Algemeen
Afscheidsrit voor Jonnie Boer: motorstoet en kruidenhulde in hartje Zwolle
In Zwolle is donderdag op indrukwekkende wijze afscheid genomen van topchef Jonnie Boer, de man achter sterrenrestaurant De Librije. De stad stond stil, het plein voor het restaurant vulde zich met bloemen en herinneringen, en een unieke motorstoet begeleidde hem op een symbolische laatste rit. Het werd een eerbetoon waarin geur, geluid en emotie samenkwamen — precies zoals Jonnie het zou hebben gewild.
Een ingetogen begin bij De Librije
Vroeg in de ochtend verzamelden zich familieleden, vrienden, collega’s en tal van belangstellenden bij De Librije. Op het Spinhuisplein heerste een ingetogen sfeer. Mensen stonden stil, sommigen met de handen gevouwen, anderen met een bloem in de hand.
Even na tien uur werd de kleurrijk beschilderde kist naar buiten gedragen, onder begeleiding van het ingetogen nummer In the Air Tonight van Phil Collins. Het was een moment van volledige stilte. Geen woorden, geen rumoer, alleen muziek en herinnering.
Een erehaag van Harley-Davidsons
Wat volgde was een afscheid dat perfect paste bij de persoonlijkheid van Jonnie Boer: eigenzinnig, krachtig en vol symboliek. Ruim honderd Harley-Davidson-rijders stonden klaar om hem te begeleiden op zijn rit.
Deze stoere motorliefhebbers, vaak gekleed in leren jassen en met getekende gezichten, vormden een indrukwekkende erehaag. Opvallend waren de kleine bosjes kruiden — waaronder rozemarijn — die op verzoek van de familie op de sturen waren bevestigd. Een ingetogen maar veelzeggend detail, een ode aan Jonnies jarenlange toewijding aan geur, smaak en natuur.
De kist op het zijspan
De kist werd voorzichtig op een zijspan van een motor gelegd. De motor werd gevolgd door twee Porsches en tientallen Harleys. Samen vormden ze een rouwstoet zoals Zwolle nog niet eerder zag. Toen de motoren langzaam begonnen te rijden, ging er een rilling door de menigte. De stilte werd doorbroken door het diepe, warme geluid van de motoren, alsof ze gezamenlijk een groet brachten aan de man die zovelen inspireerde.
Langs de straten klapten toeschouwers zachtjes toen de stoet zich in beweging zette, op weg naar Giethoorn, een plek waar Jonnie zich verbonden mee voelde. Later op de dag keerde de stoet terug naar Zwolle, waar de uiteindelijke herdenking plaatsvond.
Een stad neemt afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer werd niet alleen binnen de muren van De Librije gevoeld. In de stad zelf stonden mensen stil, bij etalages, op straathoeken, op balkons. Op meerdere plekken lagen bloemen, brandden kaarsen of stonden krijtborden met teksten als “Bedankt Jonnie” en “Smaakmaker van Zwolle”.
Inwoners spraken met elkaar over de herinneringen die zij hebben aan De Librije, aan ontmoetingen met Jonnie of simpelweg aan zijn rol in het tot bloei brengen van de stad. Zijn betekenis reikte veel verder dan gastronomie: hij gaf Zwolle een plaats op de wereldkaart.
Herinneringen in geur en beeld
Binnen De Librije werd intussen op een ingetogen manier herdacht. Medewerkers liepen langs hun werkplek, stonden even stil bij de kruidenkast, bij de muur met handgeschreven menu’s, bij de plek waar Jonnie altijd stond.
Zijn zoon Jimmie Boer deelde eerder deze week al beelden van de ruimte waarin zijn vader lag opgebaard. De kleurrijke graffiti-kist, de vlag van Giethoorn, de bokshandschoenen van Jonnie en een foto van Johan Cruijff vormden een persoonlijk tableau vol symboliek.
De betekenis van motoren en kruiden
De keuze voor een motorstoet en de kruiden op de sturen was geen toeval. Jonnie Boer was zelf motorliefhebber en hield van alles wat met vrijheid, kracht en onafhankelijkheid te maken had.
Rozemarijn, tijm en salie — kruiden die vaak in zijn gerechten voorkwamen — kregen een nieuwe betekenis als symbolen van afscheid, herinnering en verbondenheid.
Voor de Harley-rijders was het een eer om onderdeel te mogen zijn van deze bijzondere rit. Velen kenden Jonnie persoonlijk of hadden in De Librije gegeten. “Dit is het minste wat we konden doen,” zei een van hen. “Hij was uniek.”
Publieke waardering
De stad Zwolle toonde zich van haar meest betrokken kant. Burgemeester Pieter Snijders liet eerder al weten dat Jonnie Boer niet alleen een ondernemer was, maar ook een verbinder.
“Hij bracht mensen bij elkaar, op het bord en aan tafel,” aldus Snijders. “Vandaag is het onze beurt om hem te eren.”
Ook andere bekende Nederlanders, waaronder collega-chefs en mediafiguren, lieten via sociale media weten geraakt te zijn door het eerbetoon. Veelvuldig terugkerende woorden: inspiratie, vakmanschap, warmte.
Een voorbeeld voor velen
De Librije groeide onder Jonnie’s leiding uit tot een van de meest toonaangevende restaurants van Nederland. Drie Michelinsterren, internationale faam, maar altijd geworteld in de nuchtere Zwolse bodem.
Voor jonge chefs en ondernemers was Jonnie Boer een voorbeeld: van hoe je met toewijding en creativiteit een eigen wereld kunt bouwen. Het feit dat zijn afscheid werd vormgegeven met dezelfde originaliteit en kracht als zijn werk, maakte het des te indrukwekkender.
De laatste rit en wat blijft
Toen de stoet in de middag terugkeerde in Zwolle, was de stad nog steeds in stilte gehuld. Familieleden, medewerkers van De Librije en intimi verzamelden zich opnieuw. De uitvaart vond plaats in besloten kring, zoals door de familie gewenst.
Voor buitenstaanders eindigde de dag bij De Librije, waar nog urenlang mensen langskwamen om bloemen neer te leggen, stil te staan of een korte herinnering te delen met anderen. Een collectieve vorm van herdenken, van verbondenheid.
Tot slot
Het afscheid van Jonnie Boer was uniek, symbolisch en diep menselijk. Geen grootse ceremonie met woorden, maar een krachtig eerbetoon vol persoonlijke details. De motorstoet, het geluid van de motoren, de geur van kruiden en de gedeelde stilte — het vormde een afscheid dat tot in de vezels werd gevoeld.
In de herinnering aan Jonnie blijven niet alleen zijn gerechten voortleven, maar ook zijn liefde voor mensen, zijn oog voor detail en zijn vermogen om het leven te vieren. Zoals iemand bij De Librije fluisterde, terwijl de motoren wegredden:
“Hij reed niet weg, hij blijft bij ons. In geur, in smaak, in alles.”
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”