Algemeen
Collega BN´ers helemaal klaar met André Hazes: ´Weerzinwekkende knul´
Volkszangers André Hazes jr. en Mart Hoogkamer hebben een nieuwe televisieshow op SBS6 waarin ze zich presenteren als het hedendaagse duo Geer & Goor. Net als hun voorgangers nemen ze allerlei klusjes aan, zoals helpen op de boerderij en in verzorgingstehuizen. Maar nog vóór de show echt van start is gegaan, ligt het duo al onder vuur. Vooral Johan Derksen laat in Vandaag Inside geen spaan heel van de eerste beelden.
Geen waardige opvolgers
Volgens Johan Derksen is de poging om Hazes en Hoogkamer neer te zetten als opvolgers van Gerard Joling en Gordon ronduit mislukt. “Dat wordt een slap aftreksel van Geer & Goor,” oordeelt hij scherp. Derksen zag een korte preview van de show waarin de zangers hem ook nog even bespotten. “Ze maken grapjes over mij, dat ze fan van me zijn. Nou, ik ben géén fan van die twee. Ik vind het weerzinwekkende artiestjes.”
René valt hem bij
Ook zijn collega René van der Gijp kan weinig waardering opbrengen voor het nieuwe programma. Hij vat het kort samen met het woord ‘kinderachtig’. De beelden die getoond zijn, overtuigen hem allerminst. Het duo zou volgens hem simpelweg niet passen bij het format en mist de charme en chemie die Geer & Goor wél hadden.
Tv-analiste is ook kritisch
Tina Nijkamp, voormalig zenderbaas van SBS en tegenwoordig regelmatig te zien bij Vandaag Inside, sluit zich aan bij de kritiek van de mannen aan tafel. “Ze doen precies hetzelfde als Gerard en Gordon deden. Ze hadden echt iets origineels moeten bedenken. Nu voelt het gewoon nep. Dat is wat het probleem is.” Volgens haar zijn Hazes en Hoogkamer simpelweg geen geloofwaardige vervangers.
‘Wat hadden we dan verwacht?’
Advocaat en tv-gast Job Knoester reageert luchtig op de mogelijke flop. “Moeten we het echt een teleurstelling noemen als het mislukt? Ze hebben nog niet echt iets groots bereikt op televisie, dus wat is dan de schade?” Knoester suggereert dat de verwachtingen wellicht te hoog gespannen waren voor het muzikale duo.
Verkeerde doelgroep
Volgens Johan Derksen maakt SBS6-baas John de Mol een inschattingsfout. “Ze hebben inderdaad veel fans als zangers, maar dat publiek kijkt geen televisie meer om 20.30 uur. Dat zijn vooral jongeren, en die zitten op TikTok en YouTube. De 40-plussers, die nog wel lineair tv kijken, zitten niet te wachten op deze twee.”
René: ‘Niemand zit hierop te wachten’
René van der Gijp sluit zich daarbij aan. “De mensen die ’s avonds echt nog voor de buis zitten, willen dit helemaal niet zien. Die haken bij het zien van André en Mart meteen af.” Hij voorspelt dat het programma waarschijnlijk snel zal verdwijnen uit de programmering als de kijkcijfers tegenvallen.
‘Zet het maar op YouTube’
Johan Derksen heeft ten slotte nog een suggestie: “Zet het maar op YouTube, dan kan hun eigen publiek er eventueel nog wat van maken.” Een televisiehit lijkt het in elk geval niet te worden als het aan de heren van Vandaag Inside ligt. De kritiek is hard, en de verwachtingen zijn inmiddels bijzonder laag.
Martijn Krabbé heeft dinsdagavond bij RTL Tonight een van de meest openhartige interviews uit zijn carrière gegeven. Niet als presentator, maar als mens. Samen met zijn vrouw Deborah zat hij aan de keukentafel en sprak hij over zijn z!ekte, zijn angsten en de manier waarop hij probeert om het leven, ondanks alles, zo vol mogelijk te blijven leven. De 57-jarige televisiepersoonlijkheid kampt met een ongeneeslijke vorm van longk*nker met uitzaaiingen, een realiteit die zijn blik op alles voorgoed heeft veranderd.
Geen angst voor het einde, wel voor wat achterblijft
Wat direct opvalt in het gesprek, is de kalme manier waarop Martijn spreekt over iets wat voor veel mensen onuitspreekbaar is. Hij benadrukt dat zijn grootste angst niet ligt bij wat hem zelf te wachten staat, maar bij de mensen die hij straks moet achterlaten. Zijn vrouw Deborah en hun kinderen staan daarbij centraal.
“Mijn angst gaat eigenlijk altijd over hen,” vertelt hij. Vooral ’s nachts komen die gedachten hard binnen. “In de nacht ben je alleen. Dan is er geen afleiding, geen drukte, geen gesprekken. Dan kunnen zorgen zich opstapelen en kan ik echt wakker liggen.” Toch weigert Martijn om zich door die angst te laten verlammen. “Je wordt weer wakker, je staat op en je maakt er iets van. Elke dag telt.”
Leven met scherpte en dankbaarheid
Sinds duidelijk is dat genezing niet meer mogelijk is, leeft Martijn met een andere intensiteit. Hij noemt het confronterend, maar ook verhelderend. Waar het leven vroeger soms aan hem voorbij leek te razen, staat hij nu bewuster stil bij kleine momenten. “Je bent altijd bezig, altijd onderweg. En dan ineens word je gedwongen om te kijken. En dan zie je pas hoe mooi alles eigenlijk is.”
