Algemeen
Hartverscheurend: Onze gedachten zijn momenteel bij Maarten van Rossem
Achter de bromstem van Maarten van Rossem: zorgen, liefde en ouder worden
Maarten van Rossem kennen we allemaal als de man met de markante stem, de vlijmscherpe analyses en een flinke dosis droge humor. Hij is historicus, schrijver, voormalig hoogleraar en jarenlang vaste kracht bij De Slimste Mens. Maar achter zijn vaak cynische uitstraling schuilt ook een man van vlees en bloed – met zorgen, verdriet en een diepgewortelde liefde voor zijn vrouw Winnie.
In een openhartig interview met Story laat Maarten zich van een andere kant zien. Zijn vrouw Winnie is recent ernstig gevallen en heeft op twee plaatsen haar heup gebroken. Een zware klap, ook voor iemand die doorgaans niet snel van zijn stuk gebracht lijkt te worden.
Een leven samen
Maarten en Winnie zijn al samen sinds 1969. Wat begon als een ontmoeting tijdens een sinterklaasfeest groeide uit tot een partnerschap van meer dan vijf decennia. Ze kregen samen twee kinderen, Ottelien en Niels, al was dat lang niet vanzelfsprekend. Beiden hadden geen uitgesproken kinderwens, maar uiteindelijk vonden ze in het ouderschap toch een nieuwe vorm van verbondenheid.
Maarten grapte daar ooit droogjes over: “Ik was een zelfverklaarde kinderhater, maar dat is helemaal bijgedraaid. Ik vind kinderen tegenwoordig fantastisch.” Het typeert zijn stijl: eerlijk, zonder omwegen, en nooit te beroerd om van mening te veranderen.
De impact van Winnies val
Dat zijn vrouw nu afhankelijk is van een rollator, verandert hun dagelijks leven drastisch. Maarten blijft nuchter, zoals altijd: “Dat hoort nu eenmaal bij het ouder worden.” Maar wie goed luistert, hoort meer. Tussen de regels door klinkt bezorgdheid. Machteloosheid zelfs.
Want hoe rationeel Maarten ook denkt en spreekt, het doet zichtbaar iets met hem dat zijn geliefde plots zo kwetsbaar is geworden. Ze delen al meer dan vijftig jaar lief en leed, en nu is dat leed ineens voelbaar in elke stap, elk gebaar, elk moment dat Winnie hulp nodig heeft bij wat ooit vanzelf ging.
Oude wonden
De situatie van Winnie brengt bij Maarten ook herinneringen terug aan zijn moeder, die ernstig z!ek was en aan Parkinson en dementie leed. In eerdere interviews sprak hij daar rauw en zonder opsmuk over. “Ze takelde enorm af,” zei hij ooit. “We hebben weleens gedacht haar te smoren met een kussentje. Maar ja, dan beland je in de gevangenis.”
Voor sommigen was dat een schokkende uitspraak. Maar voor wie Maarten kent, was het een vorm van grimmige eerlijkheid. Geen sensatiezucht, maar een manier om het ondraaglijke bespreekbaar te maken. Zijn openheid over de ongemakkelijke realiteit van z!ekte, ouderdom en afscheid is zeldzaam – en daarom des te waardevoller.
Een bankje in het park
Te midden van alle zorgen viel Maarten onlangs een bijzonder eerbetoon ten deel. In het Utrechtse Wilhelminapark werd een speciaal bankje voor hem onthuld. Een dankbetuiging van de producenten van De Slimste Mens, waar hij twaalf seizoenen lang een vertrouwd gezicht was.
Zoals we van hem gewend zijn, kon Maarten ook daar een droog grapje niet laten: “Ik hoop vooral dat mensen niet eindeloos gaan zitten zeuren als ze naast me komen zitten.” De producent voegde daar met een glimlach aan toe: “Groet hem gerust, maar blijf niet te lang zitten.” Het typeert de sfeer: gevat, relativerend, zonder bombast.
