Algemeen
MAX onder vuur: ´Hamsterde plastic bekertjes vlak voor verbod, want mok is goor´
Presentator Jan Slagter heeft zich fel uitgesproken tegen het verbod op wegwerp-koffiebekertjes met een dun plastic laagje. Kort voordat deze maatregel van kracht werd, sloeg hij bij Omroep MAX een grote voorraad in. De nieuwe regelgeving, bedoeld om zwerfplastic te verminderen, geldt sinds 2024. Slagter ziet er echter de noodzaak niet van in. “Het is allemaal onzin,” zegt hij tijdens een uitzending van De Oranjezomer.
Verzet tegen herbruikbare mokken
Volgens de regelgeving moeten werknemers hun eigen mok gebruiken. Dat is precies wat Jan weigert. Bij de NPO is dit verplicht, tot grote ergernis van Slagter. “Dat vind ik gewoon heel goor,” klaagt hij. Hij heeft een afkeer van mokken die meerdere mensen gebruiken. “Dan krijg je een mok die iemand even met z’n hand heeft afgewassen. Nee, dank je.”
Nieuwe bekers “volgens de regels”
Hoewel hij plastic bekers prefereert, beweert Jan dat MAX inmiddels overgeschakeld is op bekers die wél aan de regels voldoen. Deze zouden niet volledig uit plastic bestaan, maar zijn wel acceptabel voor hem. “We hebben nu de nieuwste besteld. Helemaal volgens de regels,” legt hij uit. Toch blijft hij vasthouden aan zijn eigen bekers: “Ik moet geen mok waar iedereen uit heeft geslubberd.”
Onbegrip over chipsverpakkingen
Niet alleen de koffiebekers roepen irritatie op. Ook het vervangen van chipszakken door kartonnen verpakkingen vindt hij overdreven. “Dat is toch ook nergens voor nodig?” verzucht hij. In zijn ogen slaan de milieumaatregelen door en worden ze te ver doorgevoerd zonder praktische voordelen.
Kritiek op plastictoeslag
Een ander doorn in het oog van Slagter is de zogeheten plastictoeslag. Bij tankstations moet je nu extra betalen voor een wegwerpbeker. Hij ontdekte tot zijn verbazing dat die toeslag niet naar een recyclefonds gaat, maar simpelweg in de zakken van de pomphouders belandt. “Ik dacht: dat dubbeltje gaat naar iets goeds. Maar nee hoor, het is gewoon extra winst voor het tankstation.”
Geen mopperkont, wel kritisch
Hoewel Jan zich regelmatig beklaagt over de nieuwe regels, vindt hij zichzelf geen mopperkont. “Ik mopper alleen op mensen die van die rare regels verzinnen,” zegt hij. Vroeger vond hij het vanzelfsprekend om uit een plastic beker te drinken. Dat dit nu niet meer mag, vindt hij overdreven. “We overdrijven enorm. Het slaat nergens op.”
Steun van collega Castricum
Collega Rutger Castricum toont begrip voor Slagters standpunt. Hij verwijst naar de situatie bij de NPO, waar iedereen zijn eigen mok moet meenemen. Daarmee sluit hij zich impliciet aan bij Jan’s kritiek op de nieuwe regelgeving en de wijze waarop die in de praktijk wordt gebracht.
Oude gewoontes versus nieuwe regels
De felle reacties van Jan Slagter illustreren hoe lastig het soms is om oude gewoontes los te laten. Zijn verzet weerspiegelt een breder sentiment onder mensen die zich moeilijk kunnen vinden in milieumaatregelen die het dagelijks gemak aantasten. Of het nu om koffiebekers of chipszakken gaat, Slagter ziet vooral verlies van comfort.
Nino van der Meijde, bekend als dj en inmiddels ook als gezicht in de realityserie Andy en Melisa, heeft voor het eerst uitgebreid gesproken over een onderwerp dat bij veel mensen vragen oproept: wie is zijn biologische vader, en hoe ziet die relatie eruit? Hoewel de informatie al jaren online te vinden is, blijkt dat het grote publiek dit verhaal nauwelijks kent. In een openhartig gesprek met radiozender FunX besloot Nino er nu zelf duidelijkheid over te geven.
Een vraag die blijft terugkomen
Voor Nino is het geen nieuw onderwerp. Hij krijgt al jaren vragen over zijn afkomst, vooral op sociale media. Toch koos hij er meestal voor om er niet op in te gaan. Niet omdat het een geheim is, benadrukt hij, maar omdat hij zijn privéleven niet voortdurend wil toelichten. Nu hij vaker in de publieke belangstelling staat, voelt hij zich wel comfortabeler om zijn verhaal in zijn eigen woorden te vertellen.
“Mijn biologische vader is Okkie Durham,” vertelt Nino zonder omwegen. “Dat staat al jaren online, dus iedereen kan het vinden. Maar Andy voelt gewoon als mijn vader.” Met die ene zin schetst hij direct het onderscheid dat voor hem essentieel is: biologisch vaderschap en emotioneel vaderschap zijn niet altijd hetzelfde.
Wie zijn vaderfiguur écht is
Andy van der Meijde, oud-international en voormalig profvoetballer, is al sinds Nino’s jeugd een vaste waarde in zijn leven. Hij voedde hem op, was aanwezig in belangrijke momenten en speelde de rol die Nino associeert met ‘vader zijn’. “Andy heeft mij opgevoed,” legt hij uit. “Dus zo zie ik hem ook. Dat gevoel verandert niet.”
