Algemeen
Peter Gillis zit opnieuw flink in de problemen 😱
Peter Gillis, voormalig eigenaar van meerdere vakantieparken, moet een b0ete van ruim 304.000 euro betalen aan de gemeente Loon op Zand. Dit besluit werd bevestigd door de Raad van State, nadat eerder de rechtbank oordeelde dat Gillis in strijd handelde met de gemeentelijke regelgeving. De b0ete is het gevolg van het huisvesten van arbeidsmigranten op een van zijn vakantieparken in Kaatsheuvel in 2019, iets wat volgens de gemeente niet was toegestaan.
Overtreding leidde tot hoge b0ete
Het conflict tussen Gillis en de gemeente ontstond toen bleek dat hij op zijn vakantiepark arbeidsmigranten onderbracht, terwijl de gemeente dit expliciet verboden had. Op 27 januari 2019 kreeg hij een ultimatum van de gemeente om de situatie te beëindigen. Voor elke overtreding werd een dwangs0m van 152.000 euro opgelegd.
Bij inspecties op 28 januari en 8 februari 2019 bleek echter dat de overtreding werd voortgezet. Dit leidde tot de opgelegde b0ete van 304.000 euro, omdat Gillis weigerde te voldoen aan de gemeentelijke eisen.
Verweer van Peter Gillis
Gillis ontkende dat hij de regels had overtreden. Volgens hem waren de twee Slowaakse mannen, die bij de controles op het vakantiepark werden aangetroffen, geen arbeidsmigranten. Hij beweerde dat een van hen eigenaar was van een chalet op het park en er dus rechtmatig verbleef.
De mannen verklaarden echter iets anders. Tijdens de controle gaven ze aan dat ze werkten voor een Nederlandse werkgever en dat het chalet hun onderkomen was. Daarnaast hadden ze hun officiële woonadres in Slowakije. De gemeente concludeerde hieruit dat het wel degelijk arbeidsmigranten betrof, wat later werd bevestigd door de rechtbank Zeeland-West-Brabant.
De zaak werd uiteindelijk voorgelegd aan de Raad van State, die zich aansloot bij de eerdere uitspraak van de rechtbank. Dit betekent dat Peter Gillis geen verdere mogelijkheden meer heeft om de b0ete aan te vechten en de 304.000 euro zal moeten betalen.
Een reeks juridische problemen voor Gillis
Deze b0ete is niet het enige probleem waarmee Gillis te maken heeft. De voormalig vakantieparkmagnaat heeft de afgelopen jaren meerdere juridische en financiële tegenslagen gekend.
Problemen met vergunningen en beheer
In 2021 kwam hij negatief in het nieuws vanwege vergunningsproblemen rondom zijn vakantieparken. Verschillende gemeenten hebben onderzoek gedaan naar de manier waarop Gillis zijn parken beheerde, en in sommige gevallen werden er sancties opgelegd.
M!shandelingszaak met ex-partner Nicol Kremers
Naast zijn zakelijke problemen is Gillis ook verwikkeld in een m!shandelingszaak. Zijn ex-partner Nicol Kremers beschuldigde hem van huiselijk gew*ld. Het 0penbaar Min*sterie (OM) besloot in 2023 tot vervolging, waardoor hij zich binnenkort voor de rechter moet verantwoorden.
Publieke en financiële impact
De reeks negatieve berichten rondom Peter Gillis heeft niet alleen juridische consequenties, maar ook gevolgen voor zijn reputatie en financiën. Waar hij ooit bekendstond als een succesvolle ondernemer in de recreatiesector, lijkt zijn naam nu steeds vaker in verband te worden gebracht met rechtszaken en controverses.
Ondanks zijn tegenslagen blijft Gillis actief op sociale media, waar hij regelmatig updates geeft over zijn leven en ondernemingen. De vraag is echter hoe lang hij zijn imperium nog kan behouden met de voortdurende juridische en financiële tegenwind.
Met de uitspraak van de Raad van State is er in ieder geval één zaak definitief beslecht: Peter Gillis moet de 304.000 euro b0ete aan de gemeente Loon op Zand betalen. Wat de toekomst hem verder brengt, zal moeten blijken.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.