Algemeen
Dochter (45) Bas van Toor plotseling heengegaan
Clown Bassie (Bas van Toor) deelt intens verdriet: “Het verlies van mijn dochter blijft ondraaglijk”
Bas van Toor, voor velen beter bekend als clown Bassie, hoopt in september zijn 90e verjaardag te vieren. Achter het kleurrijke televisiepersonage schuilt een man die de afgelopen jaren veel heeft moeten doorstaan. Naast zijn langdurige gezondheidsproblemen heeft hij recent een diep persoonlijk verlies gedeeld waarover hij tot nu toe zweeg: het plotselinge 0verlijden van zijn dochter Ilona, inmiddels twee jaar geleden.
Een leven vol tegenslagen – en veerkracht
Bas van Toor kampt al jaren met gezondheidsproblemen. Negen jaar geleden belandde hij in een rolstoel na een z!ekenhuisopname die ingrijpender bleek dan gedacht. Wat begon als een relatief eenvoudige medische ingreep, eindigde met blijvende schade.
Tijdens een operatie aan zijn halsslagader in een Rotterdams z!ekenhuis ontstond een complicatie op de intensive care. Een zwelling in zijn hals belemmerde zijn luchtwegen en slokdarm, waardoor hij op het nippertje aan verstikking ontsnapte. Sindsdien is zijn mobiliteit ernstig beperkt en is zelfs spreken moeilijk geworden. Toch bleef Bas, bekend om zijn optimisme, altijd vechten.
Groot persoonlijk verlies: dochter Ilona 0verleden
Naast zijn eigen fysieke uitdagingen kreeg Bas van Toor te maken met een verlies dat zijn hele gezin raakte. In een openhartig interview met De Telegraaf deelt hij voor het eerst dat zijn dochter Ilona twee jaar geleden is 0verleden. Het verdriet was zó groot dat de familie ervoor koos om het verlies in besloten kring te verwerken.
Zijn dochter Liesbeth (61) vertelt dat nierfalen Ilona uiteindelijk fataal werd. “Het is nog steeds ontzettend moeilijk om het erover te hebben,” zegt ze. “We waren allemaal kapot van haar 0verlijden, en dat gevoel is eigenlijk nooit helemaal weggegaan.”
De familie besloot pas nu naar buiten te treden met het nieuws, omdat het r0uwproces tijd nodig had. “We vonden het te pijnlijk om er eerder over te praten. Maar we voelen nu dat het moment gekomen is om dit met anderen te delen,” aldus Liesbeth.
“Mijn ouders zijn ongelooflijk sterk”
Ondanks de tegenslagen, waaronder de kwetsbare gezondheid van Bas en het verlies van Ilona, bewondert Liesbeth de kracht van haar ouders. “Het 0verlijden van mijn zus heeft hen niet gebroken. Ze zijn nog altijd even verbonden met elkaar en hebben een ongelofelijke innerlijke kracht. Ik ben trots op mijn ouders. Ze hebben ons laten zien hoe je blijft doorgaan, zelfs als het leven zwaar wordt.”
Een intieme familieband
De familie Van Toor koos er bewust voor om het verdriet rond Ilona’s 0verlijden niet eerder publiek te maken. Niet uit schaamte, maar uit bescherming. “Soms heeft een gezin tijd nodig om in stilte te r0uwen. Om elkaar vast te houden zonder dat de buitenwereld meekijkt,” legt Liesbeth uit.
De band tussen Bas, zijn vrouw en hun kinderen is door de jaren heen alleen maar sterker geworden. Ook al is Ilona er fysiek niet meer, haar aanwezigheid wordt nog elke dag gevoeld binnen de familie.
Hoopvol vooruitkijken naar 90ste verjaardag
Bas van Toor hoopt in september 90 jaar te worden. Een bijzondere mijlpaal voor een man die generaties heeft doen lachen, maar zelf ook diepe dalen heeft gekend. Zijn familie hoopt dat deze verjaardag niet alleen een viering van zijn leven wordt, maar ook van zijn kracht, liefde en doorzettingsvermogen.
“Het verdriet blijft, maar de herinneringen zijn kostbaar”
Voor de familie is Ilona’s afwezigheid nog dagelijks voelbaar, maar de liefde voor haar blijft bestaan. “Ze was een bijzondere vrouw, warm en betrokken,” aldus Liesbeth. “We praten nog vaak over haar. Dat helpt ons, en het houdt haar dichtbij.”
Bas van Toor leeft toe naar zijn negentigste verjaardag komende september. Helemaal na alles wat er de laatste tijd is gebeurd, en de strijd die hij heeft moeten leveren, is hij vastbesloten die leeftijd te halen.https://t.co/GigmXs5I20
— De Telegraaf (@telegraaf) May 10, 2025
Met dit eerlijke en ingetogen verhaal laten de Van Toors zien dat achter een glimlach soms een wereld van verdriet schuilgaat – maar ook van liefde, verbondenheid en hoop.
Wil je meer verhalen lezen over de levens van bekende Nederlanders achter de schermen? Volg ons op Facebook en blijf op de hoogte van menselijke en inspirerende nieuwsberichten. 💛
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.