Algemeen
Sterrenkok Jonnie Boer (60) plotseling overleden, vreselijke doodsoorzaak
Jonnie Boer (60) overleden: meesterchef en culinair pionier laat een onuitwisbare indruk achter
De Nederlandse gastronomie is in diepe rouw na het 0verlijden van Jonnie Boer. De topkok, die samen met zijn vrouw Thérèse het iconische restaurant De Librije in Zwolle naar ongekende hoogtes bracht, is op 60-jarige leeftijd 0verleden. Zijn kinderen hebben het verdrietige nieuws via Instagram naar buiten gebracht. Boer 0verleed woensdag op het eiland Bonaire, aan de gevolgen van een longembolie.
Zijn 0verlijden komt als een mokerslag voor iedereen die hem kende — niet alleen binnen de wereld van sterrenrestaurants en gastronomie, maar ook daarbuiten. Want Jonnie Boer was méér dan een chef. Hij was een mentor, een vernieuwer, een familieman, en bovenal: een man met een ongekende passie voor puurheid, smaak en gastvrijheid.
De Librije: een culinair bolwerk
Samen met zijn vrouw Thérèse Boer bouwde Jonnie aan een culinair imperium dat zijn oorsprong vond in Zwolle. Hun restaurant De Librije groeide onder zijn leiding uit tot het enige restaurant in Nederland dat jarenlang onafgebroken drie Michelinsterren droeg. Daarmee nestelde het zich stevig in de wereldtop van de gastronomie. De Librije was niet zomaar een restaurant — het was een beleving. Gasten kwamen niet alleen om te eten, maar om zich te laten verrassen, verwennen en inspireren.
Wat De Librije uniek maakte, was niet alleen het niveau van koken, maar vooral de visie daarachter. Boer kookte met de natuur als leidraad. Hij werkte met lokale producten, eerlijke ingrediënten en een stijl die tegelijk innovatief en diepgeworteld in traditie was. In zijn gerechten proefde je Nederland — maar dan verfijnd tot kunst.
De mens achter de chef
Voor wie hem persoonlijk kende, was Jonnie Boer meer dan een topkok. Hij was toegankelijk, hartelijk en altijd bereid zijn kennis te delen. Met een gezonde dosis nuchterheid — passend bij zijn Zwolse achtergrond — en een diepgewortelde liefde voor zijn vak wist hij zowel collega’s als jonge talenten te inspireren. Zijn keuken stond bekend als een broedplaats voor nieuw talent. Vele chefs die nu zelf sterretenten leiden, hebben hun basis gelegd in de keuken van Jonnie Boer.
Zijn vrouw Thérèse speelde een onmisbare rol naast hem. Als gastvrouw en wijnkenner vulde zij Jonnie perfect aan. Samen vormden zij hét powerkoppel van de Nederlandse horeca. Ze openden meerdere zaken in Zwolle, waaronder Librije’s Winkel en Librije’s Hotel, en ook internationaal breidden zij hun droom uit — met culinaire projecten op onder andere Curaçao en Bonaire.
Een leven in dienst van smaak en beleving
Wat Jonnie Boer onderscheidde, was zijn constante zoektocht naar vernieuwing. Hij durfde risico’s te nemen, experimenteerde met technieken, en bleef ondanks alle successen bescheiden. Zijn liefde voor het vak was aanstekelijk. In interviews sprak hij vaak over ‘het plezier in koken’ en ‘het gevoel van verwondering’ dat hij zijn gasten wilde geven.
In 2024 werd nog een bijzonder hoofdstuk toegevoegd aan het verhaal van de familie Boer. In de documentairereeks De Opvolging, uitgezonden door Omroep MAX, werd het proces gevolgd waarin zoon Jimmie (24) en dochter Isabelle (21) stap voor stap werden klaargestoomd om het familiebedrijf voort te zetten. Samen met chef-kok Nelson Tanate (33), een oude bekende uit de Librije-keuken, namen zij de dagelijkse leiding van het restaurant langzaam over.
