Algemeen
Mensen pakken zwaar geld na overlijden Dieuwertje Blok: ´Een regelrechte schande´
Het overlijden van Dieuwertje Blok heeft veel mensen diep geraakt. Als icoon van de Nederlandse televisie was ze een vertrouwd gezicht voor vele generaties. Toch komt er een schokkende waarheid naar boven: sommige omroepen lijken haar overlijden vooral als een kans te zien om de kas te spekken. In plaats van haar nalatenschap te eren met gratis toegankelijke beelden, worden er gewoon facturen uitgeschreven voor oude fragmenten. En dat tegen het volledige tarief.
Tv-analist Tina Nijkamp bracht deze pijnlijke waarheid aan het licht op haar kanaal. Ze werd geïnformeerd door een omroepspion die aangaf dat zowel NTR als KRO-NCRV geen uitzondering maken bij het rekenen voor aanvragen van beelden met betrekking tot Dieuwertje Blok. “Vandaag bizar genoeg weer zo NTR en KRO-NCRV rekenen volledige tarief voor alle aanvragen met betrekking tot Dieuwertje Blok,” aldus de bron. Dit is opvallend, vooral voor een icoon van haar formaat. Er lijkt weinig ruimte voor coulance, zelfs niet voor een geliefd en gerespecteerd gezicht zoals Dieuwertje Blok.
De reactie van Tina Nijkamp
Tina Nijkamp kan haar verbazing dan ook niet onderdrukken: “Oh wat
raar blijft dat toch inderdaad. Blijft raar dat producenten
omroepen/zenders kunnen verdienen aan de verkoop van fragmenten van
overleden iconen.” Het is een situatie die helaas niet nieuw is,
want eerder gebeurde hetzelfde al bij de overleden presentator Ron
Brandsteder.
Ron Brandsteder: zelfde verhaal, andere
naam
Bij Ron Brandsteder ontstond er een soortgelijke discussie. RTL 4
kreeg kritiek omdat ze oude programma’s van hem niet herhaalden,
maar volgens Tina was de situatie bij RTL 4 veel ingewikkelder dan
gedacht. “Probleem bij RTL 4 is dat ze geen rechten hebben van de
Ron-shows. NUL. Ze konden dus niks ZOMAAR uitzenden.”
Het verdienmodel van de
omroepen
Hoe zit het dan precies? Het blijkt een weldoordacht verdienmodel
te zijn, waarbij de rechten op de oude programma’s vaak verkocht
zijn aan externe partijen. Tina legt uit: “Joop van den Ende en
John de Mol waren destijds zo gehaaid om ALLE programmarechten voor
vaak slechts vijf jaar te verkopen (en dan mocht een zender het
bijvoorbeeld maximaal drie keer uitzenden in die periode). Mede
daardoor zijn zij miljardair geworden.”
Geld verdienen aan
televisiefragmenten
Het verkopen van oude televisiefragmenten blijkt dus een flinke
goudmijn te zijn. Omroepen en productiemaatschappijen vragen
bizarre bedragen voor het gebruik van dergelijke beelden. Tina
vertelt: “De rechten van bijna alle Endemol-shows liggen dus bij
inmiddels EndemolShine en Banijay. Ook van Wie Ben Ik en bijvoorbeeld All You Need, Peter R. de Vries en Hart in Aktie. EndemolShine vraagt nu zo’n 750
tot 2.000 euro per minuut voor elk fragment en verkopen niet zomaar
hele afleveringen.”
Een eerbetoon of een
verdienmodel?
Recent maakte Omroep MAX een eerbetoon aan Ron Brandsteder, maar de
vraag blijft of ze daar grof geld voor moesten betalen. Tina heeft
navraag gedaan bij EndemolShine, maar kreeg geen antwoord. “Dus
waarschijnlijk wel,” voegt ze toe.
Conclusie
Het verlies van een iconisch gezicht zoals Dieuwertje Blok is
tragisch voor het publiek, maar voor sommige mediabedrijven lijkt
het vooral een kans om geld te verdienen. Hoewel het respect voor
deze iconen in de woorden van de omroepen misschien aanwezig is,
lijkt het voor sommige bedrijven vooral te draaien om de zakelijke
kant van zaken. Of dit nu een eerbetoon of gewoon een verdienmodel
is, blijft een vraag die nog niet beantwoord is.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.