Algemeen
Kopen Zonder Kijken-stel zet woning in de verkoop en probeert dikke winst te maken
Kopen Zonder Kijken-koppel Jaap en Jessica zetten hun huis te koop na gezinsuitbreiding: “We hebben meer ruimte nodig”
De populaire tv-show Kopen Zonder Kijken is alweer volop te zien op maandagavond, en kijkers genieten wekelijks van nieuwe avonturen van stellen die hun woondroom toevertrouwen aan het inmiddels bekende team van experts. Van makelaar Bob Sikkes tot stylist Roos Reedijk en bouwdeskundige Alex van Keulen: het team zet zich iedere aflevering in om het onmogelijke toch mogelijk te maken. Maar hoewel de afleveringen vaak eindigen in tranen van blijdschap, blijven de verhalen van de kandidaten zich ook ná de opnames ontwikkelen.
Een van die verhalen komt nu uit Leidschendam, waar Jaap en Jessica — deelnemers uit het seizoen van 2020 — hun door het programma aangeschafte woning na vijf jaar weer in de verkoop hebben gezet. En daar zit een logische reden achter: het gezin is inmiddels uitgebreid met drie kinderen, waardoor de woning simpelweg te krap is geworden.
Een huis via Kopen Zonder Kijken
In 2020 deden Jaap en Jessica mee aan het programma in de hoop eindelijk hun ideale woning te vinden. De huizenmarkt was toen al niet gemakkelijk, maar het KZK-team wist voor het stel een huis te vinden aan de Graaf Ottolaan in Leidschendam. Voor een bedrag van €340.000 kregen ze een karakteristieke eengezinswoning met vier slaapkamers, een ruime tuin en een moderne badkamer.
Op televisie zagen we hoe Jaap en Jessica blij verrast waren met het resultaat. De locatie, de inrichting en de indeling sloten goed aan bij hun toenmalige wensen. De aflevering eindigde met een enthousiaste ontvangst van het huis en plannen voor de toekomst.
Een ander hoofdstuk
Fast forward naar 2025: het leven is inmiddels veranderd voor het stel. Tegenover RTL Boulevard vertelt Jaap dat hun gezin inmiddels is uitgebreid met drie kinderen: “We hebben nu Teun, Luuk en Benjamin. En daarom hebben we simpelweg meer ruimte nodig.” De woning in Leidschendam, die ooit als ruim werd ervaren, begint inmiddels wat krap te voelen.
Voor het stel was de keuze dan ook duidelijk. Ze besloten hun huidige woning te koop te zetten. De vraagprijs? Een stevige €525.000 — een flink verschil met het bedrag waarvoor ze de woning vijf jaar eerder via het KZK-programma konden aanschaffen. Daarmee lijkt de investering die dankzij het programma werd gedaan ook financieel een goede zet geweest te zijn.
Geen bitter afscheid
Waar sommige koppels in het verleden snel na de aflevering alweer afscheid namen van hun woning — denk bijvoorbeeld aan Diana en Jeffrey, die hun KZK-huis al na één dag in de verkoop zetten vanwege de donkere uitstraling — ligt het bij Jaap en Jessica anders. Hun verhaal is er een van geleidelijke groei en veranderende levensomstandigheden.
Hun beslissing om te verhuizen heeft dan ook niets te maken met ontevredenheid over het huis zelf, maar alles met het feit dat het gezin inmiddels groter is geworden. De vier slaapkamers zijn voor vijf personen nog wel werkbaar, maar Jaap en Jessica kijken liever vooruit. Ze willen hun kinderen meer ruimte geven, en misschien zelf ook wel een extra werkkamer of speelruimte creëren.
Verhuizen, maar dichtbij huis
Hoewel de woning nu op Funda staat en het stel plannen heeft om te verhuizen, betekent dat niet dat ze Leidschendam vaarwel zullen zeggen. “We blijven wel in de buurt,” aldus Jaap. De kinderen hebben hier inmiddels hun school, vriendjes en vaste activiteiten. Een verhuizing verder weg ligt dus niet voor de hand.
Of ze al een nieuwe woning op het oog hebben, is nog niet bekendgemaakt. Wat wel duidelijk is, is dat ze hun beslissing weloverwogen hebben genomen. Het verkopen van een huis dat via een populair programma tot stand kwam, is immers geen lichtvaardige stap.
Positieve herinneringen
Voor Jaap en Jessica blijft hun deelname aan Kopen Zonder Kijken een bijzondere mijlpaal in hun leven. De aflevering bracht niet alleen een woning, maar ook een waardevolle ervaring en herinnering met zich mee. In interviews laten ze weten het programma nog altijd met veel plezier terug te kijken.
Ze zijn zich ervan bewust dat het format van het programma — waarbij stellen hun volledige vertrouwen geven aan wildvreemde experts — iets is dat niet voor iedereen werkt. Toch heeft het voor hen goed uitgepakt. Dat ze na vijf jaar afscheid nemen van het huis doet daar niets aan af.
De woning zelf
De woning die Jaap en Jessica nu van de hand doen, is een typische gezinswoning met veel licht, moderne afwerkingen en een gezellige tuin. De foto’s op Funda laten een goed onderhouden huis zien, met vier slaapkamers, een ruime badkamer, een open keuken en een prettige ligging in een rustige woonwijk.
Met een vraagprijs van €525.000 is het huis aanzienlijk duurder dan de oorspronkelijke koopprijs van €340.000. Of die stijging volledig het gevolg is van marktomstandigheden of ook van de verbeteringen die in de woning zijn aangebracht, is niet bekend. Maar het laat wel zien hoe waardevol een goede woning kan zijn — ook op lange termijn.
Terugblik: eerdere verkochte KZK-woningen
Dat deelnemers van Kopen Zonder Kijken hun woning soms na verloop van tijd weer verkopen, is niet uniek. Eerder kwam het koppel Diana en Jeffrey al in het nieuws, omdat zij hun woning al direct na de aflevering weer verkochten. Hun grootste bezwaar was het gebrek aan lichtinval en een interieur dat ze als ‘te kil’ omschreven. Ze gaven het huis zelfs de bijnaam “de grafsteen”.
Bij Jaap en Jessica is dat dus beslist niet het geval. Zij kijken met warme gevoelens terug op de woning, maar zijn door hun gezinsgroei simpelweg toe aan de volgende stap.
Wat zegt dit over Kopen Zonder Kijken?
Dat deelnemers hun woning uiteindelijk weer verkopen, roept bij sommige kijkers vragen op. Is het format wel zo duurzaam? Of zijn de oplossingen die het team biedt soms slechts tijdelijk houdbaar? Toch laten veel verhalen — waaronder dat van Jaap en Jessica — zien dat het programma gezinnen daadwerkelijk op weg helpt. Niet elk huis is voor het leven, maar het is vaak wel een belangrijke schakel in een groter geheel.
Conclusie
Jaap en Jessica’s verhaal is er één van verandering, groei en vooruitkijken. Wat begon met een zoektocht naar een geschikt huis werd een televisie-avontuur en uiteindelijk een thuis voor een groeiend gezin. Nu hun levensfase verandert, verandert ook hun woonbehoefte.
Met hun huis op Funda en plannen om in de buurt te blijven, zetten ze een nieuwe stap. En wie weet: misschien zijn ze in de toekomst nog eens te zien in een ander woonprogramma — of geven ze ooit zelf advies aan nieuwe KZK-deelnemers.
Ben jij benieuwd naar hun voormalige woning? Neem dan een kijkje op Funda en oordeel zelf: was dit ook voor jou een droomhuis geweest?
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.