Algemeen
Vandaag Inside-heren walgen van ex Sylvie Meis: ´Griezelig ventje!´
Wim Beelen, de multimiljonair en voormalig vriend van presentatrice en model Sylvie Meis, heeft zich wederom in de media gemengd, maar niet op een manier die hem veel vrienden oplevert. De mannen van Vandaag Inside zijn allesbehalve onder de indruk van Beelen, en wanneer zijn naam ter sprake komt, klinkt er direct ongenoegen.
Johan Derksen, zoals altijd scherp in zijn oordeel, schroomt niet om zijn afkeer van Beelen duidelijk te maken. “Wat een griezel van een gozer!” roept hij uit, en Albert Verlinde, die tijdelijk René van der Gijp vervangt, voegt eraan toe: “Die klootzak die wou ook hier zijn verhaal komen vertellen. O, wat een griezel van een gozer!”
Beelen’s uitspraken over zijn “relatie” met Sylvie Meis
Wim Beelen heeft onlangs flink wat stof doen opwaaien met zijn uitspraken over zijn relatie met Sylvie Meis in de podcast Dutch Dragons. In het gesprek claimde Beelen dat hij “niets met haar” had, ondanks dat de media het koppel met veel bombarie hadden gepresenteerd. “Op dat moment was ik single, en Sylvie zat daar.
Ik had niets met haar, maar ineens stond het groot in de pers. Dan kun je twee dingen doen: ontkennen, of zeggen: ik ga het gewoon proberen”, vertelde Beelen in de podcast. De insinuaties over de oppervlakkigheid van hun samenzijn hebben echter niet goed gepast bij de mannen van Vandaag Inside. Ze lijken Beelen af te schilderen als iemand die meer belang hecht aan zijn publieke imago dan aan een werkelijke, betekenisvolle relatie.
Johan Derksen en Albert Verlinde over Beelen
De mannen van Vandaag Inside konden hun afkeer van Wim Beelen niet verbergen. Johan Derksen had weinig goeds te zeggen over Beelen en noemde hem in de uitzending een “griezel”. De scherpe toon die Johan aanhield, werd direct gevolgd door Albert Verlinde, die tijdens zijn invalbeurt bij René van der Gijp op woensdag nog wat extra zout in de wond wreef.
“Die klootzak die wou ook hier zijn verhaal komen vertellen,” sneerde Albert. En alsof dat nog niet genoeg was, maakte hij ook een grap over Beelen’s vermogen van “zo’n 150 miljoen” en concludeerde lachend: “maar dan heb je zo veel geld en géén goeie kapper!” De reacties aan tafel waren duidelijk: de mannen van Vandaag Inside hadden geen goed woord over voor de multimiljonair, ondanks zijn vermeende rijkdom.
De relatie tussen Sylvie Meis en Wim Beelen
De relatie tussen Sylvie Meis en Wim Beelen was van korte duur. Het koppel, dat samen kerst vierde in Dubai, was na het nieuwe jaar alweer uit elkaar. Ondanks dat Wim Beelen in de podcast verklaarde dat hij geen echte relatie met Sylvie had, was er toch veel media-aandacht voor hun samenzijn.
Beelen gaf zelf aan dat de relatie voor hem niet echt betekenis had, en dat hij de keuze maakte om het “gewoon te proberen” toen de buitenwereld zijn relatie met Sylvie ging geloven. Het lijkt erop dat Beelen de media-aandacht wel degelijk in zijn voordeel wilde gebruiken.
De reacties op Beelen’s uitspraken
Wim Beelen werd ook gevraagd naar de aard van zijn relatie met Sylvie, en hij bevestigde dat het een korte en oppervlakkige affaire was, maar dat hij de ervaringen met haar niet had willen missen. “Wij zijn met elkaar omgegaan,” zei Beelen. “We hebben leuke dingen gedaan.”
Zijn verklaringen over Sylvie hebben echter weinig invloed gehad op de reacties van de mannen bij Vandaag Inside. Johan Derksen en Albert Verlinde lijken vooral verontwaardigd over Beelen’s houding en zijn beslissing om de relatie voor de buitenwereld uit te vergroten.
De publieke perceptie van Wim Beelen
De reacties van Vandaag Inside hebben de publieke perceptie van Wim Beelen wellicht verder aangetast. In de ogen van veel kijkers lijkt Beelen een opportunistische figuur die bereid is zijn persoonlijke relaties voor de publiciteit te gebruiken.
Zijn woorden over de relatie met Sylvie Meis hebben weinig sympathie opgewekt, en zijn houding ten opzichte van de media lijkt vooral gericht op zelfpromotie. Dit alles zorgt ervoor dat Beelen in de ogen van de mannen bij Vandaag Inside vooral als een “griezel” wordt gezien, een term die Johan Derksen niet voor niets heeft gekozen.
Het is duidelijk dat Wim Beelen’s uitspraken en zijn omgang met zijn persoonlijke leven niet goed vallen in de media, en dat zijn imago bij sommige publieke figuren als een griezel wordt beschouwd. Of Beelen ooit de kans krijgt om zijn imago te herstellen, blijft de vraag, maar voor nu lijkt hij vooral in de schijnwerpers te staan vanwege de negatieve reacties die zijn uitlatingen hebben opgewekt.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.