Algemeen
Kopen Zonder Kijken-kijkers gaan los en zeggen nu allemaal hetzelfde
Kritiek en bewondering voor Winny en Peter in Kopen Zonder Kijken: gemakzucht of oprechte zoektocht naar rust?
Op Bevrijdingsdag zond RTL weer een gloednieuwe aflevering uit van het populaire programma Kopen Zonder Kijken. Dit keer draaide het om het verhaal van Winny en Peter, een jong koppel dat samen met hun zoontje op zoek is naar een nieuwe woning. Hoewel ze al behoorlijk ruim wonen, willen ze graag een huis met een tuin in een kindvriendelijke buurt. Een wens die veel jonge gezinnen zullen herkennen. Toch roept hun deelname aan het programma bij veel kijkers en experts vragen op. Zijn ze oprecht vastgelopen of maken ze het zichzelf gewoon te makkelijk?
Groot huis, maar toch niet gelukkig
Wanneer we kennismaken met Winny en Peter, lijkt er op het eerste gezicht niet veel reden tot klagen. Ze wonen in een ruime woning van meer dan 100 vierkante meter met maar liefst vijf kamers. Toch ontbreekt er iets essentieels voor het stel: een tuin. Daarnaast vinden ze de wijk waarin ze nu wonen onvoldoende kindvriendelijk. Het gevolg? Een diep verlangen naar een plek waar hun kind veilig buiten kan spelen.
Toch vragen veel kijkers zich af of dit voldoende reden is om een heel televisieprogramma in te schakelen. Hadden ze het niet gewoon zelf kunnen oplossen? Want, zo blijkt, ze hebben al eerder geprobeerd een woning aan te schaffen. Peter laat in de aflevering los dat ze zelfs al een bod hadden gedaan op een huis. Waarom die koop uiteindelijk niet doorging blijft vaag, iets wat bij het publiek vragen oproept.
‘Doe het dan zelf’, klinkt het op social media
De reacties op sociale media laten weinig aan de verbeelding over. Veel kijkers uiten hun frustratie over het feit dat Winny en Peter zich laten helpen door het team van Kopen Zonder Kijken, terwijl ze volgens sommigen prima in staat zouden zijn dit zelf te regelen. Onder een populaire post op X (voorheen Twitter) schrijft iemand: “Waarom moet Bob zijn tijd verspillen aan mensen die alleen willen verhuizen als het exact binnen drie straatjes is? Dit is geen zoektocht, dit is luiheid.” Anderen noemen het “gemakzucht” en vinden dat het koppel te weinig moeite wil doen voor zo’n grote stap in hun leven.
TV-recensent Robin Heerkens sluit zich daar in zijn column in Veronica Superguide bij aan. Hij noemt de houding van het stel opvallend passief en vraagt zich hardop af waarom ze eigenlijk meedoen aan het programma. “Deze twee kwamen op mij over als een koppel dat het ook wel erg lekker vond om alle administratie, het zoekwerk en de verbouwing in handen van dat team te drukken,” aldus Heerkens.
Onrealistisch eisenpakket
Wat vooral tot irritatie leidt, is het krappe zoekgebied dat Winny en Peter opgeven. Ze willen namelijk niet zomaar ergens wonen, maar hebben hun zinnen gezet op een paar specifieke straten in Den Haag en Delft. Makelaar Bob Sikkes, normaal gesproken best geduldig, kon zijn verbazing moeilijk verbergen. “Dit is geen zoekgebied,” zegt hij met een mix van ongeloof en frustratie, “dit zijn drie straten!”
Het eisenpakket lijkt nauwelijks onderhandelbaar. Pas als het team van Kopen Zonder Kijken uitlegt dat het anders niet mogelijk is om hun opdracht te volbrengen, lijken Winny en Peter iets soepeler te worden. Toch blijft de ondertoon: alles moet precies zo zijn als zij het willen.
Peter vraagt op een gegeven moment zelfs wat er gebeurt als er geen woning wordt gevonden binnen hun strikte voorwaarden. Architect Alex zegt daar nuchter over: “Dan geven we de opdracht terug.” Peter schrikt hoorbaar. “Wat houdt dat in?” vraagt hij. Waarop Alex simpelweg antwoordt: “Dat jullie zelf aan de bak moeten.”
Sympathie voor het persoonlijke verhaal
Toch is het niet allemaal kritiek wat de klok slaat. Naarmate de aflevering vordert, leren we Winny en Peter beter kennen en wordt duidelijk dat er achter hun schijnbare gemakzucht een diepere laag schuilt. Tijdens de opnames heeft Winny te maken gehad met een burn-out. In gesprekken met het team laat ze doorschemeren hoe moeilijk het voor haar is geweest om balans te vinden tussen haar werk, moederschap en de zoektocht naar een fijn thuis. Dat zorgt bij veel kijkers voor een omslag in de toon.