Geen slacht0ffer, wel mens
Ondanks alle turbulentie thuis blijft Maarten zichzelf. Hij vraagt geen medelijden, deelt geen emotionele oneliners, en presenteert zich niet als slacht0ffer. Juist die houding maakt hem voor velen herkenbaar. Hij benoemt wat velen denken, maar niet durven zeggen – of niet goed onder woorden kunnen brengen.
Zijn benadering is ongepolijst en realistisch. En dat maakt het des te indrukwekkender wanneer hij wél openheid toont over zijn emoties, zoals nu bij de situatie met Winnie. Want het zijn juist de mensen die hun gevoelens normaal gesproken voor zich houden, bij wie het het hardst binnenkomt als ze het wél doen.
Ouder worden zonder illusies
Maarten spreekt regelmatig over het ouder worden, de lichamelijke achteruitgang die daarbij hoort, en de mentale veerkracht die nodig is om daarmee om te gaan. “Iedereen doet alsof oud zijn iets is wat je kunt fixen met een goed dieet of een dagelijkse wandeling, maar het is gewoon aftakeling,” zei hij ooit in een interview.
Het klinkt hard, maar het is eerlijk. En het is precies deze eerlijkheid die zo veel mensen aanspreekt. In een wereld waarin we geacht worden ‘jong van geest’ te blijven tot ver voorbij ons pensioen, laat Maarten zien dat er ook waardigheid zit in accepteren wat is – mét de gebreken, de frustratie en de zorgen die daarbij horen.
De liefde blijft zichtbaar
Wat het meest ontroert in het huidige verhaal, is misschien wel de liefde tussen Maarten en Winnie. Geen grote romantische gebaren, geen dramatische liefdesverklaringen – maar wel een diep respect en een stille toewijding. “We zijn al zo lang samen, dit hoort erbij,” zegt Maarten nuchter. Maar zijn ogen vertellen meer dan zijn woorden.
Die lange geschiedenis samen, met alle hoogte- en dieptepunten, zorgt voor een band die sterker is dan wat dan ook. En dat voel je in alles wat hij zegt.
Wat we van Maarten kunnen leren
Maarten van Rossem laat in deze moeilijke periode zien dat je niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden. Zijn stijl – analytisch, kalm, soms bot – is niet veranderd. Maar de omstandigheden hebben hem wel iets zachter gemaakt. Iets menselijker misschien. En juist dat maakt zijn verhaal zo krachtig.
Hij toont dat kwetsbaarheid niet gelijkstaat aan zwakte. Dat je rouw, zorg en liefde niet altijd in grote woorden hoeft te vatten, om het toch voelbaar te maken. En dat ook een man die zijn carrière heeft gebouwd op ratio en feiten, diep geraakt kan worden door wat het leven brengt.
Laat van je horen
Voor wie zich herkent in Maartens verhaal – of geraakt is door zijn openheid – is een klein gebaar soms al genoeg. Een berichtje van steun, een kaartje, een gedachte. Want ook iemand als Maarten, die zich nooit anders voordoet dan hij is, mag weten dat zijn nuchtere menselijkheid verschil maakt.
Het verdrietige nieuws rondom de vermissing van de twee kinderen uit Beerta, Emma (8) en Jeffrey (10), heeft Nederland diep geraakt. Wat begon als een vermissingszaak, eindigde in intens verdriet voor hun nabestaanden. Nu, na dagen van onzekerheid, heeft de politie tijdens een speciale persconferentie nieuwe informatie gedeeld over wat zich mogelijk heeft afgespeeld. Belangrijke details over het tijdstip waarop het voertuig met de vader en zijn kinderen te water raakte, werpen een ander licht op de zaak.
