Algemeen
Winter Vol Liefde-Mike is eindelijk eerlijk: Om deze reden stuurde hij Denise naar huis
Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk hebben Mike en Denise uit Winter Vol Liefde elkaar toch gevonden. De twee maakten woensdag officieel bekend dat ze een relatie hebben. In een exclusief interview met het Algemeen Dagblad vertelt Mike nu waarom hij Denise aanvankelijk naar huis stuurde en waarom hij daar achteraf spijt van kreeg.
Zijn verklaring roept echter de nodige vragen op, want veel kijkers denken dat er andere redenen speelden in de keuze van Mike.
Mike wijt het aan RTL: “Ik moest kiezen”
Wie de afleveringen van Winter Vol Liefde heeft gevolgd, zag dat Mike vanaf het eerste moment smoorverliefd was op Antine. Denise leek slechts bijzaak te worden en moest uiteindelijk het veld ruimen.
Maar nu, maanden later, komt Mike met een andere uitleg. Hij wijt zijn beslissing aan RTL en stelt dat hij zich onder druk gezet voelde om een keuze te maken.
“RTL zegt natuurlijk op een gegeven moment dat je moet kiezen. Toen heb ik Denise weggestuurd, waar ik achteraf spijt van had,” vertelt hij aan het Algemeen Dagblad.
Volgens Mike lag het niet aan Denise zelf, maar aan de manier waarop het programma is opgebouwd.
“De opzet van het programma voelde voor mij onnatuurlijk. Er komen meerdere vrouwen tegelijk naar Seefeld en je moet daarbinnen ineens een keuze maken. Dat voelde heel vreemd voor mij.”
Toch maakte hij destijds een duidelijke keuze en ging vol voor Antine.
Tunnelvisie op Antine
Mike erkent dat hij in eerste instantie totaal geen gevoelens had voor Denise. Voor hem was het duidelijk dat zijn hart bij Antine lag.
“Ik ging gewoon blind voor haar. Het was een soort tunnelvisie en dat had ik nooit moeten doen,” geeft hij toe.
Volgens hem zorgde die focus ervoor dat hij niet meer helder nadacht. Pas later besefte hij dat Denise beter bij hem zou passen.
De grote vraag is natuurlijk: wat vindt Denise hiervan?
Denise begrijpt de situatie achteraf
Denise heeft inmiddels ook gereageerd op de uitspraken van Mike. Zij begrijpt nu beter waarom hij destijds een andere keuze maakte.
“Dat is altijd aan het einde van de rit, dat je dat soort dingen pas beseft,” zegt de blondine.
Toch ging het er in het programma heel anders aan toe. Denise en Mike’s moeder Monique waren overduidelijk aangeslagen toen bleek dat ze naar huis moest.
Denise zegt dat ze er toen ook helemaal klaar mee was.
“Ik dacht: als ik hier nog drie weken zit in die strijd, dan word ik gek.”
Denise wilde zichzelf niet bewijzen
Een van de opvallende uitspraken van Denise is dat ze geen zin had om zichzelf te ‘bewijzen’ tegenover Mike.
“Zo ben ik niet. Ik ben altijd een beetje rustig in het begin. Net een ui die je pelt: laagje voor laagje.”
Volgens haar was het programma niet de ideale setting om een relatie op te bouwen. Ze had simpelweg geen trek in een strijd.
“Ik ben gewoon mezelf en als dat niet genoeg is, dan is dat zo,” zegt ze nuchter.
Kijkers geloven het verhaal niet helemaal
Ondanks de verklaringen van Mike en Denise, geloven veel kijkers het verhaal niet helemaal.
Op sociale media wordt veel gespeculeerd over de echte reden achter hun relatie. Veel mensen denken dat Monique, Mike’s moeder, een grote rol heeft gespeeld.
De theorie die rondgaat is dat Mike eigenlijk met Antine verder wilde, maar dat zij daar geen toekomst in zag. Vervolgens zou Monique alles op alles hebben gezet om Denise alsnog als schoondochter te krijgen.
“Dit is precies hoe Monique het wilde. Antine eruit, Denise erin,” luidt een van de reacties.
Anderen twijfelen ook aan de oprechtheid van de relatie.
“Als Mike écht gevoelens had voor Denise, waarom koos hij dan niet meteen voor haar?” vraagt iemand zich af.
De publieke opinie lijkt te zijn dat de relatie vooral is ontstaan omdat Antine afhaakte en Monique op Denise bleef hameren.
Maar of dat echt zo is? Dat blijft gissen.
Heeft Monique achter de schermen een rol gespeeld?
De invloed van Mike’s moeder Monique blijft een terugkerend gespreksonderwerp.
Vanaf het begin van het programma was het duidelijk dat Monique Denise als ideale schoondochter zag.
Toen Mike uiteindelijk voor Antine koos, leek dat haaks te staan op Monique’s wensen.
Maar inmiddels weten we dat Monique achter de rug van Antine om contact hield met Denise. Dit heeft bij veel kijkers de indruk gewekt dat Monique een bepalende rol speelde in het verloop van de relatie.
Op Facebook heeft Monique al meerdere keren lovende berichten over Denise gepost, wat de speculaties alleen maar verder aanwakkert.
Is dit een sprookje of een verplicht happy end?
Nu Mike en Denise eindelijk samen zijn, lijkt alles op zijn plek te vallen.
Maar de vraag blijft hoe oprecht deze relatie is. Is het een echte liefde die is opgebloeid na het programma? Of is het een verplichte ‘happy ending’ die voortkomt uit de teleurstelling met Antine en de wensen van Monique?
De toekomst zal uitwijzen of de relatie van Mike en Denise standhoudt.
Voor nu lijken ze gelukkig te zijn, maar de kritische blik van de kijkers blijft op hen gericht.
Wat denk jij? Is Mike echt verliefd op Denise of is dit het resultaat van Monique’s invloed? Laat het weten in de reacties! 👇💬
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”