Deze mensen kunnen zelf geen huis vinden🤔Of is het toch wel makkelijk als Alex dat voor hen doet, Bob de verbouwing (voor een leuk bedrag) regelt en Rrrrroos met fikse korting het hele huis kan inrichten. Gemakzuchtig hoor. Gunfactor is niet hoog deze keer. #kopenzonderkijken
— Marianne R.🌞🐾Ook Blue Sky @marianner.bsky.social (@montflor) May 5, 2025
Deze twee kunnen toch zelf wel een huis vinden??? #kopenzonderkijken
— NVSH56 (@LH7919) May 5, 2025
Ineens komt het koppel minder veeleisend en meer kwetsbaar over. Ze zoeken geen luxe of perfectie, maar rust. Een plek waar hun gezin op adem kan komen. Iets waar veel mensen zich in kunnen herkennen. En dat maakt hun verhaal uiteindelijk toch herkenbaar en menselijk.
Het wonder gebeurt: een huis in Den Haag
Tegen alle verwachtingen in weet het team uiteindelijk tóch een woning te vinden die past bij de wensen van Winny en Peter. En dat nog steeds binnen Den Haag, al is het niet in een van de gewenste drie straten. De verbouwing wordt met zorg aangepakt en het eindresultaat is er één om trots op te zijn. Het huis krijgt een fijne tuin, moderne uitstraling en voldoende ruimte voor het gezin.
Bij de onthulling van het huis wordt duidelijk dat het stel – ondanks alle scepsis van buitenaf – écht geraakt is. Peter pinkt zelfs een traantje weg wanneer kinderen van een nabijgelegen school enthousiast naar hen zwaaien. De emoties lopen op, en de dankbaarheid straalt van hun gezicht.
Online reacties slaan om
Ook op social media slaat de toon deels om na het zien van het eindresultaat. Kijkers die aanvankelijk kritisch waren, geven toe geraakt te zijn door de emotie van Winny en Peter. “Ze kwamen eerst wat verwend over, maar je ziet nu hoeveel dit voor ze betekent,” schrijft een kijker. “Ik neem mijn woorden terug. Iedereen verdient een plek waar je je veilig voelt,” reageert een ander.
Een aflevering met dubbele lagen
De aflevering met Winny en Peter laat zien hoe gemakkelijk we geneigd zijn om te oordelen, vooral als deelnemers aan een programma als Kopen Zonder Kijken niet direct sympathiek overkomen of eisen stellen die onrealistisch lijken. Maar het laat ook zien dat er vaak meer achter een verhaal zit dan we in eerste instantie vermoeden.
“Dan geven we de opdracht terug”
“WaT BeTeKEnt Dat?”
God te god wat een lullo… #kopenzonderkijken
— Britt (@BrittBR97) May 5, 2025
De kracht van het programma zit niet alleen in het vinden van het juiste huis, maar juist in het blootleggen van wat mensen écht nodig hebben. Soms is dat ruimte of rust, maar vaak ook erkenning, begrip en een frisse start.
Of Winny en Peter het echt niet zelf hadden kunnen regelen, blijft voer voor discussie. Maar dat ze gelukkig zijn met het resultaat, staat buiten kijf. En dat is uiteindelijk waar Kopen Zonder Kijken voor bedoeld is.
De tweede zittingsdag in de rechtszaak tegen Marco Borsato zorgde voor een duidelijke verschuiving in toon en dynamiek. Waar tijdens de eerste zitting vooral de aanklachten en verklaringen centraal stonden, kwam nu de verdediging uitvoerig aan het woord. En volgens verslaggever Evert Santegoeds, die de hele dag in de rechtbank aanwezig was, gebeurde precies wat een goede verdediging beoogt: twijfel zaaien over de aangereikte feiten, verklaringen en bewijsstukken.
In een gesprek met Shownieuws liet Santegoeds weten dat de presentatie van de advocaten van Borsato hem aan het denken heeft gezet. Niet omdat er plots een eenduidige conclusie mogelijk is, maar omdat de zaak complexer blijkt dan veel mensen vooraf dachten. Zijn woorden geven een inkijkje in hoe de verdediging de zaak benadert en waarom donderdag mogelijk een kantelpunt vormt in het proces dat al jaren de Nederlandse showbizzwereld bezighoudt.
In deze longread wordt uitgebreid stilgestaan bij de argumenten van de verdediging, de punten die Santegoeds opvielen, het omstreden dagboek en de discussie over de geloofwaardigheid van verschillende verklaringen. Ook wordt gekeken naar de bredere impact van deze zittingsdag en wat het kan betekenen voor de verdere verloop van de zaak.