Die scherpte zit niet alleen in grote inzichten, maar juist in alledaagse dingen: samen ontbijten, een gesprek voeren zonder haast, lachen om kleine absurditeiten. Martijn spreekt over het belang van geen enkele dag als vanzelfsprekend te beschouwen. “Geen dag zomaar verspillen,” zegt hij resoluut. “Elke dag is er één.”
De wens om zijn gezin ‘goed’ achter te laten
Een terugkerend thema in het gesprek is Martijns diepe wens om zijn gezin zo goed mogelijk achter te laten. Hij weet dat hij hen niet kan behoeden voor verdriet, maar wil wel alles doen om hen zo sterk mogelijk te maken voor wat komt. “Ik zou ze het liefst gelukkig achterlaten,” zegt hij eerlijk. “Maar dat is misschien te veel gevraagd. Wat ik wel kan doen, is er nu zijn. Praten. Dingen zeggen die anders misschien nooit gezegd zouden worden.”
Die openheid typeert het gesprek aan tafel. Er is ruimte voor emotie, maar ook voor realisme. Martijn en Deborah vermijden grote woorden, maar laten zien hoe belangrijk eerlijkheid is, juist in moeilijke tijden.
Deborah als houvast in de nacht
Deborah speelt een cruciale rol in hoe Martijn met zijn z!ekte omgaat. Hij noemt haar zonder aarzeling zijn houvast. “Ik mag haar altijd wakker maken,” vertelt hij. “Ook midden in de nacht. Al is het elke nacht.” Deborah knikt en glimlacht. “Als dat geen echte liefde is,” zegt Martijn zacht.
Deborah bevestigt dat die gesprekken soms zwaar zijn, maar benadrukt dat ze proberen er niet in te blijven hangen. “We willen het leven zo normaal mogelijk blijven leven,” zegt ze. Dat betekent ook: blijven lachen, blijven plannen maken, blijven kijken naar wat wél kan.
Praten over het ondenkbare
Een van de meest aangrijpende momenten in het interview is wanneer Martijn vertelt dat hij samen met zijn familie zijn laatste rustplaats heeft uitgezocht. Dat klinkt zwaar, maar ook hier weet hij het verhaal te laden met menselijkheid en zelfs humor. Samen met zijn vader, Jeroen Krabbé, bezocht hij de plek waar hij uiteindelijk begraven zal worden.
“Het is misschien gek om te zeggen,” vertelt Martijn, “maar ik heb nog nooit zo gelachen.” Zijn vader maakte zelfs grapjes tijdens het regelen. “Hij vroeg of hij nog een annuleringsverzekering kon afsluiten.” Het moment was intens, maar ook verbindend. De plek ligt vast: naast zijn oma.
Humor als familietrek
Volgens Martijn zegt dat veel over zijn familie. “Mijn vader stond letterlijk met één been in mijn toekomstige graf en met het andere in het graf van zijn moeder,” vertelt hij. “En als je dan nog kunt lachen, dan kom je uit een heel bijzonder gezin.” Die combinatie van ernst en luchtigheid zit diep verankerd in wie ze zijn.
Het bezoek aan de begraafplaats werd zo geen moment van louter verdriet, maar ook van verbondenheid. “Ik dacht alleen maar: wat heb ik toch geweldige ouders,” zegt Martijn dankbaar.
Openheid als nalatenschap
Wat Martijn vooral wil nalaten, is geen groots statement, maar eerlijkheid. Hij praat openlijk met zijn kinderen, niet om hen bang te maken, maar om hen mee te nemen in wat er gebeurt. “Ik wil dat ze weten wat er speelt. Dat ze niet achteraf denken: had ik dit maar gevraagd, had ik dat maar gezegd.”
Die openheid geldt ook voor het publiek. Door zijn verhaal te delen, hoopt Martijn iets los te maken bij anderen. Niet medelijden, maar bewustwording. “Sta vaker stil,” lijkt hij te zeggen. “Niet pas als het moet.”
Geen slachtofferrol, wel kwetsbaarheid
Opvallend is dat Martijn zich nergens als slachtoffer neerzet. Hij ontkent de zwaarte niet, maar weigert zich erin te verliezen. Zijn toon is rustig, soms zelfs licht. Dat maakt het gesprek des te indringender. Het is geen televisie voor effect, maar een inkijk in hoe iemand probeert om waardig en bewust om te gaan met iets wat niemand ooit wil meemaken.
Dankbaarheid als rode draad
Aan het einde van het gesprek overheerst geen wanhoop, maar dankbaarheid. Voor zijn gezin. Voor zijn ouders. Voor de liefde die hij voelt en ontvangt. “We hebben er echt iets van gemaakt,” zegt hij over het bezoek aan zijn laatste rustplaats. Die zin lijkt symbool te staan voor hoe hij nu leeft: niet wegkijken, maar er iets van maken.
Martijn Krabbé laat met dit gesprek zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar kracht. Dat praten over angst niet betekent dat je opgeeft, maar dat je durft te leven met alles wat erbij hoort. En misschien is dat wel zijn grootste nalatenschap: laten zien dat zelfs in de moeilijkste fase van het leven ruimte blijft voor liefde, humor en betekenis.