Algemeen
Martijn Krabbé ontroert met aanwezigheid bij herdenking Jonnie Boer in De Librije
In Zwolle stond donderdag De Librije in het teken van een bijzonder en emotioneel afscheid van topchef Jonnie Boer. Het restaurant waar hij jarenlang zijn levenswerk vormgaf, opende de deuren voor een indrukwekkend eerbetoon, bezocht door honderden genodigden. Onder hen bevond zich presentator Martijn Krabbé, die ondanks zijn kwetsbare gezondheid besloot aanwezig te zijn. Zijn komst werd door velen gezien als een krachtig en ontroerend gebaar van respect.
Een moment van stilte in De Librije
Het afscheid vond plaats op een plek die onlosmakelijk verbonden is met het leven van Jonnie Boer: De Librije, het driesterrenrestaurant in het hart van Zwolle. De dag begon in stilte, terwijl de eerste bezoekers zich meldden aan het Spinhuisplein. Via een speciaal ingerichte route konden genodigden het restaurant betreden, herinneringen ophalen en hun eer bewijzen.
De sfeer was ingetogen maar warm. Tussen persoonlijke voorwerpen van Jonnie, waaronder een vlag van Giethoorn en een foto van Johan Cruijff, stond een kleurrijk beschilderde kist centraal. Deze was ontworpen in graffiti-stijl, waarmee Jonnie’s liefde voor creativiteit en eigenheid werd onderstreept.
De moedige aanwezigheid van Martijn Krabbé
Een van de meest opvallende gasten was Martijn Krabbé. De presentator heeft de afgelopen maanden bewust weinig publieke optredens gedaan. In januari deelde hij openhartig dat hij kampt met een ernstige longaandoening. Sindsdien houdt hij zich op de achtergrond, om rust en tijd met zijn familie te koesteren.
Toch koos Martijn ervoor om persoonlijk aanwezig te zijn bij het afscheid van Jonnie Boer. Samen met zijn vrouw betrad hij het restaurant, zichtbaar geëmotioneerd, maar ook vastberaden. Omstanders spraken met bewondering over zijn komst: “Een bijzonder moment. Dat hij hier is, zegt alles over wie Martijn is.”
Zijn aanwezigheid onderstreepte de diepe verbondenheid tussen mensen die elkaar, ook buiten de schijnwerpers, weten te raken.
Thérèse Boer en kinderen tonen zich toch
Hoewel eerder werd aangekondigd dat de familie achter de schermen zou blijven, verschenen Thérèse Boer en hun kinderen Jimmie en Isabelle later op de dag toch bij het eerbetoon. Hun korte verschijning was ingetogen maar krachtig. Voor velen voelde het als een teken van verbondenheid met iedereen die Jonnie een warm hart toedraagt.
De familie liet op een bord bij de ingang weten dat zij alles op afstand zouden volgen en de steun enorm waardeerden. Hun latere komst werd door veel aanwezigen als bijzonder en troostend ervaren.
Bekende gezichten in Zwolle
Naast Martijn Krabbé waren ook vele andere bekende Nederlanders aanwezig. Onder meer Humberto Tan, Herman den Blijker, Jan Slagter en burgemeester Pieter Snijders brachten een bezoek aan De Librije. Allen toonden zich geraakt door het verlies van Jonnie Boer en spraken hun waardering uit voor zijn betekenis voor de Nederlandse gastronomie.
Er werd niet alleen gelopen langs de kist, maar ook stilgestaan bij wat Jonnie heeft nagelaten. Veel bezoekers brachten een symbolische toost uit met een glas wijn of champagne – een gebaar dat volledig in lijn was met Jonnie’s levensfilosofie: het leven vieren, zelfs in het afscheid.
De kracht van herinnering
De herdenkingsdag bij De Librije werd gekenmerkt door een sfeer van verbondenheid en eerbied. Overal in het restaurant waren symbolen en details te vinden die verwezen naar Jonnie’s passie, creativiteit en humor.
Van zijn favoriete kruidenkast tot handgeschreven menu’s aan de muur – alles ademde zijn aanwezigheid. Zijn zoon Jimmie Boer deelde via sociale media beelden van de ruimte, met een korte maar veelzeggende tekst: “Voor altijd onze chef.”
Familie Krabbé maakt waardevolle herinneringen
In april vertrok de familie Krabbé samen op een bijzondere reis. Zijn zoon Bickel Krabbé vertelde bij radiostation SLAM! dat ze naar India gingen, een bestemming die voor het gezin veel betekenis heeft.
“Mijn vader is er eerder geweest. Voor de rest van ons was het een nieuwe ervaring. Hij vond het belangrijk dat we die reis samen konden maken.”
De reis was een waardevol moment van samenzijn. Het onderstreept hoe belangrijk tijd en verbinding zijn in het leven van Martijn en zijn dierbaren. Zijn aanwezigheid bij de herdenking van Jonnie Boer past in diezelfde lijn: bewust omgaan met momenten die ertoe doen.
Een warm eerbetoon, een blijvende indruk
Het afscheid van Jonnie Boer in De Librije liet zien hoe groot zijn impact was. Zowel in Zwolle als ver daarbuiten leeft zijn gedachtegoed voort. Zijn liefde voor koken, zijn aandacht voor detail en zijn eigenzinnige stijl blijven inspireren.
Ook Martijn Krabbés aanwezigheid maakte diepe indruk. Hij herinnerde ons eraan hoe krachtig het is als iemand, ondanks persoonlijke omstandigheden, kiest voor verbinding. Zijn aanwezigheid bracht niet alleen respect voor Jonnie tot uitdrukking, maar ook een vorm van hoop, menselijkheid en echtheid.
De Librije kijkt vooruit
Hoewel het verlies groot is, opent De Librije volgende week opnieuw haar deuren. In lijn met Jonnie’s wens gaat het team door, met zijn geest en visie als leidraad. Een woordvoerder van de familie liet weten: “We blijven doorgaan, zoals Jonnie het gewild zou hebben: met liefde, passie en volle overtuiging.”
Tot slot
De aanwezigheid van Martijn Krabbé bij het afscheid van Jonnie Boer toonde wat werkelijk telt in het leven: samen zijn, herinneren en er zijn voor elkaar. Het eerbetoon in De Librije was doordrenkt van symboliek, liefde en dankbaarheid.
Voor Martijn zelf, maar ook voor iedereen die getuige was van deze bijzondere dag, zal dit moment nog lang bijblijven. Een dag waarop verdriet en schoonheid hand in hand gingen. Waarin herinnering veranderde in inspiratie. En waarin opnieuw duidelijk werd dat liefde, in al haar vormen, ons altijd blijft verbinden.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.