De sfeer in de rechtbank: een nieuwe fase van het proces
Vanaf de eerste minuut van de donderdagzitting was duidelijk dat de verdediging een andere strategie volgde dan het 0penbaar Ministerie twee dagen eerder. Waar justitie een groot deel van haar verhaal baseerde op verklaringen van het vermeende slacht0ffer en een aantal ondersteunende documenten, richtte de verdediging zich vooral op inconsistenties, hiaten en onduidelijke details in datzelfde materiaal.
Volgens Santegoeds zat er een opvallende energie in de zaal. Niet omdat het juridisch spektakel was, maar omdat de toon scherp en analytisch werd. Het ging niet langer om algemene beschuldigingen, maar om het apart leggen en onderzoeken van puzzelstukjes die volgens de advocaten helemaal niet passen.
“Het was een gedegen verhaal,” zegt Santegoeds. “Een verhaal dat mij heel erg aan het twijfelen heeft gebracht over wat ik dinsdag hoorde. En dát is natuurlijk precies wat de verdediging wil: laten zien dat er interpretatie, nuance en onzekerheid achter de aangedragen stukken zit.”
Het audiofragment: bekentenis of misverstand?
Een van de grootste punten van discussie in de zaak is het zogenoemde audiofragment, waarin de moeder van het meisje Borsato confronteert met haar beschuldigingen. Justitie stelde dinsdag dat dit gesprek elementen bevatte die op een impliciete bekentenis zouden kunnen wijzen.
Maar volgens de verdediging – en volgens Santegoeds nu ook – is dat beeld te sterk aangezet.
“Wat ik dinsdag hoorde, klonk
alsof er een bekentenis op band stond,” vertelt hij. “Maar vandaag
werd dat vrijwel volledig onderuit gehaald.”
De verdediging wees erop dat:
-
Borsato in het gesprek nooit expliciet toegeeft dat hij grensoverschrijdend heeft gehandeld.
-
Hij vaag reageert, deels geschokt, deels afwerend – maar niet bevestigend.
-
Het gesprek plaatsvond in een gespannen situatie waarin woorden ook anders kunnen worden geïnterpreteerd.
Daarnaast benadrukte de verdediging dat het gesprek is opgenomen onder omstandigheden die op zijn minst vragen oproepen over de context en intentie. Was het een spontane confrontatie of een zorgvuldig geplande actie met een specifiek doel? Die vraag blijft hangen.
Het dagboek: een “verdacht boekje” met één cruciale pagina
Het meest controversiële bewijsstuk in deze zaak is zonder twijfel het dagboek van het meisje. Een schrift van slechts dertig pagina’s, waarin volgens het OM aanwijzingen te vinden zijn voor haar ervaringen met de zanger.
Maar volgens de verdediging – en nu ook volgens Santegoeds – zit dat anders.
Een boekje met één afwijkende pagina
“Het dagboek telt slechts dertig pagina’s,” legt Santegoeds uit. “Maar Marco komt maar op één pagina voor. En die ene pagina lijkt niet geschreven in dezelfde lijn als de rest.”
De verdediging ging nog verder en suggereerde dat:
-
het bewuste deel mogelijk niet door het meisje zelf is geschreven;
-
de toon, stijl en woordkeuze anders zijn dan in de rest van het dagboek;
-
de moeder mogelijk zelf aanpassingen of aanvullingen heeft gedaan.
Dit is een ernstige suggestie en vormt een groot risico voor de geloofwaardigheid van het gehele bewijsstuk.
Waarom noemt Santegoeds het “een verdacht boekje”?
De verslaggever is normaal gesproken voorzichtig met zijn woorden, vooral in zaken waar emoties, reputaties en juridische gevolgen zo zwaar meewegen. Maar in deze zaak zei hij onomwonden:
“Het is geen dagboekje, het is een verdacht boekje.”
Die uitspraak komt niet uit sensatie, maar uit de observatie dat het boekje rommelig, fragmentarisch en opeens zeer specifiek lijkt op het moment dat Borsato erin voorkomt. Dat roept vragen op, en het is precies die twijfel die de verdediging probeert te vergroten.
De kleedkamerkwestie: kon het überhaupt gebeuren?
Een ander punt waarop de verdediging zich richtte, is de beschuldiging dat Marco het meisje zou hebben betast in de kleedkamer van The Voice of Holland. Justitie schetste de situatie alsof hij eenvoudig door de gangen kon wandelen en ongezien ruimtes kon betreden.
Maar volgens Santegoeds klopt dat beeld niet.
Borsato was niet vrij om studio’s in en uit te lopen
“Daar twijfelde ik dinsdag al
aan,” zegt hij.
Hij legt uit:
-
Marco had een eigen kleedkamer.