Politie deelt cruciale informatie
De persconferentie, die dinsdagmiddag werd gehouden, bracht nieuwe feiten naar voren. Volgens politieonderzoek is het voertuig van de vader, Klaas Bijl, op zaterdagmiddag rond 15.45 uur in het water bij Winschoten terechtgekomen. Dat moment ligt amper een kwartier na het moment waarop hij met zijn kinderen was vertrokken. De beelden waarop deze tijdsaanduiding is gebaseerd, zijn afkomstig van beveiligingscamera’s in de buurt.
Het tijdstip waarop de auto het water in ging is opvallend, vooral omdat eerder werd aangenomen dat er nog contact was met Bijl ná dat moment. Familieleden en bekenden meldden dat er op zondag nog telefonisch contact zou zijn geweest. Dit roept vragen op over de betrouwbaarheid van eerdere verklaringen en de volgorde der gebeurtenissen.
Beelden brengen tijdlijn in kaart
De auto van de vader werd dinsdag teruggevonden in het water bij Winschoten. Direct na de vondst heeft de politie camerabeelden opgevraagd van de omgeving. Op die beelden is te zien hoe de auto op zaterdagmiddag rond kwart voor vier van de weg raakt en in het water verdwijnt. Dat moment komt overeen met het moment dat Klaas Bijl samen met Emma en Jeffrey onderweg was.
De politie benadrukte tijdens de persconferentie dat het op basis van deze beelden vrijwel zeker is dat het voertuig op dat tijdstip te water is geraakt. Daarmee lijkt het erop dat de kinderen slechts kort na hun vertrek in een noodsituatie terecht zijn gekomen.
Onzekerheid rond telefoontje
De verwarring werd groter toen buurtbewoners vertelden over een telefoongesprek dat volgens hen op zondag zou hebben plaatsgevonden. Een kennis van de moeder van de kinderen, Joël, vertelde eerder aan Hart van Nederland dat Klaas Bijl op zondag telefonisch contact had gezocht. Hij zou in dat gesprek hebben gezegd dat het “goed ging” met de kinderen en zelfs iets hebben verteld over wat ze hadden gegeten: aardappelen met schnitzel.
De politie gaf echter aan dat er op dit moment geen technisch bewijs is dat dit gesprek daadwerkelijk op zondag heeft plaatsgevonden. Het is mogelijk dat er verwarring is over het tijdstip of dat het gesprek eerder is gevoerd dan werd aangenomen. De precieze herkomst en het tijdstip van dat telefoontje worden nog onderzocht.
Bezorgdheid bij moeder al eerder gemeld
Wat dit verhaal extra beladen maakt, is dat er al eerder signalen waren dat de situatie rondom Klaas Bijl zorgelijk was. Op vrijdag – de dag vóór het vertrek met de kinderen – zou de politie al een bezoek hebben gebracht aan de woning. Er waren zorgen geuit over het welzijn van de kinderen. De politie besloot op dat moment echter niet in te grijpen, maar maakte wel melding bij de instantie Veilig Thuis.
De moeder van Emma en Jeffrey maakte zich zorgen vanwege berichten die zij ontving van haar ex-partner. Volgens haar vrienden en familie waren er signalen dat Klaas emotioneel instabiel was en dat hij worstelde met de situatie rondom de omgang met de kinderen. Desondanks werd er geen directe maatregel genomen.
Ontwikkelingen na de vondst
Op dinsdag kwam het definitieve keerpunt in het onderzoek. De auto werd gevonden in het water en bij nadere inspectie trof de politie drie personen in het voertuig aan. Later werd bevestigd dat het ging om de vader en zijn twee kinderen. Daarmee kwam er een droevig einde aan de zoektocht die het hele land in zijn greep hield.
De autoriteiten benadrukten dat er nu vooral ruimte moet zijn voor rouw en verwerking. Nabestaanden zijn op de hoogte gesteld en worden professioneel begeleid. De scholen van Emma en Jeffrey hebben intussen opvang en ondersteuning geregeld voor klasgenoten en docenten, die enorm aangeslagen zijn.
