Algemeen
De Golden Bachelor: ‘Na deze kus weet ik eigenlijk wel zeker wie die gouden roos krijgt’
De Golden Bachelor: deze kus zegt alles over wie de gouden roos krijgt
Een datingshow, maar dan voor senioren: De Golden Bachelor trekt wekelijks duizenden kijkers. De 74-jarige Gerard is op zoek naar de liefde, en met nog maar acht vrouwen in de race wordt de spanning steeds hoger. Onze redacteur volgt het spektakel op de voet en doet uitgebreid verslag van alle hoogtepunten, verrassingen en emotionele momenten. Deze aflevering brengt ons schilderdates, verrassende massages en een kus die alles verandert.
Verborgen talenten en een bijzondere schilderdate
De vrouwen krijgen de opdracht om Gerard te schilderen. Een creatieve date, maar of er echt talent tussen zit? Yvonne’s poging lijkt meer op een aap dan op Gerard, en Angelina doet nauwelijks moeite – ze schildert een simpele smiley. “Gerard moet meer lachen,” merkt ze op. En dat lijkt te werken, want ondanks haar minimale inspanning, krijgt ze een één-op-één-date.
Gerard in badjas: wat gebeurt hier?
Wanneer Angelina en Gerard samen vertrekken, lijkt het een onschuldige koffiedate te worden. Maar dan duikt hij ineens op in een badjas… midden op straat. Wat is hier aan de hand? Even lijkt het alsof we naar Temptation Island 65+ kijken, maar gelukkig blijkt het om een ontspannende massage te gaan. Gerard geniet zichtbaar en laat doorschemeren dat hij regelmatig de sauna bezoekt. Goed om te weten voor zijn toekomstige partner!
Voor het eerst zien we Gerard echt ontspannen en loskomen. Hij maakt grapjes, toont interesse en lijkt Angelina’s nonchalance juist aantrekkelijk te vinden. Kan dit een onverwachte match zijn?
Een goed ontbijt en diepe gesprekken
Na alle actie is het tijd voor een rustige ochtend. Gerard nodigt Cathe, Karin en Roberta uit voor een ontbijt in een restaurant. En eindelijk – een fatsoenlijk gedekte tafel! Broodjes, mozzarella, salami; het ziet er allemaal heerlijk uit. Terwijl de vrouwen genieten van het eten, komen ook de diepere gesprekken op gang. Cathe deelt haar verdriet over het verlies van haar ex-man aan Parkinson, wat zorgt voor een emotioneel moment. De connectie tussen Gerard en de dames wordt duidelijk sterker.
Een onverwachte kus: wie krijgt de gouden roos?
Tijdens de cocktailparty kiest Gerard dit keer zelf met wie hij wil praten. Yvonne wordt apart genomen en voordat ze iets kan zeggen, pakt Gerard haar vast en kust haar vol op de mond. Dé kus van het seizoen! Dit voelt niet als een afscheidsgroet – dit voelt als een duidelijke hint naar wie zijn favoriet is. Als hij écht voor Yvonne gaat, zullen er dames naar huis moeten.
Drama bij Pauline: exit of niet?
Eerder in de show botsten Gerard en Pauline over een klein detail: het tutoyeren. Een discussie die haar diep raakte, maar waar Gerard weinig van begreep. Wanneer hij haar om opheldering vraagt, schiet Pauline compleet in de stress. Ze dacht waarschijnlijk dat hij haar de liefde ging verklaren – oeps, misrekening! Overmand door emoties besluit ze per direct naar huis te gaan. Drama tot het laatste moment.
Rozenceremonie: wie blijven er over?
Na Pauline’s exit volgt de officiële rozenceremonie. Claudia en Anca moeten hun koffers pakken, maar nemen het sportief op. Claudia en Gerard lijken nog steeds een goede klik te hebben, dus wie weet zien ze elkaar terug in Nederland.
Met steeds minder vrouwen in de race wordt het spel steeds intenser. Wie zal uiteindelijk Gerard’s hart veroveren? Eén ding is zeker: na die kus weten we eigenlijk al wie de gouden roos krijgt… of toch niet?
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.