Algemeen
Kijkers diep geraakt door beelden Martijn Krabbé: ´Alsof je zijn afscheid live meemaakt´
Sommige televisiegezichten lijken naadloos met de tijd mee te gaan. Ze worden ouder, maar blijven vertrouwd, alsof ze er altijd al waren. Martijn Krabbé is zo’n figuur. Jarenlang stond hij als joviale sidekick aan de zijde van de makelaar in Kopen Zonder Kijken, een programma waarin dromen werkelijkheid werden. Maar dit seizoen is anders. Dit seizoen staat in een ander licht. Een hard, genadeloos licht.
Een nieuwe toon
Afgelopen maandag ging het nieuwe seizoen van Kopen Zonder Kijken van start, en al snel werd duidelijk dat de sfeer anders was dan voorheen. Waar kijkers normaal gesproken wegdroomden bij verbouwingen en gelukkige koppels, werd nu een emotioneel en confronterend verhaal verteld. Het programma voelde plots rauw en eerlijk, een schaduw over het vertrouwde wooncomfort.
Een onthulling die insloeg als een bom
Eerder dit jaar deelde Martijn Krabbé op Instagram een bericht dat insloeg als een mokerslag. Geen geruchten, geen persbericht – gewoon een directe, persoonlijke mededeling, vergezeld van een foto van hem en zijn dochter. Zijn woorden waren hard en onverbloemd:
“We hebben dat tot nu toe geheim gehouden. Daar was een goede reden voor. Het is niet fijn als andere mensen gaan speculeren over je levensverwachting. Maar Deborah, de kinderen en ik zijn inmiddels wel zover dat we dat mentaal gezien aankunnen.”
En toen, zonder omwegen, de klap in het gezicht:
“Ik heb l0ngk@nker op rechts met een uitzaaiing in de hersenhelft op links. In het laatste stadium en zonder kans op genezing. Zo, dan is dat maar gezegd.”
De realiteit is onverbiddelijk
De boodschap was nuchter en zakelijk, bijna alsof het om een logistiek probleem ging. Maar de realiteit is onverbiddelijk. De ziekte is vergevorderd, de strijd ongelijk. Toch blijft Martijn Krabbé gewoon zijn rol vervullen. Hij staat op de bouwplaats, tussen Bob en Alex, alsof alles normaal is. Alsof er geen onomkeerbaar vonnis boven zijn hoofd hangt.
De camera liegt niet
Wie goed kijkt, ziet echter een andere Martijn. Medicatie heeft zijn tol geëist. Zijn energie is anders, zijn blik serieuzer. De eens zo bekende, levendige presentator oogt grauw en vermoeid. En dat alles wordt versterkt door het feit dat de scènes, hoewel ze seconden na elkaar worden uitgezonden, in werkelijkheid maanden uit elkaar liggen.
Hartverscheurende reacties
Kijkers laten hun emoties de vrije loop. Niet vanwege de zoveelste spectaculaire verbouwing, maar omdat het voelt alsof ze in real-time een afscheid meemaken. De reacties op social media zijn massaal en emotioneel. Mensen realiseren zich dat ze misschien wel voor de laatste keer kijken naar de man die jarenlang een vast gezicht was op televisie.
Een wrang seizoen
Waar Kopen Zonder Kijken ooit draaide om dromen, nieuwe beginnen en gelukkige toekomstplannen, voelt dit seizoen anders. Dit seizoen is een langzaam intredend afscheid. Geen groot drama, geen overdreven emotionele afkondiging, maar een stille aftocht. Tussen bakstenen en vloerverwarming, in een huis dat hij zelf nooit zal betrekken.
De tragische hoofdrol
Martijn Krabbé, de man die jarenlang huizen afleverde aan blije jonge stellen, speelt nu de hoofdrol in een onomkeerbaar script. Het is geen rol die hij koos, maar een die hem werd opgedrongen door het leven zelf. En terwijl de camera draait, kijken we allemaal mee. Niet langer naar een tv-format, maar naar een man die afscheid neemt.
De 79-jarige Lee Towers, bekend om zijn kenmerkende stemgeluid en betrokkenheid bij de Rotterdamse marathon, beleeft momenteel een zware periode. De geliefde zanger is opnieuw ten val gekomen, en dit keer met serieuze gevolgen. In een openhartig gesprek met De Telegraaf doet hij zijn verhaal over pijn, gemis en zijn vastberadenheid om door te zetten.
Ernstige val, gekneusde ribben
De nieuwe val kwam onverwacht en had directe fysieke impact. “Ik verloor mijn evenwicht en toen lag ik op de grond,” vertelt Lee. Het gevolg: gekneusde ribben, die het ademen pijnlijk maken en zijn mobiliteit verder beperken. Zijn rollator, waar hij al op was aangewezen, is nu nauwelijks meer bruikbaar.
Medische zorgen stapelen zich op
De val komt bovenop een reeks bestaande gezondheidsproblemen. Zo onderging Lee recent nog een operatie vanwege nierstenen, wat zijn fysieke herstel vertraagde. Daarnaast kampt hij met een pijnlijke slijmbeursontsteking in zijn heup. Het maakt zijn bewegingsvrijheid minimaal, en het dagelijks functioneren een grote uitdaging. “Lopen ging al moeilijk, maar nu kan ik vrijwel niets meer,” zegt hij.
Pijn door gemis van dierbare momenten
Naast de fysieke klachten is er ook emotionele pijn. Het missen van de 85e verjaardag van zijn goede vriend Gerard Cox in het Luxor Theater viel hem zwaar. Grote namen als André van Duin en Jenny Arean stonden op het podium, maar Lee moest het laten schieten. “Dat vond ik echt rot,” vertelt hij. “Ik kon amper ademhalen, laat staan zingen.”
Toch blijft Lee optimistisch
Ondanks alles weigert Lee zich te laten breken. “Mentaal gaat het goed,” benadrukt hij. Zijn optredens staan voorlopig op een laag pitje, maar hij blijft zich inzetten voor herstel. Meerdere keren per week probeert hij naar de sportschool te gaan. “Ik wil in beweging blijven en sterker worden,” aldus Lee. Zijn doel: fit zijn voor zijn tachtigste verjaardag.
Doorzetten zit in zijn karakter
Lee Towers is geen onbekende als het gaat om tegenslag. Twee jaar geleden brak hij zijn heup na een val over een tapijt. Tijdens zijn revalidatie ging het opnieuw mis: hij viel van een hometrainer en brak zijn hand. Beide keren vocht hij zich terug, gedreven door zijn wilskracht en liefde voor het vak.
De kracht van mentale veerkracht
Wat Lee onderscheidt, is zijn mentale kracht. Hoewel zijn lichaam hem in de steek laat, blijft zijn geest sterk. Hij mist het podium, zijn collega’s en zijn publiek, maar houdt vast aan de hoop op herstel. Zijn verhaal is een inspiratiebron voor velen, en een krachtig voorbeeld van doorzettingsvermogen op hoge leeftijd.
Lee’s blik op de toekomst
Voor Lee Towers blijft het leven waardevol, zelfs in zware tijden. Hij kijkt vooruit, hoopt op betere dagen en houdt zijn positiviteit vast. “Ik laat me niet verslaan,” zegt hij, en dat is te voelen in alles wat hij vertelt. Een zanger in ruststand, maar met een hart dat blijft zingen.