Algemeen
Afscheidsrit voor Jonnie Boer: motorstoet en kruidenhulde in hartje Zwolle
In Zwolle is donderdag op indrukwekkende wijze afscheid genomen van topchef Jonnie Boer, de man achter sterrenrestaurant De Librije. De stad stond stil, het plein voor het restaurant vulde zich met bloemen en herinneringen, en een unieke motorstoet begeleidde hem op een symbolische laatste rit. Het werd een eerbetoon waarin geur, geluid en emotie samenkwamen — precies zoals Jonnie het zou hebben gewild.
Een ingetogen begin bij De Librije
Vroeg in de ochtend verzamelden zich familieleden, vrienden, collega’s en tal van belangstellenden bij De Librije. Op het Spinhuisplein heerste een ingetogen sfeer. Mensen stonden stil, sommigen met de handen gevouwen, anderen met een bloem in de hand.
Even na tien uur werd de kleurrijk beschilderde kist naar buiten gedragen, onder begeleiding van het ingetogen nummer In the Air Tonight van Phil Collins. Het was een moment van volledige stilte. Geen woorden, geen rumoer, alleen muziek en herinnering.
Een erehaag van Harley-Davidsons
Wat volgde was een afscheid dat perfect paste bij de persoonlijkheid van Jonnie Boer: eigenzinnig, krachtig en vol symboliek. Ruim honderd Harley-Davidson-rijders stonden klaar om hem te begeleiden op zijn rit.
Deze stoere motorliefhebbers, vaak gekleed in leren jassen en met getekende gezichten, vormden een indrukwekkende erehaag. Opvallend waren de kleine bosjes kruiden — waaronder rozemarijn — die op verzoek van de familie op de sturen waren bevestigd. Een ingetogen maar veelzeggend detail, een ode aan Jonnies jarenlange toewijding aan geur, smaak en natuur.
De kist op het zijspan
De kist werd voorzichtig op een zijspan van een motor gelegd. De motor werd gevolgd door twee Porsches en tientallen Harleys. Samen vormden ze een rouwstoet zoals Zwolle nog niet eerder zag. Toen de motoren langzaam begonnen te rijden, ging er een rilling door de menigte. De stilte werd doorbroken door het diepe, warme geluid van de motoren, alsof ze gezamenlijk een groet brachten aan de man die zovelen inspireerde.
Langs de straten klapten toeschouwers zachtjes toen de stoet zich in beweging zette, op weg naar Giethoorn, een plek waar Jonnie zich verbonden mee voelde. Later op de dag keerde de stoet terug naar Zwolle, waar de uiteindelijke herdenking plaatsvond.
Een stad neemt afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer werd niet alleen binnen de muren van De Librije gevoeld. In de stad zelf stonden mensen stil, bij etalages, op straathoeken, op balkons. Op meerdere plekken lagen bloemen, brandden kaarsen of stonden krijtborden met teksten als “Bedankt Jonnie” en “Smaakmaker van Zwolle”.
Inwoners spraken met elkaar over de herinneringen die zij hebben aan De Librije, aan ontmoetingen met Jonnie of simpelweg aan zijn rol in het tot bloei brengen van de stad. Zijn betekenis reikte veel verder dan gastronomie: hij gaf Zwolle een plaats op de wereldkaart.
Herinneringen in geur en beeld
Binnen De Librije werd intussen op een ingetogen manier herdacht. Medewerkers liepen langs hun werkplek, stonden even stil bij de kruidenkast, bij de muur met handgeschreven menu’s, bij de plek waar Jonnie altijd stond.
Zijn zoon Jimmie Boer deelde eerder deze week al beelden van de ruimte waarin zijn vader lag opgebaard. De kleurrijke graffiti-kist, de vlag van Giethoorn, de bokshandschoenen van Jonnie en een foto van Johan Cruijff vormden een persoonlijk tableau vol symboliek.
De betekenis van motoren en kruiden
De keuze voor een motorstoet en de kruiden op de sturen was geen toeval. Jonnie Boer was zelf motorliefhebber en hield van alles wat met vrijheid, kracht en onafhankelijkheid te maken had.
Rozemarijn, tijm en salie — kruiden die vaak in zijn gerechten voorkwamen — kregen een nieuwe betekenis als symbolen van afscheid, herinnering en verbondenheid.
Voor de Harley-rijders was het een eer om onderdeel te mogen zijn van deze bijzondere rit. Velen kenden Jonnie persoonlijk of hadden in De Librije gegeten. “Dit is het minste wat we konden doen,” zei een van hen. “Hij was uniek.”
Publieke waardering
De stad Zwolle toonde zich van haar meest betrokken kant. Burgemeester Pieter Snijders liet eerder al weten dat Jonnie Boer niet alleen een ondernemer was, maar ook een verbinder.
