Algemeen
OML’er Alex krijgt slecht nieuws: ‘Onwijs klote’
Alex uit Over Mijn Lijk krijgt opnieuw slecht nieuws: “Gewoon even een extra soort k*nker erbij”
Alex, die veel Nederlanders leerden kennen via het achtste seizoen van het indrukwekkende BNNVARA-programma Over Mijn Lijk, is opnieuw geconfronteerd met zwaar nieuws. De jonge man, die al jaren vecht tegen een agressieve hersentumor, blijkt nu ook een zeer zeldzame vorm van k*nker te hebben: een sarcoom.
Waar hij en zijn gezin hoopten dat een recent ontstane zwelling het gevolg zou zijn van een infectie, kregen zij te horen dat het gaat om een nieuwe, onbekende tumor. Zijn vrouw Linda deelt het nieuws openhartig via hun gezamenlijke blog, in de hoop steun te vinden én bewustwording te creëren.
Een verhaal dat velen raakte
Alex werd in 2019 bekend bij het grote publiek toen hij deelnam aan het achtste seizoen van Over Mijn Lijk, een programma dat jonge mensen met een terminale z!ekte volgt in hun laatste levensfase. Alex was op dat moment al gediagnosticeerd met een hersentumor, maar wist – tegen alle verwachtingen in – jaren langer te leven dan artsen aanvankelijk voorspelden.
Zijn optimisme, nuchtere kijk op het leven en de liefdevolle band met zijn vrouw Linda maakten diepe indruk op kijkers. Terwijl andere deelnemers uit zijn seizoen inmiddels zijn overleden, bleef Alex in leven – en inspireerde hij velen met zijn veerkracht.
Onverwachte wending: “We dachten aan een infectie”
De afgelopen weken waren zwaar voor het stel. Linda schrijft dat ze met spanning wachtten op de uitslagen van onderzoek naar een snelgroeiende zwelling bij Alex. Aanvankelijk gingen artsen uit van een ontsteking, mogelijk veroorzaakt door een bacterie. Een behandeling met antibiotica leek binnen handbereik.
“Lieve allen, het wachten op de uitslag van de soort bacterie en de start van de antibiotica liet maar op zich wachten,” opent Linda het blogbericht. “Helaas kregen we eind vorige week al wat verontrustende berichten. Die zijn vandaag voorlopig bevestigd.”
De zwelling bleek geen ontsteking, maar iets ernstigers. Elf stukjes bot, weefsel en de bult zelf zijn onderzocht door de patholoog. De voorlopige uitslag: een zeer zeldzaam sarcoom, een kwaadaardige tumor die meestal voorkomt in botten of bindweefsel.
Extra zorgen, extra onzekerheid
De ontdekking van deze tweede vorm van k*nker komt als een donderslag bij heldere hemel. Alex en Linda dachten dat ze een bacterie met antibiotica konden aanpakken. In plaats daarvan krijgen ze nu te maken met een complex, zeldzaam z!ektebeeld, waarvan de behandeling nog onbekend is.
“Gewoon even een extra soort k*nker erbij,” schrijft Linda met wrange humor. Ze vermoedt dat de tumor mogelijk is ontstaan als laat gevolg van bestraling die Alex eerder onderging voor zijn hersentumor. Zulke secundaire tumoren zijn zeldzaam, maar helaas niet uitgesloten bij intensieve behandelingen.
Omdat het sarcoom zo bijzonder is, zijn de monsters inmiddels doorgestuurd naar een gespecialiseerd pathologisch centrum, waar een expert zal onderzoeken:
-
Om welke specifieke soort sarcoom het gaat
-
Hoe kwaadaardig de tumor is
-
En welke behandelopties eventueel mogelijk zijn
Het is nog te vroeg om iets te zeggen over de prognose. Maar duidelijk is dat de situatie opnieuw onzeker is – en zwaar.
Liefde en kracht in de donkerste momenten
Wie Alex en Linda volgt via hun blog of sociale media weet dat ze, ondanks alle tegenslagen, proberen het leven vast te grijpen waar dat kan. Ze delen openhartig hun emoties, twijfels, kleine geluksmomenten én angsten – en ontvangen daar veel steun voor terug.
