Algemeen
Estelle van ‘t Schip deelt emotioneel bericht over vader: ‘Ik ga je ontzettend missen’ 😞❤
Voor John van ‘t Schip breekt een bijzonder en spannend hoofdstuk aan in zijn carrière. De voormalig Ajax-trainer heeft officieel de overstap gemaakt naar een nieuwe uitdaging: hij wordt bondscoach van het nationale elftal van Armenië. Dit betekent niet alleen een frisse start op professioneel vlak, maar ook een grote verandering voor zijn familie. Zijn dochter Estelle van ‘t Schip heeft haar trots én emoties rondom het vertrek van haar vader gedeeld op sociale media.
Met deze stap sluit Van ‘t Schip een intensieve periode bij Ajax af en opent hij een nieuw boek, waarin hij de taak krijgt om het Armeense voetbal naar een hoger niveau te tillen. Maar hoe kijkt zijn familie naar deze beslissing? En welke verwachtingen zijn er rondom zijn nieuwe rol?
Van Ajax naar een internationaal avontuur
John van ‘t Schip is een naam die in de voetbalwereld niet onbekend is. De in Canada geboren Nederlander heeft als speler en trainer een indrukwekkende loopbaan opgebouwd. Zijn carrière bracht hem al op veel verschillende plekken: van zijn gloriejaren bij AFC Ajax tot zijn trainersperiodes in onder meer Australië, Griekenland en Mexico. Zijn meest recente uitdaging was als interim-trainer bij Ajax, waar hij in een turbulente periode de ploeg tijdelijk onder zijn hoede nam.
Nu kiest hij opnieuw voor een buitenlandse missie. Het bondscoachschap van Armenië biedt hem de kans om een nationale ploeg op te bouwen en zijn visie en tactische inzichten toe te passen in een nieuwe voetbalcultuur. De uitdaging is niet gering, want Armenië staat voor de taak om zich verder te ontwikkelen en een serieuze concurrent te worden in het internationale voetbal.
Hoewel deze stap voor John een belangrijke nieuwe fase betekent, heeft dit ook een grote impact op zijn gezin. Zijn dochter Estelle van ‘t Schip deelde openlijk haar gevoelens over het vertrek van haar vader.
Een emotioneel, maar trots afscheid
Op Instagram plaatste Estelle een ontroerende boodschap, waarin ze haar gevoelens rondom het vertrek van haar vader beschrijft. Ze deelde een foto van John en schreef:
“Op naar Armenië – Ik ga je ontzettend missen. Maar zoals mama altijd zei: tijd en afstand bestaan niet. Een nieuw land om te ontdekken, een nieuw team, nieuwe mensen om te ontmoeten. Dit is weer een nieuw hoofdstuk, en wat voor één.”
Met haar woorden verwijst Estelle ook naar de wijze lessen van haar moeder, die in 2022 overleed na een ziekbed. De familie heeft sindsdien moeilijke tijden doorgemaakt, en de herinneringen aan haar moeder spelen nog altijd een grote rol in hun leven. Haar uitspraak dat tijd en afstand niet bestaan, symboliseert de band die ze als gezin blijven koesteren – ongeacht waar ter wereld ze zich bevinden.
Ze sluit haar bericht af met bemoedigende woorden:
“Het maakt niet uit wat de resultaten zullen zijn: iedereen is trots op jou.”
Het laat zien dat John niet alleen een gewaardeerde coach is, maar vooral een vader die geliefd is binnen zijn familie. Zijn nieuwe avontuur wordt door hen gesteund, ondanks dat het betekent dat ze hem minder vaak zullen zien.
De uitdaging in Armenië: een nieuw hoofdstuk voor Van ‘t Schip
De beslissing om bondscoach van Armenië te worden, is niet zomaar een stap. Het nationale elftal van Armenië bevindt zich in een opbouwfase en heeft een coach nodig die zowel ervaring als visie meebrengt.
Armenië wist zich in het verleden nog nooit te kwalificeren voor een groot toernooi zoals het EK of het WK. Toch heeft het team potentie, met talentvolle spelers die in buitenlandse competities actief zijn. John van ‘t Schip krijgt nu de taak om een hecht elftal te smeden en de ploeg competitief te maken in de strijd om kwalificaties.
Zijn ervaring als speler en coach maakt hem een waardevolle aanwinst voor het Armeense voetbal. In zijn eerdere trainersjaren stond hij bekend om zijn tactische flexibiliteit, het ontwikkelen van jonge spelers en zijn offensieve speelstijl. Dit kan een frisse wind betekenen voor het team en wellicht leiden tot betere prestaties in de komende kwalificatiereeksen.
De verwachtingen in Armenië zijn hoog. De fans hopen op een coach die stabiliteit en groei kan brengen, en Van ‘t Schip lijkt de juiste persoon voor deze missie.
Familie en vrienden steunen zijn keuze
Hoewel de stap naar Armenië een mooie kans is, betekent het ook dat John zijn vertrouwde omgeving moet achterlaten. Zijn familie en vrienden steunen hem volledig, maar het afscheid is toch emotioneel.
Estelle’s openhartige bericht is daar een voorbeeld van, maar ook binnen zijn vriendenkring in Nederland zijn er veel mensen die hem het beste wensen. Collega’s uit de voetbalwereld spreken lovend over hem en noemen hem een coach met passie en geduld.
Ajax-supporters, die hem het afgelopen seizoen aan het werk zagen, reageren gemengd. Sommigen vinden het jammer dat hij niet langer bij de club blijft, terwijl anderen hem veel succes wensen in zijn nieuwe avontuur.
Kan Van ‘t Schip geschiedenis schrijven met Armenië?
De vraag is nu: kan John van ‘t Schip met Armenië een historische prestatie neerzetten? De uitdagingen zijn groot, maar zijn ervaring en tactisch inzicht kunnen een verschil maken.
Als hij erin slaagt om het nationale team een duidelijke speelstijl te geven en de spelers optimaal te benutten, kan Armenië een gevaarlijke outsider worden in de komende kwalificatietoernooien.
Veel voetbalfans in Nederland zullen zijn prestaties blijven volgen, en er is ongetwijfeld nieuwsgierigheid naar hoe hij het er in Armenië vanaf zal brengen.
Conclusie: een spannend nieuw avontuur voor Van ‘t Schip
De keuze van John van ‘t Schip om bondscoach van Armenië te worden, markeert een nieuw hoofdstuk in zijn lange voetbalcarrière. Hij verlaat Ajax en Nederland om zich te storten op een nieuwe uitdaging in een land waar veel voetballiefhebbers hopen op vooruitgang.
Zijn familie steunt hem, al betekent het dat ze hem minder zullen zien. Zijn dochter Estelle sprak haar trots uit in een emotioneel bericht, waarin ze hem aanmoedigt en herinneringen ophaalt aan wijze woorden van haar moeder.
Of Van ‘t Schip het Armeense team naar een hoger niveau kan tillen, zal de tijd leren. Maar één ding is zeker: hij begint aan dit avontuur met de steun van zijn geliefden en een schat aan ervaring.
Wij wensen hem veel succes en hopen op een mooie toekomst voor hem en het Armeense voetbal! ⚽🚀
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”