Algemeen
Jan Keizer is woest in Vandaag Inside: ´Er mag niks meer in Nederland, zelfs kerst wordt ons afgepakt!´
Zanger Jan Keizer uit Volendam windt er geen doekjes om: hij herkent het Nederland waarin hij is opgegroeid nauwelijks nog terug. In een openhartig interview met Weekend laat de voormalig BZN-frontman weten dat hij zich stoort aan de toenemende gevoeligheid en krampachtigheid van de samenleving. Wat hem betreft biedt het tv-programma Vandaag Inside eindelijk weer ruimte voor eerlijkheid en nuchter conservatief geluid.
Grote waardering voor Vandaag Inside
Volgens Keizer is Vandaag Inside een zeldzame uitzondering op de rest van de Nederlandse televisie. Als vaste kijker voelt hij zich gehoord en begrepen door tafelgasten als Johan Derksen en Albert Verlinde. “Ze zeggen tenminste nog waar het op staat,” aldus de zanger. Het programma vormt voor hem een verademing in een mediaklimaat dat volgens hem vooral politiek correct en voorzichtig is geworden.
“Je mag niks meer zeggen”
Keizer uit stevige kritiek op wat hij ziet als een beknelling van de vrijheid van meningsuiting. “Je mag niks meer in dit land,” stelt hij. Hij doelt hiermee op de maatschappelijke neiging om uitspraken of gedrag al snel als aanstootgevend te beschouwen. Voor hem betekent deze verandering een verlies van openheid en spontaniteit. “Vroeger kon je nog een grap maken, tegenwoordig moet je bij elke zin opletten.”
Gemis aan het oude Nederland
De zanger kijkt met nostalgie terug op hoe Nederland er volgens hem vroeger uitzag. Hij noemt een vrijere omgang met kleding, taalgebruik en culturele gewoonten. “Toen lagen mensen gewoon topless op het strand en droegen vrouwen minirokken,” zegt hij. Nu ziet hij juist een trend richting meer bedekking en voorzichtigheid, wat hij als symbool ziet voor een bredere maatschappelijke terughoudendheid.
Tradities onder vuur
Keizer haalt ook Zwarte Piet aan als voorbeeld van hoe traditionele elementen in de samenleving verdwijnen. Hij ziet de afschaffing ervan niet als vooruitgang, maar als verlies van culturele identiteit. Ook het feit dat kersttradities onder druk komen te staan vanwege religieuze gevoeligheden betreurt hij. “We geven stukje bij beetje ons erfgoed op,” stelt hij.
Televisie zonder inhoud
Naast kritiek op de samenleving richt Keizer zijn pijlen ook op het huidige tv-aanbod. Hij hekelt de oppervlakkigheid van programma’s als De Alleskunner VIPS, waar hij met verbazing keek naar kandidaten die overdreven enthousiast reageerden op triviale opdrachten. “Ze deden alsof ze het WK hadden gewonnen omdat ze een kaarsje uitbliezen. Zo lullig allemaal.”
Beperkt kijkgedrag
Keizer is selectief geworden in zijn tv-consumptie. Hij kijkt enkel naar programma’s die volgens hem nog écht ergens over gaan: Vandaag Inside, Rondo, De Slimste Mens en 2 voor 12. De rest laat hij links liggen, omdat het hem te ver verwijderd voelt van de realiteit en zijn eigen waarden.
Een stem uit een andere tijd
Wat uit Keizers verhaal spreekt, is een diep verlangen naar een land dat volgens hem authentieker, vrijer en minder voorzichtig was. Zijn opmerkingen roepen zowel bijval als kritiek op, maar ze leggen een sentiment bloot dat bij een deel van de bevolking leeft. Of zijn standpunten als ouderwets of herkenbaar worden gezien, hangt sterk af van waar iemand zelf staat in het veranderende landschap van Nederland.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.