Algemeen
Hugo Borst keihard genaaid door Wilfred Genee en is niet blij: ´Hij krijgt er 750 euro voor!´
Hugo Borst was gisteravond voor het eerst te gast bij Vandaag Inside, het populaire praatprogramma met Wilfred Genee, Johan Derksen en René van der Gijp. Aanleiding voor zijn komst was de promotie van een nieuw boek. Hoewel hij geen vaste gast is, heeft Hugo wel een lange geschiedenis met met name Johan Derksen, met wie hij jarenlang heeft samengewerkt bij Voetbal International.
Een band met Derksen
De samenwerking tussen Borst en Derksen is er een van wederzijds respect. Tijdens de uitzending liet Hugo weten dat hij Johan bewondert om zijn volharding en lef. “Ik heb van mannen als Jansma en Derksen veel geleerd,” zei hij. “Het zijn mensen die doorgaan tot ze krijgen wat ze willen. Dat bluffen heb ik van hen opgepikt.” Johan heeft volgens Hugo zelfs zijn succesvolle tv-carrière deels aan hem te danken, omdat hij hem in het verleden heeft aangedragen.
Kritische opmerkingen over het boek
Het gesprek kreeg een luchtige wending toen Wilfred Genee een passage uit Hugo’s boek aanhaalde. Daarin beschrijft Borst dat Johan Derksen vaak vertrouwelijke informatie kreeg die hij vrijwel direct met de anderen aan tafel deelde. “Een kwartier later wist iedereen het,” grapte Wilfred. De sfeer was gemoedelijk, maar het leidde tot een interessante wending in het gesprek.
Vertrouwelijke informatie gedeeld
Hugo reageerde scherp op Wilfreds opmerking en herinnerde hem eraan dat hij ooit zelf iets vertrouwelijks had gedeeld. “Jij hebt dat ook bij mij gedaan,” zei hij. Wilfred keek verbaasd en wist van niets. Maar Hugo hield voet bij stuk: hij vertelde over een moment waarop hij in vertrouwen iets had gedeeld met Wilfred over zijn vergoeding voor een column.
De column in het AD
Volgens Hugo had hij een gesprek met een hoofdredacteur over een column in het Algemeen Dagblad. Tijdens dat gesprek zou Wilfred hebben gevraagd hoeveel hij voor de column kreeg. “Ik zei toen: even onder ons, het is dit bedrag,” aldus Hugo. Dat bedrag bleek 750 euro te zijn. “De eerste zin die jij daarna uitsprak tegen die hoofdredacteur was: ‘Hugo Borst krijgt 750 euro’,” klaagde hij.
Wilfred ontkent herinnering
Wilfred Genee leek zich van geen kwaad bewust. “Ik kan me dat helemaal niet herinneren, Hugo,” zei hij. “Je hebt dat eerder tegen me gezegd, maar het zegt me niks.” Toch bleef hij kalm en lachte het incident weg. “Als het zo is, dan is het zo. Wat maakt het allemaal uit.”
Geen kwaad bloed
Hugo leek het incident inmiddels ook met een korrel zout te nemen. “Wat maakt het uit,” herhaalde hij. “Het is verjaard.” Daarmee doelde hij erop dat het allemaal verleden tijd is en geen reden voor wrok. De toon tussen de twee heren bleef vriendschappelijk en er werd vooral veel gelachen.
Vertrouwen en televisie
Het moment liet wel zien hoe kwetsbaar vertrouwelijke informatie kan zijn in de mediawereld. Zelfs tussen collega’s die elkaar respecteren, kunnen dingen weglekken. Voor Hugo was het duidelijk een voorbeeld van hoe iets kleins een eigen leven kan gaan leiden. Toch leek het de band tussen hem en Wilfred niet te hebben beschadigd.
Na bijna twintig jaar debat, politieke omwegen en halfslachtige compromissen lijkt Nederland opnieuw op een kruispunt te staan in een van de meest gevoelige maatschappelijke dossiers van de afgelopen decennia. Het demissionaire kabinet zet stappen richting een uitbreiding van het huidige boerkaverbod, waarmee gezichtsbedekkende kleding niet langer alleen in specifieke gebouwen verboden zou zijn, maar ook in alle openbare ruimtes.
Dat betekent: niet alleen in het openbaar vervoer, zorginstellingen, scholen en overheidsgebouwen, maar ook op straat, in winkels, op markten en andere publiek toegankelijke plekken. De aankondiging zorgt direct voor felle discussies, maar tegelijkertijd klinkt bij veel mensen ook opluchting. Het gevoel overheerst dat de politiek eindelijk een knoop wil doorhakken die al veel te lang vooruit is geschoven.
Van gedeeltelijk verbod naar één duidelijke regel
Sinds 2019 geldt in Nederland een gedeeltelijk boerkaverbod. Gezichtsbedekkende kleding is sindsdien verboden in een beperkt aantal publieke instellingen, maar in de openbare ruimte bleef het toegestaan. Die constructie was destijds bedoeld als compromis, maar heeft in de praktijk juist geleid tot onduidelijkheid.
Voor burgers is het vaak onbegrijpelijk waarom iets in een tram verboden is, maar een paar meter verderop op het perron weer wel mag. Voor handhavers is het minstens zo ingewikkeld. Zij moeten ter plekke inschatten of een locatie onder de wet valt, wat regelmatig leidt tot discussies, spanningen en terughoudend optreden.
Wat bedoeld was als nuance, werd zo door velen ervaren als een halfslachtige oplossing die niemand echt tevreden stelt.
