Algemeen
4 mei 2025: Nationale Herdenking op de Dam – een dag van stilte, verbondenheid en aandacht voor elkaar
De Nationale Herdenking op 4 mei is voor velen in Nederland een bijzonder moment van het jaar. Op deze dag staan mensen stil bij de waarde van vrijheid en denken zij terug aan degenen die zich op bijzondere wijze hebben ingezet voor vrede en veiligheid. De Dam in Amsterdam is het middelpunt van deze jaarlijkse plechtigheid, waar duizenden mensen zich verzamelen en het land twee minuten lang tot volledige stilte komt.
Het is een traditie die diep verankerd is in de samenleving en die mensen samenbrengt, ongeacht leeftijd of achtergrond. Tijdens deze ceremonie draait alles om bezinning, waardigheid en respect – waarden die ook dit jaar centraal stonden.
Een moment van reflectie en samenzijn
Om precies 20.00 uur werd het stil op de Dam. De klokken luidden, waarna de aanwezigen twee minuten lang stil bleven uit eerbied voor het verleden. Op televisie, bij lokale herdenkingen en in huiskamers door het hele land werd dit moment gedeeld. Het is een stil eerbetoon aan iedereen die door de jaren heen betrokken is geweest bij het beschermen van vrijheid en rechtvaardigheid.
De sfeer was ingetogen en respectvol. Muzikale bijdragen, kransleggingen en persoonlijke toespraken vormden samen een betekenisvol geheel. Het liet zien dat herdenken niet alleen een terugblik is, maar ook een uitnodiging tot samenleven met meer begrip en waardering voor elkaar.
Een opmerkelijk voorval tijdens de plechtigheid
Tijdens de ceremonie vond een gebeurtenis plaats die bij sommigen voor verwarring zorgde. Een aantal aanwezigen had een vlag bij zich, die door toeschouwers verschillend werd geïnterpreteerd. De symboliek riep uiteenlopende reacties op, mede doordat het moment van stilte als gezamenlijk en respectvol wordt ervaren.
De aanwezige politie besloot in te grijpen om de rust op het plein te behouden. Daarbij werden enkele personen aangesproken en tijdelijk apart genomen om de situatie rustig op te lossen. De exacte achtergrond van het voorval is niet nader toegelicht, maar volgens de autoriteiten stond het handhaven van de serene sfeer centraal.
Verschillende perspectieven
Het incident leidde tot uiteenlopende meningen. Een deel van de aanwezigen vond het belangrijk dat de plechtige aard van de herdenking behouden bleef. Voor hen is 4 mei een moment dat in volledige rust en neutraliteit moet worden beleefd, zonder signalen die kunnen worden gezien als persoonlijke standpunten.
Anderen vonden juist dat het belangrijk is om ruimte te laten voor het tonen van medeleven of verbondenheid, zolang dit op een rustige en respectvolle manier gebeurt. De meningen hierover liepen uiteen, maar het gesprek dat hierdoor ontstond was genuanceerd en constructief van toon.
Op sociale media werd er vooral nuchter en invoelend gereageerd. Mensen benadrukten dat herdenken boven alles gaat om het tonen van respect – zowel voor het verleden als voor elkaar in het heden.
De rol van de organisatie
De organisatie achter de Nationale Herdenking heeft nog geen officiële verklaring gegeven over het voorval. Wel is bekend dat er jaarlijks wordt gewerkt aan een veilige en waardige uitvoering van de plechtigheid. Daarin staat centraal dat iedereen zich welkom en gehoord voelt, binnen de kaders van het nationale karakter van de herdenking.
Vrijwilligers, veiligheidsdiensten en medewerkers zijn ieder jaar voorbereid op uiteenlopende scenario’s, zodat de rust en waardigheid van het moment behouden blijven. Ook dit jaar werd er adequaat en kalm gereageerd, zonder dat het centrale verloop van de ceremonie werd verstoord.
De betekenis van samen herdenken
4 mei is meer dan alleen terugkijken. Het is een dag waarop we als samenleving stilstaan bij wat het betekent om in vrijheid te leven, en hoe belangrijk het is om die vrijheid door te geven. Herdenken brengt mensen dichter bij elkaar en versterkt het besef van verantwoordelijkheid, ook richting toekomstige generaties.
Het feit dat mensen zo betrokken zijn bij deze dag – met uiteenlopende gevoelens en gedachten – laat juist de kracht van herdenken zien. Er is ruimte voor persoonlijke beleving, maar altijd binnen een sfeer van respect en gezamenlijkheid.
Voor jongeren is het een leerzaam moment, vaak gekoppeld aan educatie over democratie en maatschappelijke waarden. Voor ouderen is het een dag vol herinnering. Samen vormt dat een uniek maatschappelijk ritueel dat Nederland ieder jaar opnieuw verbindt.
Een uitnodiging tot dialoog
De gebeurtenissen tijdens deze herdenking kunnen aanleiding zijn voor een bredere dialoog. Niet vanuit verwijt, maar vanuit de wens om elkaar beter te begrijpen. Hoe zorgen we ervoor dat 4 mei toegankelijk blijft voor iedereen, en tegelijkertijd de waardige sfeer behoudt waar zoveel mensen waarde aan hechten?
Dat gesprek kan gevoerd worden in scholen, buurthuizen, huiskamers en media – in een toon van openheid en interesse. Door vragen te stellen en te luisteren naar verschillende belevingen, blijft herdenken ook voor volgende generaties relevant en betekenisvol.
Vooruitblik op toekomstige herdenkingen
De Nationale Herdenking van 2025 heeft opnieuw laten zien hoe belangrijk dit moment is voor het land. Hoewel er iets gebeurde wat bij sommige mensen vragen opriep, bleef de sfeer op het plein in essentie rustig en waardig. Dat is te danken aan de inzet van velen: van de organisatie tot de bezoekers, van de hulpdiensten tot de sprekers.
In aanloop naar toekomstige edities kan worden gekeken naar manieren om nog beter te communiceren over de opzet en het karakter van de herdenking. Heldere informatie vooraf, bijvoorbeeld over wat wel en niet gepast is tijdens de ceremonie, kan bijdragen aan duidelijkheid en wederzijds begrip.
Daarnaast blijft het van belang om verhalen te blijven delen: over verleden én heden. Door jonge mensen actief te betrekken en ruimte te geven voor diverse perspectieven binnen de context van een gezamenlijk ritueel, groeit het draagvlak voor 4 mei als dag van verbondenheid.
De kracht van stilte
Uiteindelijk blijft het meest indrukwekkende moment van de herdenking hetzelfde: twee minuten waarin alles tot stilstand komt. Geen geluid, geen haast – alleen rust, bezinning en het besef dat vrijheid waardevol is.
Die stilte verbindt ons. Ze overstijgt meningen, achtergronden en verschillen. Ze herinnert ons eraan dat we, ondanks alles, samenleven. En dat we verantwoordelijkheid dragen – voor elkaar, voor het verleden, en voor de toekomst die we samen vormgeven.
De herdenking van 2025 zal worden herinnerd als een dag waarop mensen samenkwamen, met aandacht voor het grotere geheel. Een dag waarop – ondanks alles – de stilte bleef spreken
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.