Algemeen
Kijkers diep geraakt door beelden Martijn Krabbé: ´Alsof je zijn afscheid live meemaakt´
Sommige televisiegezichten lijken naadloos met de tijd mee te gaan. Ze worden ouder, maar blijven vertrouwd, alsof ze er altijd al waren. Martijn Krabbé is zo’n figuur. Jarenlang stond hij als joviale sidekick aan de zijde van de makelaar in Kopen Zonder Kijken, een programma waarin dromen werkelijkheid werden. Maar dit seizoen is anders. Dit seizoen staat in een ander licht. Een hard, genadeloos licht.
Een nieuwe toon
Afgelopen maandag ging het nieuwe seizoen van Kopen Zonder Kijken van start, en al snel werd duidelijk dat de sfeer anders was dan voorheen. Waar kijkers normaal gesproken wegdroomden bij verbouwingen en gelukkige koppels, werd nu een emotioneel en confronterend verhaal verteld. Het programma voelde plots rauw en eerlijk, een schaduw over het vertrouwde wooncomfort.
Een onthulling die insloeg als een bom
Eerder dit jaar deelde Martijn Krabbé op Instagram een bericht dat insloeg als een mokerslag. Geen geruchten, geen persbericht – gewoon een directe, persoonlijke mededeling, vergezeld van een foto van hem en zijn dochter. Zijn woorden waren hard en onverbloemd:
“We hebben dat tot nu toe geheim gehouden. Daar was een goede reden voor. Het is niet fijn als andere mensen gaan speculeren over je levensverwachting. Maar Deborah, de kinderen en ik zijn inmiddels wel zover dat we dat mentaal gezien aankunnen.”
En toen, zonder omwegen, de klap in het gezicht:
“Ik heb l0ngk@nker op rechts met een uitzaaiing in de hersenhelft op links. In het laatste stadium en zonder kans op genezing. Zo, dan is dat maar gezegd.”
De realiteit is onverbiddelijk
De boodschap was nuchter en zakelijk, bijna alsof het om een logistiek probleem ging. Maar de realiteit is onverbiddelijk. De ziekte is vergevorderd, de strijd ongelijk. Toch blijft Martijn Krabbé gewoon zijn rol vervullen. Hij staat op de bouwplaats, tussen Bob en Alex, alsof alles normaal is. Alsof er geen onomkeerbaar vonnis boven zijn hoofd hangt.
De camera liegt niet
Wie goed kijkt, ziet echter een andere Martijn. Medicatie heeft zijn tol geëist. Zijn energie is anders, zijn blik serieuzer. De eens zo bekende, levendige presentator oogt grauw en vermoeid. En dat alles wordt versterkt door het feit dat de scènes, hoewel ze seconden na elkaar worden uitgezonden, in werkelijkheid maanden uit elkaar liggen.
Hartverscheurende reacties
Kijkers laten hun emoties de vrije loop. Niet vanwege de zoveelste spectaculaire verbouwing, maar omdat het voelt alsof ze in real-time een afscheid meemaken. De reacties op social media zijn massaal en emotioneel. Mensen realiseren zich dat ze misschien wel voor de laatste keer kijken naar de man die jarenlang een vast gezicht was op televisie.
Een wrang seizoen
Waar Kopen Zonder Kijken ooit draaide om dromen, nieuwe beginnen en gelukkige toekomstplannen, voelt dit seizoen anders. Dit seizoen is een langzaam intredend afscheid. Geen groot drama, geen overdreven emotionele afkondiging, maar een stille aftocht. Tussen bakstenen en vloerverwarming, in een huis dat hij zelf nooit zal betrekken.
De tragische hoofdrol
Martijn Krabbé, de man die jarenlang huizen afleverde aan blije jonge stellen, speelt nu de hoofdrol in een onomkeerbaar script. Het is geen rol die hij koos, maar een die hem werd opgedrongen door het leven zelf. En terwijl de camera draait, kijken we allemaal mee. Niet langer naar een tv-format, maar naar een man die afscheid neemt.
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.