Algemeen
Ex-vrouw Rob de Nijs komt met boek vol schandalen na overlijden: ´Dit kan echt niet!´
Belinda Meuldijk heeft in het verleden een nare ervaring gehad met haar ex-man Rob de Nijs en diens huidige vrouw, Jet de Nijs. De twee zouden haar destijds op een genadeloze manier in een kwaad daglicht hebben gesteld. Ze lieten foto’s maken van haar vervuilde huis en speelden die via een kennis door aan weekblad Privé. Dit incident werd later bekend als ‘rattengate’ en zorgde voor veel commotie.
Een diepe wond
Het schandaal heeft Belinda destijds diep geraakt en jarenlang
geleid tot spanningen. Hoewel de relatie tussen haar en Rob
inmiddels iets is bekoeld, zijn er nog steeds pijnlijke
herinneringen. Een duidelijk voorbeeld hiervan is dat Jet haar niet
wilde uitnodigen bij de première van de musical over Robs leven.
Dit was voor Belinda een teleurstelling, omdat ze ondanks alles een
belangrijke rol heeft gespeeld in Robs carrière en privéleven.
Wanneer spreekt Belinda zich
uit?
Veel mensen vragen zich af of Belinda ooit nog uitgebreid haar kant
van het verhaal zal delen. In een interview met Weekend laat ze
doorschemeren dat dit pas zal gebeuren als zowel zij als Rob er
niet meer zijn. Voorlopig wil ze de situatie laten rusten, ondanks
alles wat er in het verleden is gebeurd.
Een voorproefje in haar
boek
Toch geeft Belinda al een kleine inkijk in haar nieuwe boek. Ze
schrijft cryptisch over een dramatisch moment in haar leven: “Toen
de hemel openbarstte en er een bom op ons viel die genoeg stank
bevatte om alles te vergiftigen…” Hoewel ze verder niet ingaat op
de details, hint ze naar een heftige gebeurtenis die haar en haar
omgeving diep heeft geraakt.
Bewuste keuze om te zwijgen
Belinda maakt duidelijk dat ze op dit moment geen verdere uitleg
wil geven over wat er precies is gebeurd. “Dat is nou net de hoek
die we niet meer in willen, dus daar ga ik niks over uitleggen,”
zegt ze stellig. Wat er ook heeft plaatsgevonden, het was
ingrijpend genoeg om haar lange tijd op afstand te houden van
Rob.
Publicatie na hun
overlijden
Het boek waarin ze meer over deze periode vertelt, zal pas
verschijnen als zowel zij als Rob er niet meer zijn. Belinda wil de
rust die er nu is niet verstoren. “Ik wil graag behouden wat nu
goed is,” legt ze uit. Dat is ook de reden waarom ze jarenlang
niets heeft geschreven voor Rob, iets wat pas veranderde na de
geboorte van Julius.
De invloed van haar familie
Julius, het kind van Rob en Jet, wordt door Belinda’s moeder een
‘vredeskindje’ genoemd. De komst van het jongetje zorgde ervoor dat
ze weer enigszins nader tot elkaar kwamen. Toch was het vooral haar
ex Thierry die haar aanspoorde om het verleden los te laten en weer
contact te zoeken. “Je kunt niet nooit meer met hem praten. Je hebt
kinderen van hem,” hield hij haar voor.
Een
bewuste stap vooruit
Hoewel Belinda niet staat te popelen om Rob onder ogen te komen,
heeft ze uiteindelijk besloten de stap te zetten. Ze besefte dat
als ze niet zelf de eerste stap zou zetten, de situatie nooit zou
veranderen. Haar keuze om het verleden te laten rusten betekent
echter niet dat de waarheid vergeten is. Ooit, als de tijd rijp is,
zal haar verhaal alsnog naar buiten komen.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.