Algemeen
Familie neemt in alle rust afscheid van Jonnie Boer: “We gaan je heel erg missen, pap”
De culinaire wereld staat stil bij het leven van topchef Jonnie Boer, bekend van het iconische restaurant De Librije in Zwolle. Zijn invloed op de Nederlandse gastronomie was uitzonderlijk. Maar boven alles was Jonnie een toegewijde echtgenoot en vader. Afgelopen weekend nam zijn gezin in alle rust afscheid, in een setting vol warmte, respect en liefde. Zijn zoon deelde een tedere video met de woorden: “Hij ligt er mooi bij. We gaan je missen, pap.”
Een ingetogen afscheid met grote betekenis
Het afscheid vond plaats in besloten kring, omgeven door de mensen die hem het meest dierbaar waren. De sfeer was persoonlijk en ingetogen, met aandacht voor alles wat Jonnie zo uniek maakte. De ruimte was aangekleed met bloemen uit de eigen tuin en muziek die hem raakte. De momenten waren gevuld met herinneringen, zachte woorden en dankbaarheid voor een leven dat anderen diep raakte.
Een aanwezige sprak over “een moment van verbinding, stilte en schoonheid, precies zoals Jonnie het had gewild.” Niet groots, maar echt.
Een zoon spreekt vanuit zijn hart
Jonnie’s zoon, die de waarden van zijn vader dagelijks meedraagt, maakte een korte video. Zonder opsmuk, zonder sensatie. In de video is een hand te zien die rust op de kist, begeleid door de woorden:
“Hij ligt er mooi bij. Rustig. Zoals we hem kennen. We gaan je missen, pap.”
De beelden troffen velen. Niet vanwege drama, maar juist vanwege de tederheid. Tienduizenden mensen lieten weten geraakt te zijn door dit eerlijke en ontroerende afscheid.
Meer dan een chef: een levenskunstenaar
Jonnie Boer was niet alleen een chef van wereldniveau. Hij was een levenskunstenaar. Iemand die leefde vanuit zijn hart, kookte met passie en dacht in mogelijkheden. Samen met zijn vrouw Thérèse zette hij De Librije op de kaart, niet alleen als restaurant, maar als begrip.
Zijn gerechten waren doordacht, maar altijd met liefde gemaakt. “Eten is herinnering, emotie, familie,” zei hij ooit. Die gedachte liep als een rode draad door zijn werk en leven. In elk detail zat gevoel.
Een familieman met oog voor het kleine
Thuis was Jonnie de man die altijd een hand op een schouder legde, die luisterde, maar ook ruimte gaf. Ondanks zijn drukke leven in de horeca, maakte hij tijd voor zijn gezin. Of het nu ging om het samen koken, een wandeling maken of simpelweg aanwezig zijn: hij begreep hoe belangrijk nabijheid is.
Zijn kinderen spraken later over zijn vermogen om grenzen te stellen én ruimte te geven. Een vader met karakter, maar vooral met een groot hart.
Eerbetoon uit de culinaire wereld
Na het bekend worden van het afscheid stroomden reacties binnen van collega’s uit de topgastronomie, maar ook van jonge chefs en trouwe gasten. Sergio Herman schreef:
“Jonnie liet de wereld zien dat je met echtheid, vakmanschap en liefde een stempel kunt drukken die generaties overleeft.”
Ook internationale namen deelden hun waardering. Van Tokyo tot Parijs werd stilgestaan bij zijn nalatenschap. Jonnie werd gezien als een pionier, een leermeester, maar vooral als iemand die zijn menselijkheid nooit verloor.
Dankbaarheid boven verdriet
De familie Boer liet via een korte verklaring weten dat hun gevoelens vooral gericht zijn op dankbaarheid. Voor de man die hij was, voor de momenten die gedeeld werden, en voor de inspiratie die hij blijft geven.
“Jonnie leefde met zijn handen, maar werkte met zijn hart. We zijn dankbaar voor alles wat hij voor ons en voor velen heeft betekend.”
Zij gaven aan dat er later dit jaar een publiek eerbetoon zal plaatsvinden, waar iedereen die zich verbonden voelt welkom is om samen stil te staan bij zijn betekenis.
Zijn waarden leven voort
Wat Jonnie achterlaat, is meer dan een restaurant of een naam. Het is een manier van leven. Een manier van kijken naar smaak, naar mensen, naar het leven zelf. Zijn zoon gaf aan het gedachtegoed van zijn vader te willen blijven uitdragen. Niet letterlijk, maar door het zelf in te kleuren op een manier die trouw blijft aan de kern.
