Algemeen
Koning Charles wil prins Harry niet meer zien: ‘Dit is de reden’
Koning Charles en prins William willen niets meer met Harry en Meghan: “De band is koeler dan ooit”
De breuk binnen het Britse koningshuis lijkt dieper dan ooit. Wat ooit begon als een zoektocht naar vrijheid en zelfstandigheid door prins Harry en zijn vrouw Meghan Markle, is inmiddels uitgegroeid tot een conflict dat de fundamenten van de koninklijke familie schudt. Waar voorheen vooral werd gesproken over spanningen tussen Harry en zijn broer prins William, lijkt nu ook koning Charles het contact met zijn jongste zoon vrijwel volledig te hebben verbroken.
Volgens bronnen dichtbij het paleis zou Charles zelfs hebben aangegeven zijn zoon niet meer te willen zien, zelfs niet tijdens zijn ziekenhuisopname. De afstand tussen vader en zoon lijkt onoverbrugbaar geworden. Wat is er gebeurd dat de relatie zo verkilde? En hoe ver reiken de gevolgen?
Stilte in plaats van steun
Volgens insiders die spraken met het Amerikaanse tijdschrift People, zou prins Harry de afgelopen maanden meerdere pogingen hebben gedaan om weer in contact te komen met leden van zijn familie. Brieven, telefoontjes, berichten – ze zouden allemaal onbeantwoord zijn gebleven. Zowel zijn broer William als zijn vader Charles zouden bewust afstand houden.
Toen koning Charles begin dit jaar werd opgenomen in het ziekenhuis wegens bijwerkingen van zijn kankerbehandeling, kreeg Harry dit niet via de familie te horen. De prins zou het nieuws pas hebben vernomen via de media – een pijnlijke ervaring voor iemand die jarenlang in de binnenste cirkel van het paleis verkeerde.
“Charles wilde Harry niet zien,” zegt een paleisbron. “Het was een bewuste keuze om hem erbuiten te houden.”
De situatie escaleert
De al gespannen situatie bereikte een nieuw dieptepunt toen eerder deze week bekend werd dat Meghan Markle zich nog steeds zou presenteren met de titel HRH – Her Royal Highness in privécommunicatie. Hoewel zij en Harry deze stijltechnische titel officieel niet meer gebruiken sinds hun terugtrekking uit het koninklijk huis in 2020, is het gebruik ervan in welke vorm dan ook uiterst gevoelig.
Voor prins William was dit naar verluidt de spreekwoordelijke druppel. Volgens een vriend van William, die anoniem sprak met The Daily Beast, is de kroonprins woedend. “Dat Meghan zich nog steeds HRH noemt, is voor William een belediging,” aldus de bron. “Hij ziet het als misbruik van koninklijke status, en als bewijs van Charles’ zwakte als koning.”
‘William wil titels afnemen’
Volgens dezelfde bron zou prins William, zodra hij zelf koning is, vastbesloten zijn om actie te ondernemen. Een symbolische maar duidelijke stap zou het intrekken van de titels van Harry en Meghan zijn.
“William is vastberaden: hij zal een manier vinden om de titels van Harry en Meghan definitief te verwijderen,” zegt de bron. “Hij voelt zich verraden, niet alleen als broer, maar ook als erfgenaam van de kroon.”
De vriend laat geen twijfel bestaan over de emotionele toestand van William: “Hij verafschuwt Harry en Meghan met elk bot in zijn lichaam. Hij vindt dat ze alles wat de familie waardevol vindt, hebben ondermijnd.”
Een pijnlijke dynamiek
Wat begon als een wens van Harry en Meghan om hun eigen leven op te bouwen buiten de ‘Firm’, zoals het koningshuis vaak wordt genoemd, is uitgegroeid tot een emotionele en publieke strijd. Sinds hun verhuizing naar de Verenigde Staten in 2020, en de explosieve interviews met onder andere Oprah Winfrey, zijn de verhoudingen tussen de Sussexes en de rest van de familie verslechterd.
