Algemeen
Frans Bauer en Mariska delen emotioneel bericht – fans reageren vol ontroering
Frans en Mariska Bauer raken volgers met intieme familiefoto’s: “Tijd vliegt, maar liefde blijft”
Een paar ogenschijnlijk eenvoudige foto’s. Een korte tekst. En toch weten Frans en Mariska Bauer er een bijzonder krachtig moment van te maken. Met hun recente post op Instagram laten ze opnieuw zien waarom het publiek zich zo verbonden voelt met deze warme en nuchtere familie uit Fijnaart.
Wat begint als een nostalgische terugblik op het verleden, groeit uit tot een ontroerend eerbetoon aan het gezinsleven – en aan het ongrijpbare verloop van de tijd. De reacties zijn massaal, liefdevol en vol herkenning. Zelfs collega’s uit de muziekwereld laten hun waardering blijken. Een van de meest opvallende reacties komt van Emma Kok, de jonge zangeres die regelmatig wordt gelinkt aan de familie.
Van kleine jongens tot volwassen mannen
Op Instagram deelt het echtpaar twee foto’s die direct in het oog springen. De eerste is een ouder beeld van hun gezin, met de kinderen nog jong, vol levenslust en kinderlijke dromen. De tweede foto toont het heden: de jongens zijn inmiddels uitgegroeid tot jonge mannen met karakter, zoals Mariska het omschrijft.
De begeleidende tekst bij de foto’s is kort maar krachtig:
“Van kleine jongens met grote dromen naar jonge mannen met karakter. Trotse mama en papa momenten, toen en nu. Tijd vliegt, maar liefde blijft.”
In die woorden schuilt alles: het besef dat het leven snel gaat, dat kinderen ineens volwassen zijn, en dat de liefde binnen een gezin als een vaste waarde overeind blijft – ook als de jaren verstrijken.
Fans reageren met warmte en herkenning
De post raakt duidelijk een gevoelige snaar. De reacties onder de foto’s stromen binnen: van moeders die zich herkennen in het gevoel van weemoed, tot fans die al jarenlang meeleven met het wel en wee van de familie Bauer.
Een volger schrijft:
“Wat een prachtige foto’s en tekst. Het ontroert me. Mijn kinderen zijn nu ook volwassen, en ik weet precies wat jullie bedoelen.”
Een ander voegt toe:
“Bijzonder dat jullie ondanks alle bekendheid zo’n hecht gezin zijn gebleven. Daar mogen jullie trots op zijn.”
De kracht van deze post zit in de herkenbaarheid en oprechtheid. In een wereld vol filters en perfect gestileerde content delen Frans en Mariska iets echts – en dat wordt gevoeld.
Een reactie van Emma Kok trekt extra aandacht
Tussen de vele reacties valt er eentje in het bijzonder op: die van Emma Kok, de jonge zangeres die eerder optrad met Frans Bauer jr. en geregeld wordt genoemd in geruchten over een hechte vriendschap – of misschien zelfs meer – met de zoon van Frans en Mariska.
Emma laat een reactie achter met enkel een emoji van hartjesogen, maar dat is genoeg om bij fans vragen en nieuwsgierigheid op te wekken. “Is dit een subtiele bevestiging?”, vragen sommigen zich af. Anderen houden het liever luchtig: “Wat leuk dat jullie zo goed met elkaar omgaan!”
De reactie onderstreept nog maar eens hoezeer het publiek niet alleen betrokken is bij de muziek van de familie Bauer, maar ook bij hun persoonlijke leven – zonder dat het ooit écht roddelachtig wordt. De toon blijft warm, liefdevol en respectvol.
Tijdelijk geen nieuwe afleveringen van De Bauers, maar familiegevoel blijft
Voor wie na deze post zin heeft gekregen in meer Bauer-content is er goed én minder goed nieuws. De realityserie De Bauers – 20 jaar later, die eerder veel lof kreeg voor de openheid en warmte waarmee het gezinsleven werd getoond, is voorlopig even op pauze.
Toch hoeven fans het gezin niet helemaal te missen. Rond de feestdagen was er immers nog de special Kerst met de Bauers, een reeks afleveringen waarin kijkers konden meekijken met de voorbereidingen op een traditioneel en sfeervol kerstfeest bij de familie thuis.
In deze afleveringen stond opnieuw de verbondenheid binnen het gezin centraal. De warme dynamiek tussen ouders en kinderen, de nuchtere gesprekken aan de keukentafel, en de onmiskenbare gezelligheid maakten het programma tot een feestelijk rustpunt in een vaak drukke decembermaand.
De serie werd goed bekeken en bevestigde nogmaals hoe geliefd de Bauers zijn bij een breed publiek.
Een stille boodschap in een snel veranderende wereld
De Instagram-post van Mariska en Frans is meer dan een terugblik. Het is ook een moment van bezieling en bewustwording in een samenleving waarin tijd vaak vliegt en aandacht schaars is. De woorden “Tijd vliegt, maar liefde blijft” vormen een bijna poëtische samenvatting van iets waar velen naar verlangen: rust, verbondenheid en het besef dat sommige dingen wél blijven.