Maatschappelijke impact en vragen
De gebeurtenissen rondom deze zaak roepen bij veel mensen emoties en vragen op. Had er eerder kunnen worden ingegrepen? Waren de signalen ernstig genoeg? Hoe gaan instanties om met dergelijke meldingen? Het is duidelijk dat deze kwestie maatschappelijke impact heeft.
Deskundigen wijzen erop dat situaties met gescheiden ouders en complexe familiestructuren erg gevoelig liggen. Vaak is het voor hulpdiensten moeilijk om op basis van meldingen direct actie te ondernemen. Tegelijkertijd benadrukken experts dat elke melding zorgvuldig gewogen moet worden, zeker als er kinderen bij betrokken zijn.
Wat kunnen we leren?
Hoewel het moeilijk is om directe conclusies te trekken, nodigt deze tragische gebeurtenis uit tot reflectie. Hoe kunnen instanties en omstanders sneller signalen herkennen? Is er voldoende communicatie tussen politie, zorginstellingen en scholen? En welke rol kunnen familie en buren spelen bij het melden van zorgen?
Steeds meer gemeenten werken tegenwoordig met zogenoemde “veiligheidshuizen” waarin verschillende hulpverleners samenwerken. Toch blijkt ook hieruit hoe complex situaties kunnen zijn waarin sprake is van persoonlijke spanningen, scheidingen en emotionele nood.
Een land in rouw
In Beerta, het Groningse dorp waar Emma en Jeffrey woonden, heerst een ingetogen en verdrietige sfeer. Buurtbewoners leggen bloemen neer en steken kaarsjes aan. De school van de kinderen heeft een herdenkingsplek ingericht waar klasgenootjes en ouders hun medeleven kunnen tonen.
Op sociale media stromen de steunbetuigingen binnen. Mensen uit heel Nederland delen hun medeleven met de familie, en spreken de hoop uit dat er meer aandacht komt voor signalen van onrust binnen gezinnen. Veel mensen vragen zich af hoe dergelijke situaties in de toekomst voorkomen kunnen worden.
Politieonderzoek loopt door
De politie heeft aangegeven dat het onderzoek naar de exacte toedracht nog loopt. Hoewel veel vragen inmiddels zijn beantwoord, zijn er nog onduidelijkheden over de tijdlijn en de omstandigheden. Zo wordt onderzocht of er sprake was van een technisch defect, of dat andere factoren hebben bijgedragen aan het incident.
Ook wordt bekeken of het gesprek waar eerder melding van werd gemaakt, technisch kan worden getraceerd. Daarmee hopen de onderzoekers te achterhalen of dit gesprek daadwerkelijk op zondag heeft plaatsgevonden, of dat de herinnering aan het tijdstip wellicht onjuist was.
Ruimte voor rouw
In tijden van intens verdriet is het belangrijk dat er ruimte is voor troost en verbondenheid. Voor de moeder van de kinderen, de directe familie en hun omgeving breekt nu een periode van verwerking aan. Scholen, buurtcentra en hulpverleners zijn betrokken bij de begeleiding van alle betrokkenen.
Het verhaal van Emma en Jeffrey heeft diepe indruk gemaakt op heel Nederland. Ondanks de vragen en het verdriet, overheerst de behoefte om stil te staan bij hun korte, maar betekenisvolle leven. De hoop is dat hun verhaal aanleiding zal zijn voor betere waakzaamheid, meer samenwerking tussen instanties en snellere interventie waar nodig.
Conclusie
De zaak rondom Emma en Jeffrey is intens verdrietig en roept tal van vragen op. Toch kunnen we ook lessen trekken uit wat er gebeurd is. Alertheid, betrokkenheid en samenwerking tussen instanties en gezinnen zijn cruciaal om in de toekomst soortgelijke situaties te voorkomen. Voor nu rest vooral stilte, steun en zorg voor degenen die achterblijven.