Het idee dat Jonnie en Thérèse het stokje op termijn wilden overdragen, was voor velen begrijpelijk — het harde horecawerk laat zich niet altijd makkelijk combineren met ouder worden. Maar het gebeurde met beleid, liefde en volledige toewijding. Jonnie bleef betrokken, bleef proeven, sturen en enthousiasmeren. En bovenal: hij bleef koken.
Persoonlijke woorden van zijn kinderen
Na het nieuws van zijn 0verlijden deelden zoon Jimmie en dochter Isabelle ontroerende berichten via hun sociale media. Jimmie plaatste een foto van hem en zijn vader, met de woorden: “Dank voor alles wat je mij hebt gegeven. Ik ga je trots maken, ook al ga je het niet zien.” Isabelle deelde dezelfde foto op haar Instagramverhaal en voegde er nog een familiefoto aan toe met de tekst: “We gaan je trots maken.”
Hun woorden zeggen alles. Jonnie was niet alleen hun vader, maar ook hun leermeester, hun voorbeeld. En het feit dat zij nu aan het roer staan van het levenswerk van hun ouders, maakt zijn nalatenschap nog tastbaarder.
Een verlies voor de gastronomie én voor Nederland
Het 0verlijden van Jonnie Boer laat een leegte achter die verder reikt dan de muren van De Librije. In binnen- en buitenland wordt met respect en verdriet gereageerd. Collega-chefs, sommeliers, horecaprofessionals en vaste gasten uit alle hoeken van het land betuigen hun medeleven.
Michelin Nederland spreekt in een reactie van “het verlies van een icoon”. Culinair journalist Mac van Dinther noemt Boer “de man die Nederland culinair op de kaart zette.” En talloze jonge chefs noemen hem simpelweg ‘de meester’.
Maar boven alles was Jonnie Boer een man die zijn leven leefde met hart en ziel. Hij wist zijn droom om te zetten in werkelijkheid, en daarbij bleef hij trouw aan zichzelf. Hij was trots op zijn afkomst, op zijn team en vooral op zijn gezin.
Het nalatenschap leeft voort
Wat Jonnie Boer ons heeft gegeven, is niet alleen een reeks iconische gerechten, maar ook een mindset: dat perfectie en plezier hand in hand kunnen gaan. Dat hard werken loont. En dat koken niet alleen een ambacht is, maar ook een kunstvorm. Zijn invloed zal nog jaren voelbaar blijven — in de borden van zijn opvolgers, in de verhalen van zijn collega’s, en in de herinneringen van zijn gasten.
Zijn kinderen en team zullen ongetwijfeld hun uiterste best doen om zijn visie te eren en voort te zetten. Zoals Jimmie al schreef: “Ik ga je trots maken.” En wie Jonnie een beetje kende, weet dat hij daar vol vertrouwen naar zou hebben gekeken.
Rust zacht, meester
Met het 0verlijden van Jonnie Boer verliest Nederland een culinaire grootheid. Zijn naam zal voor altijd verbonden blijven aan De Librije, aan Zwolle, en aan de ontwikkeling van de Nederlandse gastronomie. Maar bovenal blijft hij in de harten van mensen die hij heeft geraakt: als chef, als vriend, als mentor en als vader.
Rust zacht, Jonnie. Je hebt ons laten zien wat er mogelijk is als je kookt met liefde. En daarvoor zeggen we, met heel Nederland: dank je wel.
Dit bericht op Instagram bekijken
Algemeen
Afschuwelijke laatste seconden van 77-jarige oma die wordt opgegeten door haai zo groot als een helikopter
De laatste zwemtocht van Tyna Webb (77): een leven in het teken van de oceaan
Aan de kust van Kaapstad voltrok zich in 2004 een gebeurtenis die diepe indruk heeft achtergelaten op iedereen die er getuige van was. De 77-jarige Tyna Webb, een ervaren zwemster en geliefd lid van de gemeenschap van Fish Hoek, verdween tijdens haar dagelijkse duik toen een grote witte haai haar omsingelde. Het enige dat achterbleef, was haar felrode badmuts.