Kabinet wil helderheid en uniformiteit
Het kabinet onderzoekt nu hoe het verbod kan worden uitgebreid naar alle openbare ruimtes, met als doel één uniforme regel te creëren. Daarbij wordt benadrukt dat dit moet gebeuren binnen de kaders van de Grondwet en internationale verdragen.
Hoewel de toon voorzichtig is, is de politieke boodschap duidelijk: het huidige systeem werkt niet. Meerdere partijen pleiten al jaren voor een heldere norm zonder uitzonderingen. Niet om te provoceren, maar om duidelijkheid te scheppen.
Het uitgangspunt dat nu centraal staat is eenvoudig: wie zich in de openbare ruimte begeeft, moet herkenbaar zijn. Ongeacht overtuiging, afkomst of reden.
Waarom zichtbaarheid zo’n kernpunt is
Zichtbaarheid speelt een fundamentele rol in het dagelijks samenleven. In een open samenleving is het normaal dat mensen elkaar kunnen zien, aanspreken en herkennen. Dat vormt de basis voor vertrouwen, veiligheid en sociale interactie.
Wanneer iemand volledig onherkenbaar is, verandert die dynamiek. Cameratoezicht verliest effect, communicatie wordt lastiger en het gevoel van veiligheid kan afnemen. Dit speelt niet alleen bij toezicht, maar ook bij hulpverlening en noodsituaties.
In een tijd waarin maatschappelijke spanningen en polarisatie toenemen, zien veel mensen zichtbaarheid als een minimale voorwaarde voor wederzijds respect.
Vrijheid versus sociale druk
Tegenstanders van een volledig verbod wijzen op individuele vrijheid en religieuze expressie. Dat argument is belangrijk en raakt aan fundamentele rechten. Tegelijkertijd roept het ook vragen op.
Hoe vrij is een keuze wanneer die onder sociale, culturele of religieuze druk wordt gemaakt? Uit verhalen van vrouwen die afstand namen van gezichtsbedekkende kleding blijkt regelmatig dat zij zich beperkt of gecontroleerd voelden.
Voorstanders van een verbod stellen daarom dat vrijheid niet alleen gaat over mogen, maar ook over bescherming tegen dwang. In die redenering is het stellen van grenzen juist een manier om autonomie te versterken.
Internationale voorbeelden als referentie
Nederland staat niet alleen in deze discussie. Verschillende Europese landen, waaronder Frankrijk, België, Denemarken, Oostenrijk en Zwitserland, voerden al eerder een algemeen verbod op gezichtsbedekkende kleding in de openbare ruimte in.
In al deze landen werd dezelfde afweging gemaakt tussen individuele rechten en maatschappelijke belangen zoals veiligheid, gelijkwaardigheid en openheid. De wetten hielden stand bij juridische toetsing, wat ook in Nederland meeweegt bij de huidige overwegingen.
Veiligheid en gelijkheid voor de wet
Een belangrijk punt in het debat is dat een uitgebreid verbod niet exclusief religieus is. Het zou ook gelden voor andere vormen van gezichtsbedekking, zoals maskers en bivakmutsen.
Het uitgangspunt is gelijkheid voor de wet: geen uitzonderingen op basis van overtuiging. Dat maakt beleid eenvoudiger, eerlijker en beter handhaafbaar. Voor toezichthouders en hulpdiensten betekent het duidelijkheid, voor burgers voorspelbaarheid.
Vrijheid heeft grenzen in de publieke ruimte
Vrijheid is een kernwaarde in Nederland, maar geen absolute. In de publieke ruimte gelden regels die het samenleven mogelijk maken. Geluidsnormen, verkeersregels en identificatieplicht zijn daar voorbeelden van.
Volledige anonimiteit past voor veel mensen niet binnen dat kader. Elkaar kunnen zien en herkennen wordt gezien als een minimale voorwaarde voor wederzijds vertrouwen.
Het debat over gezichtsbedekkende kleding gaat daarmee niet alleen over religie of kleding, maar over de vraag hoe een open samenleving eruitziet.
Eindelijk een besluit na jaren debat
Het boerkadebat loopt al sinds het midden van de jaren 2000. In die tijd passeerden talloze commissies, wetsvoorstellen en compromissen de revue. Toch bleef de maatschappelijke spanning bestaan.
De huidige stap van het kabinet wordt door voorstanders gezien als een poging om eindelijk duidelijkheid te scheppen. Niet langer eindeloos uitstellen, maar een norm formuleren die voor iedereen geldt.
Dat zal ongetwijfeld leiden tot stevige reacties, maar juist dat hoort bij een democratie die moeilijke keuzes niet blijft vermijden.
Een signaal over Nederlandse kernwaarden
Voorstanders zien de uitbreiding van het verbod als een bevestiging van kernwaarden als openheid, gelijkwaardigheid en veiligheid. Niet als een aanval op geloof, maar als een afbakening van wat thuishoort in de publieke ruimte.
Door duidelijke grenzen te stellen, blijft samenleven mogelijk. Een samenleving zonder regels is immers geen vrije samenleving, maar een onduidelijke.
Conclusie: duidelijkheid boven onzekerheid
Met deze stap lijkt Nederland afscheid te nemen van halfslachtig beleid. Of het volledige boerkaverbod er daadwerkelijk komt, hangt af van juridische toetsing en politieke steun, maar één ding is duidelijk: de tijd van wegkijken en uitstellen lijkt voorbij.
Voor veel mensen voelt deze ontwikkeling niet als een beperking van vrijheid, maar juist als bescherming ervan. De komende periode zal uitwijzen of Nederland kiest voor één heldere regel in de openbare ruimte – en daarmee voor duidelijkheid boven voortdurende onzekerheid.