Dat betekent niet dat er geen contact is met zijn biologische vader. Integendeel: Nino spreekt openlijk over een goede band. “Ik heb contact met mijn vader en dat is ook goed,” zegt hij. “We spreken elkaar en er is geen ruzie of afstand.” Toch benadrukt hij dat het vaderschap voor hem niet alleen draait om bloedbanden, maar vooral om wie er daadwerkelijk voor je was.
Twee werelden naast elkaar
Het verhaal van Nino laat zien dat familie soms complexer is dan het klassieke plaatje. Hij staat met één been in de wereld van entertainment en reality-tv, en met het andere in een persoonlijk verleden dat door velen met nieuwsgierigheid wordt bekeken. Juist daarom kiest hij nu voor openheid: niet om te choqueren, maar om misverstanden weg te nemen.
“Het is geen geheim en ook geen drama,” lijkt zijn boodschap te zijn. “Het is gewoon hoe mijn leven is gelopen.” Die nuchtere benadering past bij de manier waarop hij zich ook in andere interviews presenteert: recht door zee, zonder sensatie.
Reality-tv brengt alles dichterbij
Nino is momenteel regelmatig te zien in Andy en Melisa, een realityserie die het dagelijks leven van Andy van der Meijde en zijn gezin volgt. De camera’s draaien mee tijdens alledaagse momenten, maar schuwen ook de moeilijkere onderwerpen niet. Juist daardoor leren kijkers het gezin van een andere kant kennen.
Binnen de serie wordt duidelijk hoe hecht de familieband is. Nino maakt daar vanzelfsprekend deel van uit. De kijker ziet niet alleen de vrolijke kanten, maar ook hoe familieleden met elkaar omgaan tijdens spanningen of persoonlijke uitdagingen. Het onderwerp van zijn biologische vader komt in de serie niet expliciet naar voren, maar zijn plaats binnen het gezin is onmiskenbaar.
De naam die nieuwsgierigheid oproept
Dat Nino’s biologische vader Okkie Durham is, maakt het verhaal voor veel mensen extra beladen. Durham, voluit Octave Durham, werd begin jaren 2000 een bekende naam door een kunstroof die internationaal de aandacht trok. Samen met een handlanger wist hij twee schilderijen uit het Van Gogh Museum in Amsterdam weg te nemen: Zeegezicht bij Scheveningen en Het uitgaan van de hervormde kerk te Nuenen.
De roof zorgde wereldwijd voor opschudding. Jarenlang bleef onduidelijk waar de schilderijen waren gebleven. Pas in 2016, veertien jaar later, werden ze teruggevonden in Italië, in handen van de Napolitaanse Camorra. Inmiddels zijn de werken weer veilig terug in Nederland.
Een verleden dat niet alles bepaalt
Hoewel die geschiedenis onlosmakelijk verbonden is aan de naam Durham, benadrukt Nino dat dit niet definieert wie hij zelf is. Hij heeft zijn eigen pad gekozen, los van de reputatie of daden van anderen. “Ik ben gewoon mezelf,” lijkt hij daarmee te zeggen. Zijn focus ligt op muziek, creativiteit en het opbouwen van zijn eigen carrière.
Als dj timmert hij al geruime tijd aan de weg en heeft hij een groeiende fanbase. Muziek is voor hem een manier om zichzelf te uiten, los van labels of familiegeschiedenis. Dat hij daarnaast nu ook op televisie te zien is, ziet hij vooral als een extra platform, niet als zijn kernidentiteit.
Loyaliteit en dankbaarheid
Wat in het gesprek met FunX vooral opvalt, is de loyaliteit die Nino uitspreekt richting Andy van der Meijde. Hij spreekt met respect en dankbaarheid over de rol die Andy in zijn leven heeft gespeeld. “Hij was er,” zegt hij impliciet, “en dat is wat telt.”
Die houding laat zien dat familie voor Nino draait om nabijheid, zorg en betrokkenheid. Biologische banden zijn belangrijk, maar niet doorslaggevend. Het is een boodschap die voor veel mensen herkenbaar is, zeker in samengestelde gezinnen.
Openheid zonder sensatie
Met zijn verhaal kiest Nino niet voor drama, maar voor helderheid. Hij maakt duidelijk hoe de verhoudingen liggen, zonder iemand te veroordelen of te verheerlijken. Die balans maakt zijn openheid geloofwaardig en respectvol.
Voor kijkers en luisteraars biedt het gesprek vooral inzicht in hoe iemand met een bijzondere achtergrond daar zelf tegenaan kijkt. Geen groot conflict, geen schokkende onthullingen, maar een persoonlijke uitleg die rust brengt in plaats van vragen oproept.
Een eigen toekomst
Nino van der Meijde lijkt vastberaden om zijn eigen koers te blijven varen. Met muziek, media-optredens en een duidelijke kijk op familie bouwt hij aan een toekomst die niet wordt bepaald door het verleden van anderen. Zijn verhaal laat zien dat identiteit meer is dan afkomst alleen.
Door nu zelf het woord te nemen, sluit hij een hoofdstuk af dat voor buitenstaanders misschien mysterieus leek, maar voor hem al lang helder was. En juist die nuchtere eerlijkheid maakt zijn verhaal krachtig en menselijk.