Hoewel de gebeurtenis een schok veroorzaakte bij omstanders, vrienden en familie, wordt Tyna vandaag vooral herinnerd als een vrouw die haar leven leidde met passie, liefde voor de natuur en een diepe verbondenheid met de zee.
Een routine van zeventien jaar
Voor de inwoners van Fish Hoek was Tyna een vertrouwd gezicht. Bijna dagelijks, en al 17 jaar lang, begon ze haar ochtend met een duik vanaf Jager’s Walk. Waar anderen zich lieten afschrikken door het frisse water of de wilde golven, vond zij juist rust en vrijheid in de oceaan.
Ze stond bekend om haar soepele rugslag en het gemak waarmee ze door het water gleed. Voor voorbijgangers was haar verschijning in de zee een symbool van vitaliteit en doorzettingsvermogen. Op de dag van de tragedie leek het opnieuw een routineuze zwempartij te worden – maar dit keer zou het anders lopen.
De fatale ontmoeting
Terwijl Tyna haar baantjes trok, zagen vissers en wandelaars plotseling een grote witte haai verschijnen. Het dier begon om haar heen te cirkelen. Mensen op de rotsen schreeuwden en zwaaiden met vlaggen om haar te waarschuwen, maar Tyna merkte het niet op. Ze keek omhoog naar de lucht, haar oren bedekt door de badmuts die haar zo herkenbaar maakte.
Getuigen vertellen hoe de haai met kracht toesloeg. Een visser beschreef hoe het dier haar even uit het water tilde en daarna onder de golven trok. Binnen enkele momenten was ze verdwenen.
Voor de toeschouwers was het een beeld dat ze nooit meer zouden vergeten: de strijd van mens en natuur, abrupt en rauw, midden in de oceaan.
Schok en ongeloof
De mensen die aan de kust stonden, raakten in paniek. Sommigen renden naar beneden om andere zwemmers te waarschuwen het water te verlaten, terwijl vissers probeerden te signaleren dat er gevaar dreigde.
Paul Bennet, commodore van de False Bay Yacht Club, keek vanuit zijn huis toe en beschreef later hoe hij in eerste instantie dacht dat een zeehond was aangevallen. Pas toen hij beter keek, drong de werkelijkheid tot hem door. “Het enige wat ik nog zag, was een rode badmuts. Daarna wist ik dat het Tyna moest zijn geweest.”
Zoekt0cht zonder resultaat
Hulpdiensten, waaronder de National Sea Rescue Institute (NSRI), kwamen snel ter plaatse. Helikopters en duikers doorzochten de baai in de hoop haar lichaam te vinden. Urenlang kamden ze het gebied uit, maar zonder resultaat. Tegen de avond werd de zoektocht gestaakt.
Craig Lambinon van de NSRI bevestigde dat het waarschijnlijk was dat Tyna niet meer gevonden zou worden. Hij omschreef de waargenomen haai als “groter dan de helikopter” en benadrukte dat dit soort aanvallen uitzonderlijk zijn. Mogelijk waren resten van vis, achtergelaten door vissers, een trigger geweest voor het roofdier.
Een onafhankelijke en warme persoonlijkheid
Tyna, voluit Cecilia Mathilda Webb, werd geboren als de jongste van negen kinderen. Ze behaalde een graad in Engels en Latijn aan de Universiteit van de Vrijstaat en gaf jarenlang les in Pretoria en Johannesburg. In 1987 verhuisde ze naar Kaapstad, waar ze haar leven verder opbouwde.
