Algemeen
Eerste foto’s van graf paus Franciscus vrijgegeven na privébegrafenis
De laatste rustplaats van paus Franciscus: eenvoudig, betekenisvol en trouw aan zijn levensmissie
Na een pontificaat van meer dan tien jaar is paus Franciscus op 88-jarige leeftijd 0verleden. Zijn 0verlijden markeert het einde van een tijdperk binnen de katholieke kerk – een periode die gekenmerkt werd door eenvoud, betrokkenheid en een open houding naar de wereld. Inmiddels zijn ook de eerste foto’s verschenen van zijn laatste rustplaats, en die beelden vertellen misschien wel meer over zijn nalatenschap dan duizend woorden kunnen.
Een vredig einde in het Sint-Martha-huis
Paus Franciscus stierf op maandag in alle rust in zijn kamer in het Sint-Martha-huis, waar hij sinds het begin van zijn pauschap woonde. In tegenstelling tot eerdere pausen, die het apostolisch paleis bewoonden, koos Franciscus bewust voor eenvoud. Hij verbleef liever in een klein pension, waar hij het personeel dagelijks groette en het leven deelde met anderen.
Het 0verlijden werd bekendgemaakt door kardinaal Kevin Farrell, camerlengo van de Heilige Stoel, die in een emotionele verklaring zei:
“Lieve broeders en zusters, met diepe droefheid moet ik jullie het 0verlijden van onze Heilige Vader Franciscus melden. Om 7.35 uur vanochtend is de bisschop van Rome, Franciscus, teruggekeerd naar het huis van de Vader.”
In zijn toespraak roemde Farrell het leven van Franciscus als een voorbeeld van trouw, moed en universele liefde – vooral voor hen die vaak vergeten worden: de armen, de zieken, de vluchtelingen, de eenzamen. Zijn woorden raakten wereldwijd miljoenen mensen die zich de eenvoud en warmte van deze paus zullen blijven herinneren.
Een massaal afscheid op het Sint-Pietersplein
Drie dagen na zijn 0verlijden werd in Rome een indrukwekkende openbare begrafenismis gehouden. Meer dan 250.000 mensen verzamelden zich op het Sint-Pietersplein – gelovigen, wereldleiders, geestelijken en gewone mensen die zich geraakt voelden door zijn woorden en daden. Het plein vulde zich met gebeden, kaarsen en stilte, afgewisseld door momenten van gezang en herinnering.
De dienst werd geleid door kardinalen en bisschoppen van over de hele wereld. De sfeer was ingetogen, maar doordrenkt van dankbaarheid. Kinderen droegen bloemen, er werd voorgelezen uit Franciscus’ encycliek Laudato Si’, en in talloze talen werd zijn naam met respect uitgesproken.
Een andere rustplaats dan verwacht
In tegenstelling tot wat gebruikelijk is voor pausen, werd Franciscus niet bijgezet onder de Sint-Pietersbasiliek, waar onder anderen Johannes Paulus II en Benedictus XVI rusten. In plaats daarvan koos hij voor een bescheiden plek in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een kerk die hij vaak bezocht tijdens zijn pontificaat.
De keuze voor deze locatie was geen toeval. Franciscus had een diepe devotie voor Maria, de moeder van Jezus, en beschouwde deze basiliek als een plek van troost en gebed. Bij belangrijke reizen bad hij er, bij moeilijke momenten zocht hij er stilte, en op feestdagen kwam hij er graag in de vroege ochtend zonder veel omhaal.
Een graf vol symboliek
Zijn laatste rustplaats weerspiegelt de waarden waarvoor paus Franciscus zijn hele leven stond. Op de eenvoudige grafsteen prijkt enkel het woord “Franciscus” in Latijnse letters. Er ligt één witte roos op het graf – geen bloemenzee, geen goud, geen groots monument.