In elk gerecht waarin eenvoud en liefde samenkomen, leeft een stukje van Jonnie voort. In elk gesprek over hoe horeca ook kan verbinden, is zijn stem voelbaar.
Eén beeld, duizend betekenissen
De gedeelde video groeide uit tot een vorm van troost voor velen. Niet alleen voor wie Jonnie kende, maar ook voor wie zich herkent in het gevoel van loslaten en vasthouden. De eenvoud ervan maakt het krachtig. En misschien is dat precies wat Jonnie het liefst zag: echte beelden, zonder filter.
Zijn impact blijft voelbaar
In Zwolle, in Nederland, in de internationale gastronomie: de impact van Jonnie Boer blijft voelbaar. Zijn lessen gaan verder dan koken. Ze gaan over liefde, toewijding, eenvoud en het belang van samen aan tafel zitten.
In elk teamlid dat hij opleidde, in elk ingrediënt dat met zorg wordt gekozen, en in elke gast die geraakt wordt door een maaltijd vol aandacht – daar leeft hij voort.
Tot slot
“Pap, we gaan je missen,” zei zijn zoon. En met hem vele anderen. Maar wat blijft, is even waardevol: de inspiratie, de warmte, de kracht van echt zijn. Jonnie Boer was geen gewone chef. Hij was een man die leefde zoals hij kookte: met smaak, ziel en aandacht.
Zijn verhaal gaat niet over afscheid, maar over voortleven in alles wat hij aanraakte. En daarin schuilt misschien wel zijn grootste recept: maak van elk moment iets wat blijft.
Algemeen
De laatste wens van Paus Franciscus schokt gelovigen wereldwijd: “We waren er al bang voor”
Paus Franciscus: een leven van eenvoud, liefde en verbinding
Op een zonnige dag in december 1936 werd in het bruisende Buenos Aires een jongen geboren die later de wereld zou raken met zijn eenvoud en menselijkheid. Jorge Mario Bergoglio, zoon van Italiaanse immigranten, groeide op in een huis waar liefde, traditie en geloof centraal stonden. Zijn jeugd was gevuld met warme familiemomenten: samen eten aan tafel, lachen met zijn broers en zussen, en elke zondag met zijn moeder naar de kerk wandelen.
Al van jongs af aan viel Jorge op door zijn nieuwsgierigheid en gevoeligheid. Hij had oog voor mensen, luisterde graag naar verhalen en had een natuurlijk mededogen. Hoewel hij aanvankelijk een opleiding volgde tot chemisch technicus, voelde hij al snel dat zijn roeping elders lag – dichter bij de mensen, dichter bij het hart.
Een onverwachte reis omhoog
In 1958 sloot hij zich aan bij de jezuïetenorde, een kloosterorde die bekendstaat om haar intellectuele diepgang en sociale inzet. Het was het begin van een reis die hem zou leiden naar het hoogste ambt binnen de katholieke kerk, al had hij dat zelf nooit als doel voor ogen.
In 1998 werd hij benoemd tot aartsbisschop van Buenos Aires, een functie waarin hij zich snel onderscheidde door zijn nabijheid tot de armen en zijn sobere levensstijl. In plaats van met een dienstauto, verplaatste hij zich per bus of metro. Zijn bescheidenheid viel op. In 2001, toen hij tot kardinaal werd benoemd, reisde hij opnieuw zonder entourage naar Rome – trouw aan zijn principes.
Toen hij in 2013 door het conclaaf werd verkozen tot paus, koos hij als eerste in de geschiedenis voor de naam Franciscus – een eerbetoon aan Sint Franciscus van Assisi, de heilige van eenvoud, vrede en natuur. Vanaf dat moment voelde de wereld: er waait een nieuwe wind door het Vaticaan.
Eenvoud als kracht
In plaats van te gaan wonen in het weelderige pauselijk appartement in het Apostolisch Paleis, koos Franciscus voor een bescheiden kamer in Casa Santa Marta, een pension in Vaticaanstad. Daar genoot hij van rustige ochtenden, een simpel ontbijt en gesprekken met personeel. Hij wilde benaderbaar zijn, menselijk blijven – ook als geestelijk leider van miljoenen gelovigen.
Zijn voorkeuren waren eenvoudig: polenta, bonen, brood en pizza. Zijn kok, Sergio Dussin, vertelde dat de paus geregeld tijdens het eten opstond om iemand te omhelzen of een verhaal aan te horen. Ceremonies en protocol interesseerden hem minder dan echte ontmoetingen. Hij geloofde dat aandacht en nabijheid belangrijker waren dan symboliek en macht.
