Algemeen
Beelden van optreden Claude op podium gaan wereldwijd viraal vanwege ‘Giga-valse stem!’
Claude naar Eurovisiesongfestival 2025: van talentenjacht tot grote podium in Bazel
Claude, de jonge zanger die in Nederland de afgelopen jaren gestaag zijn naam heeft opgebouwd, staat op het punt zijn grootste muzikale avontuur tot nu toe aan te gaan. In 2025 vertegenwoordigt hij Nederland tijdens het Eurovisiesongfestival in het Zwitserse Bazel, met het nummer C’est la vie. Een opvallende keuze, niet alleen vanwege de tweetalige compositie, maar ook vanwege het persoonlijke karakter van het lied.
Zijn deelname werd op 19 december 2024 officieel bevestigd door AVROTROS, waarmee Claude zich in een illuster rijtje van Nederlandse Songfestivaldeelnemers schaart. De verwachtingen zijn hoog, de reacties gemengd — en de ogen van het publiek zijn strak op hem gericht.
Van lokale talentenjacht tot nationale trots
Claude’s muzikale reis begon al op jonge leeftijd. In 2017 won hij een talentenjacht in Enkhuizen met het nummer Uit Elkaar van Yes-R. Het leverde hem vroege erkenning op, maar de weg naar het grote podium was nog lang. In 2019 zagen we hem terug in het achtste seizoen van The Voice Kids, waar hij tijdens de blind auditions indruk maakte met het energieke Papaoutai van Stromae. Hoewel hij de Battles niet wist te overleven, was het voor Claude wél een belangrijke leerschool.
Zijn echte doorbraak kwam via de talentenjacht ARE YOU NEXT?, waar hij een platencontract won bij het gerenommeerde label Cloud 9 Music. Vanaf dat moment ging het snel. Claude ontwikkelde zijn eigen stijl: een mix van pop, urban en Franstalige invloeden. Precies datgene wat hem nu onderscheidt op het internationale Songfestivalpodium.
C’est la vie: een lied met internationale allure
Zijn inzending voor het Eurovisiesongfestival 2025 heet C’est la vie – een tweetalig nummer dat Frans en Engels combineert, zonder Nederlandstalige passages. Een bewuste keuze, zo laat Claude weten, omdat hij zich muzikaal meer thuisvoelt in de Franse taal. Bovendien sluit het aan bij zijn multiculturele achtergrond én bij de Europese sfeer van het Songfestival.
Hoewel het nummer pas op 27 februari officieel zou worden gepresenteerd, lekt het één dag eerder uit. Dat deed de buzz rondom Claude’s deelname alleen maar toenemen. De reacties op de song zijn wisselend, maar veel luisteraars prijzen het ritme, de aanstekelijkheid en het internationale karakter. Het lied past in de lijn van eerdere Franstalige succesnummers op het Eurovisiepodium.
Eerste repetitie roept vragen op
Op 6 mei stond Claude voor het eerst op het Eurovisiepodium voor een technische repetitie. De eerste beelden, gedeeld door AVROTROS, toonden een energieke performance met een strakke choreografie en een opvallende lichtshow in blauwe en gouden tinten.
Toch volgde er kritiek op zijn vocale prestaties. Op sociale media werd zijn zang vergeleken met eerdere Nederlandse inzendingen waarbij het livegeluid niet overtuigde. Sommige kijkers moesten onwillekeurig denken aan de optredens van Mia Nicolai en Dion Cooper in 2023, waar de vocale uitvoering eveneens onder vuur lag.
Reacties als “nog wat onzeker”, “niet helemaal zuiver” en “er is werk aan de winkel” verschenen op X (voorheen Twitter) en Instagram. De toon was kritisch, maar niet vernietigend — veel fans hopen simpelweg dat Claude in de komende dagen muzikaal zal groeien richting de halve finale.
Claude blijft positief: “Dit is mijn moment”
Ondanks de kritieken blijft Claude zelf opvallend rustig en professioneel. “Ik ben dankbaar dat ik hier mag staan,” liet hij na de repetitie weten. “Dit podium is overweldigend, maar ik voel me gesteund door mijn team en mijn fans. We hebben nog een paar dagen om alles aan te scherpen. En ik weet zeker dat ik op dinsdag alles kan geven.”
De 21-jarige zanger benadrukt dat liveoptreden op dit niveau voor hem een nieuw terrein is, maar ook een kans om zichzelf verder te ontwikkelen. “Het is spannend, natuurlijk. Maar dit is mijn moment, en ik ga er alles uithalen.”
Een risico nemen: geen Nederlands in het lied
Een ander punt van discussie is het taalgebruik in Claude’s inzending. C’est la vie bevat uitsluitend Franse en Engelse lyrics. Dat betekent dat er dit jaar geen enkel woord Nederlands in het Eurovisiepodium klinkt namens Nederland. Voor sommigen is dat jammer: zij hadden graag gezien dat onze eigen taal op z’n minst een kleine plek kreeg in het lied.