Boven het graf hangt een kopie van het borstkruis dat hij dagelijks droeg, symbool van zijn verbondenheid met de armen en de eenvoud van het evangelie. Er schijnt een warm licht op de plek, wat zorgt voor een serene sfeer waarin bezoekers stil kunnen reflecteren.
Sinds de begrafenis komen dagelijks rouwenden langs om in stilte hun respect te betuigen. Geen fanfare, geen toespraken – alleen stilte, gebed en herinnering.
Eenvoud als bewuste keuze
Volgens het Amerikaanse PBS News was de keuze voor deze bescheiden grafplek een directe wens van Franciscus zelf. Hij wilde dat zijn graf niet het middelpunt van de aandacht zou zijn, maar dat de aandacht gericht moest blijven op Maria en op de boodschap van het geloof.
“Zijn hele leven stond in het teken van anderen, niet van zichzelf,” zei aartsbisschop Rolandas Makrickas eerder. “Hij wilde niet herdacht worden als leider, maar als dienaar. Als broer onder broeders.”
Het past bij de man die liever in een pension woonde dan in een paleis, die zijn schoenen zelf poetste, en die altijd zei dat de kerk een veldhospitaal moest zijn voor wie gewond is.
Een geestelijke erfenis die blijft
Met het 0verlijden van paus Franciscus verliest de wereld niet alleen een kerkleider, maar ook een moreel kompas. Hij sprak zich uit tegen ongelijkheid, milieuschade, uitbuiting en uitsluiting. Hij vroeg aandacht voor vluchtelingen, voor de klimaatcrisis, en voor mensen aan de rand van de samenleving.
Zijn woorden, maar vooral zijn daden, hebben talloze mensen geïnspireerd. Hij bezocht vluchtelingenkampen in Griekenland, omhelsde zieken in achterbuurten van Brazilië, en riep herhaaldelijk op tot compassie in plaats van oordeel. Hij brak met tradities als dat nodig was, maar altijd met het oog op liefde en rechtvaardigheid.
Een paus die de wereld dichterbij bracht
Wat paus Franciscus zo bijzonder maakte, was zijn vermogen om verbinding te leggen tussen kerk en samenleving. Hij sprak op een manier die mensen raakte – eenvoudig, oprecht, en zonder omwegen. Zijn taal was niet die van dogma’s, maar van het hart.
Zijn beroemde uitspraak “Wie ben ik om te oordelen?” werd wereldwijd gezien als een teken van openheid, zeker binnen een instituut dat lange tijd als afstandelijk werd ervaren. Daarmee gaf hij velen het gevoel dat er weer ruimte was voor dialoog, voor menselijkheid, voor een geloof dat niet sluit, maar opent.
Een afscheid dat spreekt
De foto’s van het graf van paus Franciscus gaan inmiddels de wereld over. Mensen delen ze op sociale media, niet om te sensationaliseren, maar om te laten zien hoe soberheid en betekenis samen kunnen gaan. Geen praalgraf, geen marmeren beelden, geen pompeuze teksten – alleen een naam, een bloem, en een kruis.
En juist dat raakt mensen. Het is het ultieme bewijs dat Franciscus tot het einde trouw is gebleven aan zijn boodschap: bescheidenheid is geen zwakte, maar kracht. In een wereld die vaak draait om macht en uiterlijk vertoon, koos hij voor eenvoud en oprechte aandacht.
Pope Francis' tomb in a niche in the Basilica of St. Mary Major can now be visited by the faithful, as the Church commemorates the late Pope with the second day of the Novemdiales, or 'nine days' of mourning. pic.twitter.com/AyhukxUtmV
— Vatican News (@VaticanNews) April 27, 2025
Conclusie: een levensverhaal dat blijft inspireren
Het graf van paus Franciscus is geen toeristische trekpleister, maar een plaats van bezinning, stilte en inspiratie. Zijn leven was een voorbeeld van hoe leiderschap ook dienstbaar kan zijn, hoe grootsheid kan schuilen in kleinheid, en hoe liefde voor de ander de essentie is van het geloof.