In een tijd waarin gezinnen onder druk staan door werk, digitalisering en maatschappelijke veranderingen, voelt het verhaal van de familie Bauer als een anker. Het laat zien dat bekendheid en roem niet per se ten koste hoeven te gaan van echte familiewaarden.
De kracht van het gewone in het publieke oog
Wat Frans en Mariska al jaren doen – met hun muziek, televisieoptredens én sociale media – is het normaliseren van het ‘gewone leven’ in een bekend jasje. Ze laten zien dat je als BN’er ook gewoon moeder, vader, partner en mens bent.
De kracht van de Bauers zit in hun oprechtheid. Geen overdreven drama, geen glitter en glamour om het glitteren. Gewoon herkenbare verhalen over ouder worden, kinderen zien opgroeien, genieten van kleine dingen – en daar woorden aan geven die anderen niet altijd durven uit te spreken.
Een liefde die blijft
De liefde tussen Frans en Mariska staat al jaren als een huis. In interviews spreekt Frans vaak vol respect en genegenheid over zijn vrouw. Mariska op haar beurt laat geregeld zien hoe trots ze is op haar man, hun gezin, en de weg die ze samen hebben afgelegd.
Deze recente Instagram-post bevestigt dat beeld. Het is geen commerciële campagne, geen promotie voor een nieuw project – maar een persoonlijk moment van reflectie, liefde en dankbaarheid.
Juist dat maakt het zo krachtig. En daarom blijft de familie Bauer niet alleen zichtbaar op televisie of in de hitlijsten, maar vooral ook in de harten van hun trouwe volgers.
Conclusie: De kracht van een gezin in beeld en woord
Met twee foto’s en een paar zinnen weten Frans en Mariska Bauer opnieuw te raken. Niet door opsmuk of sensatie, maar door eenvoud, eerlijkheid en liefde. Ze brengen een universeel gevoel onder woorden: dat tijd snel gaat, maar dat liefde zich daar niets van aantrekt.
In een tijd waarin iedereen vluchtig leeft, filtert en scrollt, kiezen zij voor vertraging en verbondenheid. En dat maakt deze post – en hun hele publieke aanwezigheid – zo waardevol.
Voor hun fans zijn de Bauers meer dan bekende gezichten. Ze zijn een herinnering aan wat telt.
Algemeen
Norma (80) was twee keer in de hemel en werd teruggestuurd om mensen te vertellen wat je kunt verwachten
Norma Edwards vertelt over haar drie bijna-d00dervaringen: “Ik werd twee keer teruggestuurd met een boodschap”
Het verhaal van de Amerikaanse vrouw Norma Edwards gaat al jaren rond in spirituele kringen, maar nu bereikt het opnieuw een groter publiek. In een interview met de Britse krant Mirror vertelt de inmiddels oudere vrouw hoe ze naar eigen zeggen meerdere keren klinisch 0verleden is – en hoe ze tijdens twee van die momenten een reis maakte naar wat zij beschrijft als “een andere dimensie”.
Norma beweert dat ze tijdens die ervaringen buitenaardse of spirituele wezens ontmoette, zicht kreeg op haar levensdoel en zelfs te horen kreeg dat ze nog niet mocht blijven. Haar verhaal is zowel ontroerend als mysterieus, en hoe je het ook bekijkt, het raakt aan iets waar vrijwel iedereen vragen over heeft: wat gebeurt er nadat het leven stopt?
“Ik zag kleuren die op aarde niet bestaan”
Norma vertelt dat haar ervaringen altijd beginnen met hetzelfde gevoel: alsof ze door een oneindig donkere tunnel wordt getrokken. Een compleet duistere ruimte, zo zwart dat het bijna tastbaar lijkt. Toch zegt ze nooit bang te zijn geweest.
“Ik reisde met de snelheid van het licht,” vertelt ze. “En toen doemde er iets op dat leek op een regenboog, maar dan in kleuren die ik nooit eerder had gezien.”
Die kleuren gingen over in een felle witte gloed, helder en warm tegelijk. “Ik dacht dat het mijn ogen pijn zou doen,” zegt ze, “maar toen voelde ik dat ik met het licht versmolt. Alsof ik niet langer een lichaam had, maar veranderde in pure energie.”
Het zijn woorden die vaker terugkeren in verhalen van mensen die een bijna-d00dervaring hadden, maar Norma gaat veel verder. Zij zegt niet alleen licht of liefde te hebben gevoeld, maar daadwerkelijk in gesprek te zijn geweest met wezens aan de “andere kant”.
De eerste keer: een hartstilstand en een onthutsende ontdekking
Norma was pas twintig jaar oud toen ze voor het eerst in aanraking kwam met wat zij ziet als het hiernamaals. Ze was op weg naar haar werk toen ze plotseling instortte. In het z!ekenhuis ontdekten artsen dat er een 0verleden foetus in haar lichaam zat die een ernstige infectie had veroorzaakt. Haar lichaam was bezig zichzelf te vergiftigen.
