Algemeen
Eerste foto’s van graf paus Franciscus vrijgegeven na privébegrafenis
De laatste rustplaats van paus Franciscus: eenvoudig, betekenisvol en trouw aan zijn levensmissie
Na een pontificaat van meer dan tien jaar is paus Franciscus op 88-jarige leeftijd 0verleden. Zijn 0verlijden markeert het einde van een tijdperk binnen de katholieke kerk – een periode die gekenmerkt werd door eenvoud, betrokkenheid en een open houding naar de wereld. Inmiddels zijn ook de eerste foto’s verschenen van zijn laatste rustplaats, en die beelden vertellen misschien wel meer over zijn nalatenschap dan duizend woorden kunnen.
Een vredig einde in het Sint-Martha-huis
Paus Franciscus stierf op maandag in alle rust in zijn kamer in het Sint-Martha-huis, waar hij sinds het begin van zijn pauschap woonde. In tegenstelling tot eerdere pausen, die het apostolisch paleis bewoonden, koos Franciscus bewust voor eenvoud. Hij verbleef liever in een klein pension, waar hij het personeel dagelijks groette en het leven deelde met anderen.
Het 0verlijden werd bekendgemaakt door kardinaal Kevin Farrell, camerlengo van de Heilige Stoel, die in een emotionele verklaring zei:
“Lieve broeders en zusters, met diepe droefheid moet ik jullie het 0verlijden van onze Heilige Vader Franciscus melden. Om 7.35 uur vanochtend is de bisschop van Rome, Franciscus, teruggekeerd naar het huis van de Vader.”
In zijn toespraak roemde Farrell het leven van Franciscus als een voorbeeld van trouw, moed en universele liefde – vooral voor hen die vaak vergeten worden: de armen, de zieken, de vluchtelingen, de eenzamen. Zijn woorden raakten wereldwijd miljoenen mensen die zich de eenvoud en warmte van deze paus zullen blijven herinneren.
Een massaal afscheid op het Sint-Pietersplein
Drie dagen na zijn 0verlijden werd in Rome een indrukwekkende openbare begrafenismis gehouden. Meer dan 250.000 mensen verzamelden zich op het Sint-Pietersplein – gelovigen, wereldleiders, geestelijken en gewone mensen die zich geraakt voelden door zijn woorden en daden. Het plein vulde zich met gebeden, kaarsen en stilte, afgewisseld door momenten van gezang en herinnering.
De dienst werd geleid door kardinalen en bisschoppen van over de hele wereld. De sfeer was ingetogen, maar doordrenkt van dankbaarheid. Kinderen droegen bloemen, er werd voorgelezen uit Franciscus’ encycliek Laudato Si’, en in talloze talen werd zijn naam met respect uitgesproken.
Een andere rustplaats dan verwacht
In tegenstelling tot wat gebruikelijk is voor pausen, werd Franciscus niet bijgezet onder de Sint-Pietersbasiliek, waar onder anderen Johannes Paulus II en Benedictus XVI rusten. In plaats daarvan koos hij voor een bescheiden plek in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een kerk die hij vaak bezocht tijdens zijn pontificaat.
De keuze voor deze locatie was geen toeval. Franciscus had een diepe devotie voor Maria, de moeder van Jezus, en beschouwde deze basiliek als een plek van troost en gebed. Bij belangrijke reizen bad hij er, bij moeilijke momenten zocht hij er stilte, en op feestdagen kwam hij er graag in de vroege ochtend zonder veel omhaal.
Een graf vol symboliek
Zijn laatste rustplaats weerspiegelt de waarden waarvoor paus Franciscus zijn hele leven stond. Op de eenvoudige grafsteen prijkt enkel het woord “Franciscus” in Latijnse letters. Er ligt één witte roos op het graf – geen bloemenzee, geen goud, geen groots monument.
Boven het graf hangt een kopie van het borstkruis dat hij dagelijks droeg, symbool van zijn verbondenheid met de armen en de eenvoud van het evangelie. Er schijnt een warm licht op de plek, wat zorgt voor een serene sfeer waarin bezoekers stil kunnen reflecteren.
Sinds de begrafenis komen dagelijks rouwenden langs om in stilte hun respect te betuigen. Geen fanfare, geen toespraken – alleen stilte, gebed en herinnering.
Eenvoud als bewuste keuze
Volgens het Amerikaanse PBS News was de keuze voor deze bescheiden grafplek een directe wens van Franciscus zelf. Hij wilde dat zijn graf niet het middelpunt van de aandacht zou zijn, maar dat de aandacht gericht moest blijven op Maria en op de boodschap van het geloof.
“Zijn hele leven stond in het teken van anderen, niet van zichzelf,” zei aartsbisschop Rolandas Makrickas eerder. “Hij wilde niet herdacht worden als leider, maar als dienaar. Als broer onder broeders.”
Het past bij de man die liever in een pension woonde dan in een paleis, die zijn schoenen zelf poetste, en die altijd zei dat de kerk een veldhospitaal moest zijn voor wie gewond is.
