Algemeen
Afscheidsrit voor Jonnie Boer: motorstoet en kruidenhulde in hartje Zwolle
In Zwolle is donderdag op indrukwekkende wijze afscheid genomen van topchef Jonnie Boer, de man achter sterrenrestaurant De Librije. De stad stond stil, het plein voor het restaurant vulde zich met bloemen en herinneringen, en een unieke motorstoet begeleidde hem op een symbolische laatste rit. Het werd een eerbetoon waarin geur, geluid en emotie samenkwamen — precies zoals Jonnie het zou hebben gewild.
Een ingetogen begin bij De Librije
Vroeg in de ochtend verzamelden zich familieleden, vrienden, collega’s en tal van belangstellenden bij De Librije. Op het Spinhuisplein heerste een ingetogen sfeer. Mensen stonden stil, sommigen met de handen gevouwen, anderen met een bloem in de hand.
Even na tien uur werd de kleurrijk beschilderde kist naar buiten gedragen, onder begeleiding van het ingetogen nummer In the Air Tonight van Phil Collins. Het was een moment van volledige stilte. Geen woorden, geen rumoer, alleen muziek en herinnering.
Een erehaag van Harley-Davidsons
Wat volgde was een afscheid dat perfect paste bij de persoonlijkheid van Jonnie Boer: eigenzinnig, krachtig en vol symboliek. Ruim honderd Harley-Davidson-rijders stonden klaar om hem te begeleiden op zijn rit.
Deze stoere motorliefhebbers, vaak gekleed in leren jassen en met getekende gezichten, vormden een indrukwekkende erehaag. Opvallend waren de kleine bosjes kruiden — waaronder rozemarijn — die op verzoek van de familie op de sturen waren bevestigd. Een ingetogen maar veelzeggend detail, een ode aan Jonnies jarenlange toewijding aan geur, smaak en natuur.
De kist op het zijspan
De kist werd voorzichtig op een zijspan van een motor gelegd. De motor werd gevolgd door twee Porsches en tientallen Harleys. Samen vormden ze een rouwstoet zoals Zwolle nog niet eerder zag. Toen de motoren langzaam begonnen te rijden, ging er een rilling door de menigte. De stilte werd doorbroken door het diepe, warme geluid van de motoren, alsof ze gezamenlijk een groet brachten aan de man die zovelen inspireerde.
Langs de straten klapten toeschouwers zachtjes toen de stoet zich in beweging zette, op weg naar Giethoorn, een plek waar Jonnie zich verbonden mee voelde. Later op de dag keerde de stoet terug naar Zwolle, waar de uiteindelijke herdenking plaatsvond.
Een stad neemt afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer werd niet alleen binnen de muren van De Librije gevoeld. In de stad zelf stonden mensen stil, bij etalages, op straathoeken, op balkons. Op meerdere plekken lagen bloemen, brandden kaarsen of stonden krijtborden met teksten als “Bedankt Jonnie” en “Smaakmaker van Zwolle”.
Inwoners spraken met elkaar over de herinneringen die zij hebben aan De Librije, aan ontmoetingen met Jonnie of simpelweg aan zijn rol in het tot bloei brengen van de stad. Zijn betekenis reikte veel verder dan gastronomie: hij gaf Zwolle een plaats op de wereldkaart.
Herinneringen in geur en beeld
Binnen De Librije werd intussen op een ingetogen manier herdacht. Medewerkers liepen langs hun werkplek, stonden even stil bij de kruidenkast, bij de muur met handgeschreven menu’s, bij de plek waar Jonnie altijd stond.
Zijn zoon Jimmie Boer deelde eerder deze week al beelden van de ruimte waarin zijn vader lag opgebaard. De kleurrijke graffiti-kist, de vlag van Giethoorn, de bokshandschoenen van Jonnie en een foto van Johan Cruijff vormden een persoonlijk tableau vol symboliek.
De betekenis van motoren en kruiden
De keuze voor een motorstoet en de kruiden op de sturen was geen toeval. Jonnie Boer was zelf motorliefhebber en hield van alles wat met vrijheid, kracht en onafhankelijkheid te maken had.
Rozemarijn, tijm en salie — kruiden die vaak in zijn gerechten voorkwamen — kregen een nieuwe betekenis als symbolen van afscheid, herinnering en verbondenheid.
Voor de Harley-rijders was het een eer om onderdeel te mogen zijn van deze bijzondere rit. Velen kenden Jonnie persoonlijk of hadden in De Librije gegeten. “Dit is het minste wat we konden doen,” zei een van hen. “Hij was uniek.”
Publieke waardering
De stad Zwolle toonde zich van haar meest betrokken kant. Burgemeester Pieter Snijders liet eerder al weten dat Jonnie Boer niet alleen een ondernemer was, maar ook een verbinder.
“Hij bracht mensen bij elkaar, op het bord en aan tafel,” aldus Snijders. “Vandaag is het onze beurt om hem te eren.”
Ook andere bekende Nederlanders, waaronder collega-chefs en mediafiguren, lieten via sociale media weten geraakt te zijn door het eerbetoon. Veelvuldig terugkerende woorden: inspiratie, vakmanschap, warmte.
Een voorbeeld voor velen
De Librije groeide onder Jonnie’s leiding uit tot een van de meest toonaangevende restaurants van Nederland. Drie Michelinsterren, internationale faam, maar altijd geworteld in de nuchtere Zwolse bodem.
Voor jonge chefs en ondernemers was Jonnie Boer een voorbeeld: van hoe je met toewijding en creativiteit een eigen wereld kunt bouwen. Het feit dat zijn afscheid werd vormgegeven met dezelfde originaliteit en kracht als zijn werk, maakte het des te indrukwekkender.
De laatste rit en wat blijft
Toen de stoet in de middag terugkeerde in Zwolle, was de stad nog steeds in stilte gehuld. Familieleden, medewerkers van De Librije en intimi verzamelden zich opnieuw. De uitvaart vond plaats in besloten kring, zoals door de familie gewenst.
Voor buitenstaanders eindigde de dag bij De Librije, waar nog urenlang mensen langskwamen om bloemen neer te leggen, stil te staan of een korte herinnering te delen met anderen. Een collectieve vorm van herdenken, van verbondenheid.
Tot slot
Het afscheid van Jonnie Boer was uniek, symbolisch en diep menselijk. Geen grootse ceremonie met woorden, maar een krachtig eerbetoon vol persoonlijke details. De motorstoet, het geluid van de motoren, de geur van kruiden en de gedeelde stilte — het vormde een afscheid dat tot in de vezels werd gevoeld.
In de herinnering aan Jonnie blijven niet alleen zijn gerechten voortleven, maar ook zijn liefde voor mensen, zijn oog voor detail en zijn vermogen om het leven te vieren. Zoals iemand bij De Librije fluisterde, terwijl de motoren wegredden:
“Hij reed niet weg, hij blijft bij ons. In geur, in smaak, in alles.”
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.