Algemeen
Dochter (45) Bas van Toor plotseling heengegaan
Clown Bassie (Bas van Toor) deelt intens verdriet: “Het verlies van mijn dochter blijft ondraaglijk”
Bas van Toor, voor velen beter bekend als clown Bassie, hoopt in september zijn 90e verjaardag te vieren. Achter het kleurrijke televisiepersonage schuilt een man die de afgelopen jaren veel heeft moeten doorstaan. Naast zijn langdurige gezondheidsproblemen heeft hij recent een diep persoonlijk verlies gedeeld waarover hij tot nu toe zweeg: het plotselinge 0verlijden van zijn dochter Ilona, inmiddels twee jaar geleden.
Een leven vol tegenslagen – en veerkracht
Bas van Toor kampt al jaren met gezondheidsproblemen. Negen jaar geleden belandde hij in een rolstoel na een z!ekenhuisopname die ingrijpender bleek dan gedacht. Wat begon als een relatief eenvoudige medische ingreep, eindigde met blijvende schade.
Tijdens een operatie aan zijn halsslagader in een Rotterdams z!ekenhuis ontstond een complicatie op de intensive care. Een zwelling in zijn hals belemmerde zijn luchtwegen en slokdarm, waardoor hij op het nippertje aan verstikking ontsnapte. Sindsdien is zijn mobiliteit ernstig beperkt en is zelfs spreken moeilijk geworden. Toch bleef Bas, bekend om zijn optimisme, altijd vechten.
Groot persoonlijk verlies: dochter Ilona 0verleden
Naast zijn eigen fysieke uitdagingen kreeg Bas van Toor te maken met een verlies dat zijn hele gezin raakte. In een openhartig interview met De Telegraaf deelt hij voor het eerst dat zijn dochter Ilona twee jaar geleden is 0verleden. Het verdriet was zó groot dat de familie ervoor koos om het verlies in besloten kring te verwerken.
Zijn dochter Liesbeth (61) vertelt dat nierfalen Ilona uiteindelijk fataal werd. “Het is nog steeds ontzettend moeilijk om het erover te hebben,” zegt ze. “We waren allemaal kapot van haar 0verlijden, en dat gevoel is eigenlijk nooit helemaal weggegaan.”
De familie besloot pas nu naar buiten te treden met het nieuws, omdat het r0uwproces tijd nodig had. “We vonden het te pijnlijk om er eerder over te praten. Maar we voelen nu dat het moment gekomen is om dit met anderen te delen,” aldus Liesbeth.
“Mijn ouders zijn ongelooflijk sterk”
Ondanks de tegenslagen, waaronder de kwetsbare gezondheid van Bas en het verlies van Ilona, bewondert Liesbeth de kracht van haar ouders. “Het 0verlijden van mijn zus heeft hen niet gebroken. Ze zijn nog altijd even verbonden met elkaar en hebben een ongelofelijke innerlijke kracht. Ik ben trots op mijn ouders. Ze hebben ons laten zien hoe je blijft doorgaan, zelfs als het leven zwaar wordt.”
Een intieme familieband
De familie Van Toor koos er bewust voor om het verdriet rond Ilona’s 0verlijden niet eerder publiek te maken. Niet uit schaamte, maar uit bescherming. “Soms heeft een gezin tijd nodig om in stilte te r0uwen. Om elkaar vast te houden zonder dat de buitenwereld meekijkt,” legt Liesbeth uit.
De band tussen Bas, zijn vrouw en hun kinderen is door de jaren heen alleen maar sterker geworden. Ook al is Ilona er fysiek niet meer, haar aanwezigheid wordt nog elke dag gevoeld binnen de familie.
Hoopvol vooruitkijken naar 90ste verjaardag
Bas van Toor hoopt in september 90 jaar te worden. Een bijzondere mijlpaal voor een man die generaties heeft doen lachen, maar zelf ook diepe dalen heeft gekend. Zijn familie hoopt dat deze verjaardag niet alleen een viering van zijn leven wordt, maar ook van zijn kracht, liefde en doorzettingsvermogen.
“Het verdriet blijft, maar de herinneringen zijn kostbaar”
Voor de familie is Ilona’s afwezigheid nog dagelijks voelbaar, maar de liefde voor haar blijft bestaan. “Ze was een bijzondere vrouw, warm en betrokken,” aldus Liesbeth. “We praten nog vaak over haar. Dat helpt ons, en het houdt haar dichtbij.”
Bas van Toor leeft toe naar zijn negentigste verjaardag komende september. Helemaal na alles wat er de laatste tijd is gebeurd, en de strijd die hij heeft moeten leveren, is hij vastbesloten die leeftijd te halen.https://t.co/GigmXs5I20
— De Telegraaf (@telegraaf) May 10, 2025
Met dit eerlijke en ingetogen verhaal laten de Van Toors zien dat achter een glimlach soms een wereld van verdriet schuilgaat – maar ook van liefde, verbondenheid en hoop.
Wil je meer verhalen lezen over de levens van bekende Nederlanders achter de schermen? Volg ons op Facebook en blijf op de hoogte van menselijke en inspirerende nieuwsberichten. 💛
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.