Toch kiezen steeds meer landen voor internationale talen, om zo een breed publiek aan te spreken. En voor Claude voelt de combinatie van Frans en Engels als de juiste artistieke keuze. “De Franse taal past gewoon bij mijn stem, bij de emotie van dit nummer. En dat is waar ik op vertrouw.”
De halve finale: dinsdag 13 mei wordt cruciaal
Claude zal op dinsdag 13 mei aantreden in de eerste halve finale van het Eurovisiesongfestival in Bazel. In deze ronde zal blijken of hij met C’est la vie voldoende indruk maakt om door te stromen naar de grote finale op zaterdag 17 mei.
De bookmakers schatten zijn kansen voorlopig in de middenmoot, wat betekent dat het aankomt op de uitvoering en het gevoel dat hij weet over te brengen. Zijn team werkt hard aan vocale coaching, cameraregistratie en scenografie om alles tot in de puntjes te perfectioneren.
Fans hopen op verrassingseffect
Ondanks de kritiek blijven veel fans hopen op een positieve verrassing. Claude’s kracht ligt immers in zijn persoonlijke uitstraling, ritmische nummers en emotionele oprechtheid. Als hij die kwaliteiten weet te vertalen naar een sterk liveoptreden, dan kan hij alsnog hoge ogen gooien.
De komende dagen zijn cruciaal. Met nog een repetitie én de generale repetitie op de planning, heeft Claude de kans om te groeien — zowel muzikaal als mentaal. En dat is precies wat het Eurovisiesongfestival zo uniek maakt: de ruimte om te verrassen, zelfs op het allerlaatste moment.
Conclusie: Claude’s Songfestivalreis is pas net begonnen
Claude heeft al een indrukwekkend pad afgelegd — van talentenjachten tot een platencontract, van nationale bekendheid tot een internationale uitdaging. Zijn deelname aan het Eurovisiesongfestival 2025 is een nieuw hoofdstuk waarin talent, ambitie en lef samenkomen.
Of C’est la vie de finale haalt, is nog onzeker. Maar één ding staat vast: Claude is een artiest met potentie, en zijn verhaal is nog lang niet af. De komende dagen bieden hem de kans om zijn optreden te verfijnen, het publiek te overtuigen en Europa te laten zien wie hij werkelijk is.
Met zijn positieve instelling, muzikale veelzijdigheid en de steun van zijn fans heeft hij alles in huis om van deze ervaring iets bijzonders te maken. En wie weet? Misschien kleurt Bazel straks tóch een beetje blauw, wit en oranje.
Nino van der Meijde, bekend als dj en inmiddels ook als gezicht in de realityserie Andy en Melisa, heeft voor het eerst uitgebreid gesproken over een onderwerp dat bij veel mensen vragen oproept: wie is zijn biologische vader, en hoe ziet die relatie eruit? Hoewel de informatie al jaren online te vinden is, blijkt dat het grote publiek dit verhaal nauwelijks kent. In een openhartig gesprek met radiozender FunX besloot Nino er nu zelf duidelijkheid over te geven.
Een vraag die blijft terugkomen
Voor Nino is het geen nieuw onderwerp. Hij krijgt al jaren vragen over zijn afkomst, vooral op sociale media. Toch koos hij er meestal voor om er niet op in te gaan. Niet omdat het een geheim is, benadrukt hij, maar omdat hij zijn privéleven niet voortdurend wil toelichten. Nu hij vaker in de publieke belangstelling staat, voelt hij zich wel comfortabeler om zijn verhaal in zijn eigen woorden te vertellen.
“Mijn biologische vader is Okkie Durham,” vertelt Nino zonder omwegen. “Dat staat al jaren online, dus iedereen kan het vinden. Maar Andy voelt gewoon als mijn vader.” Met die ene zin schetst hij direct het onderscheid dat voor hem essentieel is: biologisch vaderschap en emotioneel vaderschap zijn niet altijd hetzelfde.
Wie zijn vaderfiguur écht is
Andy van der Meijde, oud-international en voormalig profvoetballer, is al sinds Nino’s jeugd een vaste waarde in zijn leven. Hij voedde hem op, was aanwezig in belangrijke momenten en speelde de rol die Nino associeert met ‘vader zijn’. “Andy heeft mij opgevoed,” legt hij uit. “Dus zo zie ik hem ook. Dat gevoel verandert niet.”
Dat betekent niet dat er geen contact is met zijn biologische vader. Integendeel: Nino spreekt openlijk over een goede band. “Ik heb contact met mijn vader en dat is ook goed,” zegt hij. “We spreken elkaar en er is geen ruzie of afstand.” Toch benadrukt hij dat het vaderschap voor hem niet alleen draait om bloedbanden, maar vooral om wie er daadwerkelijk voor je was.