“Hij bracht mensen bij elkaar, op het bord en aan tafel,” aldus Snijders. “Vandaag is het onze beurt om hem te eren.”
Ook andere bekende Nederlanders, waaronder collega-chefs en mediafiguren, lieten via sociale media weten geraakt te zijn door het eerbetoon. Veelvuldig terugkerende woorden: inspiratie, vakmanschap, warmte.
Een voorbeeld voor velen
De Librije groeide onder Jonnie’s leiding uit tot een van de meest toonaangevende restaurants van Nederland. Drie Michelinsterren, internationale faam, maar altijd geworteld in de nuchtere Zwolse bodem.
Voor jonge chefs en ondernemers was Jonnie Boer een voorbeeld: van hoe je met toewijding en creativiteit een eigen wereld kunt bouwen. Het feit dat zijn afscheid werd vormgegeven met dezelfde originaliteit en kracht als zijn werk, maakte het des te indrukwekkender.
De laatste rit en wat blijft
Toen de stoet in de middag terugkeerde in Zwolle, was de stad nog steeds in stilte gehuld. Familieleden, medewerkers van De Librije en intimi verzamelden zich opnieuw. De uitvaart vond plaats in besloten kring, zoals door de familie gewenst.
Voor buitenstaanders eindigde de dag bij De Librije, waar nog urenlang mensen langskwamen om bloemen neer te leggen, stil te staan of een korte herinnering te delen met anderen. Een collectieve vorm van herdenken, van verbondenheid.
Tot slot
Het afscheid van Jonnie Boer was uniek, symbolisch en diep menselijk. Geen grootse ceremonie met woorden, maar een krachtig eerbetoon vol persoonlijke details. De motorstoet, het geluid van de motoren, de geur van kruiden en de gedeelde stilte — het vormde een afscheid dat tot in de vezels werd gevoeld.
In de herinnering aan Jonnie blijven niet alleen zijn gerechten voortleven, maar ook zijn liefde voor mensen, zijn oog voor detail en zijn vermogen om het leven te vieren. Zoals iemand bij De Librije fluisterde, terwijl de motoren wegredden:
“Hij reed niet weg, hij blijft bij ons. In geur, in smaak, in alles.”
Nino van der Meijde, bekend als dj en inmiddels ook als gezicht in de realityserie Andy en Melisa, heeft voor het eerst uitgebreid gesproken over een onderwerp dat bij veel mensen vragen oproept: wie is zijn biologische vader, en hoe ziet die relatie eruit? Hoewel de informatie al jaren online te vinden is, blijkt dat het grote publiek dit verhaal nauwelijks kent. In een openhartig gesprek met radiozender FunX besloot Nino er nu zelf duidelijkheid over te geven.
Een vraag die blijft terugkomen
Voor Nino is het geen nieuw onderwerp. Hij krijgt al jaren vragen over zijn afkomst, vooral op sociale media. Toch koos hij er meestal voor om er niet op in te gaan. Niet omdat het een geheim is, benadrukt hij, maar omdat hij zijn privéleven niet voortdurend wil toelichten. Nu hij vaker in de publieke belangstelling staat, voelt hij zich wel comfortabeler om zijn verhaal in zijn eigen woorden te vertellen.
“Mijn biologische vader is Okkie Durham,” vertelt Nino zonder omwegen. “Dat staat al jaren online, dus iedereen kan het vinden. Maar Andy voelt gewoon als mijn vader.” Met die ene zin schetst hij direct het onderscheid dat voor hem essentieel is: biologisch vaderschap en emotioneel vaderschap zijn niet altijd hetzelfde.
Wie zijn vaderfiguur écht is
Andy van der Meijde, oud-international en voormalig profvoetballer, is al sinds Nino’s jeugd een vaste waarde in zijn leven. Hij voedde hem op, was aanwezig in belangrijke momenten en speelde de rol die Nino associeert met ‘vader zijn’. “Andy heeft mij opgevoed,” legt hij uit. “Dus zo zie ik hem ook. Dat gevoel verandert niet.”
Dat betekent niet dat er geen contact is met zijn biologische vader. Integendeel: Nino spreekt openlijk over een goede band. “Ik heb contact met mijn vader en dat is ook goed,” zegt hij. “We spreken elkaar en er is geen ruzie of afstand.” Toch benadrukt hij dat het vaderschap voor hem niet alleen draait om bloedbanden, maar vooral om wie er daadwerkelijk voor je was.