Een geestelijke erfenis die blijft
Met het 0verlijden van paus Franciscus verliest de wereld niet alleen een kerkleider, maar ook een moreel kompas. Hij sprak zich uit tegen ongelijkheid, milieuschade, uitbuiting en uitsluiting. Hij vroeg aandacht voor vluchtelingen, voor de klimaatcrisis, en voor mensen aan de rand van de samenleving.
Zijn woorden, maar vooral zijn daden, hebben talloze mensen geïnspireerd. Hij bezocht vluchtelingenkampen in Griekenland, omhelsde zieken in achterbuurten van Brazilië, en riep herhaaldelijk op tot compassie in plaats van oordeel. Hij brak met tradities als dat nodig was, maar altijd met het oog op liefde en rechtvaardigheid.
Een paus die de wereld dichterbij bracht
Wat paus Franciscus zo bijzonder maakte, was zijn vermogen om verbinding te leggen tussen kerk en samenleving. Hij sprak op een manier die mensen raakte – eenvoudig, oprecht, en zonder omwegen. Zijn taal was niet die van dogma’s, maar van het hart.
Zijn beroemde uitspraak “Wie ben ik om te oordelen?” werd wereldwijd gezien als een teken van openheid, zeker binnen een instituut dat lange tijd als afstandelijk werd ervaren. Daarmee gaf hij velen het gevoel dat er weer ruimte was voor dialoog, voor menselijkheid, voor een geloof dat niet sluit, maar opent.
Een afscheid dat spreekt
De foto’s van het graf van paus Franciscus gaan inmiddels de wereld over. Mensen delen ze op sociale media, niet om te sensationaliseren, maar om te laten zien hoe soberheid en betekenis samen kunnen gaan. Geen praalgraf, geen marmeren beelden, geen pompeuze teksten – alleen een naam, een bloem, en een kruis.
En juist dat raakt mensen. Het is het ultieme bewijs dat Franciscus tot het einde trouw is gebleven aan zijn boodschap: bescheidenheid is geen zwakte, maar kracht. In een wereld die vaak draait om macht en uiterlijk vertoon, koos hij voor eenvoud en oprechte aandacht.
Pope Francis' tomb in a niche in the Basilica of St. Mary Major can now be visited by the faithful, as the Church commemorates the late Pope with the second day of the Novemdiales, or 'nine days' of mourning. pic.twitter.com/AyhukxUtmV
— Vatican News (@VaticanNews) April 27, 2025
Conclusie: een levensverhaal dat blijft inspireren
Het graf van paus Franciscus is geen toeristische trekpleister, maar een plaats van bezinning, stilte en inspiratie. Zijn leven was een voorbeeld van hoe leiderschap ook dienstbaar kan zijn, hoe grootsheid kan schuilen in kleinheid, en hoe liefde voor de ander de essentie is van het geloof.
Zijn laatste rustplaats is daarmee niet alleen een graf, maar een levend symbool van alles waarvoor hij stond. En zolang zijn woorden en daden voortleven in mensen die compassie, eenvoud en rechtvaardigheid nastreven, is zijn nalatenschap springlevend.
Jarenlange familieruzie tussen Frans Bauer en broer Dorus krijgt onverwachte wending: “Ik hoop dat het goedkomt”
Al geruime tijd is duidelijk dat de relatie tussen Frans Bauer en zijn broer Dorus verre van soepel verloopt. Binnen de familie is er jarenlang spanning geweest, maar de werkelijke aanleiding bleef voor het grote publiek altijd onduidelijk. Nu Dorus voor het eerst openlijk terugblikt op die periode, wordt duidelijk welke woorden, vermoedens en misverstanden de broers zo ver uit elkaar dreven — én waarom hij nu voorzichtig hoopt op een verzoening.
De roddels die alles veranderden
Aan het begin van dit jaar doken ineens geruchten op over een vermeende affaire tussen Frans Bauer en zangeres Sieneke. Het verhaal verspreidde zich razendsnel en werd door sommige mensen zelfs voor waar aangenomen. Wat later pas duidelijk werd: een groot deel van die roddels was afkomstig uit de directe familiekring.
Het was namelijk Dorus zelf
die in gesprekken met anderen had geopperd dat hij Frans en Sieneke
in een kleedkamer gezien zou hebben. Volgens zijn woorden zouden
zij zich “vermoedelijk te amicaal” hebben gedragen.
Maar wat destijds misschien begon als een losse opmerking, werd al
snel opgeblazen tot een verhaal dat een eigen leven ging
leiden.
Voor Frans en zijn vrouw Mariska, die al decennialang een hecht stel vormen, kwam dit als een grote klap. Vooral omdat de roddels niet voortkwamen uit onbekende bronnen, maar uit de mond van een familielid. De impact daarvan was enorm.
Het gelekte telefoongesprek dat olie op het vuur gooide
De situatie werd nog ingewikkelder door een eerder voorval, een vijftien minuten durend telefoongesprek dat vorig jaar uitlekte. In dat gesprek sprak Dorus met Jan Baum, de voormalige partner van Sieneke. Volgens de transcriptie suggereerde Dorus daarin dat Mariska zou weten dat Frans ontrouw was.