Zijn laatste rustplaats is daarmee niet alleen een graf, maar een levend symbool van alles waarvoor hij stond. En zolang zijn woorden en daden voortleven in mensen die compassie, eenvoud en rechtvaardigheid nastreven, is zijn nalatenschap springlevend.
Algemeen
Britse vrouw zwijgt niet meer: ”Dit hebben mijn broer en zijn echtgenote gedaan met Madeleine McCann”
Nieuwe wending in zaak-Madeleine McCann: “Mijn broer weet meer dan hij zegt”
Ruim achttien jaar na de verdwijning van Madeleine McCann blijft de zaak wereldwijd mensen bezighouden. Het Britse meisje verdween in mei 2007 uit een vakantieappartement in Praia da Luz, Portugal, en is sindsdien nooit teruggevonden. Tot op de dag van vandaag blijven theorieën, getuigenissen en mogelijke aanwijzingen opduiken — zo ook deze week.
Een Portugese nieuwssite, Correio da Manhã, meldt dat in 2018 een vrouw naar de p0litie zou zijn gestapt met een opvallende beschuldiging: haar eigen broer zou mogelijk betrokken zijn bij de verdwijning van Madeleine.
Deze nieuwe informatie, hoe onduidelijk ook, zorgt opnieuw voor vragen en aandacht rond een van de meest besproken vermissingszaken van deze eeuw.
Een vermissing die de wereld schokte
De verdwijning van Madeleine McCann gebeurde op 3 mei 2007, toen ze samen met haar ouders en haar jongere broer en zus op vakantie was in Portugal. Terwijl haar ouders die avond dineerden in een nabijgelegen tapasrestaurant, verdween de toen driejarige Madeleine uit haar bedje. De paniek en verwarring die volgden, groeiden al snel uit tot een wereldwijde zoekt0cht.
Ondanks grootschalige z0ekacties, internationale aandacht en tientallen theorieën over wat er zou zijn gebeurd, is Madeleine nooit teruggevonden. De zaak is jarenlang onderzocht door zowel Portugese als Britse autoriteiten, maar tot op heden ontbreekt elk concreet spoor.
Een familiebreuk als sleutel?
Volgens Correio da Manhã zou een vrouw in 2018 contact hebben opgenomen met de p0litie in Portugal. Ze gaf aan dat ze het vermoeden had dat haar broer iets te maken had met de verdwijning van Madeleine. Deze man, een Britse staatsburger die destijds in Portugal woonde, zou samen met zijn Duitse partner op dat moment regelmatig overmatig alcohol gebruiken.
Wat de zaak opvallend maakt, is de bewering dat de Duitse vrouw per ongeluk Madeleine zou hebben aangereden, mogelijk op de avond van haar verdwijning. In paniek zou ze haar man hebben ingeschakeld om het incident te verdoezelen. De tipgever — de zus van de Britse man — vermoedt dat het stel daarna het lichaam van het meisje zou hebben verborgen, mogelijk zelfs in zee.
Hoewel deze beweringen tot dusver niet zijn bevestigd door de p0litie, grijpen media het verhaal aan als mogelijk nieuw hoofdstuk in het onderzoek.
“Waarom heb je haar hierheen gebracht?”
Het verhaal wordt extra gevoed door getuigenverklaringen van een buurvrouw, die op de avond van de verdwijning ‘heftige ruzie’ zou hebben gehoord in de woning van het koppel. Volgens haar zou de man boos hebben uitgeroepen: “Waarom heb je haar hierheen gebracht?” Die zin, zo wordt gesuggereerd, zou kunnen wijzen op het onverwacht verschijnen van Madeleine in de buurt van hun woning — mogelijk ten gevolge van een aanrijding of ongeluk.