-
Hij werkte vrijwel altijd samen met visagist Leco van Zadelhoff.
-
Beveiliging en productie lieten niet toe dat coaches ongecontroleerd door backstage-gebieden liepen.
-
Alles achter de schermen bij grote tv-producties is strak georganiseerd.
Als die omstandigheden kloppen, wordt de beschuldiging minder waarschijnlijk.
Waarom Leco nooit is verhoord, blijft een mysterie
Het meest opvallende is dat Leco van Zadelhoff, die bijna constant bij Marco was in zijn kleedkamer, nooit door het OM is verhoord.
Santegoeds verbaasde zich daar zichtbaar over:
“Waarom heeft justitie dat niet gedaan? Als iemand kon bevestigen wat er in die kleedkamer gebeurde, was het Leco.”
Volgens hem kan dit maar twee dingen betekenen:
-
Het OM heeft bewust afgezien van het verhoor, omdat het mogelijk ontlastend zou zijn.
-
Het verhoor had geen meerwaarde voor hun scenario, wat vragen oproept over de kracht van dat scenario.
Voor Santegoeds is dit een van de grootste hiaten in de zaak tot nu toe.
Veranderende verklaringen: onduidelijkheid of onbetrouwbaarheid?
Tijdens de zitting van donderdag stelde de verdediging ook vragen over de consistentie van de verklaringen van het meisje. Volgens hen veranderen bepaalde details van haar verhaal door de tijd heen.
Santegoeds vatte het samen als een cruciale vraag:
“Waarom veranderen de verhalen van het meisje steeds?”
De verdediging gaf twee mogelijke verklaringen:
-
Ze kan zich niet alles goed herinneren – een bekend fenomeen in traumagerelateerde zaken.
-
Het is niet gebeurd zoals wordt beweerd, en de inconsistentie komt voort uit het creëren van nieuwe details wanneer eerdere versies onder druk komen te staan.
In elk scenario is er onduidelijkheid – en onduidelijkheid leidt tot twijfel. En twijfel leidt juridisch gezien al snel tot de conclusie dat er onvoldoende hard bewijs is.
Een kantelpunt? De impact van de verdediging
Voor Santegoeds voelde donderdag als een mogelijke omslag in het proces. Niet omdat er ineens een definitieve conclusie in zicht komt, maar omdat de verdediging overtuigend heeft laten zien dat verschillende cruciale onderdelen van de zaak kunnen worden betwist.
Hij zei:
“Ik hoop dat heel duidelijk wordt of hij er nou echt is ingeluisd door de twee of niet.”
Dat laatste – het idee dat Borsato mogelijk doelbewust in een fuik is gelokt – is een theorie die in sommige kringen al langer rondgaat. De verdediging gebruikt die gedachte niet expliciet, maar suggereert wel dat bepaalde elementen in het dossier zijn gemanipuleerd of bewust anders gepresenteerd.
Wat de waarheid is, blijft vooralsnog onbekend.
De bredere vraag: kan deze zaak nog één kant op vallen?
Na deze dag rijst de vraag of de zaak juridisch nog helder genoeg is om tot één duidelijke uitspraak te komen. De advocaten van Borsato hebben laten zien:
-
dat fysiek bewijs ontbreekt;
-
dat verklaringen variëren;
-
dat het dagboek vraagtekens oproept;
-
dat getuigen ontbreken of niet zijn gehoord;
-
dat cruciale situaties logistiek onwaarschijnlijk zijn.
Justitie heeft tegelijkertijd laten zien:
-
dat het meisje haar verhaal meerdere malen consequent heeft verteld;
-
dat er ondersteunende aanwijzingen zijn;
-
dat het audiofragment volgens hun interpretatie significant is;
-
dat er gedragingen van Borsato zijn die volgens hen wijzen op grensoverschrijdend gedrag.
Het blijft daarmee een zaak waarin interpretatie, overtuiging en nuance centraal komen te staan.
Conclusie: een zaak die alle kanten op kan, maar donderdag veranderde het speelveld
De tweede zittingsdag heeft één ding duidelijk gemaakt: deze zaak is niet zwart-wit. Er zijn geen keiharde bewijzen in de vorm van opnames, foto’s of DNA. Wat resteert zijn menselijke verhalen, emoties, herinneringen, twijfels en interpretaties.
Voor de rechtbank betekent dit dat de lat hoog ligt. Voor het publiek betekent het dat de verdeeldheid groot blijft. Voor de betrokkenen betekent het dat de spanning richting de uitspraak – op 4 december – alleen maar groter zal worden.
Wat donderdag heeft laten zien, is dat de verdediging zeer krachtig is in het neerzetten van twijfel. En twijfel is in het strafrecht een machtig juridisch wapen.
De komende weken zullen uitwijzen of die twijfel voldoende weegt.