Twee werelden naast elkaar
Het verhaal van Nino laat zien dat familie soms complexer is dan het klassieke plaatje. Hij staat met één been in de wereld van entertainment en reality-tv, en met het andere in een persoonlijk verleden dat door velen met nieuwsgierigheid wordt bekeken. Juist daarom kiest hij nu voor openheid: niet om te choqueren, maar om misverstanden weg te nemen.
“Het is geen geheim en ook geen drama,” lijkt zijn boodschap te zijn. “Het is gewoon hoe mijn leven is gelopen.” Die nuchtere benadering past bij de manier waarop hij zich ook in andere interviews presenteert: recht door zee, zonder sensatie.
Reality-tv brengt alles dichterbij
Nino is momenteel regelmatig te zien in Andy en Melisa, een realityserie die het dagelijks leven van Andy van der Meijde en zijn gezin volgt. De camera’s draaien mee tijdens alledaagse momenten, maar schuwen ook de moeilijkere onderwerpen niet. Juist daardoor leren kijkers het gezin van een andere kant kennen.
Binnen de serie wordt duidelijk hoe hecht de familieband is. Nino maakt daar vanzelfsprekend deel van uit. De kijker ziet niet alleen de vrolijke kanten, maar ook hoe familieleden met elkaar omgaan tijdens spanningen of persoonlijke uitdagingen. Het onderwerp van zijn biologische vader komt in de serie niet expliciet naar voren, maar zijn plaats binnen het gezin is onmiskenbaar.
De naam die nieuwsgierigheid oproept
Dat Nino’s biologische vader Okkie Durham is, maakt het verhaal voor veel mensen extra beladen. Durham, voluit Octave Durham, werd begin jaren 2000 een bekende naam door een kunstroof die internationaal de aandacht trok. Samen met een handlanger wist hij twee schilderijen uit het Van Gogh Museum in Amsterdam weg te nemen: Zeegezicht bij Scheveningen en Het uitgaan van de hervormde kerk te Nuenen.
De roof zorgde wereldwijd voor opschudding. Jarenlang bleef onduidelijk waar de schilderijen waren gebleven. Pas in 2016, veertien jaar later, werden ze teruggevonden in Italië, in handen van de Napolitaanse Camorra. Inmiddels zijn de werken weer veilig terug in Nederland.
Een verleden dat niet alles bepaalt
Hoewel die geschiedenis onlosmakelijk verbonden is aan de naam Durham, benadrukt Nino dat dit niet definieert wie hij zelf is. Hij heeft zijn eigen pad gekozen, los van de reputatie of daden van anderen. “Ik ben gewoon mezelf,” lijkt hij daarmee te zeggen. Zijn focus ligt op muziek, creativiteit en het opbouwen van zijn eigen carrière.
Als dj timmert hij al geruime tijd aan de weg en heeft hij een groeiende fanbase. Muziek is voor hem een manier om zichzelf te uiten, los van labels of familiegeschiedenis. Dat hij daarnaast nu ook op televisie te zien is, ziet hij vooral als een extra platform, niet als zijn kernidentiteit.
Loyaliteit en dankbaarheid
Wat in het gesprek met FunX vooral opvalt, is de loyaliteit die Nino uitspreekt richting Andy van der Meijde. Hij spreekt met respect en dankbaarheid over de rol die Andy in zijn leven heeft gespeeld. “Hij was er,” zegt hij impliciet, “en dat is wat telt.”
Die houding laat zien dat familie voor Nino draait om nabijheid, zorg en betrokkenheid. Biologische banden zijn belangrijk, maar niet doorslaggevend. Het is een boodschap die voor veel mensen herkenbaar is, zeker in samengestelde gezinnen.
Openheid zonder sensatie
Met zijn verhaal kiest Nino niet voor drama, maar voor helderheid. Hij maakt duidelijk hoe de verhoudingen liggen, zonder iemand te veroordelen of te verheerlijken. Die balans maakt zijn openheid geloofwaardig en respectvol.
Voor kijkers en luisteraars biedt het gesprek vooral inzicht in hoe iemand met een bijzondere achtergrond daar zelf tegenaan kijkt. Geen groot conflict, geen schokkende onthullingen, maar een persoonlijke uitleg die rust brengt in plaats van vragen oproept.
Een eigen toekomst
Nino van der Meijde lijkt vastberaden om zijn eigen koers te blijven varen. Met muziek, media-optredens en een duidelijke kijk op familie bouwt hij aan een toekomst die niet wordt bepaald door het verleden van anderen. Zijn verhaal laat zien dat identiteit meer is dan afkomst alleen.
Door nu zelf het woord te nemen, sluit hij een hoofdstuk af dat voor buitenstaanders misschien mysterieus leek, maar voor hem al lang helder was. En juist die nuchtere eerlijkheid maakt zijn verhaal krachtig en menselijk.