Algemeen
Chantal Janzen laat zich van haar slechtste kant zien: ´Grote afgunst naar haar stiefkinderen toe´
Het eerste seizoen van Eén Grote Familie werd een onverwacht succes op Videoland, en fans kunnen hun hart ophalen: op 24 mei 2025 verschijnt het tweede seizoen.
Chantal Janzen speelt opnieuw de hoofdrol van stiefmoeder in een samengesteld gezin – een rol die haar op het lijf geschreven is. In een interview met Beau Monde vertelt de presentatrice hoe haar eigen leven als stiefmoeder terugkomt in de serie, inclusief de moeilijke momenten.
Serie bracht gesprekken op gang
Toen het eerste seizoen verscheen, bleek het niet alleen een hit op de streamingsdienst, maar ook een aanleiding voor belangrijke gesprekken binnen gezinnen. “Het grootste compliment dat ik kreeg, was dat ouders en pubers eindelijk met elkaar gingen praten,” zegt Chantal. “Kinderen beseften ineens hoe ingrijpend een scheiding is voor hun ouders. Dat we dat hebben bereikt met een serie maakt me echt trots.”
Zelf onderdeel van samengesteld gezin
Chantal spreekt uit ervaring: al zeventien jaar maakt ze deel uit van een samengesteld gezin. Haar man, Marco Geerartz, had al drie kinderen uit een eerdere relatie. Samen kregen ze later nog twee kinderen. In het begin was dat allerminst eenvoudig, geeft ze toe. “Er kwam ineens een compleet gezin bij, en daar moet je als jonge vrouw van 26 maar mee leren omgaan.”
Moeite met rol als stiefmoeder
In alle eerlijkheid deelt Chantal dat ze zich in het begin jaloers voelde. “Ik was jaloers op de tijd die Marco met zijn kinderen doorbracht,” zegt ze. “Ik voelde me schuldig, want ik dacht: jij bent een volwassen vrouw, zij zijn kinderen. Maar het gevoel was er. En op een gegeven moment moest ik het bespreekbaar maken, ook omdat Marco niet begreep waarom ik zo opstandig deed.”
Onbegrip uit haar omgeving
Begrip kreeg ze lang niet altijd. Velen vonden dat het niet haar probleem was, omdat het ‘niet haar kinderen’ waren. Maar voor Chantal werkte het anders. “Als je voor een man kiest, kies je ook voor zijn kinderen. Je kunt niet meer denken: ik ga gewoon door met mijn leven. Het draait niet meer alleen om jou.”
Groot verlangen naar één huis voor iedereen
Tegenwoordig is de dynamiek in haar gezin een stuk harmonieuzer. Chantal geniet intens van momenten waarop iedereen samen is. “Als ik kon, zou ik een huis kopen waar we met z’n allen onder één dak kunnen wonen, ook Marco’s volwassen kinderen. Dat lijkt me fantastisch.”
Ouder worden en botox
Toch kent ook het ouder worden zijn uitdagingen. Chantal is open over het feit dat ze al sinds haar 33ste botox gebruikt. Niet altijd met succes. “Op een gegeven moment had ik asymmetrische wangen en kon ik niet meer lachen,” vertelt ze met de nodige zelfspot. Ondanks die ervaring blijft ze eerlijk en nuchter over haar uiterlijk, en dat wordt door velen gewaardeerd.
Met het nieuwe seizoen van Eén Grote Familie op komst, laat Chantal opnieuw zien dat fictie en werkelijkheid soms dicht bij elkaar liggen – en dat kwetsbaarheid juist enorm krachtig kan zijn.
De afgelopen dagen kreeg Jutta Leerdam te maken met een storm aan reacties. Niet alleen vanwege haar pijnlijke val op het ijs in Thialf, maar vooral door wat er daarna gebeurde. Waar de focus aanvankelijk lag op het sportieve drama, verschoof die al snel naar een randzaak: vermeend taalgebruik direct na haar crash. En juist dat zorgde voor felle discussies, verontwaardiging en uiteindelijk ook voor een reactie van Leerdam zelf.
Een dramatisch moment op het verkeerde moment
Tweede Kerstdag moest voor Jutta Leerdam een sportief hoogtepunt worden. In Thialf stond ze aan de start van haar favoriete afstand, met alles op alles gezet om zich rechtstreeks te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Milaan. De verwachtingen waren hoog, de druk was voelbaar, en de tribunes zaten vol.
Maar in de tweede bocht ging het mis. Leerdam verloor de controle, gleed weg en kwam hard in de kussens terecht. De klap was zichtbaar en de teleurstelling minstens zo groot. In één klap leek haar directe Olympische kwalificatie uit beeld te verdwijnen.
Na afloop verscheen ze zichtbaar aangeslagen voor de camera. Met tranen in haar ogen probeerde ze onder woorden te brengen wat er was gebeurd. Ze sprak over een gevoel alsof ze ergens op stond, alsof er iets op het ijs lag of alsof haar schaats een botte plek had. “Dit wil je gewoon niet,” zei ze. “Ik baal hier zó van.”
Het waren woorden die pasten bij een topsporter die weet wat er op het spel staat en die voelt dat een cruciaal moment haar door de vingers glipt.