Haar vrienden herinneren haar als een vrouw met twinkelende ogen, een warme glimlach en een scherpe geest. Ze stond bekend om haar onafhankelijkheid, levenslust en vooruitstrevende ideeën. Als Afrikaner sprak ze zich al vroeg uit tegen apartheid – iets wat destijds uitzonderlijk was binnen haar omgeving.
Verbonden met de zee
Sinds 1989 woonde Tyna in Fish Hoek, in een appartement met uitzicht op de oceaan. Voor haar was de zee niet zomaar een plek om te zwemmen, maar een spirituele thuisbasis. Ze organiseerde regelmatig bijeenkomsten bij volle maan, waarbij vrienden samenkwamen in haar blauw-wit ingerichte woning.
De oceaan bracht haar energie, rust en inspiratie. Tijdens haar vele zwemtochten ontmoette ze dolfijnen, zeehonden en zelfs walvissen. Voor haar waren haaien geen vijanden, maar een natuurlijk onderdeel van het ecosysteem.
Een waardige herinnering
Hoewel de omstandigheden van haar laatste momenten tragisch waren, proberen vrienden en familie vooral te kijken naar de symboliek. Voor hen voelt het alsof de zee, die altijd zo’n groot deel van haar leven was, haar uiteindelijk ook heeft meegenomen.
Tijdens haar herdenkingsdienst in de St. George’s Cathedral in Kaapstad werd dit gevoel verwoord door een vriend: “We hebben het idee dat haar 0verlijden een cirkel rondmaakt. De oceaan die ze zo liefhad, werd uiteindelijk haar laatste rustplaats.”
Reacties van haar dierbaren
Haar dochters, Isabelle en Ninky, spraken in de dagen na het incident met vrienden en media. Ze benadrukten dat hun moeder een “geweldige zwemster en levenslustige vrouw” was, iemand die altijd de natuur omarmde en genoot van het buitenleven.
Vrienden en bekenden herinneren haar als een vrouw die anderen inspireerde met haar moed, onafhankelijkheid en liefde voor de oceaan. Haar glimlach en energie maakten haar tot een geliefde figuur in de gemeenschap.
Zeldzaam maar ingrijpend
Hoewel het verhaal van Tyna veel aandacht kreeg, benadrukken experts dat aanvallen door grote witte haaien uiterst zeldzaam zijn. Volgens statistieken is de kans op een aanval in de Verenigde Staten bijvoorbeeld 1 op 11,5 miljoen strandbezoeken.
Voor mensen die dagelijks in zee zwemmen, zoals Tyna, blijft er echter altijd een kleine kans bestaan dat ze oog in oog komen te staan met een roofdier.
Een mythisch afscheid
Voor veel aanwezigen bij haar herdenkingsdienst had Tyna’s einde iets mythisch. Ze werd als het ware opgeëist door de zee waar ze zo innig mee verbonden was. Het gaf betekenis aan een leven dat volledig in het teken stond van vrijheid, natuur en onafhankelijkheid.
Tyna Webb wordt herinnerd als een vrouw die de oceaan omarmde en er haar thuis van maakte. Haar verhaal is een mengeling van verdriet en bewondering, en een herinnering aan hoe dun de scheidslijn kan zijn tussen schoonheid en gevaar in de natuur.
Key-points
-
Tyna Webb (77) verdween in 2004 tijdens haar dagelijkse zwemtocht bij Fish Hoek, Kaapstad.
-
Ze was een ervaren zwemster die al 17 jaar elke ochtend de zee inging.
-
Omstanders zagen hoe een grote witte haai haar aanviel en onder water trok.
-
Haar lichaam werd nooit teruggevonden; enkel haar rode badmuts bleef achter.
-
Familie en vrienden herinneren haar als onafhankelijk, warm en levenslustig.
-
Voor velen voelt haar einde symbolisch: de zee die ze zo liefhad, nam haar uiteindelijk mee.