Algemeen
Dit is waar de ruzie tussen Viktor Reinier en Angela Schijf over gaat: ´Dit is best heftig´
De geruchtenmolen draait op volle toeren: Victor Reinier en Angela Schijf zouden flinke ruzie hebben. De twee acteurs, die jarenlang samenwerkten aan Flikken Maastricht, zouden al langere tijd een moeizame relatie hebben. Maar waar gaat deze ruzie eigenlijk over?
Vertrek van Victor Reinier
Recent werd bekend dat Victor Reinier na achttien jaar stopt met Flikken Maastricht. Dit nieuws kwam kort nadat hij werd beschuldigd van wangedrag op de set. Verschillende collega’s zouden niet meer met hem willen samenwerken vanwege zijn woede-uitbarstingen en vrouwonvriendelijk gedrag. Hoewel Victor zelf geen officiële verklaring heeft gegeven, gaan er verhalen rond dat ook Angela Schijf een belangrijke rol speelt in het conflict.
Een jarenlange moeizame relatie
De relatie tussen Victor en Angela zou al jaren op scherp staan. In 2014 gaf Angela in een interview met Privé al toe dat ze vaak botste met haar collega. ,,Victor kan een ontzettende hork zijn en ik soms heel onaardig. Ik vind hem erg grappig, maar ik zou niet met Victor samen kunnen leven,” zei ze destijds. De opmerking leek speels bedoeld, maar insiders beweren dat er meer achter schuilt.
Ruzie om zwangerschap
Volgens bronnen begon de echte wrijving al in 2011, toen Angela bekendmaakte zwanger te zijn van haar derde kind. Victor zou woedend hebben gereageerd op het nieuws, omdat hij bang was dat de opnames van Flikken Maastricht in gevaar zouden komen. ,,Verdomme, hoe moet het dan met de opnamen van het volgende seizoen?!”, zou hij tegen haar hebben geroepen.
Angela reageerde destijds verontwaardigd op zijn uitbarsting. ,,Ik dacht echt: we hebben het hier over een tv-serie en over een nieuw leven! Wat is nu belangrijker?” Hoewel Victor later zijn excuses aanbood, bleef de relatie tussen de twee stroef.
Nieuwe botsingen op de set
In 2018 kwam het opnieuw tot een botsing tussen de twee acteurs. Bij de start van seizoen 13 gaf Victor openlijk toe dat de samenwerking niet altijd soepel verliep. ,,Soms zijn er ergernissen omdat je moe of gestrest bent. We zitten dagenlang op elkaars huid en moeten onder spanning presteren. Ik kan heel dwingend en vervelend zijn, dan wil ik het gewoon mijn kant op dúwen en dan ben ik een beetje een hork. Ik weet dat dat geen goede eigenschap is.”
Einde samenwerking?
Nu Victor zijn vertrek heeft aangekondigd, rijst de vraag of zijn conflict met Angela Schijf hierbij een rol heeft gespeeld. Insiders beweren dat er achter de schermen al langer onrust was en dat de sfeer op de set steeds grimmiger werd. Of Angela opgelucht is door zijn vertrek, is niet bekend, maar feit is dat de chemie tussen de twee al jaren onder druk stond.
Wat betekent dit voor Flikken Maastricht?
Met het vertrek van Victor Reinier verliest Flikken Maastricht een van zijn bekendste gezichten. De serie blijft voorlopig doorgaan, maar hoe de verhaallijn van zijn personage zal eindigen, is nog niet duidelijk. Fans vragen zich af of dit het begin van het einde is voor de populaire misdaadserie of dat er een frisse wind door de cast zal waaien.
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.