Sportieve teleurstelling raakt op de achtergrond
Opvallend genoeg ging het publieke debat al snel nauwelijks meer over de sportieve gevolgen van de val. Terwijl het voor Leerdam zelf draait om training, kwalificatie en de hoop op een aanwijsplek voor de Spelen, verlegde een deel van het publiek de aandacht naar iets heel anders.
Onder videofragmenten van de NOS ontstonden discussies over wat Leerdam direct na haar val zou hebben geroepen. Meerdere kijkers meenden een woord te herkennen dat als kwetsend wordt ervaren. Dat leidde tot beschuldigingen en stevige reacties, waarbij sommigen vonden dat haar taalgebruik “niet kon”, zeker gezien haar voorbeeldfunctie.
Binnen korte tijd ging het niet meer over ijs, schaatsen of Olympische dromen, maar over interpretaties van lipbewegingen en flarden audio in een emotioneel moment.
Sociale media als vergrootglas
De situatie illustreert opnieuw hoe sportmomenten in het huidige medialandschap worden uitvergroot. Een valpartij duurt enkele seconden, maar de nasleep kan dagenlang voortduren. Op sociale media wordt elk beeld vertraagd, elk frame geanalyseerd en elke emotionele reactie onder een vergrootglas gelegd.
In het geval van Leerdam gebeurde dat op een moment van pure frustratie. Topsporters weten dat ze in beeld zijn, maar niemand kan garanderen dat elk woord in zo’n moment zorgvuldig wordt afgewogen. Juist die spanning tussen emotie en publieke beoordeling zorgt regelmatig voor discussie.
Toch vonden veel mensen het nodig dat Leerdam zich zou verantwoorden. En opmerkelijk genoeg deed ze dat ook.
Jutta Leerdam reageert zelf
Onder de bewuste video liet Leerdam zelf een reactie achter. Kort, duidelijk en zonder omhaal. Ze schreef dat ze niet het woord had gebruikt waarover werd gespeculeerd, maar iets anders had gezegd: “kak zooi”.
Met die uitleg wilde ze duidelijkheid scheppen en het misverstand uit de wereld helpen. Of die uitleg voor iedereen voldoende was, is een andere vraag. Maar feit is dat Leerdam zich genoodzaakt voelde om zich publiekelijk te verantwoorden voor iets wat zich afspeelde in een fractie van een seconde, vlak na een harde val.
Voor sommigen was dat al te veel aandacht voor een detail. Anderen vonden het juist goed dat ze reageerde en helderheid gaf. De meningen bleven verdeeld.
De menselijke kant van topsport
Wat in de discussie soms onderbelicht bleef, is de menselijke kant van het verhaal. Topsport draait om milliseconden, om perfectie, om jarenlange voorbereiding. Een fout, een glijder of een onzichtbaar detail op het ijs kan alles veranderen.
Leerdam wist op dat moment dat haar directe Olympische route op losse schroeven stond. De frustratie, het verdriet en de boosheid die daarbij komen kijken, zijn menselijk. Dat die emoties zich soms uiten in woorden die niet vooraf zijn gefilterd, is niet uitzonderlijk.
Toch lijkt de tolerantie daarvoor kleiner te worden, zeker bij sporters met een groot bereik en een bekend privéleven.
Extra aandacht door privécontext
Dat Leerdam extra onder een vergrootglas ligt, heeft ook te maken met haar bekendheid buiten de sport. Haar relatie met Jake Paul zorgt ervoor dat internationale ogen op haar gericht zijn. Tijdens de wedstrijd was Paul aanwezig op de tribune, zichtbaar betrokken en meeleven.
Die combinatie van topsport, media-aandacht en een bekend privéleven maakt dat elk moment – sportief of emotioneel – sneller viraal gaat. Voor Leerdam betekent dat dat fouten, teleurstellingen en emoties zelden alleen van haarzelf blijven.
Sportieve toekomst blijft leidend
Ondanks alle ophef blijft voor Leerdam één ding centraal staan: haar sportieve toekomst. De valpartij betekent niet automatisch het einde van haar Olympische droom. Ze kan nog hopen op een aanwijsplek, afhankelijk van prestaties, vorm en beslissingen van de bond.
Dat perspectief vraagt focus, rust en herstel – fysiek én mentaal. De dagen na de wedstrijd zullen in het teken staan van evaluatie, training en vooruitkijken, niet van sociale media.
Een bredere discussie
Het incident roept ook een bredere vraag op: hoeveel ruimte geven we topsporters om mens te zijn? Verwachten we altijd voorbeeldgedrag, zelfs in momenten van pijn en teleurstelling? En hoe eerlijk is het om iemand te beoordelen op een vermeend woord, terwijl de sportieve prestatie en context ondergesneeuwd raken?
Steeds vaker lijken sporters zich niet alleen te moeten verantwoorden voor wat ze doen, maar ook voor hoe hun emoties eruitzien, klinken of geïnterpreteerd worden.
Tot slot
Voor Jutta Leerdam was Tweede Kerstdag vooral een sportief drama. Een val, tranen en een onzeker vervolg richting Milaan. Dat dat moment werd overschaduwd door discussie over taalgebruik, zegt misschien meer over het huidige medialandschap dan over haarzelf.
Met haar korte reactie heeft ze geprobeerd de rust te herstellen. Of dat lukt, zal de komende dagen blijken. Eén ding is duidelijk: de focus mag dan even verschoven zijn, voor Leerdam zelf draait het nog altijd om het ijs, de stopwatch en de volgende kans.