De getuige zegt dat het stel vaker ruzie had en regelmatig onder invloed van alcohol verkeerde. Ook zouden zij in de periode rond de verdwijning van Madeleine in de buurt van Praia da Luz zijn gesignaleerd.
Poging tot undercoveractie
Na de tip in 2018 zouden Britse autoriteiten hebben verzocht om een undercoveroperatie. De bedoeling was om via een speciaal opgeleide p0litiemedewerker het vertrouwen van de vrouw te winnen, in de hoop dat zij ooit alsnog iets zou opbiechten. De rechter gaf echter geen toestemming voor de operatie.
In plaats daarvan werd het onderzoek geconcentreerd op een andere verdachte: Christian Brückner, een Duitse man die al langer in verband wordt gebracht met de verdwijning. Brückner, die vastzit voor andere misdrijven, is officieel aangemerkt als verdachte in de zaak-McCann. Zijn betrokkenheid is echter nooit sluitend bewezen.
Het gevolg is dat andere theorieën — zoals de tip van de zus — destijds niet verder zijn uitgezocht.
Geen officiële reactie
Tot nu toe hebben Britse en Portugese p0litieautoriteiten niet officieel gereageerd op de recente berichten. Britse media, waaronder de Daily Mail, berichten er uitgebreid over, maar benadrukken tegelijkertijd dat het hier om onbevestigde informatie gaat.
Voor de ouders van Madeleine, Kate en Gerry McCann, moeten dit soort berichten telkens weer pijnlijk zijn. Sinds de verdwijning van hun dochter leven zij tussen hoop en onzekerheid. Regelmatig spreken zij de wens uit dat iemand, ergens, de waarheid ooit naar buiten zal brengen. Elk nieuw stukje informatie wordt door hen met respect behandeld, zolang het tot duidelijkheid kan leiden.
Grote vragen blijven
De nieuwe wending roept veel vragen op:
-
Waarom kwam deze vrouw pas elf jaar na de verdwijning naar de p0litie?
-
Waarom werd de tip niet volledig onderzocht?
-
Wat is er waar van de beschuldigingen en de buurvrouwgetuigenis?
Het toont nogmaals hoe complex en gelaagd de zaak is. Er zijn verschillende lijnen onderzocht — en soms weer losgelaten — en er blijven getuigen opstaan met verhalen die moeilijk te verifiëren zijn.
Geen sensatie, maar rechtvaardigheid
Hoewel media de neiging hebben om bij elk nieuw gerucht groot uit te pakken, is voorzichtigheid geboden. De zaak-McCann raakt nog altijd een gevoelig maatschappelijk punt: het lot van een kind dat verdween onder mysterieuze omstandigheden, zonder dat iemand weet wat er is gebeurd.
Voor de familie is elke speculatie beladen. Het gaat niet om sensatie, maar om het vinden van antwoorden. Elke nieuwe tip of verklaring moet dus zorgvuldig en met empathie worden behandeld — niet alleen uit respect voor de ouders, maar ook voor de herinnering aan Madeleine zelf.
Een zaak die blijft leven
Wat de waarheid ook is: de zaak rond Madeleine McCann blijft de wereld in haar greep houden. Niet alleen vanwege het mysterie, maar ook vanwege de enorme inzet van media, p0litie en het publiek over de hele wereld. Dat de zaak na al die jaren nog steeds onderwerp van gesprek is, laat zien hoe diep deze verdwijning zich in het collectieve geheugen heeft genesteld.
De hoop op duidelijkheid — en mogelijk gerechtigheid — is nog steeds niet verdwenen. Maar zoals zo vaak in dit dossier, lijkt ook deze nieuwe wending meer vragen dan antwoorden op te roepen.
Shocking new Madeleine McCann claim that British man and his 'drunk' German wife ran the child over then dumped the body at sea emerges in Portuguese media report | Daily Mail Online https://t.co/rPrSelA8Qg
— nick pisa (@NickPisa) June 6, 2025