Algemeen
Kopen Zonder Kijken-kijkers gaan los en zeggen nu allemaal hetzelfde
Kritiek en bewondering voor Winny en Peter in Kopen Zonder Kijken: gemakzucht of oprechte zoektocht naar rust?
Op Bevrijdingsdag zond RTL weer een gloednieuwe aflevering uit van het populaire programma Kopen Zonder Kijken. Dit keer draaide het om het verhaal van Winny en Peter, een jong koppel dat samen met hun zoontje op zoek is naar een nieuwe woning. Hoewel ze al behoorlijk ruim wonen, willen ze graag een huis met een tuin in een kindvriendelijke buurt. Een wens die veel jonge gezinnen zullen herkennen. Toch roept hun deelname aan het programma bij veel kijkers en experts vragen op. Zijn ze oprecht vastgelopen of maken ze het zichzelf gewoon te makkelijk?
Groot huis, maar toch niet gelukkig
Wanneer we kennismaken met Winny en Peter, lijkt er op het eerste gezicht niet veel reden tot klagen. Ze wonen in een ruime woning van meer dan 100 vierkante meter met maar liefst vijf kamers. Toch ontbreekt er iets essentieels voor het stel: een tuin. Daarnaast vinden ze de wijk waarin ze nu wonen onvoldoende kindvriendelijk. Het gevolg? Een diep verlangen naar een plek waar hun kind veilig buiten kan spelen.
Toch vragen veel kijkers zich af of dit voldoende reden is om een heel televisieprogramma in te schakelen. Hadden ze het niet gewoon zelf kunnen oplossen? Want, zo blijkt, ze hebben al eerder geprobeerd een woning aan te schaffen. Peter laat in de aflevering los dat ze zelfs al een bod hadden gedaan op een huis. Waarom die koop uiteindelijk niet doorging blijft vaag, iets wat bij het publiek vragen oproept.
‘Doe het dan zelf’, klinkt het op social media
De reacties op sociale media laten weinig aan de verbeelding over. Veel kijkers uiten hun frustratie over het feit dat Winny en Peter zich laten helpen door het team van Kopen Zonder Kijken, terwijl ze volgens sommigen prima in staat zouden zijn dit zelf te regelen. Onder een populaire post op X (voorheen Twitter) schrijft iemand: “Waarom moet Bob zijn tijd verspillen aan mensen die alleen willen verhuizen als het exact binnen drie straatjes is? Dit is geen zoektocht, dit is luiheid.” Anderen noemen het “gemakzucht” en vinden dat het koppel te weinig moeite wil doen voor zo’n grote stap in hun leven.
TV-recensent Robin Heerkens sluit zich daar in zijn column in Veronica Superguide bij aan. Hij noemt de houding van het stel opvallend passief en vraagt zich hardop af waarom ze eigenlijk meedoen aan het programma. “Deze twee kwamen op mij over als een koppel dat het ook wel erg lekker vond om alle administratie, het zoekwerk en de verbouwing in handen van dat team te drukken,” aldus Heerkens.
Onrealistisch eisenpakket
Wat vooral tot irritatie leidt, is het krappe zoekgebied dat Winny en Peter opgeven. Ze willen namelijk niet zomaar ergens wonen, maar hebben hun zinnen gezet op een paar specifieke straten in Den Haag en Delft. Makelaar Bob Sikkes, normaal gesproken best geduldig, kon zijn verbazing moeilijk verbergen. “Dit is geen zoekgebied,” zegt hij met een mix van ongeloof en frustratie, “dit zijn drie straten!”
Het eisenpakket lijkt nauwelijks onderhandelbaar. Pas als het team van Kopen Zonder Kijken uitlegt dat het anders niet mogelijk is om hun opdracht te volbrengen, lijken Winny en Peter iets soepeler te worden. Toch blijft de ondertoon: alles moet precies zo zijn als zij het willen.
