkheid. En Linda – met haar woorden vol zachtheid en scherpte – is zonder twijfel een van de meest indrukwekkende stemmen binnen dit verhaal.
Conclusie: een onverwachte wending in een ongekende reis
Alex’ verhaal raakt opnieuw aan de kern van wat Over Mijn Lijk ooit bedoelde te tonen: niet de d00d als eindpunt, maar het leven in al zijn rauwe, liefdevolle, moeilijke en betekenisvolle momenten.
Wat er nu volgt is onzeker. Maar één ding is duidelijk: deze reis maakt indruk, inspireert en verbindt.
En dat is – in tijden van z!ekte en pijn – misschien wel het kostbaarste dat er is.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.