Tijdens de operatie stopte haar hart. Voor de artsen was het een race tegen de klok; voor Norma begon een reis buiten de grenzen van het tastbare.
“Ik keek vanuit het plafond neer op mijn eigen lichaam,” zegt ze. “Ik zag hoe de artsen hun best deden, maar ik voelde geen pijn. Ik wilde zeggen dat het goed met me ging, maar niemand hoorde mij.”
Vanaf dat moment voelde ze zich weggetrokken uit de operatiekamer, alsof ze werd meegenomen naar een nieuwe wereld.
Een levensoverzicht in drie kolommen
Tijdens haar eerste ervaring zag Norma iets dat haar diep raakte. Ze spreekt over een soort enorm scherm waarop drie kolommen verschenen.
Kolom 1: het leven dat ze naar
eigen zeggen had gepland vóór haar geboorte.
Kolom 2: het leven zoals ze dat daadwerkelijk
leefde.
Kolom 3: het resultaat van die vergelijking.
“Keer op keer stond er: ‘Doel niet bereikt’,” vertelt ze. “Dat vond ik bijna grappig. Het was alsof ik naar een soort hemelse administratie keek.”
Het moment zorgde eerder voor verwondering dan voor angst. Maar meteen daarna veranderde de scène opnieuw.
Een rivier, een geliefde tante en een grens die ze niet mocht oversteken
Norma kwam bij wat ze beschrijft als een grote, rustige rivier. Aan de overkant stonden honderden zielen die haar leken te herkennen. Ze voelde warmte, verbondenheid en een liefde die ze met geen pen kan beschrijven.
Aan die overkant zag ze ook haar tante, iemand met wie ze tijdens haar jeugd veel contact had gehad.
“Ze stapte het water in om mij te ontmoeten,” vertelt Norma. “Ik deed hetzelfde. Maar net voordat we elkaar raakten, stopte ze.”
Toen sprak haar tante de woorden die Norma nooit heeft vergeten: “Het spijt me. Ze staan niet toe dat je blijft. Je wordt teruggestuurd met een boodschap.”
De boodschap, zegt Norma, was simpel maar krachtig: het leven stopt niet, het gaat verder. De ziel is eeuwig.
Op dat moment werd ze teruggetrokken in haar lichaam en ontwaakte ze op de operatietafel.
De tweede keer: een vrouwelijke aanwezigheid die haar begeleidde
De tweede keer dat Norma klinisch 0verleed, leek het proces in de kern hetzelfde, maar de details waren anders. Ze voelde opnieuw de overgang naar een donkere ruimte, opnieuw het licht en opnieuw de overweldigende liefde.
Maar ze stond er deze keer niet alleen voor.
“Ik voelde een vrouwelijke aanwezigheid naast me,” zegt ze. “Ik geloof dat het een engel was. Ze leidde me, alsof ze wilde voorkomen dat ik zou denken dat ik al mocht blijven.”
Net als de eerste keer kreeg Norma volgens eigen zeggen dezelfde boodschap: dat haar missie nog niet voltooid was. Dat ze moest terugkeren naar haar lichaam omdat ze hier op aarde nog iets te doen had.
Een missie op aarde: stervensbegeleiding
Na haar ervaringen besloot Norma haar leven te wijden aan het begeleiden van mensen in hun laatste levensfase. Ze werkt sindsdien als deskundige stervensbegeleider. Ze vertelt families wat zij zelf zegt gezien te hebben: dat de d00d geen eindpunt is, maar een overgang.
“De ziel sterft niet,” zegt ze. “We gaan ergens naartoe. Niemand hoeft bang te zijn.”
Ze probeert geen angst weg te wuiven, maar juist ruimte te maken voor rust, vertrouwen en betekenis tijdens het moeilijkste moment van het leven.
Een boodschap die mensen verdeelt
Het verhaal van Norma wordt zowel omarmd als bekritiseerd. Sommige mensen vinden troost in haar woorden. Anderen zijn sceptisch en wijzen op neurologische verklaringen voor bijna-d00dervaringen, zoals zuurstoftekort en hallucinaties.
Maar Norma zelf twijfelt geen seconde aan wat ze gezien heeft.
Voor haar is het geen mysterie, geen hersenspinsel, maar een realiteit die ze twee keer intens heeft meegemaakt.
“Ik weet wat ik voelde,” zegt ze. “En ik weet dat ik iets moest doorgeven.”
Wat betekenen deze ervaringen voor de rest van ons?
Of je nu gelooft in bijna-d00dervaringen of niet, verhalen zoals dat van Norma raken iets fundamenteels. Het idee dat er iets is na het leven, dat de d00d misschien niet het einde is, spreekt tot de verbeelding. Mensen zoeken houvast, hoop, betekenis. Norma komt met een boodschap die precies daarin raakt.
Haar verhaal is uiteindelijk niet alleen een mystiek verslag, maar ook een uitnodiging: om anders naar het leven te kijken. Om te reflecteren op je eigen keuzes, je eigen doelen, je eigen liefde voor mensen om je heen.