De openhartigheid waarmee Harry en Meghan spraken over racisme binnen het paleis, psychische druk en gebrek aan steun, werd door veel familieleden gezien als een onacceptabele aanval. Binnen het paleis is loyaliteit aan de familie een heilig principe – het openlijk uitspreken van kritiek wordt ervaren als een verraad.
Charles: vader én koning
Voor koning Charles is het conflict extra gecompliceerd. Hij is niet alleen vader van Harry, maar ook koning van een eeuwenoude monarchie. In zijn functie moet hij stabiliteit, neutraliteit en waardigheid belichamen. Tegelijkertijd zou zijn relatie met Harry ook op een dieper, persoonlijk niveau geschaad zijn.
In 2023 leek er even een opening te komen, toen Harry aanwezig was bij de kroning van zijn vader. Maar het bleef bij beleefdheden, zonder inhoudelijk gesprek. Sindsdien lijken de contacten verder te zijn bekoeld. Volgens bronnen zou Charles het contact bewust beperken om verdere escalatie te vermijden.
“Hij ziet Harry’s publieke uitspraken als beschadigend voor de monarchie,” zegt een hofkenner. “Het is een vaderlijke teleurstelling, maar ook een koninklijke afweging.”
Meghan blijft verdeeld ontvangen
De rol van Meghan Markle blijft onderwerp van discussie. Waar ze in Amerika populair is bij een groot deel van het publiek, blijft ze in het Verenigd Koninkrijk vooral gezien als de vrouw die het koninklijk huis op scherp zette. Haar zelfstandige houding, media-optredens en zakelijke projecten worden door critici gezien als pogingen om het merk ‘royal’ commercieel uit te buiten.
Het gebruik van de HRH-titel – ook al is dat slechts in persoonlijke correspondentie – wordt dan ook door veel Britten ervaren als respectloos tegenover het instituut monarchie.
De prijs van eerlijkheid
Voor Harry en Meghan is de prijs van hun onafhankelijkheid hoog. Hoewel ze in de Verenigde Staten een nieuw bestaan hebben opgebouwd, lijkt de deur naar herstel van de familiebanden voorlopig gesloten. De publieke steun is verdeeld, en de emotionele afstand tot hun familie is groter dan ooit.
Harry heeft in zijn memoires ‘Spare’ meermaals zijn verlangen uitgesproken naar verzoening. Maar binnen de paleismuren klinkt vooral het geluid van wantrouwen. De vrees is dat elke toenadering vroeg of laat alsnog in de openbaarheid terechtkomt — iets wat het paleis koste wat het kost wil vermijden.
Wat nu?
Voor de Windsors lijkt er voorlopig geen verzoening in zicht. De familiebanden zijn zwaar beschadigd, en met de gezondheid van koning Charles onder druk, richten de overgebleven familieleden zich vooral op stabiliteit en het beschermen van het instituut.
Of er in de toekomst ruimte komt voor vergeving en toenadering, blijft onzeker. Maar één ding is duidelijk: de breuk binnen de familie gaat verder dan meningsverschillen. Het is een strijd tussen traditie en verandering, tussen familieband en publieke verantwoordelijkheid.
Conclusie: een familie in twee werelden
De kloof tussen Harry en zijn familie weerspiegelt een bredere verandering binnen het koninklijk huis: de botsing tussen oude waarden en een moderne wereld waarin alles transparant, snel en zichtbaar is. Terwijl Charles en William kiezen voor stilte en afstand, blijft Harry zoeken naar dialoog – zij het vaak via de media.
Voor nu lijkt de relatie koel, pijnlijk en geblokkeerd. En dat is tragisch, niet alleen voor de betrokkenen, maar ook voor wie ooit geloofde in een koninklijk gezin dat, ondanks alles, verbonden zou blijven.
Wat vind jij? Is er nog hoop op verzoening binnen het Britse koningshuis, of is de kloof tussen Harry, Meghan en de rest definitief geworden? Deel je mening op onze Facebookpagina.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.