De toon van Linda’s blog is rauw, maar liefdevol. Er is ruimte voor verdriet en frustratie, maar ook voor dankbaarheid en verbondenheid. De manier waarop ze over Alex schrijft – met respect, bewondering en humor – raakt veel lezers diep.
“Het is onwijs klote,” schrijft ze. “We dachten met een antibiotica ervan af te zijn en nu wordt het misschien chemo.” De teleurstelling is voelbaar. Maar tegelijk is er ook weer die onuitgesproken kracht, die zoveel mensen aan dit stel bindt.
Geen onbekende strijd
Alex leeft al jaren met een hersentumor waarvan artsen in het begin dachten dat hij hem maar kort te leven gaf. Door een combinatie van behandelingen, alternatieve therapieën en een enorme wilskracht bleef hij langer in leven dan wie dan ook had durven hopen.
Gedurende die tijd maakte hij talloze mensen deelgenoot van zijn reis. Via televisie, social media en lezingen deelde hij zijn visie op het leven, de d00d en alles ertussenin. Zijn boodschap: leef vandaag, stel liefde niet uit, en wees eerlijk over je angsten.
Met deze nieuwe tegenslag lijkt zijn pad opnieuw ingewikkelder geworden. Maar als iemand heeft laten zien hoe je met waardigheid, humor en veerkracht kunt omgaan met het ondenkbare, dan is het Alex.
Steun van volgers en bekenden
Na het nieuws dat Linda deelde, stroomden de steunbetuigingen binnen. Mensen uit het hele land laten via reacties weten hoe zeer ze meeleven, hopen op een meevallende uitslag, en bewondering hebben voor de openheid waarmee Alex en Linda hun verhaal delen.
Onder de reacties vinden we berichten van andere (ex-)deelnemers van Over Mijn Lijk, mensen met vergelijkbare ervaringen, en talloze onbekenden die zich geraakt voelen.
“Jullie verhaal heeft
me geleerd om meer te genieten van het nu.”
“Wat een kracht, zelfs als het uitzichtloos lijkt.”
“Lieve Alex en Linda, ik hoop zo dat het behandelbaar is.”
De steun is hartverwarmend – en laat zien hoe groot de impact is van een eerlijk verteld, menselijk verhaal.
Wat is een sarcoom?
Een sarcoom is een zeldzame en vaak agressieve vorm van k*nker die ontstaat in het bindweefsel, bot of spierweefsel. In tegenstelling tot veel andere vormen van k*nker, komt het sarcoom relatief weinig voor, waardoor het soms lastig te diagnosticeren en behandelen is.
De aard van het sarcoom – bijvoorbeeld of het langzaam of snel groeit, en waar het zich precies bevindt – bepaalt de mogelijke behandeling. Deze kan bestaan uit chirurgie, chemotherapie of bestraling. In sommige gevallen is er sprake van een palliatief traject, gericht op kwaliteit van leven.
Omdat Alex al eerder bestraling heeft gehad, is het mogelijk dat het sarcoom daarmee verband houdt. Maar dat moet nog worden vastgesteld door specialisten.
Hoop in onzekere tijden
Hoewel de situatie ernstig is en de toekomst opnieuw onzeker, straalt het verhaal van Alex en Linda ook nu iets krachtigs uit: samen sta je sterker, zelfs als het leven je tot het uiterste drijft.
Hun openheid, liefde voor elkaar en eerlijkheid over hoe het echt voelt om hiermee te leven, geven niet alleen inzicht, maar ook troost aan anderen die te maken krijgen met z!ekte of verlies.
Wat de komende weken ook zullen brengen: Alex blijft voor velen een symbool van moed en menselijkheid. En Linda – met haar woorden vol zachtheid en scherpte – is zonder twijfel een van de meest indrukwekkende stemmen binnen dit verhaal.
Conclusie: een onverwachte wending in een ongekende reis
Alex’ verhaal raakt opnieuw aan de kern van wat Over Mijn Lijk ooit bedoelde te tonen: niet de d00d als eindpunt, maar het leven in al zijn rauwe, liefdevolle, moeilijke en betekenisvolle momenten.
Wat er nu volgt is onzeker. Maar één ding is duidelijk: deze reis maakt indruk, inspireert en verbindt.
En dat is – in tijden van z!ekte en pijn – misschien wel het kostbaarste dat er is.
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.