Liefde voor de aarde
In 2015 publiceerde paus Franciscus de encycliek Laudato Si’, waarin hij de wereld opriep om beter voor onze planeet te zorgen. Hij noemde de aarde “ons gemeenschappelijk huis” en benadrukte het morele belang van duurzaamheid, klimaatbewustzijn en solidariteit met toekomstige generaties.
De tekst raakte een gevoelige snaar, vooral bij jongeren. Hij sprak niet als een strenge autoriteit, maar als een bezorgde vader die zijn kinderen aanspoort om anders te leven. Minder verspillen, bewuster consumeren, meer delen – het waren geen nieuwe boodschappen, maar Franciscus bracht ze met een oprechtheid die diep raakte.
Zijn oproep leidde wereldwijd tot groene initiatieven, interreligieuze samenwerking en politieke debatten over milieurechtvaardigheid. Daarmee gaf hij het pausambt een stem in de klimaatstrijd.
Verbinding boven oordeel
Paus Franciscus stond bekend om zijn open houding tegenover mensen die zich vaak buiten de traditionele kaders van de kerk bevinden. Of je nu gelovig of zoekend was, hetero of homo, arm of rijk, jong of oud – bij hem was je welkom. Hij sprak met zachtheid over mensen die zich uitgesloten of veroordeeld voelden.
In interviews en toespraken zei hij meermaals: “Wie ben ik om te oordelen?” Hij pleitte voor genegenheid, respect en erkenning, ongeacht iemands achtergrond of levenspad. Die houding leverde hem wereldwijd waardering op – van gelovigen én niet-gelovigen.
Zijn visie op het geloof was er één van liefde boven regels. Hij geloofde dat de kerk vooral een plek moest zijn van troost, barmhartigheid en ontmoeting.
Een bijzondere lenteochtend
Op een zonovergoten Paaszondag, kort voor zijn 0verlijden, verscheen Franciscus nog één keer in het openbaar. In zijn pausmobiel reed hij glimlachend over het Sint-Pietersplein. Hij groette kinderen, zegende handen en keek mensen aan met een blik vol rust. Voor velen voelde dit als een afscheid bij leven. Zijn glimlach was zachter dan ooit, zijn aanwezigheid sereen.
Later werd bekend dat hij in zijn testament had vastgelegd dat hij begraven wilde worden in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een kerk waar hij vaak kwam bidden. Geen groot praalgraf, geen monumentale steen – alleen zijn naam: Franciscus. Een passend afscheid voor een paus die eenvoud tot levenskunst verhief.
Dankbaar tot het einde
Tijdens zijn laatste dagen werd hij verzorgd door zijn trouwe begeleider Massimiliano Strappetti. In hun laatste momenten samen bedankte Franciscus hem zachtjes – woorden vol dankbaarheid en genegenheid. Hij sprak over die laatste rit over het plein, tussen de mensen die hij liefhad. Een gebaar dat zijn diepe verbondenheid met de wereld weerspiegelde.
Hij wilde dichtbij blijven, tot het einde. Geen grootse woorden, geen drama – alleen stilte, dank en aanwezigheid.
Een nalatenschap die blijft
De impact van paus Franciscus zal nog lang voelbaar blijven. Niet alleen in kerken of bij religieuze leiders, maar ook op straat, in huiskamers, op scholen en in het hart van mensen over de hele wereld. Hij toonde dat leiderschap geen afstand vereist, maar nabijheid. Dat ware kracht schuilt in bescheidenheid. En dat geloof vooral draait om liefde – voor elkaar, voor de aarde, en voor wie vergeten dreigt te worden.
Zijn leven herinnert ons eraan dat kleine daden van liefde, aandacht en medemenselijkheid grotere veranderingen teweeg kunnen brengen dan welk dogma dan ook.
Samenvattend: de kern van Franciscus’ boodschap
-
Opgegroeid in Buenos Aires, koos Jorge Mario Bergoglio voor een leven van eenvoud en spiritualiteit.
-
Als paus Franciscus bracht hij een nieuwe toon in de kerk: benaderbaar, liefdevol en maatschappelijk betrokken.
-
Hij pleitte voor zorg voor de aarde, inclusiviteit en het doorbreken van oordelen.
-
Zijn leefwijze – van zijn woonplek tot zijn maaltijden – onderstreepte zijn boodschap: eenvoud is kracht.
-
Zijn afscheid was sereen, zijn nalatenschap krachtig en zijn woorden blijven mensen inspireren.