Voor Mariska was dat een
schok. Zij reageerde destijds vol ongeloof:
“Ik weet niet wat die
twee hiermee willen bereiken. Als er iets zou spelen, was ik de
eerste die dat zou merken. Ik begrijp niet waarom Dorus hieraan
meedoet.”
Die uitspraak illustreerde de verwarring én de pijn die het gesprek veroorzaakte. Niet alleen werd de integriteit van Frans in twijfel getrokken, maar ook die van Mariska zelf — en dat door iemand uit hun eigen familie.
Dorus kijkt terug: “Ik heb daar veel spijt van”
Nu, maanden later, beseft Dorus dat zijn woorden verregaande gevolgen hebben gehad. Hij zegt zelf dat hij zich heeft laten meeslepen in emoties en frustraties, en dat hij nooit had verwacht dat zijn uitspraken zo’n impact zouden hebben op Frans en Mariska.
De aanleiding om eindelijk een stap naar zijn broer te zetten, kwam uit een heel andere hoek: het nieuws dat Frans en Mariska grootouders worden. Dat raakte Dorus diep, omdat hij zelf ook opa is en weet hoe bijzonder die rol is.
In een openhartig gesprek met
Story vertelt hij:
“Ik dacht: laat ik Frans
gewoon een bericht sturen om hem te feliciteren. Tot mijn
verrassing reageerde hij meteen, heel positief zelfs.”
Dat korte, oprechte contactmoment werd voor Dorus een teken dat er misschien toch ruimte is om de zware periode achter zich te laten.
Een voorzichtig nieuw begin?
De broers hebben jarenlang vooral contact gehad over één onderwerp: hun moeder. Zij woont in een verzorgingstehuis en beide zoons bezoeken haar regelmatig — alleen nooit tegelijk.
Toch ziet Dorus mogelijkheden
voor verandering:
“We zorgen allebei goed
voor onze moeder. Ze herkent ons gelukkig nog altijd. Nu komen we
nog apart, maar ik sluit niet uit dat dit in de toekomst anders kan
worden.”
De deur staat dus op een kier. Geen groot gebaar, geen directe verzoening, maar wel een eerste stap richting herstel.
Warm contact met de rest van de familie
Opvallend genoeg heeft Dorus altijd contact gehouden met de kinderen van Frans en Mariska. Dat contact is nooit verbroken. Hij spreekt hen regelmatig, volgt hun levens en wordt op de hoogte gehouden van belangrijke gebeurtenissen.
Zo wist Dorus al vóór de
officiële bekendmaking dat Jan, de op een na oudste zoon van Frans
en Mariska, samen met zijn vriendin Danique een baby
verwacht.
“Natuurlijk ga ik op
kraambezoek zodra de kleine er is,” zegt Dorus vol
overtuiging.
Dat hij door zijn neef wordt betrokken bij zulke belangrijke nieuwtjes, laat zien dat familiebanden niet volledig zijn doorgesneden — ze zijn alleen beschadigd, niet vernietigd.
Wat maakte deze familiebreuk zo pijnlijk?
De situatie tussen Frans en Dorus is een voorbeeld van hoe familieconflicten soms onverwachts en onbedoeld kunnen escaleren. Een losse uitspraak, een verkeerd geïnterpreteerde gebeurtenis, een gesprek dat uitlekt — het kan in korte tijd leiden tot een kloof die jaren duurt.
Daarbij komt dat Frans Bauer een van de meest geliefde artiesten van Nederland is. Media-aandacht is dan onvermijdelijk, en roddels verspreiden zich sneller dan ooit. Wat binnen een familie misschien een misverstand was, wordt buiten de deur meteen een verhaal, met een kop, inhoud en gevolgen.
De extra druk van publieke belangstelling maakte het voor beide mannen niet makkelijker.
Een nieuw hoofdstuk?
Of er werkelijk een volledige verzoening komt tussen de broers, durft niemand te voorspellen. Maar voor het eerst in lange tijd is er wél beweging. De aanleiding — de komst van een kleinkind — kan precies dat duwtje zijn dat nodig is om oude wonden langzaam te laten helen.
Dorus lijkt in elk geval bereid om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn rol in het conflict. Hij benoemt zijn spijt, reikt de hand en laat weten dat de deur voor Frans altijd openstaat.
En Frans? Zijn warme en snelle reactie op Dorus’ berichtje suggereert dat ook hij openstaat voor meer contact — al zal het proces waarschijnlijk stap voor stap gaan.
Familie boven alles
Wie Frans Bauer al jaren volgt, weet dat zijn gezin altijd op de eerste plaats komt. Zijn liefde voor Mariska en hun vier zonen is zichtbaar en oprecht. Dat Dorus als oom een rol wil blijven spelen in het leven van zijn neefjes en toekomstige achterneefje of -nichtje, sluit aan bij datzelfde familiegevoel.
Misschien is dit precies het moment waarop de familie Bauer een nieuw hoofdstuk kan beginnen, met minder ruis en meer ruimte voor menselijkheid.