Twee werelden naast elkaar
Het verhaal van Nino laat zien dat familie soms complexer is dan het klassieke plaatje. Hij staat met één been in de wereld van entertainment en reality-tv, en met het andere in een persoonlijk verleden dat door velen met nieuwsgierigheid wordt bekeken. Juist daarom kiest hij nu voor openheid: niet om te choqueren, maar om misverstanden weg te nemen.
“Het is geen geheim en ook geen drama,” lijkt zijn boodschap te zijn. “Het is gewoon hoe mijn leven is gelopen.” Die nuchtere benadering past bij de manier waarop hij zich ook in andere interviews presenteert: recht door zee, zonder sensatie.
Reality-tv brengt alles dichterbij
Nino is momenteel regelmatig te zien in Andy en Melisa, een realityserie die het dagelijks leven van Andy van der Meijde en zijn gezin volgt. De camera’s draaien mee tijdens alledaagse momenten, maar schuwen ook de moeilijkere onderwerpen niet. Juist daardoor leren kijkers het gezin van een andere kant kennen.
Binnen de serie wordt duidelijk hoe hecht de familieband is. Nino maakt daar vanzelfsprekend deel van uit. De kijker ziet niet alleen de vrolijke kanten, maar ook hoe familieleden met elkaar omgaan tijdens spanningen of persoonlijke uitdagingen. Het onderwerp van zijn biologische vader komt in de serie niet expliciet naar voren, maar zijn plaats binnen het gezin is onmiskenbaar.
De naam die nieuwsgierigheid oproept
Dat Nino’s biologische vader Okkie Durham is, maakt het verhaal voor veel mensen extra beladen. Durham, voluit Octave Durham, werd begin jaren 2000 een bekende naam door een kunstroof die internationaal de aandacht trok. Samen met een handlanger wist hij twee schilderijen uit het Van Gogh Museum in Amsterdam weg te nemen: Zeegezicht bij Scheveningen en Het uitgaan van de hervormde kerk te Nuenen.
De roof zorgde wereldwijd voor opschudding. Jarenlang bleef onduidelijk waar de schilderijen waren gebleven. Pas in 2016, veertien jaar later, werden ze teruggevonden in Italië, in handen van de Napolitaanse Camorra. Inmiddels zijn de werken weer veilig terug in Nederland.
Een verleden dat niet alles bepaalt
Hoewel die geschiedenis onlosmakelijk verbonden is aan de naam Durham, benadrukt Nino dat dit niet definieert wie hij zelf is. Hij heeft zijn eigen pad gekozen, los van de reputatie of daden van anderen. “Ik ben gewoon mezelf,” lijkt hij daarmee te zeggen. Zijn focus ligt op muziek, creativiteit en het opbouwen van zijn eigen carrière.
Als dj timmert hij al geruime tijd aan de weg en heeft hij een groeiende fanbase. Muziek is voor hem een manier om zichzelf te uiten, los van labels of familiegeschiedenis. Dat hij daarnaast nu ook op televisie te zien is, ziet hij vooral als een extra platform, niet als zijn kernidentiteit.
Loyaliteit en dankbaarheid
Wat in het gesprek met FunX vooral opvalt, is de loyaliteit die Nino uitspreekt richting Andy van der Meijde. Hij spreekt met respect en dankbaarheid over de rol die Andy in zijn leven heeft gespeeld. “Hij was er,” zegt hij impliciet, “en dat is wat telt.”
Die houding laat zien dat familie voor Nino draait om nabijheid, zorg en betrokkenheid. Biologische banden zijn belangrijk, maar niet doorslaggevend. Het is een boodschap die voor veel mensen herkenbaar is, zeker in samengestelde gezinnen.
Openheid zonder sensatie
Met zijn verhaal kiest Nino niet voor drama, maar voor helderheid. Hij maakt duidelijk hoe de verhoudingen liggen, zonder iemand te veroordelen of te verheerlijken. Die balans maakt zijn openheid geloofwaardig en respectvol.
Voor kijkers en luisteraars biedt het gesprek vooral inzicht in hoe iemand met een bijzondere achtergrond daar zelf tegenaan kijkt. Geen groot conflict, geen schokkende onthullingen, maar een persoonlijke uitleg die rust brengt in plaats van vragen oproept.
Een eigen toekomst
Nino van der Meijde lijkt vastberaden om zijn eigen koers te blijven varen. Met muziek, media-optredens en een duidelijke kijk op familie bouwt hij aan een toekomst die niet wordt bepaald door het verleden van anderen. Zijn verhaal laat zien dat identiteit meer is dan afkomst alleen.
Door nu zelf het woord te nemen, sluit hij een hoofdstuk af dat voor buitenstaanders misschien mysterieus leek, maar voor hem al lang helder was. En juist die nuchtere eerlijkheid maakt zijn verhaal krachtig en menselijk.