Peter vraagt op een gegeven moment zelfs wat er gebeurt als er geen woning wordt gevonden binnen hun strikte voorwaarden. Architect Alex zegt daar nuchter over: “Dan geven we de opdracht terug.” Peter schrikt hoorbaar. “Wat houdt dat in?” vraagt hij. Waarop Alex simpelweg antwoordt: “Dat jullie zelf aan de bak moeten.”
Sympathie voor het persoonlijke verhaal
Toch is het niet allemaal kritiek wat de klok slaat. Naarmate de aflevering vordert, leren we Winny en Peter beter kennen en wordt duidelijk dat er achter hun schijnbare gemakzucht een diepere laag schuilt. Tijdens de opnames heeft Winny te maken gehad met een burn-out. In gesprekken met het team laat ze doorschemeren hoe moeilijk het voor haar is geweest om balans te vinden tussen haar werk, moederschap en de zoektocht naar een fijn thuis. Dat zorgt bij veel kijkers voor een omslag in de toon.
Deze mensen kunnen zelf geen huis vinden🤔Of is het toch wel makkelijk als Alex dat voor hen doet, Bob de verbouwing (voor een leuk bedrag) regelt en Rrrrroos met fikse korting het hele huis kan inrichten. Gemakzuchtig hoor. Gunfactor is niet hoog deze keer. #kopenzonderkijken
— Marianne R.🌞🐾Ook Blue Sky @marianner.bsky.social (@montflor) May 5, 2025
Deze twee kunnen toch zelf wel een huis vinden??? #kopenzonderkijken
— NVSH56 (@LH7919) May 5, 2025
Ineens komt het koppel minder veeleisend en meer kwetsbaar over. Ze zoeken geen luxe of perfectie, maar rust. Een plek waar hun gezin op adem kan komen. Iets waar veel mensen zich in kunnen herkennen. En dat maakt hun verhaal uiteindelijk toch herkenbaar en menselijk.
Het wonder gebeurt: een huis in Den Haag
Tegen alle verwachtingen in weet het team uiteindelijk tóch een woning te vinden die past bij de wensen van Winny en Peter. En dat nog steeds binnen Den Haag, al is het niet in een van de gewenste drie straten. De verbouwing wordt met zorg aangepakt en het eindresultaat is er één om trots op te zijn. Het huis krijgt een fijne tuin, moderne uitstraling en voldoende ruimte voor het gezin.
Bij de onthulling van het huis wordt duidelijk dat het stel – ondanks alle scepsis van buitenaf – écht geraakt is. Peter pinkt zelfs een traantje weg wanneer kinderen van een nabijgelegen school enthousiast naar hen zwaaien. De emoties lopen op, en de dankbaarheid straalt van hun gezicht.
Online reacties slaan om
Ook op social media slaat de toon deels om na het zien van het eindresultaat. Kijkers die aanvankelijk kritisch waren, geven toe geraakt te zijn door de emotie van Winny en Peter. “Ze kwamen eerst wat verwend over, maar je ziet nu hoeveel dit voor ze betekent,” schrijft een kijker. “Ik neem mijn woorden terug. Iedereen verdient een plek waar je je veilig voelt,” reageert een ander.
Een aflevering met dubbele lagen
De aflevering met Winny en Peter laat zien hoe gemakkelijk we geneigd zijn om te oordelen, vooral als deelnemers aan een programma als Kopen Zonder Kijken niet direct sympathiek overkomen of eisen stellen die onrealistisch lijken. Maar het laat ook zien dat er vaak meer achter een verhaal zit dan we in eerste instantie vermoeden.
“Dan geven we de opdracht terug”
“WaT BeTeKEnt Dat?”
God te god wat een lullo… #kopenzonderkijken
— Britt (@BrittBR97) May 5, 2025
De kracht van het programma zit niet alleen in het vinden van het juiste huis, maar juist in het blootleggen van wat mensen écht nodig hebben. Soms is dat ruimte of rust, maar vaak ook erkenning, begrip en een frisse start.
Of Winny en Peter het echt niet zelf hadden kunnen regelen, blijft voer voor discussie. Maar dat ze gelukkig zijn met het resultaat, staat buiten kijf. En dat is uiteindelijk waar Kopen Zonder Kijken voor bedoeld is.
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”